Książka nie zrobiła na mnie wrażenia. Sam pomysł osadzenia historii w getcie warszawskim nie jest zły. Historie bohaterów mogłyby być poruszające jednak nie uroniłam podczas lektury ani jednej łzy. Zabrakło mi czegoś w treści, mam wrażenie, że wszystko było powierzchowne (dialogi, opis uczuć czy przemyśleń bohaterów) przez co nie potrafiłam się wczuć w historię. Podczas lektury towarzyszyło mi uczucie ślizgania się po powierzchni tematu/problemu gdy chciałabym poczuć całą jego głębokość.

Książka nie zrobiła na mnie wrażenia. Sam pomysł osadzenia historii w getcie warszawskim nie jest zły. Historie bohaterów mogłyby być poruszające jednak nie uroniłam podczas lektury ani jednej łzy. Zabrakło mi czegoś w treści, mam wrażenie, że wszystko było powierzchowne (dialogi, opis uczuć czy przemyśleń bohaterów) przez co nie potrafiłam się wczuć w historię. Podczas...

Książki o tematyce utworzenia w czasie wojny getta dla Żydów, a potem jego likwidacji i tego co się tam wtedy działo są zawsze poruszające. Ciągle nasuwa się myśl "jak człowiek może tak traktować drugiego człowieka?" Wiadomo jak historia getta się zakończyła. Na szczęście zakończenie jest budujące nadzieję. Myślę, że temat jest wszystkim znany i wiele jest książek o takiej tematyce, ale warto przeczytać.

Książki o tematyce utworzenia w czasie wojny getta dla Żydów, a potem jego likwidacji i tego co się tam wtedy działo są zawsze poruszające. Ciągle nasuwa się myśl "jak człowiek może tak traktować drugiego człowieka?" Wiadomo jak historia getta się zakończyła. Na szczęście zakończenie jest budujące nadzieję. Myślę, że temat jest wszystkim znany i wiele jest książek o takiej...

Książka trudna. Trudny temat. Trudno też ocenić. Niby śledziłam przeżycia bohaterów ale tak jakoś z boku. Nie miałam silniejszych z nimi więzi. Nie mniej oczy mi trochę zwilgotniały.

Książka trudna. Trudny temat. Trudno też ocenić. Niby śledziłam przeżycia bohaterów ale tak jakoś z boku. Nie miałam silniejszych z nimi więzi. Nie mniej oczy mi trochę zwilgotniały.

Bardzo trudna w ocenie jest ta książka . Prawdziwa do bólu, tragiczna, przejmująca historia opisująca losy bohaterów nie pozwala na ocenę.

Bardzo trudna w ocenie jest ta książka . Prawdziwa do bólu, tragiczna, przejmująca historia opisująca losy bohaterów nie pozwala na ocenę.

Mam problem z tym tytułem.

Rozumiem, że temat Holocaustu nie może być w większym procencie podsumowany: "i żyli długo i szczęśliwie" [choć zdarzały się wspaniałe koleje losu, gdzie ludzie przeżyli i byli bardzo szczęśliwi... ale to jednak kropla w morzu :(
Chodzi mi tutaj o antysemickie przestawienie Polaków. Tak, tak, zdrajcy i konfidenci byli w każdym państwie, nie ma się co obrażać. Ale wielu z nas pamięta aferę o "polskich obozach śmierci". Ktoś mało uświadomiony podłapie to i ruszy lawina nienawiści... A nienawiść nigdy nie buduje i nie daje szczęścia, spokoju, czy pokoju. Zbrodnicze ideologie z czasów II wojny światowej to nad wyraz pokazały...

Mam problem z tym tytułem.

Rozumiem, że temat Holocaustu nie może być w większym procencie podsumowany: "i żyli długo i szczęśliwie" [choć zdarzały się wspaniałe koleje losu, gdzie ludzie przeżyli i byli bardzo szczęśliwi... ale to jednak kropla w morzu :(
Chodzi mi tutaj o antysemickie przestawienie Polaków. Tak, tak, zdrajcy i konfidenci byli w każdym państwie, nie ma...

Przygodę z twórczością autorki Maria Paszyńska zaczęłam w 2019 roku od sagi „Owoc granatu” wydawanej przez Wydawnictwo Książnica. Saga była dla mnie rewelacyjna. Barwna, piękna emocji, trudnych tematów, mądra, po prostu pełna życia i wszystkich jego odcieni. Następnie przeczytałam sagę „Wiatr ze wschodu” (recenzje znajdziecie tu: „Czas białych nocy”, „Za zasłoną chmur”). Zapoznałam się również z dwoma tomami cyklu „Cuda codzienności”. Jeśli nie czytaliście tych książek to zerknijcie proszę na moje opinie. Bardzo mi się podobały powieści zatytułowane „Cuda codzienności” oraz „Skrawki nadziei”. Z zaciekawieniem przyjęłam więc propozycję zapoznania się z książką pt. „Jeśli jutra nie będzie”. I tylko dzięki przymierzaniu się do porządków tegorocznych świąt, wracam do Was z recenzją, o której w natłoku codziennych spraw całkowicie zapomniałam.

„Chcia­łem po­ka­zać, że w gro­zie getta można było być czło­wie­kiem z nor­mal­nymi uczu­ciami […]. Mit getta trzeba zmie­nić. W mi­cie getta trzeba po­ka­zać po­szcze­gól­nych lu­dzi, trzeba po­ka­zać to, co ro­bili, jak żyli. Bo żyli nie tylko nę­dzą i gło­dem”.– Ma­rek Edel­man

To jedno z trzech mott, którymi zaczyna się historia zapoczątkowana w roku 1940. Trudno się zmierzyć po raz kolejny z tą trudną historią. Trudno pamiętać i trudno zapomnieć.

„(…) Gdyby nie wojna, gdyby nie sza­tań­ski plan utwo­rze­nia za­mknię­tej dziel­nicy ży­dow­skiej, Ma­rek Gold­man naj­praw­do­po­dob­niej ni­gdy nie po­znałby Anny Za­tor­skiej.”- „Jeśli jutra nie będzie” Maria Paszyńska.

Gdyby nie wojna, nie byłoby getta, nie byłoby głodu, nie byłoby tylu niezawinionych śmierci i nieprawdopodobnych historii, które spędzają wielu czytelnikom sen z powiek. Bo taką historią jest właśnie ta opowiedziana przez Marię Paszyńską w „Jeśli jutra nie będzie”. Historią o dobrowolnym przenoszeniu się do zamkniętej dzielnicy, by być ze swoimi najbliższymi. Historią o tworzeniu „archiwum życia” w getcie przez profesorską parę, która w getcie dogorywa swoich ostatnich dni. Historią o Marku Goldmanie i Franku Kajzerze, przyjaciołom z dzieciństwa, podejmującym nierówną walkę z Niemcami, szmuglującymi za mur żywnością, by ktokolwiek ma szansę przeżyć. Historią Noemi, która może jako jedyna wciąż wierzy, że ludzie mogą być dobrzy i że kiedyś nadejdą lepsze dni. Dni wyzwolenia. Dni odkupienia.


Oj ma Pani Maria Paszyńska zdolność do kreślenia głębokich powieści z historią w tle, które wywołują silne emocje. Oj ma… Bez wątpienia „Jeśli jutra nie będzie” jest kolejną z tego typu książek. Powieścią obyczajowo – historyczną, która skłania do refleksji nad minionymi czasami i nad losami konkretnych ludzi, którzy żyli, którzy przeżyli i którzy niestety życie stracili. Autorka w sposób bardzo delikatny prowadzi czytelnika przez zawiłe losy bohaterów. Te trudne czasy traktuje bardzo z szacunkiem starając się pokazać ich jaśniejszą stronę, lepszą stronę. Kwestionuje obozową literaturę wskazując, że były też chwile dobre, chwile uniesienia i silnych uczuć. Chwile takiego mini szczęścia.

Na książki fabularyzowane z prawdziwą wojenną czy obozową historią w tle trzeba mieć siłę i trzeba mieć nastrój. Mój musi być wyjątkowo dobry, by móc czytać o trudnych czasach, nawet jeśli opisane są w bardzo dobry, przystępny sposób. Emocje, które wywołuje lektura typu właśnie „Jeśli jutra nie będzie” pozostają bowiem ze mną potem na długo. Jest to tego typu literatura. Literatura relacyjna, skłaniająca do myślenia, wymuszająca odczuwanie.

„Jeśli jutra nie będzie” Marii Paszyńskiej to książka z głębokimi treściami napisana w przystępny sposób. To książka z ciekawą historią. Lubicie takie? Jeśli tak to nie zastanawiajcie się ani chwili, po prostu czytajcie!!! Bo na dobrą książkę zawsze warto znaleźć czas, nawet w czasie przedświątecznej krzątaniny.

ps. i ta subtelna, delikatna okładka…. Prawda, że obiecuje wiele?

Przygodę z twórczością autorki Maria Paszyńska zaczęłam w 2019 roku od sagi „Owoc granatu” wydawanej przez Wydawnictwo Książnica. Saga była dla mnie rewelacyjna. Barwna, piękna emocji, trudnych tematów, mądra, po prostu pełna życia i wszystkich jego odcieni. Następnie przeczytałam sagę „Wiatr ze wschodu” (recenzje znajdziecie tu: „Czas białych nocy”, „Za zasłoną chmur”)....

***

„Szesnastego listopada po południu matka Anny, od rana milcząca i blada, położyła się do łóżka i umarła.”

***

"– Babcia mi chyba umarła – powiedział. – Ale tak całkiem pewien to nie jestem."

Zgrabne i niesie, ale to by było na tyle, jeśli chodzi o język. Napięcie zmienne, raczej nie wybucha ogniem. Piętro za piętrem, doczłapałam do 213 strony. Akcja za akcją, świat powołany tu do życia powoli się od siebie odkleja, chociaż zdarzają się tzw. momenty.

Ktoś już na LC napisał, że nie wie, dlaczego powstają takie książki. Dołączam do głęboko skonfundowanych.

Od getta jest Twardoch. Ale, ale! Tu mamy rodzeństwo Annę i Andrzeja Zatorskich, a u Twardocha – siostrzyczkę Annę i braciszka Andrzeja Ziembińskich. Bywa, że przypadek chlaśnie w gębę, ale żeby aż tak? Tyle, że piękna Ziembińska z piekła rodem, a ślicznej Zatorskiej od przeprowadzki do getta wyrosła aureola. Nie jej jednej w tej powieści i dlatego stanowcze "nie".

Research na poziomie - niezła dłubanina! Ale czy na pewno o to chodziło?

***

„Szesnastego listopada po południu matka Anny, od rana milcząca i blada, położyła się do łóżka i umarła.”

***

"– Babcia mi chyba umarła – powiedział. – Ale tak całkiem pewien to nie jestem."

Zgrabne i niesie, ale to by było na tyle, jeśli chodzi o język. Napięcie zmienne, raczej nie wybucha ogniem. Piętro za piętrem, doczłapałam do 213 strony. Akcja za akcją, świat...

Temat który poruszy każdego. Polecam.

Temat który poruszy każdego. Polecam.

Książka #jeślijutraniebędzie bardzo mi się podobała. Mega uczuciowa, momentami przerażająca i okropna. Szczególnie fragment, jak naziści kręcili film o Żydach. Nie mogłam uwierzyć w to co czytam. Wykorzystywanie, gwałty, poniżanie, traktowanie przedmiotowo. Za wszelką cenę chcieli udowodnić, że Żydzi są źli, nie warto się nimi przyjmować. Trzeba ich niszczyć. Zakłamanie, obłuda, chamstwo. Autorka pokazała co człowiek jest w stanie zrobić, żeby uratować rodzinę, przed chorobami, głodem.

Kilku głównych bohaterów, różne historie. Wszystkich łączy jedno, warszawskie getto. Niektórzy prawdziwi Żydzi, zamknięcie odizolowani. Inni mający korzenie. Dla nazistów nie ważne, jedna kropla krwi żydowskiej czyni człowieka niegodnym życia.

Polecam, pełna wzruszeń, problemów, prawdziwego życia.

Książka #jeślijutraniebędzie bardzo mi się podobała. Mega uczuciowa, momentami przerażająca i okropna. Szczególnie fragment, jak naziści kręcili film o Żydach. Nie mogłam uwierzyć w to co czytam. Wykorzystywanie, gwałty, poniżanie, traktowanie przedmiotowo. Za wszelką cenę chcieli udowodnić, że Żydzi są źli, nie warto się nimi przyjmować. Trzeba ich niszczyć. Zakłamanie,...

Są autorzy, którzy pewną tematykę swoich książek opanowali już do perfekcji. Tak właśnie ma Maria Paszyńska, gdy opowiada o losach ludzi żyjących w getcie.
Ta książka nie jest kolejną krwawą historią, która pogrąża czytelnika w niebywałej żałobie i smutku. I choć nie brakuje tu scen, które nigdy nie powinny mieć miejsca, to ze stron książki płynie nadzieje i wiara w dobrych ludzi. Ta pozycja jest osnuta na bazie prawdziwych wydarzeń. Niechlubne Getto Warszawskie istniało i niewątpliwie pochłonęło wiele ludzkich żyć.
Getto to miejsce, w którym nikt z bohaterów nie chciał się znaleźć. Niestety los zadecydował inaczej. Zmuszeni byli żyć i walczyć o przetrwanie. Niemniej nigdy nie zapomnieli, że człowiek jest człowiekiem, a wielu którzy znaleźli się za murem, jest słabszych i bezbronnych. Z tego opowiadania bije wielka moc niesienia wsparcia i otuchy. W każdej sytuacji człowiek chce kochać i być kochanym. To uczucie, gdy ma się kogoś blisko, pozwala przenosić góry. Właśnie o tym między innymi jest ta pozycja.
Pani Maria ma niewątpliwie wielki dar operowania piórem. Potrafi z najczarniejszych scenariuszy uszyć dzieło, które na długo pozostaje w pamięci czytelnika. Niezwykle poruszająca, dogłębnie smutna, niemniej niosąca nadzieję. Ta pozycja na długo zostanie w moim sercu.

Są autorzy, którzy pewną tematykę swoich książek opanowali już do perfekcji. Tak właśnie ma Maria Paszyńska, gdy opowiada o losach ludzi żyjących w getcie.
Ta książka nie jest kolejną krwawą historią, która pogrąża czytelnika w niebywałej żałobie i smutku. I choć nie brakuje tu scen, które nigdy nie powinny mieć miejsca, to ze stron książki płynie nadzieje i wiara w dobrych...