W tej książce najbardziej podobała mi się okładka, która jest przepiękna. Jednak zawartość już nie przypadła mi do gustu. Te ciągłe przeskoki w narracji oraz stylu bardzo mnie irytowały, tym bardziej, że w ogóle nie były one od siebie oddzielone.
Trochę mnie męczyła ta książka. Po prostu do mnie nie przemówiła.

W tej książce najbardziej podobała mi się okładka, która jest przepiękna. Jednak zawartość już nie przypadła mi do gustu. Te ciągłe przeskoki w narracji oraz stylu bardzo mnie irytowały, tym bardziej, że w ogóle nie były one od siebie oddzielone.
Trochę mnie męczyła ta książka. Po prostu do mnie nie przemówiła.

Książka perełka. Na zaledwie 140 stronach prosta i subtelna opowieść o marzeniach młodości, o zderzeniu z oczekiwaniami społeczeństwa, o odgrywaniu narzuconej roli i o bezczelnym pomyśle życia według własnych zasad. Z perspektywy kobiety u schyłku swojego życia.
W oryginale zastosowano dialekt i tłumacz postarał się zachowanie charakteru wypowiedzi bohaterki. Chwilami trudno przez to przebrnąć, ale ten zabieg ma tutaj sens.

Książka perełka. Na zaledwie 140 stronach prosta i subtelna opowieść o marzeniach młodości, o zderzeniu z oczekiwaniami społeczeństwa, o odgrywaniu narzuconej roli i o bezczelnym pomyśle życia według własnych zasad. Z perspektywy kobiety u schyłku swojego życia.
W oryginale zastosowano dialekt i tłumacz postarał się zachowanie charakteru wypowiedzi bohaterki. Chwilami...

Niestety ale tłumaczenie popsuło mi całą książkę. Zastosowano tam dialekt, który po polsku został przetłumaczony w sposób pisania z błędami. Przez to bardzo trudno się to czyta, zamiast odpoczywać, trzeba wysilać umysł, by dowiedzieć się, o jakie słowo chodzi. Podejrzewam, że oryginał jest cudowny...

Niestety ale tłumaczenie popsuło mi całą książkę. Zastosowano tam dialekt, który po polsku został przetłumaczony w sposób pisania z błędami. Przez to bardzo trudno się to czyta, zamiast odpoczywać, trzeba wysilać umysł, by dowiedzieć się, o jakie słowo chodzi. Podejrzewam, że oryginał jest cudowny...

Ta książka na pewno zasługuje na uwagę. Główna bohaterka to samotna kobieta - mąż zmarł, syn prawie nie utrzymuje kontaktu a z córką też nie ma bliskich relacji. Nagle starsza pani odkrywa, co tak naprawdę było dla niej najważniejsze. rozmawia ze sobą w gwarze (bardzo ciekawy pomysł tłumacza).

Ta książka na pewno zasługuje na uwagę. Główna bohaterka to samotna kobieta - mąż zmarł, syn prawie nie utrzymuje kontaktu a z córką też nie ma bliskich relacji. Nagle starsza pani odkrywa, co tak naprawdę było dla niej najważniejsze. rozmawia ze sobą w gwarze (bardzo ciekawy pomysł tłumacza).

Bardzo często mówi się o samotności wśród młodych ludzi, zapominając przy tym, że osobom starszym również może ona doskwierać. Wielu z ich przyjaciół czy też rodziny już odeszło i nie mają oni z kim porozmawiać. Podobnie jest w przypadku naszej głównej bohaterki, która nieustannie prowadzi monolog wewnętrzny. Poznajemy liczne głosy z jej umysłu, które prowadzą niekończące się dyskusje, zastępując nam przy tym znikomą obecność dialogów. Niestety dość często łatwo było pogubić się w tych rozważaniach i odróżnić prawdę od rzeczywistości. Do tego autorka, ze względu na pochodzenie swojej postaci, postanowiła używać dialektu Tōhoku, który na stare lata ponownie zagościł w głowie siedemdziesięcioczterolatki. Z początku ciężko było rozszyfrowywać poszczególne słowa i znacznie spowalniało to czytanie, lecz z czasem było już coraz łatwiej i przychodziło niemalże automatycznie. Nie zmienia to faktu, że takie przeplatanie normalnych zdań z tymi z gwary wprowadzało niemały chaos. Pomimo przytoczonych wad „Pójdę sama” daje nam wiele wspaniałych życiowych lekcji. Główna bohaterka podsumowując swoje lata młodości, dochodzi do wniosku, że większość swojego życia poświęciła usilnie próbując spełnić oczekiwania innych. Po przeprowadzce do Tokio, która miała dać jej upragnioną wolność paradoksalnie została uwięziona w kolejnej klatce. Była dla męża żoną, o której on zawsze marzył, urodziła mu dzieci i wychowała je. Nie pozwoliła sobie na popełnianie żadnych młodzieńczych błędów, chociaż skrycie wiedziała, że przeprowadzka była jednym z nich. Na starość tęskni za rodzinnym miasteczkiem, słynną górą Hakkaku, a także rodziną, którą opuściła. Dochodzi do wniosku, że kocha ludzi i że brakuje jej kogoś z kim mogłaby porozmawiać „o rzeczach bez znaczenia i o tych ważnych też”, pomimo zarzekania się, że „do rozmowy wcale nie trzeba żywych”. To historia pełna tego typu refleksji, która skłania nas do spojrzenia na swoje życie z innej strony i przemyślenia, czy aby na pewno robimy wszystko zgodnie z naszym sumieniem.

Bardzo często mówi się o samotności wśród młodych ludzi, zapominając przy tym, że osobom starszym również może ona doskwierać. Wielu z ich przyjaciół czy też rodziny już odeszło i nie mają oni z kim porozmawiać. Podobnie jest w przypadku naszej głównej bohaterki, która nieustannie prowadzi monolog wewnętrzny. Poznajemy liczne głosy z jej umysłu, które prowadzą niekończące...

Jak dla mnie pełna banałów, ale może i starość jest banalna...

Jak dla mnie pełna banałów, ale może i starość jest banalna...

Krótka ale bogata w treści powieść o przemijaniu i samotności. Wspaniale opisane przeżycia wewnętrzne Pani Momoko, jej poszukiwanie sensu życia, odkrywanie prawdziwej siebie, radzenie sobie z nadchodzącym kresem istnienia. Do tego retrospektywy dotyczące jej dzieciństwa, ucieczki do dużego miasta, miłości do męża. I rewelacyjne dyskusje kosmków prowadzone w gwarze.

Krótka ale bogata w treści powieść o przemijaniu i samotności. Wspaniale opisane przeżycia wewnętrzne Pani Momoko, jej poszukiwanie sensu życia, odkrywanie prawdziwej siebie, radzenie sobie z nadchodzącym kresem istnienia. Do tego retrospektywy dotyczące jej dzieciństwa, ucieczki do dużego miasta, miłości do męża. I rewelacyjne dyskusje kosmków prowadzone w gwarze.

Piękna książka. Wspaniale ukazane emocje i przeżycia 74-letniej staruszki, która zbliża się ku kresu życia, rozmyśla nad dzieciństwem, nad rodziną, którą sama założyła. Dokonuje rozliczenia z przeszłością, jest pogodzona z losem, ale też bardzo szczerze przyznaje jakie błędy popełniła i co by zmieniła gdyby mogła cofnąć czas. Bez nadmiernego patosu i szczerze. Wszystko to ledwie na 140 stronach, lektura bardzo mocno skondensowana do najważniejszego przesłania, że nigdy nie jest za późno. Bez niepotrzebnego rozwlekania. A ta okładka i wyklejka wprost cudowne, bardzo japońskie i do tego symboliczne. Wszystko jest w tej książce przemyślane. Gwara tohokańska była odrobinę ciężka do przejścia dla mnie, jednak ostatecznie to też było po coś.

Piękna książka. Wspaniale ukazane emocje i przeżycia 74-letniej staruszki, która zbliża się ku kresu życia, rozmyśla nad dzieciństwem, nad rodziną, którą sama założyła. Dokonuje rozliczenia z przeszłością, jest pogodzona z losem, ale też bardzo szczerze przyznaje jakie błędy popełniła i co by zmieniła gdyby mogła cofnąć czas. Bez nadmiernego patosu i szczerze. Wszystko to...

Autorka podjęła się trudnego i niewdzięcznego zadania kreśląc obraz starości: samotnej, pełnej bólu, żalu ze strony dzieci i odgłosów z przeszłości. To, jaka będzie nasza starość w dużej mierze zależy jednak od nas i w tym tkwi odrobina optymizmu. Myślę, że życie to ciągła wymiana - ktoś zaprasza nas do swojego "świata" i tylko od nas zależy czy zechcemy go przyjąć i pokazać swój. Być może starość ma mało tych zaproszeń ale jednak bywają.

Autorka podjęła się trudnego i niewdzięcznego zadania kreśląc obraz starości: samotnej, pełnej bólu, żalu ze strony dzieci i odgłosów z przeszłości. To, jaka będzie nasza starość w dużej mierze zależy jednak od nas i w tym tkwi odrobina optymizmu. Myślę, że życie to ciągła wymiana - ktoś zaprasza nas do swojego "świata" i tylko od nas zależy czy zechcemy go przyjąć i...

Krótka japońska powieść o starszej Pani, która prowadzi rozmowę z samą sobą. Używa dialektu, więc pierwsze strony mogą spowalniać tempo, ale później jest z górki. Jest takie powiedzenie starość nie radość. Myślę, że dla niektórych równolatków głównej bohaterki będzie pokrzepieniem, zaś młodzież czy dorośli mogą wyciągać wnioski na przyszłość.

Krótka japońska powieść o starszej Pani, która prowadzi rozmowę z samą sobą. Używa dialektu, więc pierwsze strony mogą spowalniać tempo, ale później jest z górki. Jest takie powiedzenie starość nie radość. Myślę, że dla niektórych równolatków głównej bohaterki będzie pokrzepieniem, zaś młodzież czy dorośli mogą wyciągać wnioski na przyszłość.