Interesują Was inne kultury? Zastanawiacie się czasem jak żyją ludzie w innych częściach świata? Jeśli tak to mam dla Was prawdziwą gratkę. Dziś polecę Wam lekturę wstrząsającą, pochodzącą z zupełnie odmiennego kręgu kulturowego. Zapraszam w fascynującą podróż po odległych Indiach.
Czego pani chce?
Prawdopodobnie każdy czytelnik książek trafia czasem na pozycję wywierająca na nim tak niezwykłe wrażenie, że żaden czas nie jest w stanie go zatrzeć . Dla mnie jedną z takich lektur jest "Przedział dla pań" autorstwa hinduskiej pisarki pochodzącej z Kerali – Anity Nair. Jej główna bohaterka – Akhila, kobieta w średnim wieku – podróżuje pociągiem w specjalnym, przeznaczonym wyłącznie dla kobiet przedziale, gdzie spotyka kilka pań, które z dużą otwartością opowiadają pozostałym historię swojego życia. Bohaterki reprezentują odmienne środowiska i kasty społeczne: od bogatych po zupełnie biedne. Dzieli je także wiek oraz poziom wykształcenia. Natomiast los każdej z pań w połączeniu z relacjami pozostałych pasażerek tworzy panoramiczny obraz sytuacji kobiet w Indiach. Nie zamierzam jej tutaj charakteryzować, gdyż musiałabym zdradzić zbyt wiele szczegółów tej pasjonującej powieści. Pozwolę sobie jedynie na uwagę, że jeśli ktoś z potencjalnych czytelników krytykuje ruch feministyczny, po zapoznaniu się z nią prawie na pewno poczuje się zobligowany do przemyślenia swoich zarzutów.
Czytając Przedział dla pań, uświadomiłam sobie – po raz kolejny zresztą, ponieważ żyję w rodzinie wielokulturowej – jakie potężne są różnice między mentalnością azjatycką i europejską oraz jak ważne dla dobrego funkcjonowania są wartości takie jak wolność i możliwość indywidualnego rozwoju. Z utworu będącego przedmiotem niniejszej refleksji jednoznacznie wynika, że w Indiach owe wartości nie cieszą się społecznym poważaniem. Tam ponad wolność jednostki wynosi się interes rodziny, a indywidualność bywa tępiona, gdyż zagraża spójności grupy, czyli również rodziny lub społeczności. Ten sposób rozumowania dotyka wszystkich, ale kobiet w szczególności. One nie mogą decydować o sobie, nawet jeśli zdobyły wykształcenie i dobrą pracę: "Już dawno odkryła, że kobiety z własnym zdaniem traktowano jak brzydki zapach. Którego lepiej unikać. Więc matka Prabhy Dewi zachowała dla siebie tę myśl, jak to robiła przez całe swoje życie." Dlatego, aby osiągnąć jakiś własny cel, nierzadko muszą uciekać się do podstępów, intryg lub pochlebstw. W silnie zmaskulinizowanym społeczeństwie kobieta ma z góry (czyli przez mężczyzn) przydzieloną rolę: żony i matki. Bez tego jest nikim.
Akhila – wspomniana już główna bohaterka - to osoba poszukująca i w bólach, ale jednak odnajdująca siebie. Kobieta, która w wieku mocno już dojrzałym uświadomiła sobie, co jest dla niej w życiu najważniejsze i co musi zdobyć, aby poczuć się dobrze sama ze sobą: Czasami Akhila myślała, że najbardziej ze wszystkiego mierzi ja to, iż nie posiada własnej indywidualności. Zawsze była przedłużeniem kogoś innego. Córką Ćandry, starszą siostra Narayana, ciotką Pridźi, szwagierką Murthy`ego... Akhila chciałaby, żeby ktoś wreszcie dostrzegł w niej pełną istotę ludzką(...) najbardziej na świecie Akhila pragnie być odrębną osobą? Być u siebie. Robić to, co się jej podoba. Żyć wedle własnego wyboru, bez skrępowania i strachu przed potępieniem.
Akhila to kobieta bardzo mi bliska. Doskonale ją rozumiem i życzę powodzenia w realizacji planów. Jednocześnie odczuwam wdzięczność z powodu miejsca, w którym żyję oraz sytuacji osobistej pozwalającej mi decydować o sobie i robić pewne rzeczy nie z przymusu, lecz dlatego, że chcę. Tego życzę wszystkim kobietom. Tytułem uzupełnienia dodam, że Anita Nair napisała swoja książkę w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Od tej pory sytuacja hinduskich kobiet nieco się zmieniła. W końcu ruchy feministyczne bywają aktywne w różnych zakątkach świata, w istotny sposób wpływając na rozwój społecznej świadomości. Jednakże owe zmiany postępują powoli, zatem jej wstrząsający przekaz pozostaje nadal mocno aktualny.
A co Państwo myślą na temat sytuacji kobiet w różnych częściach świata? A jak jest u nas? Zachęcam do dzielenia się przemyśleniami i doświadczeniami.

Po więcej recenzji zapraszam na bloga: przewlekly-pedagog.pl a także na fanpage na Facebooku.

Interesują Was inne kultury? Zastanawiacie się czasem jak żyją ludzie w innych częściach świata? Jeśli tak to mam dla Was prawdziwą gratkę. Dziś polecę Wam lekturę wstrząsającą, pochodzącą z zupełnie odmiennego kręgu kulturowego. Zapraszam w fascynującą podróż po odległych Indiach.
Czego pani chce?
Prawdopodobnie każdy czytelnik książek trafia czasem na pozycję wywierająca...

"(...) jeśli posiadam jakąś zaletę, to jest nią odporność na to, co myślą o mnie ludzie. Naturalnie, przez to jeszcze bardziej mnie nie lubią. Ludzie nie lubią myśleć, że ich zdanie na czyjś temat nic dla tej osoby nie znaczy. A kiedy jeszcze jest to kobieta... nie mogą tego znieść. (...) nie dbam o to. (...) kiedy przestaniesz martwić się, co myśli o tobie cały świat, odkryjesz nagle, że życie stało się o wiele łatwiejsze."
To z rozdziału "Olej... - historia Margaret dla mnie najlepsza. A historia Marikkolundu najsmutniejsza. Warto przeczytać.
Nigdy nie zrozumiem zachwytów nad Indiami.
Kobiety walczcie o siebie i tam i tutaj w Polsce.

"(...) jeśli posiadam jakąś zaletę, to jest nią odporność na to, co myślą o mnie ludzie. Naturalnie, przez to jeszcze bardziej mnie nie lubią. Ludzie nie lubią myśleć, że ich zdanie na czyjś temat nic dla tej osoby nie znaczy. A kiedy jeszcze jest to kobieta... nie mogą tego znieść. (...) nie dbam o to. (...) kiedy przestaniesz martwić się, co myśli o tobie cały świat,...

Szybko przeczytałam, traktowałam bardziej te pozycję jako zbiór opowiadań. nieprawdopodobne wydało mi się, ze po chwili spędzonej przez 6 kobiet w pociągu nagle wszystkie - oprócz jednej się otwierają i dzielą się swoimi najgłębszymi marzeniami, bolączkami. w to nie uwierzę. Ale jeżeli spoglądam na każdą z historii opowiedzianych przez te kobiety osobno, to naprawdę fantastyczne. Przerażające jest, ze kobiety mogą myśleć o sobie jako o bytach niższych i mniej pełnych niż żyjących obok ich, synowi, mężowie, bracia, wujkowie, ojcowie... niewiarygodne w negatywnym sensie. Nigdy nie chciałabym mieszkać poza moim krajem, ale Indie zawsze napawały mnie lękiem. Kraj gdzie co chwilę dochodzi do gwałtów na kobietach..

Sporo o jedzeniu się dowiedziałam:) na głodnego lepiej tej książki nie czytać:)

Najbardziej utkwiła mi historia o nauce pływania, związkach chemicznych - że tez można w tak złożony sposób postrzegać ludzi(!) - arcyciekawe, i historia kobiety żyjącej zawsze dla kogoś - tej nienawidzącej swego syna.

Szybko przeczytałam, traktowałam bardziej te pozycję jako zbiór opowiadań. nieprawdopodobne wydało mi się, ze po chwili spędzonej przez 6 kobiet w pociągu nagle wszystkie - oprócz jednej się otwierają i dzielą się swoimi najgłębszymi marzeniami, bolączkami. w to nie uwierzę. Ale jeżeli spoglądam na każdą z historii opowiedzianych przez te kobiety osobno, to naprawdę...

Choć kobiety występujące w powieści (jest ich sześć) są w bardzo odległym i egzotycznym dla nas kraju, a sceneria wydarzeń wydaje się jakby z innej epoki, to trudno nie odnaleźć się w historii i nie utożsamiać z bohaterkami. Żyją w Indiach, gdzie patriarchat i rodzinna struktura społeczna bardzo je ogranicza, czasami wręcz niewoli w domu. Kobiety jednak wbrew logice swojego świata realizują się na swój sposób i urzeczywistniają marzenia i pragnienia. Tytułowa 45 - letnia Akhila wybiera się w podróż życia, podczas której ma odpowiedzieć sobie, czy dobrze pokierowała swoim życiem, a właściwie co zrobić, aby pomimo sytuacji, w jakiej postawiły ją okoliczności, stać się szczęśliwą i spełnioną. Na końcu podróży, kontemplując nadmorski widok, odpowiada sobie na zadane wcześniej pytanie. Już wie, kim jest i czego jej w życiu potrzeba. Odnalezienie siebie, dawnej dziewczyny o imieniu Akhilandeswari nie było proste, szczególnie dla osoby takiej jak ona, która przez całe życie w poczuciu obowiązku wobec rodziny wypełniała powierzone jej role. Nie nauczono jej asertywności ani wyrażania własnych potrzeb, a jedynie tresowano do spełniania oczekiwań innych. Trudno było zauważyć, kiedy przeistoczyła się w szorstką i zasadniczą kobietę, której wdzięk, lekkość i fantazja zatraciły się w codziennej rutynie. Nie tylko Akhila jest tu jednak bohaterką, w zrozumieniu siebie, swojego położenia pomaga jej pięć kobiet w różnym wieku. W przedziale dla pań opowiadają jej koleje swojego życia i kręte ścieżki wyborów, o których nie zawsze one decydowały. Dało to możliwość nie tylko zweryfikowania losu Akhili, ale również poznania innych skomplikowanych życiorysów. Kobiety, każda na swój indywidualny sposób, w zależności od wykształcenia i pozycji społecznej, wyraża i opisuje złożone relacje z matką, braćmi, mężem i swoimi dziećmi. Splot tych historii jest utkany bardzo misternie, niczym jedwabna tkanina na sari, o której również jest mowa w książce. Do tego szczypta szczegółów w opisach jedzenia, kolorów i zapachów tworzy skomponowaną i zajmującą fabułę. Nie wykrzykuje się tu postulatów feministycznych, a jednak tak bardzo boli ukazana nierówność i zależność od mężczyzn, że momentami ręce opadają z bezradności, a czasami rodzi się niepohamowany bunt... Bardzo gorąco polecam. Wspaniała lektura.

Choć kobiety występujące w powieści (jest ich sześć) są w bardzo odległym i egzotycznym dla nas kraju, a sceneria wydarzeń wydaje się jakby z innej epoki, to trudno nie odnaleźć się w historii i nie utożsamiać z bohaterkami. Żyją w Indiach, gdzie patriarchat i rodzinna struktura społeczna bardzo je ogranicza, czasami wręcz niewoli w domu. Kobiety jednak wbrew logice swojego...

"Przedział dla pań" to książka, która mnie zaskoczyła swoją uniwersalnością. Niby dzieje się w egzotycznej dla nas kulturze (co jest jej ogromnym walorem),ale przedstawione w niej historie kobiet wydają się być uniwersalne. Każda z pasażerek przedstawionych w książce opowiada o swojej kobiecości, o jej odcieniach, szczęściach i cierpieniach, niby w konkretnym kraju, a jednak zdecydowanie ich losy mogłyby się powtórzyć w każdym zakątku świata. Autorka kreśli typy kobiet, maluje sposoby przeżywania, wystawia na światło dnia ich oczekiwania i uczucia. To studium pozwala dotknąć i zrozumieć kobietę. Panie zapewne czytając mogą poczuć, że ktoś je rozumie i odczuwa podobnie, a panowie mogą potraktować tę lekturę jako wstęp do podręcznika o rozumieniu kobiet. Zdecydowanie to wartościowa lektura, okraszona smakami i zapachami Indii, którą czyta się łatwo i zainteresowaniem. Warto.

"Przedział dla pań" to książka, która mnie zaskoczyła swoją uniwersalnością. Niby dzieje się w egzotycznej dla nas kulturze (co jest jej ogromnym walorem),ale przedstawione w niej historie kobiet wydają się być uniwersalne. Każda z pasażerek przedstawionych w książce opowiada o swojej kobiecości, o jej odcieniach, szczęściach i cierpieniach, niby w konkretnym kraju, a...

Kolejna książka indyjska, ale pisana po angielsku, więc trochę zeuropeizowana. I kolejna napisana przez kobietę - sporo kobiet-pisarek mają Indie, także wśród tych piszących w językach narodowych, czego się na polski nie tłumaczy, a wielka szkoda. Ta powieść mogłaby być banałem spod znaku kobiet użalających się nad swoim losem, mogłaby być taka, ale nie jest, nawet w najmniejszym stopniu. Powieść szkatułkowa, złożona z historii narratorki oraz podopowieści snutych przez inne kobiety podczas wspólnej jazdy pociągiem, poświęcona jest statusowi, losowi, możliwościom życiowym kobiet we współczesnych Indiach, ale proszę mi wierzyć, esej socjologiczny ani feministyczna agitka to także nie jest, na szczęście. Historie są soczyste, świetnie opowiedziane, dają bardzo sugestywny i widziany z wielu perspektyw obraz życia kobiet w tym kraju, nie ferują wyroków, nie epatują złością ani żalem, za to dają się czytać z przyjemnością i dostarczają wiedzy o przedmiocie. Naprawdę świetna rzecz.

Kolejna książka indyjska, ale pisana po angielsku, więc trochę zeuropeizowana. I kolejna napisana przez kobietę - sporo kobiet-pisarek mają Indie, także wśród tych piszących w językach narodowych, czego się na polski nie tłumaczy, a wielka szkoda. Ta powieść mogłaby być banałem spod znaku kobiet użalających się nad swoim losem, mogłaby być taka, ale nie jest, nawet w...

Książkę znalazłam na book crossingu, normalnie nie sięgnęłabym po nią. Opinie na LCz dobre, więc wzięłam do domu. Z całej powieści najbardziej podobało mi się przedstawienie kultury bramińskiej. Same rysy kobiet wydały mi się raczej sztampowe, język literacki zupełnie zwyczajny moim zdaniem. Bywały przydługie momenty, ale jednak przeczytałam do końca, co świadczy, że coś w tej książce znalazłam dla siebie (normalnie, gdy książka do mnie nie trafia przez pierwsze kilkadziesiąt stron, nie marnuje na nią swojego czasu). Ja odbieram tę książkę dość mocno feministycznie i to mi się w niej podoba. Kobieca siła, kobiece wybory itp. Można się zmotywować do innego życia po takiej lekturze. Ostatecznie 6/10 (choć wahałam się, czy nie dać piątki).

Książkę znalazłam na book crossingu, normalnie nie sięgnęłabym po nią. Opinie na LCz dobre, więc wzięłam do domu. Z całej powieści najbardziej podobało mi się przedstawienie kultury bramińskiej. Same rysy kobiet wydały mi się raczej sztampowe, język literacki zupełnie zwyczajny moim zdaniem. Bywały przydługie momenty, ale jednak przeczytałam do końca, co świadczy, że coś w...

pozytywnie oceniam przeczytaną pozycję, jest to kobieca literatura na wysokim poziomie. Doceniam w książce klimat Indii oraz bardzo ciekawie przedstawione realia życia codziennego, włącznie z dokładnymi opisami czynności istotnych dla kobiet - dbania o odzież, ciało i włosy, przygotowywania potraw. jest też w niej opisane jak trudną sytuację mają kobiety w Indiach - całkowitą zależność od mężczyzn i brak możliwości decydowania o sobie.

pozytywnie oceniam przeczytaną pozycję, jest to kobieca literatura na wysokim poziomie. Doceniam w książce klimat Indii oraz bardzo ciekawie przedstawione realia życia codziennego, włącznie z dokładnymi opisami czynności istotnych dla kobiet - dbania o odzież, ciało i włosy, przygotowywania potraw. jest też w niej opisane jak trudną sytuację mają kobiety w Indiach -...

Wciągnęła mnie ta opowieść, ale były momenty przydługie. Podoba mi się styl autorki, mocno poetycki. Ładne, okrągłe, gładkie zdania. Książka z kanonu określanego jako literatura kobieca(krzywdząco dla literatury i samych kobiet!). Bardzo interesujący zarys kultury bramińskiej i kultury Indii.
Oczywiście podróż pociągem jest metaforą podróży wewnętrznej bla bla bla historie życia kilku kobiet, opowiadane głównej bohaterce. Sama Akhila pod ich wpływem postanawia postawić kropkę nad i i w zasadzie dokończyć przemianę swojego życia.

Wciągnęła mnie ta opowieść, ale były momenty przydługie. Podoba mi się styl autorki, mocno poetycki. Ładne, okrągłe, gładkie zdania. Książka z kanonu określanego jako literatura kobieca(krzywdząco dla literatury i samych kobiet!). Bardzo interesujący zarys kultury bramińskiej i kultury Indii.
Oczywiście podróż pociągem jest metaforą podróży wewnętrznej bla bla bla historie...

Nie czułam przepaści kulturowej między mną a tamtymi kobietami. Są różnice, wiadomo, ale w środku każdy jest taki sam, ma podobne marzenia, uczucia.. Warto przeczytać. Pociąg, którym podróżują bohaterki prowadzi do stacji poznania siebie i innych.

Nie czułam przepaści kulturowej między mną a tamtymi kobietami. Są różnice, wiadomo, ale w środku każdy jest taki sam, ma podobne marzenia, uczucia.. Warto przeczytać. Pociąg, którym podróżują bohaterki prowadzi do stacji poznania siebie i innych.