Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są w życiu trudne chwile. Są i trudne tematy. Kto chociaż raz opiekował się chorym, najbliższym, i nie ma tu mowy o grypie czy zapaleniu oskrzeli, ten wie, że to praca niekiedy dwadzieścia cztery godziny na dobę. Bardzo ciężka praca. Ten też wie, że inni współczują... ale choremu. Rzadko kto zapyta jak czuje się opiekun, jak sobie radzi, jak daje radę...
Często bywa tak, że nagle znikają przyjaciele, koledzy, najbliżsi. Jesteś sam z chorym. Zdany na siebie. A myśli kłębią się i zdają rozsadzać głowę.
💔Natasza miała trudne dzieciństwo. Trudne psychicznie. W momencie, kiedy już mogła, szybko wyrwała się z domu i rozpoczęła swoje nowe życie. Wydawać by się mogło, że wszystko poukładało się po jej myśli. Zdobyła zawód, ma w miarę dobrze płatną pracę, narzeczonego. Kiedy wraz z Patrykiem decydują się na kupno mieszkania, dziewczyna jest wniebowzięta i rozpoczyna urządzanie własnego gniazda. Nie planują ślubu, uważają, że papier nie jest do niczego potrzebny. Pewnego dnia Natasza dostaje informację, że będzie musiała zająć się chorą matką. Chorą na alzheimera. Dziewczyna zabiera mamę do nowego mieszkania. Szybko okazuje się, że Patryk ma w tej kwestii odmienne zdanie i wycofuje się.
Natasza zostaje sama z opieką. Żyje wspomnieniami, nie ma nadziei i nie widzi sensu. Wraca do niej wszystko to od czego uciekła. Czy uda się dziewczynie ogarnąć tak ciężki temat. Czy wyjdzie na prostą i odnajdzie ów sens? Czy naprawią się relacje między narzeczonymi? O tym wszystkim przeczytacie w książce Anny Sakowicz "Moja matka pestka", która ukaże się na początku czerwca i którą już dzisiaj, tutaj, szczerze polecam.
💔Autorka jest mistrzynią kreowania emocji i również tutaj mamy ich bardzo dużo. Wszechobecne są dylematy i rozterki. Co zrobić? Jak zachować twarz? Pięknie pokazano niemoc, której, nie czarujmy się, doświadczył chyba każdy z nas. Niemoc tak wielka, że człowiek czasami jest w stanie posunąć się do najgorszego szukając wyjścia z sytuacji. Brutalnie pokazano też niemoc i zagubienie dziecka. Wielkie spustoszenie bowiem w psychice może zrobić przemoc, i to wcale nie ta fizyczna a psychiczna. Jednak zawsze, gdzieś głęboko, tkwi w każdym nadzieja. Trzeba w to wierzyć.
Bohaterka, mimo młodego wieku, przeszła niesamowicie długą drogę. Była to droga pełna nierówności, wybojów i niepewności.
💔Widać równie wyraźnie jak w tak trudnych momentach pokazują się prawdziwe oblicza najbliższych. Kiedy pojawia się problem tracimy niekiedy przyjaciół i zostajemy sami. Sami niesiemy ciężar swojego życia. Jednak z drugiej strony to właśnie te momenty pokazują nam właściwą drogę. Przecież nic nie dzieje się bez przyczyny.
💔Tytułowa "pestka"?
„Zalegała we mnie przez lata mojej pozornej wolności, a teraz znów się rozrosła, znów uwiera i znów znajduje się w samym środku mnie. Na powrót jest twarda, czasami uciska od wewnątrz, lecz już wiem, że nigdy się jej nie pozbędę, że to daremny trud.”
Pestka. Ma ją każdy. Czasami wypadnie. Czasami trzeba zadać siebie wiele trudu by się jej pozbyć. A niekiedy trzeba pozwolić zostać jej i wykiełkować. Nie ma złotego środka. Nie szukajcie.
💔 Jestem pod wrażeniem. Z wielkim wyczuciem za każdym razem, i tutaj również, potrafi autorka pokazać najmroczniejsze zakątki ludzkiej duszy. Ubiera problemy w przepiękne słowa, nie po to by pokazać jednoznaczne rozwiązanie, ale by uzmysłowić czytelnikowi, że jest wyjście, że wszystko jest po coś, że życie takie jest. I że tak wiele zależy od nas.
Polecam!!!

Są w życiu trudne chwile. Są i trudne tematy. Kto chociaż raz opiekował się chorym, najbliższym, i nie ma tu mowy o grypie czy zapaleniu oskrzeli, ten wie, że to praca niekiedy dwadzieścia cztery godziny na dobę. Bardzo ciężka praca. Ten też wie, że inni współczują... ale choremu. Rzadko k...

Rozwiń

Zwiń

W moje ręce trafiła książka Caro Bukowski "Rozkosz", reklamowana jak pozycja do czytania jedną ręką. Trafiła, bo górę wzięła moja ciekawość. Tylko tyle.
Jest w moim przekonaniu pewna strefa, której nie że nie można przekraczać, ale jest ona zarezerwowana dla "naszej małej intymności". Nie też, że stanowi temat tabu, bo uważam że powinniśmy rozmawiać o tym co nas boli, co cieszy i sprawia radość, i rozkosz. I nie chodzi też o to, że jestem starą, pruderyjną babą, bo erotyzm, rozkosz, miłość, intymność to jedno i wiem, że trzeba być mistrzem słowa i wysublimowania by pisać o tym. Mało jest takich, ale są (na przykład J. Wiśniewski - "polski znawca kobiecego ciała i duszy"). A tutaj ...
🤔 Książka "Rozkosz" to zbiór opowiadań. Miało być intymnie, miało być rozkosznie. Na to liczyłam. Niestety zrobiło się niesmacznie. Pozycja do mnie zdecydowanie nie trafiła. Tak jak wzbraniam się przed pewnymi niesmacznymi opisami w literaturze, tak tutaj dostałam ich kumulację. Próbowałam (i udało mi się przebrnąć) przez całość, licząc na to, że doczekam choćby rozkoszy słowa pisanego. Niestety i na tej płaszczyźnie czekało mnie rozczarowanie. Myślę, że nasz język jest tak piękny i bogaty, że nie trzeba go wspomagać zapożyczeniami i wstawkami z innych języków (angielskiego i francuskiego) i to w takiej ilości. Wszak "Polacy nie gęsi i swój język mają", i nawet intymne miejsca w mowie rodzimej nazywają. A to, że komuś mogą się one nie podobać to już inny problem.
🤔 Podsumowując. Oprócz ładnego wydania, bo to trzeba przyznać, nie urzekło mnie w tej książce chyba nic. Nawet w literaturze trzeba umieć wyciągać średnią i to, co być może podoba się jednemu, za czym tęskni, o czym marzy, czy co ma, niekoniecznie może oznaczać zapotrzebowanie innych osób.
Taka właśnie jest moja opinia. Mam bardzo mieszane zdanie co do tej książki. Z jednej strony cenię otwartość (chociaż i tutaj ciężko o niej mówić, bo przecież "Caro Bukowski" to pseudonim?), z drugiej zastanawiam się czemu to ma służyć?
Do czytania jedną ręką? Drugą trzeba trzymać, by nią nie walnąć. Ja musiałam.
Nic gorszego, tematycznie i literacko, i żenującego dawno nie czytałam.

W moje ręce trafiła książka Caro Bukowski "Rozkosz", reklamowana jak pozycja do czytania jedną ręką. Trafiła, bo górę wzięła moja ciekawość. Tylko tyle.
Jest w moim przekonaniu pewna strefa, której nie że nie można przekraczać, ale jest ona zarezerwowana dla "naszej małej in...

Rozwiń

Zwiń

💙
Drugi tom "Walerka i bohaterki Jastry" to kolejne przygody dzieciaków. W szkole, do której chodzą, uczą się oprócz podstawowych ogólnych przedmiotów również tych w języku kaszubskim, no i oczywiście samego języka kaszubskiego. Tuż po rozpoczęciu nowego roku szkolnego szybko okazuje się, że coś dziwnego stało się z dyrektorką. Zlikwidowała nauczanie języka kaszubskiego, zakazała kolorowych strojów, a wystrój szkoły każdego dnia robi się coraz bardziej przygnębiający. Na coś takiego nie może być przyzwolenia. Dzieciaki, a zwłaszcza Walerka, biorą sprawy w swoje ręce. Czy uda się przywrócić to, co było przed złymi zmianami? Co się takiego stało z dyrektorką?
💙Już na wstępie zaznaczę, że mimo iż książki są dla starszych dzieci również dorosły znajdzie tu sporo ciekawostek i przede wszystkim zabawy. Pierwsza rzecz jaka mi przyszła do głowy po przeczytaniu, i w trakcie też, że będę musiała (i zrobię to z pewnością) pogłębić swoją wiedzę o tym rejonie. Wydało mi się to niezwykle ciekawe. Tym bardziej, że może niedługo i moje dziecko będzie Kaszubką (z wyboru).
Obydwa tomy to pochwała Kaszub, ich walorów, folkloru, fauny, flory, historii i tradycji. To przypomnienie wartości pielęgnowania rdzennego języka i wierzeń.
💙Chociaż sama książka jest fikcją literacką dla dzieciaków, nie pomija istotnych wartości i informacji na temat rejonu. Duży nacisk położono na dawne wierzenia i język. Sporo jest wstawek z tego języka, przytoczonych wierszyków w języku kaszubskim. Wszystko wyśrodkowano tak, by żaden czytelnik nie miał problemów ze zrozumieniem treści. Bardzo mi to się podobało i odpowiadało. Mało jest bowiem dzisiaj książek w tak ciekawy sposób promujących małe ojczyzny, historię i tradycje.
💙Cała seria, oprócz opisanych wyżej wartości i zawartych informacji, to niesamowite przygody czwórki dzieciaków i ich przyjaciół. Mamy tu również sporo magii i dawnych wierzeń. Wszystko powoduje, że czytelnik ma ochotę i zgłębić temat o czym wspomniałam, ale i poznać stare wierzenia, wniknąć w świat baboków, krośniąt i mumoczy. Odnoszę wrażenie, że kiedy będę przemierzała, być może, kaszubskie tereny baczniej będę patrzyła pod nogi i przyglądała się zbiornikom wodnym.
💙 Myślę, że książka jest bardzo wartościowa i spodoba się czytelnikom nie tylko tym młodszym. Ja już czekam na kolejny tom.
Dodam, że oprócz walorów literackich cechuje je piękno wydania. Twarda oprawa, większa czcionka i przepiękne ilustracje oddające klimat treści to kolejne ich atuty.
Bez wahania polecam! Jo! Jo! Jo!

💙
Drugi tom "Walerka i bohaterki Jastry" to kolejne przygody dzieciaków. W szkole, do której chodzą, uczą się oprócz podstawowych ogólnych przedmiotów również tych w języku kaszubskim, no i oczywiście samego języka kaszubskiego. Tuż po rozpoczęciu nowego roku szkolnego szybko oka...

Rozwiń

Zwiń

💙W pierwszym tomie "Franc i tajemnica Jantaru" poznajemy rodzinę Borków. Małżeństwo ma czwórkę dzieci i znowu szykuje się do przeprowadzki. Tak, taki ich los i w sumie nie wiadomo dlaczego. Do pewnego momentu oczywiście. Szybko okazuje się, że ich ród wywodzi się z Kaszub i kolejna przeprowadzka podyktowana jest problemami w jakie wpada ten rejon. Okazuje się też, że skradziono cenny jantar, a posądzeni o kradzież zostają właśnie Borkowie. Ich dzieci muszą udowodnić jaka jest prawda, by rodzice wyszli z więzienia. Czy im się uda?
💙Już na wstępie zaznaczę, że mimo iż książki są dla starszych dzieci również dorosły znajdzie tu sporo ciekawostek i przede wszystkim zabawy. Pierwsza rzecz jaka mi przyszła do głowy po przeczytaniu, i w trakcie też, że będę musiała (i zrobię to z pewnością) pogłębić swoją wiedzę o tym rejonie. Wydało mi się to niezwykle ciekawe. Tym bardziej, że może niedługo i moje dziecko będzie Kaszubką (z wyboru).
Obydwa tomy to pochwała Kaszub, ich walorów, folkloru, fauny, flory, historii i tradycji. To przypomnienie wartości pielęgnowania rdzennego języka i wierzeń.
💙Chociaż sama książka jest fikcją literacką dla dzieciaków, nie pomija istotnych wartości i informacji na temat rejonu. Duży nacisk położono na dawne wierzenia i język. Sporo jest wstawek z tego języka, przytoczonych wierszyków w języku kaszubskim. Wszystko wyśrodkowano tak, by żaden czytelnik nie miał problemów ze zrozumieniem treści. Bardzo mi to się podobało i odpowiadało. Mało jest bowiem dzisiaj książek w tak ciekawy sposób promujących małe ojczyzny, historię i tradycje.
💙Cała seria, oprócz opisanych wyżej wartości i zawartych informacji, to niesamowite przygody czwórki dzieciaków i ich przyjaciół. Mamy tu również sporo magii i dawnych wierzeń. Wszystko powoduje, że czytelnik ma ochotę i zgłębić temat o czym wspomniałam, ale i poznać stare wierzenia, wniknąć w świat baboków, krośniąt i mumoczy. Odnoszę wrażenie, że kiedy będę przemierzała, być może, kaszubskie tereny baczniej będę patrzyła pod nogi i przyglądała się zbiornikom wodnym.
💙 Myślę, że obie książki są bardzo wartościowe i spodobają się czytelnikom nie tylko tym młodszym. Ja już czekam na kolejny tom.
Dodam, że oprócz walorów literackich cechuje je piękno wydania. Twarda oprawa, większa czcionka i przepiękne ilustracje oddające klimat treści to kolejne ich atuty.
Bez wahania polecam! Jo! Jo! Jo!

💙W pierwszym tomie "Franc i tajemnica Jantaru" poznajemy rodzinę Borków. Małżeństwo ma czwórkę dzieci i znowu szykuje się do przeprowadzki. Tak, taki ich los i w sumie nie wiadomo dlaczego. Do pewnego momentu oczywiście. Szybko okazuje się, że ich ród wywodzi się z Kaszub i kolej...

Rozwiń

Zwiń

Za mną drugi i trzeci tom sagi łużyckiej autorstwa Agnieszki Olejnik. Dopiero teraz zabieram się za recenzję i to obu naraz. Po lekturze uważam, że super byłoby przeczytać je wszystkie trzy, tak od razu, jedna po drugiej. Tak najlepiej, by nie przegapić choćby krótkiego wątku czy małej sceny, tej przepięknej, literackiej opowieści wojennej.
🌾W drugim tomie poznajemy koleje losów piątki młodych ludzi, których druga wojna zastaje w momencie dla każdego zgoła innym. Niestety wraz z okupacją kończy się ich młodość, a zaczyna brutalna dorosłość. Peter za odmowę walki trafia do Dachau, tam też trafia Rudi, ale gnany zgoła innymi pobudkami, jako nadzorca. Marlene i Anna gonią za miłością i to nie zawsze w odpowiednim kierunku. Katrin wraz z babcią decyduje się na ucieczkę na Kaszuby. Niestety muszą się rozstać i młodą dziewczynę wojna zastaje w Prusach Wschodnich. Nie samą. Katrin spodziewa się dziecka.
Trzeci tom natomiast to lata 1940-1945. Katrin musi sprostać wielu nowym dla niej sytuacjom. W pewnym sensie ma odrobinę szczęścia, ponieważ przez jej życie przewija się wielu dobrych ludzi. A może to jej dobroć przyciąga takie osoby? Pamięta o obietnicy złożonej Peterowi i próbuje na miarę możliwości odszukać go. To samo robi on. Jednak los tak dziwnie się układa, że bardzo często młodzi wręcz ocierają się o siebie, niestety nie spotykając się. To tutaj również poznamy koleje losów Anny, Rudiego i Marlene. Razem z bohaterami dotrwamy w ciągłej wędrówce, dosłownie i w przenośni, do końca wojny. Ilu przeżyje? A ilu uda się spotkać?
🌾Uwielbiam sagi i tematykę wojenną. Uwierzcie mi na słowo, ale dawno nie zżyłam się tak mocno z bohaterami i dawno nie przeżywałam tak mocno czyiś losów.
Całą wędrówkę rozpoczynamy w Łużycach Dolnych, przemierzając nie tylko tereny Polski ale i całej Europy.
🌾Wśród zawieruchy wojennej nie tylko poznajemy losy bohaterow, ale i wiele faktów historycznych, tych bardziej i mniej znanych. Wszystko zostało przez autorkę pięknie skumulowane, by nie przytłaczać zbytnią ilością faktów, a jednocześnie pokazać czytelnikowi realizm tamtych czasów. Nie ma tutaj spłycania, wybielania, nikt nie jest czystą kartą. Obrazy chwytają za serce, rażą brutalizmem, by jednak z każdego ich fragmentu zawsze brać nadzieję. To naprawdę było piękne i krzepiące.
🌾Bohaterowie skrojeni zostali na miarę swoich czasów. Każdy inny, każdy pałający innymi pobudkami, które można tłumaczyć sobie na różne sposoby albo i od początku krytykować.
Wszystko to sprawia, że czujemy realizm tamtych czasów i chowamy się w sobie przed nalotem czy też świstem kuli.
🌾Cała akcja i fabuła potrafi oczarować. Jestem pod wielkim wrażeniem kunsztu literackiego autorki, umiejętności budowania napięcia i trzymania w ryzach czytelnika tworzącą się i przeplatająca akcją. Bo właśnie akcja dotycząca kilku osób misternie się przeplata, tworząc jedną płaszczyznę czasową świata przedstawionego. Urzekające!
Wojna u Agnieszki Olejnik pokazana została bardzo obrazowo, z całym swoim okrucieństwem. Przestawia realizm cierpienia nie tylko poprzez pokazanie losów bohaterów, ale i poprzez opowieści snute przez postacie przewijające się w tekście.
🌾Saga łużycka to pełna różnych emocji opowieść o utraconej młodości, wytrwałej walce o przetrwanie oraz wierze w nadzieję i miłość. Wszystkiego dopełniają, mimo wojennej zawieruchy, przepiękne opisy krajobrazów potęgujące marzenia i tęsknoty nie tylko bohaterów opowieści.

Za mną drugi i trzeci tom sagi łużyckiej autorstwa Agnieszki Olejnik. Dopiero teraz zabieram się za recenzję i to obu naraz. Po lekturze uważam, że super byłoby przeczytać je wszystkie trzy, tak od razu, jedna po drugiej. Tak najlepiej, by nie przegapić choćby krótkiego wątku czy małej sce...

Rozwiń

Zwiń

Za mną drugi i trzeci tom sagi łużyckiej autorstwa Agnieszki Olejnik. Dopiero teraz zabieram się za recenzję i to obu naraz. Po lekturze uważam, że super byłoby przeczytać je wszystkie trzy, tak od razu, jedna po drugiej. Tak najlepiej, by nie przegapić choćby krótkiego wątku czy małej sceny, tej przepięknej, literackiej opowieści wojennej.
🌾W drugim tomie poznajemy koleje losów piątki młodych ludzi, których druga wojna zastaje w momencie dla każdego zgoła innym. Niestety wraz z okupacją kończy się ich młodość, a zaczyna brutalna dorosłość. Peter za odmowę walki trafia do Dachau, tam też trafia Rudi, ale gnany zgoła innymi pobudkami, jako nadzorca. Marlene i Anna gonią za miłością i to nie zawsze w odpowiednim kierunku. Katrin wraz z babcią decyduje się na ucieczkę na Kaszuby. Niestety muszą się rozstać i młodą dziewczynę wojna zastaje w Prusach Wschodnich. Nie samą. Katrin spodziewa się dziecka.
Trzeci tom natomiast to lata 1940-1945. Katrin musi sprostać wielu nowym dla niej sytuacjom. W pewnym sensie ma odrobinę szczęścia, ponieważ przez jej życie przewija się wielu dobrych ludzi. A może to jej dobroć przyciąga takie osoby? Pamięta o obietnicy złożonej Peterowi i próbuje na miarę możliwości odszukać go. To samo robi on. Jednak los tak dziwnie się układa, że bardzo często młodzi wręcz ocierają się o siebie, niestety nie spotykając się. To tutaj również poznamy koleje losów Anny, Rudiego i Marlene. Razem z bohaterami dotrwamy w ciągłej wędrówce, dosłownie i w przenośni, do końca wojny. Ilu przeżyje? A ilu uda się spotkać?
🌾Uwielbiam sagi i tematykę wojenną. Uwierzcie mi na słowo, ale dawno nie zżyłam się tak mocno z bohaterami i dawno nie przeżywałam tak mocno czyiś losów.
Całą wędrówkę rozpoczynamy w Łużycach Dolnych, przemierzając nie tylko tereny Polski ale i całej Europy.
🌾Wśród zawieruchy wojennej nie tylko poznajemy losy bohaterow, ale i wiele faktów historycznych, tych bardziej i mniej znanych. Wszystko zostało przez autorkę pięknie skumulowane, by nie przytłaczać zbytnią ilością faktów, a jednocześnie pokazać czytelnikowi realizm tamtych czasów. Nie ma tutaj spłycania, wybielania, nikt nie jest czystą kartą. Obrazy chwytają za serce, rażą brutalizmem, by jednak z każdego ich fragmentu zawsze brać nadzieję. To naprawdę było piękne i krzepiące.
🌾Bohaterowie skrojeni zostali na miarę swoich czasów. Każdy inny, każdy pałający innymi pobudkami, które można tłumaczyć sobie na różne sposoby albo i od początku krytykować.
Wszystko to sprawia, że czujemy realizm tamtych czasów i chowamy się w sobie przed nalotem czy też świstem kuli.
🌾Cała akcja i fabuła potrafi oczarować. Jestem pod wielkim wrażeniem kunsztu literackiego autorki, umiejętności budowania napięcia i trzymania w ryzach czytelnika tworzącą się i przeplatająca akcją. Bo właśnie akcja dotycząca kilku osób misternie się przeplata, tworząc jedną płaszczyznę czasową świata przedstawionego. Urzekające!
Wojna u Agnieszki Olejnik pokazana została bardzo obrazowo, z całym swoim okrucieństwem. Przestawia realizm cierpienia nie tylko poprzez pokazanie losów bohaterów, ale i poprzez opowieści snute przez postacie przewijające się w tekście.
🌾Saga łużycka to pełna różnych emocji opowieść o utraconej młodości, wytrwałej walce o przetrwanie oraz wierze w nadzieję i miłość. Wszystkiego dopełniają, mimo wojennej zawieruchy, przepiękne opisy krajobrazów potęgujące marzenia i tęsknoty nie tylko bohaterów opowieści.

Za mną drugi i trzeci tom sagi łużyckiej autorstwa Agnieszki Olejnik. Dopiero teraz zabieram się za recenzję i to obu naraz. Po lekturze uważam, że super byłoby przeczytać je wszystkie trzy, tak od razu, jedna po drugiej. Tak najlepiej, by nie przegapić choćby krótkiego wątku czy małej sce...

Rozwiń

Zwiń

Tajget to pasmo górskie w Grecji, na południu Peloponezu. Według Plutarcha, co opisał w swoich sławnych "Żywotach równoległych" to tam ojcowie zanosili swoje nowonarodzone dzieci. W miejscu zwanym lesche starszyzna dokonywała oględzin dziecka. "Jeśli (...) było chuderlawe i niekształtne, odsyłali je do tak zwanych Apothetai, jamy w ziemi w pobliżu Tajgetu, wierząc, że zarówno dla dziecka, jak i dla polis, lepiej będzie, jeśli umrze skoro od samego początku nie miało zdrowia i siły." Jaka była prawda o "spartańskim wychowaniu" tak do końca nie wiadomo. Jedno jest pewne, że takie rzeczy, eliminacje nigdy nie powinny się zdarzać. A jednak...
⛰️ Książka "Góra Tajget" to historia, w której poprzez pryzmat życia pięciu osób autorka zestawiła czytelnika z piętnem wojny i jej okrucieństwem. Sebastian jest świeżo upieczonym ojcem. Ma swoje lęki, które niekiedy wydają się trochę irracjonalne. Pewnego dnia jego dawny profesor prosi go o pomoc. Chce postawić pomnik dzieciom zamordowanym w czasie II wojny. Sebastian miotany lękiem o własne dziecko zgłębia temat. Poznaje historie z tamtego czasu z punktu widzenia innych osób. Jako że został niedawno ojcem jego ból się wzmaga. Panicznie boi się śmierci własnego dziecka.
⛰️ Wydana jakiś czas temu książka Anny Dziewit-Meller doczekała się właśnie kolejnego wydania. I dopiero teraz znalazła się w moich rękach.
Nie jest to lektura lekka. Jest emocjonalnie ciężka. Czytelnik odczuwa ból czytając o bezdusznych esesmanach prowadzących dzieci prosto do budynku zagłady. Zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami i bohaterami autorka, opisuje w kilku historiach nieludzkie praktyki stosowane przez Niemców w dziecięcych szpitalach psychiatrycznych. Ta zbrodnia to był eksperyment, który otworzył drzwi do Holocaustu.
⛰️ Taka niestety była wojenna rzeczywistość. Jednocześnie mamy tu do czynienia z opowieściami o zwykłych ludziach i o tym, jak radzili sobie w trudnych okolicznościach. Opowieści są prawdziwe do bólu i brutalne. Nawiązanie do spartańskiej selekcji, opisanej przez Plutarcha, jest jak najbardziej na miejscu. Świadczy też o tym, że niektórzy pozbawieni zasad i człowieczeństwa, niestety nie uczą się na błędach i tak bardzo brakuje im sumienia. Opisana przez autorkę historia prowadzi do zaskakującego zakończenia. Czytelnik z łatwością może zidentyfikować jednego z bohaterów. I to bardzo boli.

Tajget to pasmo górskie w Grecji, na południu Peloponezu. Według Plutarcha, co opisał w swoich sławnych "Żywotach równoległych" to tam ojcowie zanosili swoje nowonarodzone dzieci. W miejscu zwanym lesche starszyzna dokonywała oględzin dziecka. "Jeśli (...) było chuderlawe i ...

Rozwiń

Zwiń

Książki dla dzieci mają to do siebie, że przenoszą człowieka w zupełnie inny świat. Czyta się je szybko, a głowę zaprzątają tylko te stricte dziecięce, książkowe, problemy i przygody, które raczej w realnym świecie zdarzyć się nie mogą. A może...
W każdym razie, książkowy, to zupełnie inny, i myślę, że zdecydowanie lepszy, świat.
Sympatyczni bohaterowie, rodem z ławki szkolnej i pomagające im magiczne stworzenia, dają się polubić. Nawet te, stojące po stronie zła, które w takich przypadkach zawsze przegrywa. Kibicujemy dobru i razem odbywamy kolejną, niezwykłą podróż. Tym razem do Ząbkowic Śląskich.
🧛🏼 Frankenstein niezaprzeczalnie kojarzy się z Krzywą Wieżą i Ząbkowicami. Właśnie tam, otoczony przyjaciółmi Tymek, przegląda stare zbiory książek. Czuje oddech na plecach i czuje się śledzony. Chociaż niczego nie jest pewien, intuicja podpowiada mu coś zgoła innego. Czyżby znowu to Wargin? Tymek z kotem przenoszą się do przeszłości. Muszą też połączyć siły z kocimi rodami, inaczej bowiem nie uda się pokonać zła.
Poznają tajemnice miasta i widzą człowieka z laską. Kawiarna pod Krzywą Wieżą, staje się miejscem ich spotkań. Tam też rodzi się wiele pytań. Chociażby o to jaką tajemnice skrywa wieża? Czy wróci Jan? I czy uda się pokonać zło i tym samym - Wargina?
🧛🏼 To już kolejna, trzecia książka z serii Czarny Kot. Będzie ona miała premierę 8 maja.
Cała seria to detektywistyczna podróż w świat zagadek i przygód. To tutaj młodszy czytelnik może poznać historię zabytków, tym razem Krzywej Wieży w Ząbkowicach Śląskich.
Czyta się wszystko niezwykle lekko, a autorka ma dar zachęcania sięgania po więcej. Nie ma zatem nudy, a czytelnik ma ochotę od razu na kolejną historię. Trzyma w napięciu i tworzy klimat.
To jedna z tych opowieści, które nie tylko przybliżają historię, ale i pokazują jak ważna na każdym etapie jest walka ze złem, w każdej jego postaci.
Polecam.

Książki dla dzieci mają to do siebie, że przenoszą człowieka w zupełnie inny świat. Czyta się je szybko, a głowę zaprzątają tylko te stricte dziecięce, książkowe, problemy i przygody, które raczej w realnym świecie zdarzyć się nie mogą. A może...
W każdym razie, książkowy, to zupełnie inny...

Rozwiń

Zwiń

Twórczość B.A. Paris znam od lat i przeczytałam chyba wszystko co napisała. I jak to w twórczości bywa, zetknęłam się z jej genialnymi książkami jak i tymi, które trochę mnie rozczarowały.
Jaka jest ta najnowsza?
🍀Iris jest szczęśliwą żoną i matką. Córka, Beth, szykuje się na studia pracując jako wolontariuszka w Grecji, a mąż jest lekarzem. Mają piękny dom pod Londynem i otaczają się przyjaciółmi. Niestety tą sielską atmosferę psuje wypadek. Syn sąsiadki jadąc rowerem spada do kamieniołomu. Znajduje go Gabriel, mąż Iris, i to właśnie on jest powiernikiem ostatnich słów chłopaka. Słowa te robią na nim spore wrażenie. Dodatkowo przyjeżdża do nich Laure, przyjaciółka szuka wsparcia, opowiadając o rozpadzie swojego związku. Wszystko jest dobrze, jednak ta wizyta bardzo się wydłuża w czasie. Laure czuje się już jak u siebie w domu. Na szczęście nieopodal, do domu o którym marzyła Iris wprowadza się małżeństwo. Zdecydowanie różnią się wiekiem, ale wydają się bardzo otwarci i sympatyczni. Dziwny jest jedynie fakt, że mieszka z nimi ogrodnik, z którym pani domu jest w trochę za bardzo bliskiej relacji. A może to jedynie wyobraźnia i domysły Iris?
🍀 Kto zna chociaż kilka książek autorki, ten wie, że Paris zna się na rzeczy i trzymanie czytelnika w napięciu i zaskakiwanie go, to jej mocne strony.
Tak było i tym razem.
Jak zawsze czytało mi się książkę bardzo dobrze. Płynny i dobry język (plus za to i dla tłumacza) to jeden z atutów książki. Kolejny za misternie splecioną intrygę, której nijak nie mogłam rozgryźć. Bohaterowie są tak skonstruowani, że każdy ze swoim bagażem doświadczeń, wiedzy, plusów i minusów, mógł mieć coś za uszami. Nawet sam ogród, którego renowacji podjął się Gabriel, na prośbę córki, był u mnie podejrzany. Zwłaszcza wykopywane gałęzie, sterty kamieni rozbudzały moją wyobraźnię.
🍀Fabuła toczy się niespiesznie. Nie ma tutaj zaskakujących zwrotów akcji, a jednak czytelnik zostaje kilkakrotnie zaskoczony. Ma zatem sporo do myślenia. Tutaj czasami każdy gest i każde słowo zdaje się być kłamstwem.
Nie obyło się i tym razem bez ukazania relacji pomiędzy różnymi osobami i wykazaniu jakie mogą być konsekwencje poszczególnych związków, formalnych i nieformalnych. Duży nacisk kładzie na budowanie zaufania, rolę rozmowy i szczerość.
Mamy typową B.A.Paris pokazująca życie od tej ciemniejszej ludzkiej strony. Zwracająca uwagę na te jego aspekty, które mogą wszystko zniszczyć. Rolą czytelnika jest wyciągnięcie wniosków.
🍀Fanom autorki nie muszę polecać. Pozostałym, zwłaszcza fanom zagadek, thrillerów psychologicznych z dobrym zapleczem obyczajowym, polecam z czystym sumieniem.

Twórczość B.A. Paris znam od lat i przeczytałam chyba wszystko co napisała. I jak to w twórczości bywa, zetknęłam się z jej genialnymi książkami jak i tymi, które trochę mnie rozczarowały.
Jaka jest ta najnowsza?
🍀Iris jest szczęśliwą żoną i matką. Córka, Beth, szykuje się na studia pracuj...

Rozwiń

Zwiń

Coś mi ostatnio dobrze idzie z doborem lektury. Każda, którą biorę w ręce, pełna jest emocji i czyta się ją super. Mam nadzieję, że taki stan potrwa. Bo, czemu nie?
Dobrze jest.
A co się wydarzyło tym razem?
🌲Karolina dostaje wypowiedzenie z pracy w redakcji gazety. Zajmowała się tam zbieraniem ogłoszeń od reklamodawców. Ciągle jej głowę zaprzątają wydarzenia sprzed dziesięciu lat. To wtedy jej niepełnosprawny brat wraz z trójką kolegów wybrali się na wycieczkę. Niestety nikt nie wrócił. Odnaleziono jedynie ciała dwóch z nich. Kiedy w nieodległej puszczy policja znajduje porzuconego kampera i otrzymuje informację o zaginionym młodym małżeństwie, u Karoliny zapala się lampka nadziei. Pojawia się bowiem szansa na rozwiązanie zagadki zniknięcia brata, zwłaszcza, że te dwie sprawy zdają się być podobne. Czy na pewno? To co wydarzyło się kiedyś wraca do dziewczyny, dlatego rozpoczyna prywatne śledztwo. Na rękę jest jej to, że szef w ogniu sprawy zatrudnia ją jeszcze na miesiac, by opisywała bieżące wydarzenia związane z zaginięciem małżeństwa. Kobieta bierze się do pracy, zaczyna też romans z, nowym w mieście policjantem, Darkiem.
🌲"Puste miejsca" to książka pełna emocji. To pozycja po przeczytaniu której jestem zła, wściekła i wiecie "bez kija nie podchodź". To nie tak miało być, ale... czy ja jestem tym kimś, kto może wymuszać coś na autorce? Nie jestem. Nie mogę. Ale... a może by tak ciąg dalszy? Pani Paulino? Co pani na to? Bo...to nie tak miało być.
Genialnie budowane napięcie, osadzenie fabuły w puszczy, w miejscach noszących piętno straty, cierpienia i bólu, potęgują emocje przy lekturze. Jest mroczno, jest ciemno, strasznie i z ciarkami na plecach. To tutaj najmniejszy szmer i szelest liści powoduje, że jak zwierzęta zatrzymujemy się, wzmaga się nasza czujność i nastawiamy uszu. A może słyszymy szept: "puszcza daje i puszcza odbiera".
🌲Narracja, prowadzona na dwóch płaszczyznach czasowych, niezbyt odległych, ale pozwalająca bardziej wczuć się w to, co tak naprawdę się stało. Genialnie skrojono tutaj warstwę psychologiczną. Zaopatrzeni w szereg cech, traum, przeżyć z przeszłości, bohaterowie, stanowią clout powieści i znacznie utrudniają rozwiązanie kryminalanej zagadki czytelnikowi. Ciągle na jaw wychodzą nowe sprawy.
🌲Mazury z senną atmosferą, niewielkie miasteczko otoczone nieprzebraną puszczą, niosą burzę niepokoju, smutek, ból nierozwiązanych spraw oraz emanację tajemnicy. Słowa przepełnionej cierpieniem kobiety brzmią jak wyrocznia. Jeśli puszcza coś dała, zabierze.
🌲 Całość czyta się niespodziewanie lekko. Piękny literacko język, stylizacja, umiejętność doboru środków językowych sprawiają, że nie chce się książki odłożyć. Całości dopełnia ciekawa i oddająca klimat treści, okładka autorstwa pana Mariusza Banachowicza.
🌲 To moje pierwsze czytelnicze spotkanie z autorką. Muszę zatem trochę nadrobić. Uważam, że warto.

Coś mi ostatnio dobrze idzie z doborem lektury. Każda, którą biorę w ręce, pełna jest emocji i czyta się ją super. Mam nadzieję, że taki stan potrwa. Bo, czemu nie?
Dobrze jest.
A co się wydarzyło tym razem?
🌲Karolina dostaje wypowiedzenie z pracy w redakcji gazety. Zajmowała się tam zbier...

Rozwiń

Zwiń