Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ameryka, lata współczesne. Kiedy do drzwi Libby puka policja twierdząc, że jej ukochany ojciec jest byłym nazistą, pracownikiem jednego z obozów koncentracyjnych, ta nie może w to uwierzyć. To przecież on nauczył ją odróżniać dobro od zła, opiekuje się jej dziećmi i jest najlepszym i najłagodniejszym człowiekiem jakiego zna. Pudełko, które kobieta znajduje w jego pokoju może skrywać odpowiedź na jej pytania. Czy Libby odważy się je otworzyć i zmierzyć z prawdą? Co, jeżeli jej ojciec nie jest osobą, za którą się podaje?
„Mój ojciec nazista” to historia, która toczy się na dwóch płaszczyznach czasowych. Teraźniejszość śledzimy oczami Libby, a przeszłość poznajemy z perspektywy jej ojciec.
Lubię powieści poprowadzone w ten sposób, bo pozwalają nam lepiej poznać bohaterów oraz motywy jakimi się kierowali. Kate Hewitt rewelacyjnie splotła teraźniejszość z przeszłością. Oba wątki bardzo mi się podobały i gdybym miała zdecydować, który był bardziej wciągający, nie potrafiłabym.
„Mój ojciec nazista” to fikcja literacka, jednakże oparta na prawdziwych wydarzeniach. Książka skłania do refleksji, a dylematy moralne towarzyszyły mi cały czas w trakcie jej czytania. Nie potrafiłam odpowiedzieć sobie na pytanie, jak ja postąpiłabym na miejscu Libby. Doskonale rozumiałam jej walkę wewnętrzną.
Kate Hewitt po raz kolejny nie zawiodła. Książka, która trafiła w moje ręce dostarczyła mi mnóstwa emocji, wzruszyła niejednokrotnie. To dobrze napisana powieść, która wciągnęła mnie od pierwszych stron i o której napewno szybko nie zapomnę. I chociaż nie jest łatwą i lekką lekturą, to zdecydowanie warto ją poznać. Polecam Waszej uwadze.

Ameryka, lata współczesne. Kiedy do drzwi Libby puka policja twierdząc, że jej ukochany ojciec jest byłym nazistą, pracownikiem jednego z obozów koncentracyjnych, ta nie może w to uwierzyć. To przecież on nauczył ją odróżniać dobro od zła, opiekuje się jej dziećmi i jest najlepszym i najła...

Rozwiń

Zwiń

Zmęczenie sprawia, że Alicja, właścicielka pracowni krawieckiej, postanawia wyjechać do rodziców mieszkających na wsi. Potrzebuje odpocząć i znaleźć natchnienie do tworzenia nowych projektów.
Stare pamiętniki prababci, które znajduje na strychu przy okazji szukania skrzynek na kwiaty, początkują podróż do przeszłości i odkrywają nieznane fakty i skrywane tajemnice. Co tak naprawdę wydarzyło się wiele lat temu? Czy prababcia Eleonora jeszcze żyje? A jeżeli tak, to gdzie mieszka?
„Miłość szyta na miarę” to wciągająca, pełna rodzinnych sekretów i miłości historia, w której teraźniejszość splata się z przeszłością, a autorka pokazuje nam, że decyzje, czyny i wybory mają wpływ nie tylko na naszą przyszłość. Poznajemy ją z perspektywy różnych osób co sprawia, że jest pełniejsza i ciekawsza.
„Miłość szyta na miarę” to też historia o odkrywaniu własnych korzeni, przyjaźni i odwadze. Uświadamia, że często niewiele wiemy o najbliższych, nie znamy historii własnej rodziny i może być za późno, aby ją poznać.
Paulina Wiśniewska stworzyła wciągającą historię, w której nie brakuje poruszających, czasami smutnych momentów, ale znalazło się miejsce również na te dobre i radosne. Napisaną lekkim i przyjemnym stylem i dającą nadzieję na szczęście i radość.

Zmęczenie sprawia, że Alicja, właścicielka pracowni krawieckiej, postanawia wyjechać do rodziców mieszkających na wsi. Potrzebuje odpocząć i znaleźć natchnienie do tworzenia nowych projektów.
Stare pamiętniki prababci, które znajduje na strychu przy okazji szukania skrzynek na kwiaty, poc...

Rozwiń

Zwiń

Zuzanna i Filip to asystenci znanej pary aktorskiej, która właśnie się rozwodzi. I chociaż za sobą nie przepadają, to zrobią wszystko, aby uniknąć skandalu i przejść przez cały proces najłagodniej jak się da. Czym im się to uda? A może los ma dla nich coś innego w zanadrzu?

„Domek w Niebiosach” to lekka historia, taka na jeden dzień, aby np. odpocząć po ciężkim tygodniu, o tym, że od nienawiści do miłości droga daleka wcale nie jest. Paulina Kozłowska świetnie pokazała to na przykładzie Zuzanny i Filipa.
„Domek w Niebiosach” to książka, która kusi pełną ciepła, przywołującą na myśl rodzinną atmosferę okładką. Nic bardziej mylnego. Nasi bohaterowie mają charakterki, więc sielsko i słodko to tu nie będzie. Za to momentami będzie zabawnie, a to za sprawą śmiesznych tekstów, które znajdziecie w tej powieści.
Jeżeli macie ochotę na komedię romantyczną której nie brakuje pazura, to jest to historia dla Was.

Zuzanna i Filip to asystenci znanej pary aktorskiej, która właśnie się rozwodzi. I chociaż za sobą nie przepadają, to zrobią wszystko, aby uniknąć skandalu i przejść przez cały proces najłagodniej jak się da. Czym im się to uda? A może los ma dla nich coś innego w zanadrzu?

„Domek w Nieb...

Rozwiń

Zwiń

Miłość to uczucie, które za nic ma przeszkody, które nie boi się odległości, ani upływającego czasu. Jest w stanie przetrwać wiele, ale czy wszystko?
Kiedy Marianna w trakcie przeprowadzki w jednej z książek znajduje zasuszone liście bluszczu, wracają wspomnienia. Wyborów, których musiała dokonać, niespełnionej miłości i Michała.
Naprzemiennie poznajemy historię jej prababci Elsy, dziewczyny o niemieckich korzeniach, pochodzącej z bogatej rodziny, która zakochała się w synu zubożałych polskich patriotów. Czy jej historia miała wpływ na kolejne pokolenia? Czy uda się odczarować rodzinną tajemnicę, która kładzie się cieniem na kolejnych pokoleniach?

Po raz kolejny Magdalena Witkiewicz zachwyciła mnie snutą historią, w której teraźniejszością rewelacyjnie przeplata i łączy się z przeszłością. Historią wypełnioną emocjami, wciągającą od pierwszych stron i opowiedzianą pięknym językiem.
„Ulotny zapach czereśni” to historia dwóch kobiet, które kochały pomimo przeciwności. Opowieść o skomplikowanych relacjach, sekretach z przeszłości i marzeniach. Życiowa i poruszająca.
Do tego przepiękna oprawa graficzna, zdobienia stron i barwione brzegi, które zachwycają. Jako czytelnik czuję się dopieszczona i absolutnie usatysfakcjonowana zarówno treścią jak i wydaniem.
Polecam.

Miłość to uczucie, które za nic ma przeszkody, które nie boi się odległości, ani upływającego czasu. Jest w stanie przetrwać wiele, ale czy wszystko?
Kiedy Marianna w trakcie przeprowadzki w jednej z książek znajduje zasuszone liście bluszczu, wracają wspomnienia. Wyborów, których musiała...

Rozwiń

Zwiń

Michalina porzuciła Lublin i wyjechała do małego miasteczka. Zamieszkała u wuja, który bez zadawania pytań przygarnął dawno nie widzianą dziewczynę do siebie Przypadkowe spotkanie starszej pani owocuje nową pracą i mieszkaniem w podupadającym rodzinnym pensjonacie. Michalina jest specjalistką od marketingu i ma zamiar pomóc właścicielom postawić biznes na nogi. Czy jej się to uda? Co sprawiło, że dziewczyna zdecydowała się na porzucenie wcześniejszego życia? I wreszcie, czy w tym nowym miejscu znajdzie spokój? A możesz coś więcej?

„Willa przy Perłowej” to poniekąd kontynuacja „Księgarenki na Miłosnej”, ale nie musicie znać pierwszej części, aby odnaleźć się w drugiej, bo bohaterowie z pierwszej chociaż występują i w tej, to trochę zeszli na drugi plan, a autorka skupiła się na historii Michaliny.
Małomiasteczkowy klimat, który znajdziecie w tej powieści i życzliwa społeczność to zdecydowanie atut tej książki. Lubię takie historie, które sprawiają, że czujemy się jak w domu. Ciepłe, pełne emocji i łagodności. Napisane lekkim i przyjemnym stylem.
„Willa przy Perłowej” to historia pokazująca, że przeszłość, którą zostawiliśmy za sobą potrafi wrócić do nas w najmniej oczekiwanym momencie. Rozliczenie się z nią da nam szansę na nowe, lepsze jutro.
Paulina Molicka stworzyła historię, która wywoła uśmiech na Waszej twarzy i przypomni, jak ważna jest w życiu rozmowa. Nie zapominajmy o tym, bo jej brak prowadzi do wielu nieporozumień, których można byłoby uniknąć.

„Willa przy Perłowej” to opowieść o przyjaźni, budowaniu relacji, zaufaniu i miłości. To urokliwa, niosąca nadzieję i momentami wzruszająca historia, która powinna trafić w gusta osób lubiących powieści obyczajowe.

Michalina porzuciła Lublin i wyjechała do małego miasteczka. Zamieszkała u wuja, który bez zadawania pytań przygarnął dawno nie widzianą dziewczynę do siebie Przypadkowe spotkanie starszej pani owocuje nową pracą i mieszkaniem w podupadającym rodzinnym pensjonacie. Michalina jest specjalis...

Rozwiń

Zwiń

Umiejetność wzbudzania emocji to niezaprzeczalnie domena Agnieszki Olejnik, która zachwyciła mnie kolejną powieścią.
„Odnajdę cię” to trzecia cześć cyklu pt. Jak dzikie gęsi, w którym śledziliśmy losy młodych ludzi, którym przyszło zmierzyć się z wojennymi realiami. Marzenia, które mieli zweryfikował okrutny i bezkompromisowy czas, kiedy podejmowane decyzje mogły stanowić o życiu zarówno naszym jak i innych. Kiedy przyjaciel mógł stać się wrogiem, a ten drugi niespodziewanie okazać się bardziej ludzkim niż mogliśmy oczekiwać.
Autorka w niesamowicie realistyczny sposób wykreowała bohaterów i ówczesne realia. Widać tu włożony ogrom pracy, abyśmy mogli poznać, poczuć i zrozumieć to, czego doświadczali bohaterowie powieści.
Snuta opowieść wywołuje mnóstwo emocji, wzrusza i wciąga w wir wydarzeń. Uzmysławia, jak bardzo mogą być zagmatwane ludzie losy. Nie sposób jest oderwać się od tej historii, nie sposób nie zadać sobie pytania, jak mogło dość do takiego okrucieństwa.
„Odnajdę cię” to powieść którą serdecznie Wam polecam. I koniecznie sięgnijcie po poprzednie części, aby w pełni zrozumieć i poczuć tę historię.

Umiejetność wzbudzania emocji to niezaprzeczalnie domena Agnieszki Olejnik, która zachwyciła mnie kolejną powieścią.
„Odnajdę cię” to trzecia cześć cyklu pt. Jak dzikie gęsi, w którym śledziliśmy losy młodych ludzi, którym przyszło zmierzyć się z wojennymi realiami. Marzenia, które mieli ...

Rozwiń

Zwiń

Książki, z którymi lubię spędzać czas to takie, które wciągają, a sposób w jaki zostały napisane sprawia, że czas z nim spędzony jest przyjemny. I taka właśnie jest najnowsza książka Małgorzaty Niemtur „Szkic zbrodni”, która jest pierwszą częścią cyklu pod tym samym tytułem.
Autorka zabiera nas do podkrakowskiego majątku w Radonicach, gdzie Stefania wraz z rodziną spędza lato. To posiadłość jej narzeczonego, a czas tam spędzony miał być miły i przyjemny. Niestety morderstwo i kradzież klejnotów nie łagodzą już i tak napiętej atmosfery. Do akcji zaangażowany zostaje emerytowany komisarz policji, przyjaciel pana domu. Czy pomimo zagmatwanych poszlak i dowodów uda mu się złapać mordercę?

Tym razem Małgorzata Niemtur przeniosła nas do dziewiętnastego wieku. I zrobiła to bardzo udanie, kreując ówczesne realia oraz tworząc klimat dostosowany do tamtej epoki. Ciekawie poprowadziła fabułę, stworzyła angażującą zagadkę wzbudzając ciekawość czytelnika. Z zainteresowaniem śledziłam poczynania Komisarza Drabińskiego, który z dociekliwością krok po kroku dochodził do prawdy.
„Szkic zbrodni” to ciekawe połączenie historii obyczajowej z lekki kryminałem. Powieść napisana bardzo przyjemnym stylem, z ciekawie przedstawionym tłem historycznym przypominająca książki Agathy Christie. Z przyjemnością sięgnęłam po kolejne części tego cyklu.

Książki, z którymi lubię spędzać czas to takie, które wciągają, a sposób w jaki zostały napisane sprawia, że czas z nim spędzony jest przyjemny. I taka właśnie jest najnowsza książka Małgorzaty Niemtur „Szkic zbrodni”, która jest pierwszą częścią cyklu pod tym samym tytułem.
Autorka zabie...

Rozwiń

Zwiń

„Listy i szepty” to drugi tom serii Mansarda pod Aniołami, w którym wracamy do urokliwego miasteczka i znanych nam już mieszkańców pewnej kamienicy.
Tym razem autorka zaserwowała nam historię toczącą się na dwóch płaszczyznach czasowych i dzięki temu zabiegowi mogliśmy poznać syberyjską historię Babci Heleny, Mieczysławy. Muszę przyznać, że czytałam te fragmenty z ogromnym zaciekawieniem.
„Listy i szepty” to historia wielowątkowa, o zwyczajnych ludziach, takich jak my. Znalazłam w niej cały wachlarz emocji, ciepło, optymizm, ale też ból i cierpienie. Tak jak w życiu, tu smutek przeplata się z radością, a wzloty z upadkami. Co prawda momentami dość przewidywalna, jednakże napisana przyjemnym językiem, dzięki czemu przyjemnie spędziłam z nią czas.

„Listy i szepty” to drugi tom serii Mansarda pod Aniołami, w którym wracamy do urokliwego miasteczka i znanych nam już mieszkańców pewnej kamienicy.
Tym razem autorka zaserwowała nam historię toczącą się na dwóch płaszczyznach czasowych i dzięki temu zabiegowi mogliśmy poznać syberyjską h...

Rozwiń

Zwiń

Historie inspirowane prawdziwymi wydarzeniami to coś, po co wiele czytelniczek/czytelników sięga bardzo chętnie. Ja również należę do tego grona, dlatego nie mogłam przejść obojętnie koło najnowszej książki Niny Zawadzki „Zrabowane nadzieje”.
Historii trudnej, poruszającej do głębi i chwytającej za serce. Szczególnie te matczyne, bo strata dziecka to ból, którego nie da się opisać, złagodzić i o nim zapomnieć.
Autorka opowiedziała nam historię Magdy Antoszewskiej oraz jej rodziny. Dziewczyny, która w czasie wojny działała w konspiracji na terenie Kielc i której siostra oraz bratankowie zostali porwani, aby poddać ich germanizacji. Tak jak wiele innych dzieci, bo nie były to pojedyncze przypadki. Przetrzymywane w obozach tymczasowych, przestraszone, zmuszane do pracy, karane i cierpiące głód.
Nina Zawadzka interesująco splotła fikcję literacką z prawdziwymi wydarzeniami ukazując okrucieństwo wojny, strach i niepewność jutra towarzyszące na każdym kroku.
Autorka podzieliła swoją powieść na trzy części. W pierwszej skupiła się na początku wojny i tu poznajemy Magdę i jej działalność konspiracyjną. W drugiej części śledzimy losy Adeli, a w ostatniej koniec wojny i czasy zaraz po niej.

Ile emocji dostarczyła mi ta książka, łez, które nie chciały przestać płynąć. Nawet teraz pisząc te słowa nadal je czuję, to wzruszenie, ten ścisk w krtani…
Jestem oczarowana sposobem w jaki Nina Zawadzka opowiedziała nam tę bolesną, ale też i piękną, poruszającą do głębi historię.
„Zrabowane nadzieje” to książka której nie da się odłożyć na półkę i o niej zapomnieć. Wiem, że zostanie ze mną na dłużej.
Polecam Wam ją bardzo serdecznie.

Historie inspirowane prawdziwymi wydarzeniami to coś, po co wiele czytelniczek/czytelników sięga bardzo chętnie. Ja również należę do tego grona, dlatego nie mogłam przejść obojętnie koło najnowszej książki Niny Zawadzki „Zrabowane nadzieje”.
Historii trudnej, poruszającej do głębi i chwyt...

Rozwiń

Zwiń

Nieczęsto sięgam po reportaże. Właściwie to bardzo rzadko i przyznam, że sama nie wiem, jak to się stało, że zdecydowałam się na ten, tym bardziej, że od początku wiedziałam, że nie będzie to lekka lektura. Jarosław Molenda opowiada historię Hildegard Lachert, która była nadzorczynią obozów koncentracyjnych, między innymi tego na Majdanku, gdzie dała się poznać jako osoba bezwględna i okrutna. Zyskała przydomek „Krwawa Brygida”, bo biła więźniów aż do momentu, kiedy pojawiała się krew.
Autor nie skupił się jednakże tylko na postaci Hildegard. Nakreślił tło historyczne, przybliżył czytelnikowi formacje wojskowe, do których należała kobieta oraz opowiedział o jej życiu po zakończeniu wojny. Przytoczył wspomnienia więźniarek i zeznania z procesów.
„Esesmanka” to wstrząsająca i trudna książka, aczkolwiek wartościowa i potrzebna, bo jest świadectwem tego, co spotkało niewinnych ludzi. Jest też świadectwem niesprawiedliwości, bo kara, którą Hildegard poniosła, jest nieadekwatna do okrucieństw, których się dopuszczała.
Czasami zadaję sobie pytanie, skąd w ludziach tyle okrucieństwa i nie potrafię na nie odpowiedzieć. Czy z natury są źli? Czy to wychowanie miało na to wpływ?
„Esesmanka” to bardzo dobrze napisany reportaż, chociaż nie ukrywam, że ze względu na temat, czytanie go może okazać się prawdziwym wyzwaniem. Dla mnie było.

Nieczęsto sięgam po reportaże. Właściwie to bardzo rzadko i przyznam, że sama nie wiem, jak to się stało, że zdecydowałam się na ten, tym bardziej, że od początku wiedziałam, że nie będzie to lekka lektura. Jarosław Molenda opowiada historię Hildegard Lachert, która była nadzorczynią obozó...

Rozwiń

Zwiń