Jesteśmy społecznością, która kocha książki

PRZEDPREMIEROWA RECENZJA PATRONACKA

“Potyczki z panem Knightem” czyli ostatnia historia z trylogii “London Mister”. Rosa Lucas ponownie wprowadza nas w biurową codzienność, wciągając nas w zakazany romans z różnicą wieku. Tym razem wkraczamy w świat budowy i architektury.

[współpraca reklamowa z @niezwyklezagraniczne]

Jack Knight to trzeci, a zarazem ostatni z przyjaciół o kieszeniach i kontach bankowych wypełnionych po brzegi. 38-letni miliarder, playboy i dyrektor generalny firmy zajmującej się nieruchomościami. Z jednej strony jest twardzielem, wysokim, napakowanym i mającym co nieco za uszami, a z drugiej ma duszę wrażliwca – faceta mieszkającego z psem, chłopaka, który w dzieciństwie nie spał na pieniądzach. Nie boi się ciężkiej pracy i zamiast wydać malutki ułamek z tego, co ma na koncie, na hydraulika i drogie drinki w barze, woli spędzić wieczór ze swoją kobietą, przy okazji naprawiając kran w jej kuchni. Zauroczył mnie tymi drobnymi rzeczami. Poza tym wiąże włosy w koczek... (tak, uważam to za fakt warty podkreślenia 😂).

Natomiast ta, która go urzekła, to Bonnie – 28-letnia architektka, a po godzinach: książkara o specjalizacji “wilkołacze reverse haremy”. Fakt, że w pracy podlega bezpośrednio swojemu byłemu narzeczonemu, nie jest dla niej idealnym rozwiązaniem do pięcia się po szczeblach kariery. Zwłaszcza że firmy jej i Jacka rozpoczynają współpracę, jej eks w zasadzie uważa Knighta za bóstwo, a ona sama… go nie znosi. Niechęć nie przeszkadza jednak pożądaniu, prawda?

Autorka już na wstępie rzuca nas w akcję, w taką scenę, w której od razu coś się dzieje. Na dodatek robi to tak przyjemnym i lekkim stylem, że uśmiech pojawia się na twarzy mimowolnie. Mnie za każdym razem porywa jak rzeka. Już w poprzednich tomach trylogii znajdowałam taki cudowny komfort, a przy “Potyczkach…” jeszcze mocniej upewniłam się w tym, że Rosa Lucas zagrzała sobie stałe miejsce wśród moich ulubionych autorek romansów.

W tej historii zawarte są jedne z moich ulubionych motywów, ale też trudniejsze, nawet nieco mroczniejsze wątki. Motyw “szef x pracownica” nabiera nieco innego kształtu niż w poprzednich tomach, ale wciąż jest widoczny. Dodajmy do tego: dramę, dozę ostrości, drobne gesty, które potrafią wzruszyć, humor, kryminalną zagadkę do rozwiązania, odkrywanie sekretów, wspólny taniec i jazdę na motocyklu – a poza tym także to, że to on zakochuje się pierwszy. Połączenie niby klasyczne, ale jakże świetnie wykonane. Nie zabrakło też zerknięcia na życie poprzednich głównych par bohaterów – Charlie i Danny'ego oraz Elly i Tristana. Cudownie było na chwilę wrócić do nich wszystkich.

Chłonęłam tę książkę strona za stroną i nie miałam najmniejszej ochoty, by odrywać się od lektury choćby na chwilę. A mówiąc już nie tylko o “Potyczkach…”, a o całej trylogii, moim zdaniem jest to raj dla czytelników mających słabość do różnicy wieku i romansów biurowych. Mam nadzieję, że gdy sięgniecie po ten tom – a może nawet po wszystkie trzy? 🤭 – również odnajdziecie w nim taką radość z czytania 💛

Ocena: 5/5 🥃

– Magda

PRZEDPREMIEROWA RECENZJA PATRONACKA

“Potyczki z panem Knightem” czyli ostatnia historia z trylogii “London Mister”. Rosa Lucas ponownie wprowadza nas w biurową codzienność, wciągając nas w zakazany romans z różnicą wieku. Tym razem wkraczamy w świat budowy i architektury.

[współpraca rek...

Rozwiń

Zwiń

Dzisiaj o książce, która wywróciła mnie emocjonalnie na lewą stronę. O książce, która złamała moje serce i posklejała je na nowo. Wierzycie w to, że prawdziwa miłość przezwycięży wszystko?

[ Współpraca reklamowa z @flow_books ]

Sięgając po „Say You Swear” spodziewałam się lekkiej huśtawki emocjonalnej. Jednak rzeczywistość dosłownie posłała moje serce na deski. Ono rozpadło się na milion kawałeczków i czekało, aż znów zostanie posklejane. Historia, którą wykreowała Meagan, jest piękna, cholernie bolesna, ale warta każdej łzy i szlochu, każdego przekleństwa, które padło w trakcie czytania. Każdego zamknięcia na chwilę książki, by wziąć oddech i wytrzeć oczy, żeby móc dalej czytać. Emocje po przeczytaniu nie słabną, żyją we mnie, kłębią się pod powierzchnią. Przed oczami stają obrazy wydarzeń, o których przeczytałam.

Fabuła porywa od pierwszej strony. Pewne ważne wydarzenia i fakty poznajemy już na początkowym etapie tejże historii, co pozwala lepiej zrozumieć zachowanie i dynamikę bohaterów. Najważniejsza dla Was informacja: narracja jest pierwszoosobowa, w dwóch perspektywach. W dodatku autorka bardzo dobrze oddała klimat wakacyjny i uniwersytecki. Do powieści wprowadziła również sport, używając profesjonalnych zwrotów, co dla mnie było przeogromnym plusem.

Jestem zakochana w głównym bohaterze. To postać, która nokautem położy każdego książkowego męża, jakiego macie, a nawet cały harem, jaki możecie sobie zebrać. Ideał, którego nie sądziłam, że będzie mi dane spotkać. Jego uśmiech był moim uśmiechem. Jego ból i cierpienie czułam całą sobą. Tak wiele chciałabym Wam o nim teraz napisać, ale nie zrobię tego. Nie dlatego, że jestem samolubna, ale po to, żebyście same odkryły to, co ja już odkryłam, poznałam, poczułam i zrozumiałam. Noah Riley jest tym typem postaci, który powali Was jednym uśmiechem, jednym zdaniem, po prostu wszystkim

Za to Arianna to postać, której trochę się obawiałam. Przeważnie, gdy w książce pojawia się motyw he fell first, główne bohaterki bywają dla mnie irytujące. Tutaj? Nic takiego nie miało miejsca. Zachowanie Arianny było jak najbardziej zrozumiałe i dopracowane. Wpisało się w wydarzenia lepiej, niż się spodziewałam. Jej przyjaźń z Cameron została bardzo dobrze oddana, wywoływała ciepło na sercu, nostalgię i sięganie pamięcią do moich przyjaciółek, które towarzyszyły mi w szkolnych czasach. A rozwój uczuć między nią a Noahem… poprowadzony perfekcyjnie. Jestem oczarowana i zakochana.

Jeśli zastanawiacie się, czy przeczytać „Say You Swear”, to powiem Wam jedno. MUSICIE ją przeczytać. Wasze książkowe serce zasługuje, by przeżyć ten rollercoaster. A jeśli jeszcze się zastanawiacie… To moja pierwsza tak długa recenzja przez całe dwa lata istnienia na bookstagramie. To mówi samo za siebie.

Oceniam: 5/5🥃

Marcela 🐝

Dzisiaj o książce, która wywróciła mnie emocjonalnie na lewą stronę. O książce, która złamała moje serce i posklejała je na nowo. Wierzycie w to, że prawdziwa miłość przezwycięży wszystko?

[ Współpraca reklamowa z @flow_books ]

Sięgając po „Say You Swear” spodziewałam się lekkiej huśtaw...

Rozwiń

Zwiń

W końcu przełamałam pasmo fantastyki! Dzisiaj pogadamy o książce, która w moim przypadku nie czekała na swoją kolej zbyt długo. Lubicie twórczość Ali Hazelwood?

„Love, Theoretically” to trzecia książka autorki, którą miałam przyjemność przeczytać. Romanse, które wychodzą spod pióra Ali, są dla mnie bardzo komfortowe i poprawiają mi humor, a tego było mi teraz trzeba.

Odnoszę wrażenie, że autorka tworząc główne postacie, kieruje się już pewnym schematem, który mi osobiście nie przeszkadza. Zdecydowanie ma dar do tworzenia męskich bohaterów. Jack jest świetny. I nie będę mówić dlaczego, bo może ktoś z Was jeszcze nie miał przyjemności się z nim spotkać, a spoilery nie są fajne, prawda? Jedyny smaczek, jaki chętnie Wam tu pozostawię, jest taki, że mamy okazję spotkać się na chwilę z Adamem i Olive z „The Love Hypothesis”. Elsie natomiast jest postacią, którą lubisz od pierwszej strony. Rozumiałam, dlaczego zachowuje się tak, a nie inaczej. Dlatego oprócz uśmiechu na twarzy, pojawiły się również łzy. Z postaci bardziej drugoplanowych, moje serce należy do Cece i Millicent.

Książkę czyta się szybko. Myślę, że nikomu nie muszę mówić, dlaczego. Ali Hazelwood po raz kolejny świetnie wplotła w tekst język naukowy, nadając tym samym niepowtarzalny i charakterystyczny dla niej klimat powieści. Plot twist nie był spektakularny. Od samego początku wiedziałam, kto będzie czarnym charakterem w tejże historii. Czy zabrakło mi tutaj jakiegoś elementu zaskoczenia? Trochę tak. Niemniej cała historia jest tak świetnie skonstruowana, że nie wpłynęło to jakoś mocno na finalny odbiór.

Polecam!

Oceniam: 4/5🥃

Marcela 🐝

W końcu przełamałam pasmo fantastyki! Dzisiaj pogadamy o książce, która w moim przypadku nie czekała na swoją kolej zbyt długo. Lubicie twórczość Ali Hazelwood?

„Love, Theoretically” to trzecia książka autorki, którą miałam przyjemność przeczytać. Romanse, które wychodzą spod pióra Ali, s...

Rozwiń

Zwiń

Obiecałam zrobić Wam przerwę od fantastyki, więc dzisiaj pogadamy o książce, która idealnie wpasuje się w nadchodzący wakacyjny klimat! A zanim przejdziemy do konkretów, ważne pytanie. Kto z Was miał przyjemność spędzić wakacje w Ustce?

„Tajemnica domu Uklejów” pozwala nam powrócić w objęcia Ustki, którą mieliśmy przyjemność poznać, śledząc przygody Garstek. Te brylują tutaj na drugim planie, oddając scenę trzem przebojowym Gracjom.

Fabuła jest wartka i wciągająca. Co prawda pewien zabieg, który zastosowała autorka na początku książki, może niektórych czytelników zdezorientować. Historia wręcz rusza z kopyta, aby zwolnić w kluczowym momencie i zrobić przewinięcie do wstępu i budowania napięcia, które utrzymuje się na wysokim poziomie do samego końca. Wątek kryminalny został poprowadzony w sposób przemyślany. Z zapartym tchem śledziłam poczynania Niny, Agaty i Zuzki, dla których w słowniku nie istnieje słowo „niemożliwe”. W dodatku klimat książki daje niesamowity powiew wakacji, z drobnym dreszczykiem grozy. W końcu stary, wielki dom z szalejącą za oknem burzą i przestępcą czyhającym niedaleko brzmi fantastycznie, prawda?

Bohaterki są niczym barwne ptaki. Każda z nich wnosi do tejże historii swoją cegiełkę oraz porządną dawkę humoru i sarkazmu. W książce porównane są do Walkirii i w zupełności się z tym zgadzam. W dodatku wszystkie zajmują się pisarstwem! W książce nie zabrakło nawiązań do branży wydawniczej, deadline’ów oraz procesu samego tworzenia i poszukiwania inspiracji. W dodatku kroi nam się mały romans w tle, który mam nadzieję, nabierze rumieńców w następnym tomie. W dodatku autorka pomachała nam, niczym marchewką przed nosem, kolejną tajemnicą, której jestem niezwykle ciekawa.

Jeśli szukacie książki na umilenie wieczoru i nie straszna Wam narracja trzecioosobowa, koniecznie sięgnijcie po „Tajemnicę domu Uklejów”.

Oceniam: 4,5/5 🥃

- Marcela 🐝

Obiecałam zrobić Wam przerwę od fantastyki, więc dzisiaj pogadamy o książce, która idealnie wpasuje się w nadchodzący wakacyjny klimat! A zanim przejdziemy do konkretów, ważne pytanie. Kto z Was miał przyjemność spędzić wakacje w Ustce?

„Tajemnica domu Uklejów” pozwala nam powrócić w obję...

Rozwiń

Zwiń

Dzień dobry! Porozmawiamy dzisiaj o książce, która miała bardzo dobre opinie na Goodreads, a także rzesze fanów, wyczekujących na powrót Bractwa Czarnego Sztyletu. Macie serię, o której wznowieniu marzycie od dawna?

[ Współpraca reklamowa @wydawnictwonowabasn ]

„Mroczny kochanek” to książka, która wzbudziła we mnie wiele przeróżnych emocji. Zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych. Po pierwsze, przemówił do mnie zamysł autorki na funkcjonowanie wampirów na świecie. Podobało mi się, że pewne „oczywistości”, związane z wampirami, nie zostały tutaj zastosowane w 100%. A jeśli już, to zostały one zmodyfikowane, także była to bardzo miła odmiana. Nazwy własne również przypadły mi do gustu. Moim ulubionym słowem jest „Leelan”.

Pierwsze, co mnie bardzo zdezorientowało, to tempo fabularne oraz narracja, która jest trzecioosobowa i w której pojawia się wiele perspektyw. W dużej mierze rozumiem takie zagranie autorki, ale nie przemówiło to do mnie. Owszem, działo się dużo, ale bardzo często, przez tak wiele perspektyw, cierpi na tym kluczowy wątek. Czy tutaj tak było? Trochę tak. Relacja między Beth a Wrathem rozwinęła się dla mnie błyskawicznie. Zrozumiałabym ich wzajemne przyciąganie, gdyby na początku autorka inaczej poprowadziła ich relację. Miałam wrażenie, że to wszystko idzie w ekspresowym tempie pod względem emocjonalnym - u wszystkich kluczowych postaci. Wolałabym nie znać dodatkowych dwóch czy trzech perspektyw, a dostać dobrze skonstruowany rozwój relacji między poszczególnymi bohaterami. Czasem mniej znaczy więcej.

Bohaterowie są ciekawi, chociaż chciałabym ich lepiej poznać i liczę, że z każdym kolejnym tomem będą jeszcze bardziej intrygujący. Autorka podała nam już kilka podstawowych informacji o każdym ważnym bohaterze, ale osobiście potrzebuję więcej. I nie będę się tutaj o nich rozpisywać, gdyż jest ich tutaj sporo, a chciałabym, żebyście mieli też jakiś efekt zaskoczenia.

Czekam na drugi tom.

Oceniam: 3/5🥃

Marcela 🐝

Dzień dobry! Porozmawiamy dzisiaj o książce, która miała bardzo dobre opinie na Goodreads, a także rzesze fanów, wyczekujących na powrót Bractwa Czarnego Sztyletu. Macie serię, o której wznowieniu marzycie od dawna?

[ Współpraca reklamowa @wydawnictwonowabasn ]

„Mroczny kochanek” to ksi...

Rozwiń

Zwiń

Ta książka była moim drugim spotkaniem z twórczością Ludki Skrzydlewskiej i zaliczam je do naprawdę udanych. Jeśli chodzi o Czarownice z Inverness, “Do zakochania jeden urok” nie zawładnęła moim sercem, ale “O jeden urok za daleko” to nadrobiła.

Według mnie sam fakt, że w fabułę został wplątany fae, nadał jej przyjemnego charakteru. Trochę rodzinnych perypetii i czarów oraz wątek kryminalny, splecione z poszukiwaniem wrogów i zmaganiem się z efektami dawnych sytuacji stworzyło wciągającą, a finalnie ciekawie rozwiązaną historię. Autorka zdołała mnie zaskoczyć zakończeniem wątku związanego z wrogami bohaterki; nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy.

Skoro już mowa o bohaterach: przywiązałam się do głównej pary o wiele łatwiej i dużo bardziej niż do Margo i Theo z pierwszego tomu – ci nie do końca mnie kupili. W relacji Willow i Foresta wyraźnie wyczuwałam slow burn, który bardzo lubię. Pojawił się też tutaj motyw udawanego związku oraz “on zakochuje się pierwszy”. Połączenie ich wszystkich sprawiło, że w niektórych sytuacjach w moim brzuchu budziły się motylki. Choć, gdyby nawiązać do okładki, może nie były to motyle, a ćmy…

Naprawdę miło spędziłam czas z tą książką. Z całą pewnością można uznać ją za comfort book. Z jednej strony jest trochę niepokojąca i mroczna – sytuacja z kotem szczególnie mnie dotknęła; jestem dość wrażliwa na tym punkcie. Z drugiej strony nie można odmówić tej historii uroku i lekkości. Jako okładkowa sroka muszę też powiedzieć, że moim zdaniem ta okładka to mistrzostwo.

Jeszcze nie wiem, czy sięgnę po nią ponownie, ale mam wobec niej bardzo pozytywne odczucia, więc prawdopodobnie tak się kiedyś stanie. Z pewnością jednak mogę stwierdzić, że będę ją dobrze wspominać.

Ocena: 4/5 🥃

– Magda

Ta książka była moim drugim spotkaniem z twórczością Ludki Skrzydlewskiej i zaliczam je do naprawdę udanych. Jeśli chodzi o Czarownice z Inverness, “Do zakochania jeden urok” nie zawładnęła moim sercem, ale “O jeden urok za daleko” to nadrobiła.

Według mnie sam fakt, że w fabułę został wp...

Rozwiń

Zwiń

Trzeci tom “Królestwa Wron” to książka, której wyczekiwałam z utęsknieniem. Teraz, po przeczytaniu, moje myśli dzielą się na dwie frakcje: wyczekujące tomu czwartego i chcące czytać całą serię od początku.

[współpraca reklamowa z @wydawnictwonowestrony]

Krótko mówiąc: nie mogłam się od niej odkleić. Ciągle coś się dzieje, akcja jest dynamiczna, a niektóre sytuacje – wstrząsające lub zakręcające łzę w oku. Parę postaci niezmiennie wywołuje chęć mørdu, za to inne zaskakują, niespodziewanie stając się sojusznikami lub wrogami. Skończyłam czytać, a moją głowę wypełniła donośna myśl: “Ja chcę jeszcze raz!”.

A teraz mówiąc nieco dłużej… Wydarzenia z tego i poprzedniego tomu sprawiają, że Lorcan Ríhbiadh ze swoją ostrożnością – oczywiście podszytą zaborczością – wkracza na jeszcze wyższy poziom. Poza tym widać wyraźnie, jak wielką drogę od pierwszego tomu przebyła Fallon. Po tej momentami frustrującej bohaterce z “Domu trzepoczących skrzydeł” nie ma już śladu. Jak coś sobie zaplanuje, to z zawziętością dąży do celu, ale jest przy tym dojrzalsza i nie daje sobie wejść na głowę. Świetnie mi się czytało o niej i Lore'u.

“Ja i ten mój wieczny optymizm. Ale patrząc na to pod innym kątem, bez niego zostałaby mi tylko rozpacz. A ja nie będę kobietą, która lamentuje nad swoim losem”.

Co prawda, jak na moje oko, rozwiązanie najważniejszej kwestii potoczyło się bardzo szybko. Nie do końca zdążyłam załapać, co się dzieje, i już było po sprawie, ale… wiecie, w ogólnym rozrachunku nawet mi to jakoś mocno nie przeszkadza. W gruncie rzeczy nie był to jedyny istotny wątek, a jego zamknięcie wcale nie oznacza, że wszystko magicznie się prostuje.

W tym tomie następuje kulminacja, ale to wciąż nie jest koniec wronich przygód. Choć trylogia o Fallon i Lorcanie została zakończona, inni bohaterowie mają też własną historię do opowiedzenia. Mały wgląd w to, czego możemy się po niej spodziewać, otrzymujemy już w tym tomie – za pośrednictwem toczącej się w nim akcji i dzięki znajdującemu się na jego końcu dodatkowi. “Dom wznoszących się piasków” to krótka nowelka, będąca ciekawym uzupełnieniem do całości, które tylko wzmogło mój apetyt na więcej.

Zmierzając ku końcowi, nie mogę nie docenić, jak ta książka została dopracowana graficznie. To już “nie tylko” mapa i piękne pierwsze strony rozdziałów, ale i drzewo genealogiczne oraz cudowne arty głównych bohaterów. Bardzo cieszą oko.

“Dom składanych obietnic” wylądował u mnie na szczycie podium, jeśli chodzi o tę serię. Ten tom obfitował i w napięcie, i w emocje, i w zwroty akcji, a w niektórych momentach robiło się naprawdę zmysłowo (na Cauldrona, Lore…). Zdecydowanie warto poznać tę historię i nie zrażać się, jeśli pierwszy tom nie zagra Wam w 100%. Moim zdaniem, im dalej, tym lepiej.

Ocena: 4,5/5 🥃

– Magda

Trzeci tom “Królestwa Wron” to książka, której wyczekiwałam z utęsknieniem. Teraz, po przeczytaniu, moje myśli dzielą się na dwie frakcje: wyczekujące tomu czwartego i chcące czytać całą serię od początku.

[współpraca reklamowa z @wydawnictwonowestrony]

Krótko mówiąc: nie mogłam się od n...

Rozwiń

Zwiń

Książki, których główni bohaterowie są osobami queer, niezbyt często znajdują miejsce w moim czytelniczym stosiku. Obok “One Shot” nie mogłabym jednak przejść obojętnie. Lance'a polubiłam już dzięki dylogii “Challenge”, dlatego wiedziałam, że z wielką chęcią poznam też jego własną historię. Zdecydowanie było warto.

[współpraca reklamowa z @wydawnictwokreatywne]

Lance i Liam, czyli dwaj dojrzali faceci, którzy po latach dostają drugą szansę na zbliżenie się do siebie. Rany z przeszłości dają o sobie znać, ale namiętność między tą dwójką narasta. Co tu począć, skoro tak trudno jest pozostać z daleka – i to nie tylko dlatego, że zaczyna ich łączyć kontrakt?

Tak na dobrą sprawę, ta nienawiść bohaterów była raczej jednostronna niż wzajemna. Za to ich wspólna przeszłość została wyjaśniona stopniowo – niby poznajemy ją stosunkowo wcześnie, ale jednak krok po kroku – co nieźle budowało napięcie. Uczucia Lance'a i Liama musiały trochę poczekać na pełen rozkwit, ale gdy obaj je do siebie dopuścili, ich siła była niezłomna. Ogromnie doceniam, jak zostało to przedstawione.

Lance to trochę taki gburek, zwłaszcza na początku. Stanowczy i nieco zdystansowany, szczególnie wobec Liama, na co spory wpływ miały wydarzenia z przeszłości. Z kolei Liam ma łagodniejszą naturę, na pierwszy rzut oka wrażliwszą i bardziej niepewną, ale też lekko nieprzewidywalną. Dobrze się uzupełniają. Obaj mają wokół siebie wspierających ludzi, przyjazne dusze, których nie sposób nie polubić.

Ta książka jest niezłym grubaskiem, a mimo to na jej przeczytanie wystarczyły mi dwa wieczory. Śmiało mogę stwierdzić, że przez nią przepłynęłam, co nie jest dla mnie zaskoczeniem, bo z każdą poprzednią książką autorki, jaką czytałam, miałam dokładnie tak samo. Przyjemny, lekki styl oraz zaciekawiająco prowadzona historia sprawiają, że kartki same przelatują przez palce.

“One Shot” to komfortowa historia dotykająca niełatwych tematów, w tym przede wszystkim coming outu. Pewność siebie miesza się w niej z obawami, trochę ostrości jest łagodzone czułością, a skomplikowane sprawy przeplatają się z humorem. Czytając tę książkę zobaczycie, jak wiele można zrobić dla miłości, jak pozostać sobą, kiedy patrzy na ciebie cały kraj. Bo miłość to miłość, a serce – nie sługa.

Ocena: 4/5 🥃

– Magda

Książki, których główni bohaterowie są osobami queer, niezbyt często znajdują miejsce w moim czytelniczym stosiku. Obok “One Shot” nie mogłabym jednak przejść obojętnie. Lance'a polubiłam już dzięki dylogii “Challenge”, dlatego wiedziałam, że z wielką chęcią poznam też jego własną historię...

Rozwiń

Zwiń

Dzień dobry, moliki! Dzisiaj pod lupę trafi elfickie romantasy, które swoimi trigger warningami skusiło moje moralnie szare, wpadające w czerń serce. Zanim zaczniemy, jedno, ważne pytanie: chcielibyście mieć umiejętność rozmawiania ze zwierzętami?

[ Współpraca reklamowa @wydawnictwojaguar ]

„How Does It Feel?” wywołało we mnie dużo różnych emocji. Zacznę od tego, że początek książki jest trudny do wkręcenia się w całokształt historii. Autorka na wstępie podsuwa nam fragment wydarzeń z jednej trzeciej książki, po czym przeskakujemy do początku historii Callie. Mnie osobiście bardzo to sfrustrowało, bo przez to pierwsza część książki bardzo mi się dłużyła i chciałam jak najszybciej dotrzeć do fragmentu, który został podsunięty jako pierwszy. Za to później zaczęło się robić bardzo, bardzo ciekawie. Zdecydowanie jest tutaj fajnie poprowadzony wątek enemies to lovers. Nadał ten pożądany przeze mnie charakter całej powieści. Natomiast zakończenie jest dla mnie swego rodzaju orzechem do zgryzienia. Nie spodziewałam się takiego plot twistu, co jest na plus. Zakończenie samo w sobie pozostawiło mnóstwo pytań i niedowierzanie, które utrzymuje się do dzisiaj.

Bohaterowie są ciekawi. Z początku Callie chwyciła mnie za serce swoją miłością do zwierząt. Pomimo tego dłużącego się początku, jej vibe sprawiał, że była postacią rzadko przeze mnie spotykaną. Natomiast Mendax to postać, która bardzo mi się spodobała. Moja sympatia do niego jest zdecydowanie wyższa niż do głównej bohaterki. I można się było tego spodziewać po mojej szarej normalności literackiej. Nie zdradzę Wam swojej opinii na temat ich relacji, bo mogłabym niechcący zrobić Wam spoiler, a tego nie chcę.

Jeśli macie ochotę na świat Mrocznych Fae, to teraz, z tą książką, jest ku temu dobra okazja.

Oceniam: 3/5🥃

Marcela 🐝

Dzień dobry, moliki! Dzisiaj pod lupę trafi elfickie romantasy, które swoimi trigger warningami skusiło moje moralnie szare, wpadające w czerń serce. Zanim zaczniemy, jedno, ważne pytanie: chcielibyście mieć umiejętność rozmawiania ze zwierzętami?

[ Współpraca reklamowa @wydawnictwojaguar...

Rozwiń

Zwiń