Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Zasady gry”

“Uczucia przychodzą i odchodzą, ale nas nie definiują. Nie każdym zmartwieniem należało się przejmować.”

[współpraca reklamowa @_bezwstydna ]

“Zasady gry”, to książka, która urzekła mnie już na samym początku. Idealna na wieczór bez zbędnego myślenia. Jako niezobowiązująca lektura, przy której można miło spędzić czas.

Oni…

Przyjaciółmi od zawsze

i

uczucia, które musiały być ukrywane.

Jedna sytuacja zmieniła ich bieg wydarzeń,

a uczucia?

Teraz po powrocie na studia ich uczucia zaczęły się odzywać.

Piper - odniosłam wrażenie, że tej dziewczynie brakowało czasami własnego zdania, postawienie na siebie, zwłaszcza w tym okresie poprzedzającym wydarzenia, które ją złamały. Brakowało mi rozwinięcia jej dziecięcej traumy.

A Lucas? Jego postać została dość okrojona. Zabrakło mi w nim większych przemyśleń i tego, co go dręczyło. Jakiejś autorefleksji. W nim pojawiły się rozterki, czy zachować dystans, czy może udowodnić, to że to on jest tym odpowiednim dla Piper.

W ich relacji pojawiła się walka, odsunięcie i wzajemne testowanie granic cierpliwości. Uczucia pełne wzlotów i upadków, nawet jeśli były one pokryte wzajemną “niechęcią i “nienawiścią”. A wystarczyłaby tak naprawdę jedna rozmowa, która wiele by wyjaśniła. Zabrakło mi w ich relacji większego napięcia, jeśli chodzi o uczuciowość, bo wszystko przeszło dość szybko do takiej szybkiej normalności.

Napięcie w tej historii było dla mnie mało satysfakcjonujące. Za krótkie. Za szybkie. Oraz nie przypadł mi do gustu jeden rozdział, w którym zadziało się dosłownie wszystko. Było tego po prostu za dużo w tak minutowym odstępie czasu.

Jeśli chodzi o sam sport, czyli słynny hokej, to został on tutaj dobrze przedstawiony. Było widać wzloty, upadki i charakternych hokeistów.

Tutaj nie ma większych dramatów, wzajemnych oszukiwań, czy innych sytuacji tego typu. Mnie osobiście zabrakło nieco lepszego rozwinięcia traum i trochę zaskakujących momentów, które mogłyby dodać charakteru tej historii.

“Zasady gry”

“Uczucia przychodzą i odchodzą, ale nas nie definiują. Nie każdym zmartwieniem należało się przejmować.”

[współpraca reklamowa @_bezwstydna ]

“Zasady gry”, to książka, która urzekła mnie już na samym początku. Idealna na wieczór bez zbędnego myślenia. Jako niezobowiązująca ...

Rozwiń

Zwiń

“Gdzie śpiewają raki” @authordeliaowens

Ta książka od dłuższego czasu przewijała mi się w sm i nie sądziłam, że kiedykolwiek wezmę ją pod uwagę do czytania. I zdałam sobie sprawę, że muszę mniej sądzić, a częściej sięgać po coś, co wychodzi spoza mojej strefy komfortu, bo to jest kolejna książka przeczytana w ramach akcji czytelniczej #cmwbc u @faythetraveler i jest totalnie trafiona i o dziwo wpisująca się w mój (odkryty) gust czytelniczy. GENIALNA.

Ta historia dojrzewa z każdym jednym rozdziałem, pokazując jej gorsze i lepsze strony, a także zmagania z przeciwnościami. A natura? Ma tutaj swoją historię i drugie dno, które jest największym ogniwem tej historii.

Pochłaniająca, stopniowa oczarowująca i wprowadzająca w niecodzienny klimat.

“Nawet kiedy upadła, ziemia zawsze brała ją w swe ramiona.”

Ona.

Bagienny “odpadek”.

Dziewczyna z bagien.

Niewidzialna, jednak… zauważalna, wyśmiewana, zastraszana.

Budząca respekt w miasteczku.

Wyobcowana. Samotna i cierpiąca.

Silna, niezależna i radząca sobie sama. Doznała straty, zapomnienia i porzucenia. Dziecko potrzebujące beztroski i miłości zostało tego pozbawione i musiało dorastać samo. Mądra, ciekawa natury i sprytna dziewczynka oraz dorastająca kobieta, która znalazła sposób na przetrwanie i życie z naturą oraz z nią w zgodzie. Zmagająca się z trudnościami i przeciwnościami losu. Potrafiła zaakceptować daną sytuację życiową i pragnęła ją ulepszyć.

Jej interakcje…

Jej relacje z naturą? Proszę o więcej. Jej miłość do niej była autentyczna. Miłość przeradzająca się w pasję, zaciekawienie i chęcią nauki.

Wyedukowała się sama z drobną pomocą i zapracowała na swój własny sukces.

Pieśni żab i koników polnych były dla niej otulającą kołysanką.

Natura nie oceniała. Pocieszała. Była bezpiecznym schronieniem, którego nigdzie nie doświadczyła. A promyki dawały nadzieję.

Samotność była jej domem, która w naturze rozwinęła jej pasje, miłość do małych stworzeń i obserwacji.

Bo tą samotnością była ona, która pragnęła chronić i pielęgnować to, co było najważniejsze w jej życiu.

Chciałam ją przytulić, zaopiekować się nią i ulżyć jej w cierpieniu. Dać jej namiastkę poczucia bezpieczeństwa…

A tutaj wśród drzew i otaczającej ją natury doświadczyła przyjaźni. Ludzkiej. Od Tate. Jego otwartość i przyjacielskość bardzo mi się podobała. A z nim przyszła szansa na lepszą przyszłość, przynależność i akceptację.

Coś, co mnie leczyło w tej historii? To miasteczko oraz ich miejscowa polityka i uprzedzenia, w których żyli. To było krzywdzące i bardzo niesprawiedliwe. Jednak nie wszyscy byli do niej uprzedzeni i traktowali ją w podły sposób. Znaleźli się i tacy, którzy potrafili okazać jej dobroć i chęć pomocy. I to właśnie tych dobrych w tej historii pokochałam. I tak, wiem, że to logiczne i nic dziwnego, ale uwierzcie mi, ludzie bardzo rzadko okazują dobroć dzieciom, które potrzebują pomocy.

Ta historia skupia się na historii małej dziewczynki, która musiała żyć sama. Na przestrzeni lat widać jej dorastanie, a także przewijające się czasy obecne, w którym toczy się śledztwo zamordowanego Chase’a, które pragnie rozwiązania, odpowiedzi i dowodów na rozwiązanie sprawy, której nikt nie widział. I jak sami zapewne się domyślacie - Kya jest oskarżona… bo na kogo innego można zrzucić winę?

A zakończenie tej książki? Oh God… trzymające w napięciu. Żołądek mi się zaciskał z nerwów i dodatkowo musiałam stać, czytając książkę około 40 minut pod ładowarką, bo mój ebook miał 1 % baterii, a ja musiałam znać koniec tej historii. Na już i teraz.

W tej książce znajduje się dużo opisów, które opisują miejsce, w którym toczy się historia.
Opisy były bardzo realistyczne i z miejsca przenosiły w miejscową naturę. Działały na wyobraźnię. Pierwszy raz spotkałam się z historią, w której opisy grały integralną jej część i zaczęłam się obawiać, że będę strasznie znudzona czytaniem, i że to będzie droga przez mękę. Tak się nie stało. Zdałam sobie sprawę, że właśnie ta natura, to otoczenie jest całą historią i nawiązaniem do dziejących się w niej rzeczy i sytuacji.

Atmosfera w tej książce była gęsta, mokra i orzeźwiająca dzięki zastosowanym opisom. W trakcie tej historii zdałam sobie sprawę, że mogłabym przesłuchać tę książkę w audiobooku (nie słucham ich, bo nie potrafię się skupić i mnie skręca), gdyby tylko Krystyna Czubówna podkładała głos. Byłabym w niebie.

Ta książka została pięknie napisana i oczarowała mnie swoją narracja. To nic, że zazwyczaj nie przepadam za narracją trzecioosobową, ale tutaj? Ona była wręcz wskazana. Jest magiczna i najdrobniejsze owoce natury pokazuje w innym świetle, które sprawia, że się docenia nawet małe źdźbło trawy, piękno piórka, muszelki czy nawet jego uszczerbienia.

Skłania do przemyśleń, wywołuje emocje i przenosi z miejsca do historii i daje poczucie jej przynależności i przeżywania wraz z bohaterką.

Z jednej strony delikatna, a z drugiej strony pokazująca jak w obliczu przetrwania i porzucenia możemy znaleźć szczęście w tym, z czym się utożsamiamy i czymś co sprawia szczęście w obliczu potwornej samotności.

To jest wielowymiarowa i bardzo złożona historia, która naprawdę pobudza do myślenia. Pełna nadziei i o przetrwaniu w najsurowszych warunkach. Stracie, uprzedzeniach, desperacji i determinacji oraz niesamowitej sile, której pewnie niejednemu z nas by zabrakło. O miłości i samotności, która przychodzi w nieoczekiwanych momentach.

Zachwycająca.

Zniewalająca.

O niesamowitej wytrwałości, odwadze i walce z trudnościami. Uczy kochać i radzić sobie z rozczarowaniami, a najważniejsze? Polegać na sobie i mieć do siebie zaufanie.

Ta historia pokazuje także szacunek do siebie, przyrody i do życia, które mamy tylko jedno, a ubrania, pozycja społeczna nie definiuje człowieka. A ci, którzy zazwyczaj mają najmniej, dają najwięcej. Potrafią się dzielić i wykazywać jakiekolwiek zainteresowanie.

Nie uciekać.
Nie chować się.
Kochać bez strachu.

Poznanie tej historii było dla mnie zaszczytem i pragnę więcej. Więcej historii tego typu. Więcej historii z identycznym albo doskonalszym przesłaniem.

“Znalazłszy się na najbezpieczniejszym życiowym zakręcie, szukała ukojenia tam, gdzie zawsze je znajdowała - w sobie.”

“Gdzie śpiewają raki” @authordeliaowens

Ta książka od dłuższego czasu przewijała mi się w sm i nie sądziłam, że kiedykolwiek wezmę ją pod uwagę do czytania. I zdałam sobie sprawę, że muszę mniej sądzić, a częściej sięgać po coś, co wychodzi spoza mojej strefy komfortu, bo to jest kolejna ...

Rozwiń

Zwiń

“Spotkasz mnie nad jeziorem”

“Wspaniałą rzeczą w spotkaniu z kimś, kogo prawdopodobnie nigdy więcej nie zobaczysz, jest to, że możesz powiedzieć mu o sobie wszystko, bez żadnych konsekwencji.”

Czyżby?

Jeden dzień,
jedna obietnica,
jedno spóźnienie.

“Każde kolejne lato” bardzo mi się podobało, ale tutaj? Przy “Spotkasz mnie nad jeziorem”? Nie ma miłości. Wręcz mam wrażenie, że jest rozczarowanie.

Historia zapowiadała się naprawdę obiecująco. Początek bardzo mi się podobał, natomiast im dalej zagłębiałam się w historię, to miałam wrażenie, że pode mnie zaczynają się rozpadać schody…

Fern, to postać opłakująca stratę najbliższej jej osoby. Miała nie najlepsze młodzieńcze lata. Brakowało mi jej głębszej osobowości. I tej motywacji do dążenia i spełnienia własnych marzeń.

Will… wydaje mi się, że jego postać została nieco lepiej przedstawiona. Z własną historią, jednak chwilami odniosłam wrażenie, jakby brakowało mu dojrzałości. Jego pragnienie mnie frustrowało. A artystyczna dusza z biegiem lat została ukryta.

Miłość Willa i Fern była dla mnie dziwna, bo o ile jest w stanie uwierzyć w miłość od pierwszego wejrzenia, tak tutaj nie rozumiałam tego uczucia. Nie zrozumcie mnie źle… historia jest podzielona na trzy czasy. Teraźniejszość, ten jeden dzień, w którym się spotkali i w zasadzie nie robili nic takiego oraz dzień, w którym mieli się spotkać po latach. I zastanawiałam się jak? Jak po tylu latach i spędzonym razem jednym dniu stworzyła się taka miłość. Rozumiem, że uczucia nie wygasły, ale halo… ona miała wtedy chłopaka, którego kochała. Natomiast tutaj widać, że te “uczucia”, które wytworzyły się tyle lat temu, nie zniknęły.

AKCJA… niestety się zawiodłam, pomijając to, że historia bardzo mnie nużyła, to brakowało mi tutaj czegoś dynamicznego, jakiegoś punktu zwrotnego, który mógłby, chociaż na chwilę odwrócić bieg wydarzeń i wywołać emocje.

Kolejna sprawa, to akurat wyczytałam na końcu książki od autorki to przedstawione stany lękowe, których nie zauważyłam w historii. Jeśli chodzi o ten jeden moment, w którym główny bohater szybko się ewakuował, to przykro mi, ale mnie to nie kupuje. Uważam, że zostało to w bardzo słaby sposób przedstawione.
*
A już ostatnia sprawa, to “popadający w ruinę pensjonat”, który miał problemy i miałam wrażenie, że jego temat został zapomniany. Brakowało mi rozwoju tego miejsca, poznania jego głębszych problemów, a tutaj? Pod koniec było już wszystko dobrze…
*
Wiele elementów tej historii nie zostało rozwiniętych, nawet odniosłam wrażenie, że albo nie kleiły się ze sobą, albo zostały zapomniane w trakcie przemijającej historii.
*
Na duży plus zasługuje na pewno to, że książka jest łatwa do zrozumienia, nawet przy retrospekcjach, które zastosowała autorka. Opisy też zostały dobrze przedstawione i z łatwością można było wyobrazić sobie dane miejsca.
*
Jedyne, co mi się podobało w tej historii, to dzienniki mamy głównej bohaterki i jej relacja z Peterem, która wywołała we mnie chociaż namiastkę pozytywnych emocji, a ich miłość i jej prawdziwość została pokazana w zaledwie kilku wpisach. I tak, jest to niewiele na tle całej historii, a jednak ich prawdziwość była lepiej przedstawiona niż relacja Fern i Willa.
*
Można pomyśleć, że typ historii jest bardzo podobny do “Każde kolejne lato”, jednak ta książka miała w sobie więcej elementów, które mi się nie podobały, niż takie, które faktycznie mogłyby mnie do siebie przekonać.
*
Niestety ta książka nie spełniła moich oczekiwań. Myślałam, że otrzymam powieść na tym samym poziomie co KKL i niestety. Czuję się nieco zawiedziona i rozczarowana.
*
Do następnego,
Ania

“Spotkasz mnie nad jeziorem”

“Wspaniałą rzeczą w spotkaniu z kimś, kogo prawdopodobnie nigdy więcej nie zobaczysz, jest to, że możesz powiedzieć mu o sobie wszystko, bez żadnych konsekwencji.”

Czyżby?

Jeden dzień,
jedna obietnica,
jedno spóźnienie.

“Każde kolejne lato” bardzo mi się p...

Rozwiń

Zwiń

“Każdym skrawkiem duszy”

[współpraca reklamowa z @mustread.wydawnictwo]

Jej dzień urodzin i

trzy uderzenia zmieniające wszystko…

“Zabierzesz mnie ze sobą? Nie chcę tu być. Tu jest smutno.”

“Każdym skrawkiem duszy” to debiutancka książka autorki i pomimo pewnych wad i niedoskonałości może idealnie sprawdzić się na wieczór.

I wiecie co? Cieszę się, że przeczytałam ten debiut, bo widzę, jaki ogromny progres zrobiła autorka i jak bardzo poprawiła się jej umiejętności przedstawienia problematyki w historii, kreacja głównych bohaterów, a przede wszystkim wywoływania uczuć i pewnych emocji.

Ember, to jest bohaterka, z którą nie polubiłam się od razu. Irytowała mnie swoim zachowaniem, jednak! Należy jej oddać to, że w chwilach, gdy załamał się jej i jej rodziny świat, to stała się jej głową. Pomagała wtedy, kiedy jej mama nie potrafiła normalnie funkcjonować.

“- Gdzie masz swoje wady, Josh?
- Trzymam je w garderobie.”

Josh, to chłopak na medal. Zauważa ją, uspokaja, staje się jej oparciem, w chwilach, kiedy najbardziej tego potrzebuje. Delikatny i cierpliwy o wielkim sercu. Dodatkowo ma sekret, którego skrupulatnie strzeże. Jednak, co się stanie, gdy wyjdzie na jaw?

Ich relacja została dość dobrze przedstawiona. Było nieco frustracji i walki, ale sposób, w jaki Josh walczył i nie naciskał był piękny. Trochę niepokoju w ich relacji także się znalazło, ale też otwartość, która była naprawdę ważna.

Fabuła skupia się na radzeniu sobie ze stratą i przywróceniu rodziny do życia, a także miłości, do której najpierw trzeba było siebie zrozumieć, a później otworzyć na głębsze uczucia.

Jak wspomniałam powyżej książka ma wady, które niestety raziły mnie po oczach. Mianowicie… historia jest zdecydowanie za szybka, a ja nie odczułam minionych miesięcy w tej książce, co było dla mnie sporym zaskoczeniem, jak zobaczyłam, że minął miesiąc lub ileś tam tygodni.

Druga wada, która chyba najbardziej mnie uwierała, to przedstawienie traumy (żałoby) u głównej bohaterki. Nie zrozumcie mnie źle (Ci, którzy czytali), rozumiem, że główna bohaterka musiała być nagle głową rodziny, ale samo mówienie jak ona jest zdruzgotana spowodowało, że nie byłam w stanie poczuć jej emocji. Bardziej główna bohaterka rozpaczała nad tym, jak poznała sekret Josha niż na rodzinnej tragedii…
•
A trzecia? To nagłe buzujące pożądanie, które pojawiło się u bohaterki po zerwaniu z przeszłością. Zastanawiałam się, jak i dlaczego do tego doszło, że zostało to w taki sposób przedstawione…
•
Tak czy inaczej…
•
“Każdym skrawkiem duszy” to podnosząca historia na duchu pokazująca gorzkie i słodkie momenty życia, a także pokazuje jak radzić sobie ze stratą i jak skupiać się w życiu na tym, co ważne i odpowiednie dla nas samych.
•
Historia, w której najgłębsze rany potrzebują czasu i miłości, żeby zasklepić ból.
•
Do następnego,
Ania

“Każdym skrawkiem duszy”

[współpraca reklamowa z @mustread.wydawnictwo]

Jej dzień urodzin i

trzy uderzenia zmieniające wszystko…

“Zabierzesz mnie ze sobą? Nie chcę tu być. Tu jest smutno.”

“Każdym skrawkiem duszy” to debiutancka książka autorki i pomimo pewnych wad i niedoskonałości m...

Rozwiń

Zwiń

“Sabat”

[współpraca reklamowa z @wydawnictwopapieroweserca]

“Bez względu na to, jak ładna jest czyjaś powłoka, wszyscy jesteśmy zdolni do wielkich i strasznych rzeczy.”

Jedno życzenie,
jedno przeznaczenie
i misja do wykonania.

Miał ją sprowadzić w szkolne mury.

Jej odmowa była dla niego wyzwaniem.

Najcenniejsza.

“Sabat” to moje póki co największe zaskoczenie tego roku. Romantasy, które kupiło mnie od pierwszej strony!

Jest dość mrocznie, niepokojąco, uzależniająco i omdlewająco.

Kocham klimat tej książki i jej całokształt.

Uniwersytet, na którym znalazła się główna bohaterka było klimatyczne i dość ponure. Gotycki klimat został podkreślony i idealnie dopieszczony. Dark academia? Tutaj ona jest. Nie jest ona tylko z nazwy. Szkoła jest przesączona śmiercią, tajemniczością, a na dodatek ktoś poluje na 13 uczniów.

System magii? Jasny, przejrzysty, tajemniczy i wzbudzający ciekawość. Oparty na naturze i żywiołach, a sam temat został naprawdę bardzo dobrze poprowadzony i nie mam absolutnie żadnych zarzutów.

Postacie w tej historii są wielowymiarowe, a przejrzenie motywacji niektórych postaci do teraz jest dla mnie zagadką.

Willow… co to była za genialna bohaterka. Najpotężniejsza z własnego rodu. Wychowana w tajemnicy, silna i bardzo pyskata postać. Posiada traumy z przeszłości, które do teraz zostawiły jej odcisk na psychice. Ona z wrodzonym poczuciem sprawiedliwości i pragnieniem poznania prawdy. Obdarowana samodzielnym myśleniem, do którego nie każda czarownica miała dostęp. Zdeterminowana w wypełnieniu przeznaczenia, swojej misji i szukaniu zemsty na Sabacie. Najważniejszą osobą w jej życiu był brat, dla którego zrobiłaby wszystko.

Bardzo podobała mi się jej magia i jej połączenie z naturą. Zadbana i dopieszczona pod każdym kątem. Bo magia nie polega tylko na tym aby ją brać. Tylko też na tym aby ją dawać. Bo magia to równowaga.

A teraz…
*
Poświęćmy minutę ciszy dla Graysona. Alarica Graysona Thorne’a. Dyrektora szkoły.
*
Poświęcone?
*
Okej, to możemy zaczynać dalej. Poproszę o takiego bohatera w większości książkach z motywem Enemies to lovers. Bardzo proszę. Zaborczy, czasami złośliwy i arogancki, a dodatkowo bardzo potężny. Troszczy się o to, lub nawet o kogoś, kogo pragnie bez względu na cenę. To są cechy, które z miejsca mnie kupują. Intrygujący i irytujący. Opiekuńczy i obsesyjny ze skłonnościami manipulacyjnymi. Przy niej okazywał wrażliwość.
*
Razem skomplikowani.
*
Połączeni niezwykłą więzią.
*
“Jeśli cenisz sobie porządek, to ja przyniosę ci tylko chaos.”
*
Pomiędzy nimi było intensywnie, nienawistnie i uzależniająco. Napięcie między nimi było bardzo odczuwalne. God damn. Enemies to lovers poprowadzone do samego końca, i to najbardziej w tym się zakochałam. Nie znoszę, gdy lovers pojawia się po 100 stronach, i to ono najbardziej przeważa w tym motywie. Naprawdę obawiałam się, że tutaj również tak będzie i O CHWAŁA PIEKIELNY SZATANIE, że tak się nie stało. Między nimi było piekielnie gorąco, wzajemne przekomarzania sprawiały, że musiałam w jednej chwili ochłonąć, a z drugiej strony przestać się śmiać.
*
Natomiast jeśli chodzi o samą tajemniczość tej książki, to uwierzcie mi, że JA ANIA AKA ZAJKOSINK.A zbierałam szczękę z podłogi. Rozumiecie to? Myślałam, że mało co jest mnie w stanie zaskoczyć… ta książka mnie zweryfikowała! Poproszę o kolejny tom na kilka dni temu…
*
Sam zarys świata był dla mnie na początku dość trudny do zrozumienia, bo nie wszystko było dla mnie jasne, natomiast później? Przepadłam. Nie da się ukryć, że sama budowa świata jest naprawdę złożona, a system magii dość skomplikowany i wciągający, co tworzyło unikatowość i piękną wyjątkowość.

Ta książka spełniła moje oczekiwania, a nawet dostałam jeszcze więcej.
*
To jest ten typ książki, który wciąga od pierwszej strony. Ma dodatek ma bardzo intrygujący środek oraz bardzo uzależniającą relację, w której nienawiść i pożądanie grają pierwsze skrzypce. Jeśli szukasz takiej książki,to “Sabat” będzie idealną pozycją.
*
Jest tajemniczo, nieco mrocznie, wątpliwie, a zakończenie? Może cię nieźle zaskoczyć.
*
Paranormalny romans z wiedźmami i wampirami ze świetnym motywem dark academia, enemies to lovers poleca się na mroczne wieczory.
*
To jak? Sięgniesz i przekonasz się, czy warto?
*
Ściskam,
Ania

“Sabat”

[współpraca reklamowa z @wydawnictwopapieroweserca]

“Bez względu na to, jak ładna jest czyjaś powłoka, wszyscy jesteśmy zdolni do wielkich i strasznych rzeczy.”

Jedno życzenie,
jedno przeznaczenie
i misja do wykonania.

Miał ją sprowadzić w szkolne mury.

Jej odmowa była dla nie...

Rozwiń

Zwiń

“Mężczyzna imieniem Ove”

“Trudno się przyznać do tego, że się nie ma racji. Zwłaszcza jeśli nie miało się racji przez bardzo długi czas.”

Chciał przejść na drugą stronę,
jednak jego spokój został zakłócony,
początkowe plany odeszły zdecydowanie na dalszy plan.

“Mężczyzna imieniem Ove” to książka, której pewnie nigdy nie wzięłabym pod uwagę, żeby ją przeczytać, gdyby nie akcja czytelnicza #cmwbc u @faythetraveler i polecajka od @smellslikebookishspirit. I wiecie co? Potrzebowałam tej książki.

Zaczęło się od śmiechu, kilka stron później przytłoczył mnie smutek i polały się łzy, a zakończenie? Złamało i jednocześnie uleczyło serce.

Książka z niepozorną okładką skrywa piękną i mądrą historię. Pokazuje proste życie, prostych bohaterów i zwykłą codzienność w swój własny i indywidualny sposób.

Porusza, rozczula, a także rozśmiesza w randomowych sytuacjach.

Ove jest typowym bohaterem grumpy. Osiedlowy inspektor, który doświadczył szeregu emocji, uczuć i sytuacji, w których większość z nas mogłaby postąpić w przeróżny sposób. Zgorzkniały, kłótliwy i małomówny. Skromny i uczciwy człowiek lubiący rutynę i zasady, który codziennie budził się bez większego sensu.

Musiał zmierzyć się z nową rzeczywistością, która jasno i wyraźnie pokazywała swoje znaki. Pewnie zastanawiacie się jakie, prawda? Inne spojrzenie na świat oraz jak odnaleźć szczęście w otaczającym go świecie.

Wraz z rozwojem historii poznawałam głównego bohatera i dzięki tymi przeplatanymi wydarzeniami dowiedziałam się, dlaczego jest taki, a nie inny. Co takiego w jego życiu się zadziało, że stał się takim człowiekiem. Samotnym Ove.

“Ona była kolorem. Wszystkimi jego kolorami.”

Sonja… jego miłość. Taka piękna i niepodważalna. Potrafiła go rozśmieszyć. Sprawiła, że przy niej się otworzył bardziej niż na kogokolwiek innego.

Jej uśmiech,
jej osobowość,

Piękno przykryła gruba warstwa śniegu.

Podobał mi się styl autora i to jak wszystko zgrabnie opisał, mimo że to jest jego debiutancka książka. Atmosfera miejsca została idealnie odtworzona, tak samo jak charakteryzacja bohaterów, która sprawiała, że aż chwilami czułam się tak jakbym stała na środku ulicy osiedla i obserwowała, co się dzieje dookoła mnie.
*
Ta książka porusza tematy samotności, czyli mojego największego wroga. Mojego strachu i największego koszmaru. Porusza temat przyjaźni, miłości i nadziei, którą wystarczy dostrzec. Pokazuje ogromne wsparcie, naprawę i naukę relacji, a także walkę o osiedlową społeczność. Historia przeplatająca się z rozczarowaniami, niezrozumiałymi decyzjami i szarymi kolorami.
*
Ta historia była dla mnie emocjonalnym rollercoasterem i niczego nie żałuje. Potrzebowałam poznać tę historię. Zanurzyć się w tym smutku, przytłaczającej rzeczywistości i przeżywać wraz z bohaterem momenty cierpienia, śmiechu i wzruszenia.
*
Sprawia ból fizyczny i psychiczny. Wnika, przenika i pozwala się rozpaść na kawałki, żeby następnie skleić w całość.
*
O leczeniu strat, życiu z nimi i o pozwoleniu na kochanie. Może nawet nie tyle, że przez siebie, ale przez innych. Tych, którzy chcą ci tę miłość ofiarować. Bo miłość nie polega tylko na mówieniu słowa “kocham”, tylko też na drobnych gestach, czynach, a także ofiarowaniu rysunku, który mówi jasno i wyraźnie, że: “To jest twój dom”. Jeden mały rysunek, który mnie złamał. I teraz, jak piszę tę recenzję, to lecą mi łzy ciurkiem, boli mnie serce..
*
Ta książka to must have. Must read.
*
Ja polecam ogromnie, a moje uczucia i samopoczucie wytworzone przez poznanie tej historii były zdecydowanie tego warte.
*
Ściskam,
Ania

“Mężczyzna imieniem Ove”

“Trudno się przyznać do tego, że się nie ma racji. Zwłaszcza jeśli nie miało się racji przez bardzo długi czas.”

Chciał przejść na drugą stronę,
jednak jego spokój został zakłócony,
początkowe plany odeszły zdecydowanie na dalszy plan.

“Mężczyzna imieniem Ove” ...

Rozwiń

Zwiń

“Priest”

“Jeśli chcesz być kochany, kochaj.”

[współpraca reklamowa z @wydawnictwopapieroweserca]

Zanim zaczniesz czytać… odłóż na bok religijne poglądy. Dziękuję.

Czy ktoś wie, gdzie mogę otrzymać bilet do piekła? Najlepiej na wczoraj! Będę wdzięczna za podesłanie namiarów!

“W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.”

Nazywam się “Priest”, a oto moja pierwsza (spowiedź)recenzja.

“Chciałem…”

Ona szukała przebaczenia,
on pragnął pogodzić się z przeszłością i stworzyć nowe oraz dobre wspomnienia.

Zasady zostały złamane.

“Tylko jeden raz.”

Rok. Czekałam ponad rok na tę książkę i jestem (nie)usatysfakcjonowana, (nie)zakochana, (nie)zafascynowana, a ja? (Nie)Czekam na więcej. Słodki Szatanie… JAKIE TO BYŁO DOBRE. KOCHAM TO. Nawet nie wyobrażacie sobie mojego wewnętrznego konfliktu o 1:40 w nocy, czy czytać tę książkę dalej, czy może zostawić ją na kolejny dzień…

Czytając tę książkę potrzebowałam otworzyć okno, bo w pewnym momencie moje policzki płonęły, wewnątrz siebie czułam drżenie i niekończącą się ekscytację.

Nie zastaniesz tutaj dramatycznej fabuły, w której… no nie wiem, będzie dziać się jakaś fizyczna krzywda, zdarzy się porwanie, czy coś drastyczniejszego. Nie. Ta książka pokazuje zakazany romans, który teoretycznie nie powinien się wydarzyć i kiełkujące uczucia, które powinny zostać zachowane dla najwyższej instancji.

Natomiast ta książka to coś więcej, niż tylko płomienny romans pomiędzy księdzem a “niewierzącą”. Zawiera w sobie trudne tematy i walkę z wewnętrznymi konfliktami.

Fabuła dosłownie intryguje i śledzisz uważnie przebieg tej historii, żeby zobaczyć co takiego ma w sobie i o co tak naprawdę tutaj chodzi. Intryguje, “grzeszy” i pobudza do nieskończoności.

Bardzo spodobał mi się styl pisania autorki i sposób, w jaki przedstawiła tę historię. Jej styl urzeka, a opisy, które zastosowała i wewnętrzne monologi, metafory? Sprawiły, że potrzebuje kolejnego kościoła pod wezwaniem Sierry Simone.

I uwierzcie mi… postacie, które zostały przedstawione w tej historii nie są głupie czy lekkomyślne. To są naprawdę inteligentne postacie, które tak naprawdę w swoim życiu szukały celu i wyjścia z ponurej przeszłości.
*
“Nazywam się Tyler Anselm Bell”, który nie był jakimś tam księdzem żyjącym w celibacie. Zanim przystąpił do danej mu funkcji - korzystał z życia. Jego postać wydawała się być prawdziwa. Nie bał się okazywać uczuć, a dodatkowo był oddany religijnej społeczności i nie tylko. Potrafił przebaczać, obdarowywać miłością i mieć zdrowe (według przytoczonych słów z Biblii - poprawcie mnie, jeśli się mylę) podejście. Kościół miał być miejscem, w którym mógłby czynić dobro i zmienić złe wspomnienia. Potrzebował uzdrowienia i naprawienia przeszłości.
*
Mała owieczka…
*
“Nazywam się Poppy Danforth” to mądra, wyrozumiała, inteligentna i silna oraz nieco zagubiona postać. Poszukiwała czegoś, co mogłoby nadać sensu w jej życiu, czegoś, co wskazałoby jej drogę i ściągnęło by z niej poczucie winy.
*
““Wybacz mi, Ojcze, bo zgrzeszyłam.”?”
*
Chemia pomiędzy nimi była niesamowita. To było coś grzesznego, rozkosznego i zakazanego, a chwile? Warte grzechu. Relacja pełna pasji, wzajemnej fascynacji i czegoś, czego wcześniej nie zaznali. Wzajemnego szacunku, pełnej zgody, podziwu, chcenia, widzenia i docenienia, a także wsparcia i zrozumienia.
*
A sceny seksu? Są jednymi z najgorętszych, jakie w ostatnim czasie spotkałam w książkach, które czytałam. Dynamiczne i och Słodki Szatanie… kocham to!
*
Było grzesznie, zmysłowo, a pożądanie aż kipiało i jeśli kiedykolwiek będę w kościele, to przysięgam XD, że nigdy więcej nie spojrzę tak samo na olejek liturgiczny i pewne miejsca w kościele XD.

Jeśli chodzi o samą religię, to uważam, że autorka pokazała ją w taki sposób, że ta duchowość grała tutaj integralna część historii i nie została odrzucona na dalszy plan. Aspekt religijny został przedstawiony z szacunkiem i naprawdę podziwiam, że autorka podjęła się tak kontrowersyjnego tematu i żeby jeszcze przekształcić w coś takiego? Myślę, że Simone ma predyspozycje do zostania jedną z moich ulubionych autorek.
*
Ta historia testuje i przekracza granice, które nie dają chwili wytchnienia, no chyba że w pewnym momencie wstaniesz, żeby rozchodzić pewne emocje, które na ciebie spadną.
*
Priest to książka, która zabiera w podróż doświadczania nowych doznań. To jest historia o odkrywaniu siebie, uczeniu się, a także uzdrawianiu, poszukiwaniu miłości i oddaniu się jej, a także stawianiu czoła wewnętrznym zmaganiom. Ta historia pokazuje walkę z pokusą, z własną egzystencją, kontrolowaniem swoich uczuć i dotrzymaniem ślubów złożonych Bogu i kościołowi, a autorka zdecydowanie nie bała się poruszać trudnych tematów.
*
Piękna historia o bezinteresownej miłości, nadziei, czerpaniu radości z życia i o odwadze do podążania upragnioną ścieżką życia. O wyjściu z ponurej przeszłości i otworzeniu się na coś nowego, wcześniej nieznanego.
*
Za poznanie tej historii bardzo dziękuję, serdecznie nie żałuję i nie obiecuję poprawy przy sięganiu kolejnych pozycji, a jako pokutę poproszę o więcej takich gorących historii.
*
“Priest” to moje Pismo Święte i czekam na więcej.
*
PS Potrzebuję romansu księdza z zakonnicą.
*
“Oops!... I Did It Again.”
*
Amen.

“Priest”

“Jeśli chcesz być kochany, kochaj.”

[współpraca reklamowa z @wydawnictwopapieroweserca]

Zanim zaczniesz czytać… odłóż na bok religijne poglądy. Dziękuję.

Czy ktoś wie, gdzie mogę otrzymać bilet do piekła? Najlepiej na wczoraj! Będę wdzięczna za podesłanie namiarów!

“W imię Oj...

Rozwiń

Zwiń

“Filthy rich vampires. Na wieczność”

“-Pójdę z tobą wszędzie.
- W takim razie pozwól, że ci pokaże świat.”Jej przyszłością był on.”

[współpraca reklamowa z @wydawnictwopapieroweserca]

Pobudziła do życia to, co było uśpione i na skraju wyczerpania.

Światło i mrok…

Pierwsza łza i życzenie wypełniły pustkę.

A melodia? Była o smaku jego pocałunków.

“Nie należała do tego świata. Zjawiła się tutaj, by nim władać.”

“Filthy rich vampires. Na wieczność” to wyczekiwany przeze mnie ostatni tom serii o wampirach. Czy książka była idealnym zakończeniem tej serii? Pomijając bardzo rozwleczoną fabułę i jeden niewybaczalny dla mnie element tej historii, to wydaje mi się, że tak, chociaż nie będę ukrywać, że ta historia mogłaby być dużo krótsza.

Jeśli chodzi stricte o samo zakończenie, to było ono zaskakujące i wydaje się być otwarte. Zabrakło mi epilogu, które mogłoby jasno sugerować zakończenie losów głównych bohaterów.

Patrząc na przestrzeni trzech tomów, to Julian i Thea wykonali kawał ogromnej roboty, jeśli chodzi o relację i ich delikatną przemianę. Wraz z bohaterami obserwowałam jak ich więź z dnia na dzień rosła, a uczucia potęgowały, i to wzajemne oddanie…

Oni odkrywający nowe umiejętności,
pojawiające się zmiany i walka z czasem, proroctwem, nieoczekiwanymi wiadomościami i wyzwaniami, które nie są łatwe do przejścia.

I ta muzyka. Ten, kto czytał poprzednie tomy, to wie, że muzyka dla Thei była najważniejsza i tutaj ona również się pojawiła. Muzyka była integralną częścią jej życia, a z nią odkrywanie i ćwiczeniu umiejętności mogące nadać nowych barw i brzmień.

W tej książce pojawiła się także rozszerzona perspektywa, aż o trzy osoby, i to właśnie tych postaci jestem i byłam najbardziej ciekawa, a także wątków miłosnych, które tutaj się pojawiły.

Dużym zaskoczeniem były dla mnie relacje rodzinne, które faktycznie miały swój nieoczekiwany zwrot akcji i tak jak nie lubiłam mamy Juliana, tak tutaj byłam w stanie ją zaakceptować. Relacje rodzinne, zwłaszcza w rodzinie Juliana uległy zmianie i było widać ich siłę oraz to, że są dla siebie ważni, a uczucia względem nich były ukryte pod warstwą obojętności.
*
Pojawiło się również kilka nielogicznych i niewyjaśnionych dla mnie elementów w tej historii i nie wiem, czy ja coś przeoczyłam, czy może autorka coś przeoczyła i pogubiła się w historii? A może pojawi się ich rozwinięcie w innej książce?
*
Podsumowując… seria jest zdecydowanie warta uwagi, zwłaszcza dla tych, którzy kochają wampiry niebezpieczne intrygi i spiski mogą poważnie zaszkodzić, a także uwielbiają obserwować uczucia i miłość, która z nich się tworzy. Opatula, otumania i prosi się o otwarcie. Historia o walce o ukochaną osobę i poszukiwaniu odpowiedzi. A sam świat nadprzyrodzony? Jest dobrze rozwinięty, w którym czyhają przeszkody i pojawiają się konflikty, którym trzeba zaradzić i nie doprowadzić do rozłamu.

“Filthy rich vampires. Na wieczność”

“-Pójdę z tobą wszędzie.
- W takim razie pozwól, że ci pokaże świat.”Jej przyszłością był on.”

[współpraca reklamowa z @wydawnictwopapieroweserca]

Pobudziła do życia to, co było uśpione i na skraju wyczerpania.

Światło i mrok…

Pierwsza łza i życzen...

Rozwiń

Zwiń

“Przez ciebie”

[współpraca reklamowa z @flow_books ]

Koszmarne wspomnienia i jego bezpieczne ramiona.

Jeden pocałunek i odrzucenie, a potem wyjazd i

po 5 latach on wraca…

“Byłem samotną górą lodową, póki nie zjawiła się pewna ognista dziewczyna, która zdołała mnie trochę roztopić, pozbawiając przy tym niewinności.”

“Przez ciebie” to drugi tom Braci Hidalgo i chyba miałam nie te oczekiwania względem tej książki. Nie zrozumcie mnie źle.. książka była w porządku jednak czegoś mi w niej zabrakło i pod koniec historii pojawił się wątek, za którym nie przepadam i uważam, że był on nie potrzebny…

Przejdźmy dalej…

Nasi główni bohaterowie. Claudia i Artemis zaciekawili mnie już w pierwszym tomie. Natomiast tutaj ich relacja miała być przedstawiona na tą zakazaną i faktycznie taka początkowo była, ale bez większych uniesień. Sam początek tej historii bardzo mi się podobał, jednak później przeszło to do “normalności” i moje początkowe zauroczenie tą historią minęło.

Claudia to postać, która pracuje jako zastępcza gospodyni w posiadłości Hidalgo. Mając jej perspektywę przed oczami zaczęłam ją poznawać lepiej i miałam małe nakreślenie jej przeszłości i co takiego się stało, że zaczęła tutaj wraz z mamą pracować. Dla niej związek był komplikacją, a interesowały ją tylko niezobowiązujące relacje. Najważniejsze było dla niej skończyć naukę, utrzymać pracę w posiadłości i zadbać o schorowaną mamę. Zdeterminowana, pełna siły i ciepła.

Jeśli chodzi o przeszłość Claudii, to niestety ona została tutaj bardzo oszczędnie przedstawiona, co uważam za spory minus, bo perspektywa z tamtego okresu mogłaby dodać więcej dramatyzmu i wyjaśnić dlaczego myślenie Claudii jest takie, a nie inne.

Artemis, czyli najstarszy brat musiał szybko dojrzeć do prowadzenia rodzinnej firmy i określonej mu posady. Były postawione względem niego oczekiwania i pewne wymagania, którym musiał sprostać. Początkowo zdystansowany, powściągliwy i wyrachowany.

A ich relacja? Na początku było przyjemne pomiędzy nimi napięcie, które zwiastowało naprawdę coś bardzo dobrego. Natomiast później ich relacja miała trochę niedopowiedzeń. Brakowało mi pomiędzy nimi poważnych rozmów. Ich historia miłosna była dość uboga na tle Aresa i Raquel.
*
No i to zakończenie, o którym wspomniałam na początku… ech… niestety nie mogę wam za wiele napisać, ale uważam, że można było tam coś innego wrzucić albo rozwinąć pewien wątek (autorka chyba o nim zapomniała), który pojawił się w firmie…
*
Historia toczy się równolegle do tego, co się dzieje w “Przez moje okno” i dzięki temu mamy trochę lepszy podgląd na niektóre sceny z pierwszego tomu i jaki udział miała w nich Claudia.
*
Jeśli szukasz książki bez większych oczekiwań, to ta może być dobrym wyborem jako niezobowiązująca lektura, przy której można spokojnie spędzić czas. Bez większych dramatów, bez komplikacji i osobiście uważam, że można ją czytać bez znajomości pierwszego tomu.
*
Do następnego,
Ania

“Przez ciebie”

[współpraca reklamowa z @flow_books ]

Koszmarne wspomnienia i jego bezpieczne ramiona.

Jeden pocałunek i odrzucenie, a potem wyjazd i

po 5 latach on wraca…

“Byłem samotną górą lodową, póki nie zjawiła się pewna ognista dziewczyna, która zdołała mnie trochę roztopić, po...

Rozwiń

Zwiń

“Twist”

[współpraca reklamowa z @wydawnictwopapieroweserca]

Przeczytajcie…

“Czasami, Adrianno, robimy pewne rzeczy nie dla siebie, ale dlatego, że inni tego potrzebują.”

Kova ściągający maskę i…

ona próbująca poradzić sobie z nową rzeczywistością.

“Wszystko jest w porządku.”

Stoję “Na krawędzi”, bo mam ochotę rzucić się z cliffu…

Wiecie dlaczego? Bo okrutnie podoba mi się ta seria.

“Twist” to kolejny tom serii Na krawędzi, który wywołał we mnie skrajne emocje. Bardzo skrajne… tak skrajne, że aż czekam na kontynuację.

Ta seria dosłownie uzależnia i sprzecza się z twoim mózgiem, a ta historia? Jest o zakazanym romansie, który przekracza wszelkie granice.

Ten tom wrzuca w wir wydarzeń, pokazując dalszy przebieg historii. Pokazuje uczucia i niewypowiedziane słowa, odkrywając karty krok po kroku.

“Był moim kołem ratunkowym.”

To tutaj zobaczyłam, ile mogą kosztować decyzje Rii i jak bardzo musi walczyć o swoje marzenia, które kosztują dużo bólu, zdrowia i pokazuje, do czego jest w stanie się posunąć, żeby zrealizować swój cel. Ria to wojowniczka i podziwiam ją za wytrwałość. Nie wiem, czy będąc na jej miejscu nie postąpiłabym tak samo, jeśli chodzi o dziedzinę sportu i własne marzenia, które pragnęłabym zrealizować i okej.. to jest nieodpowiedzialne, ale chyba o to, w tym chodzi, żeby być na szali ryzyka albo co sama nazwa serii wskazuje być “Na krawędzi”.

“Jesteś źródłem światła w moim życiu, ale teraz widzę tylko wypełniającą ją ciemność i wcale mi się to nie podoba.”

I Kova, który w tym tomie nieco złagodniał. Został przedstawiony w nieco innym świetle i odniosłam wrażenie, że tutaj liczył na odkupienie. Stał się nieco cieplejszy i zaborczy. Widać było jego zmartwienie, lęki a nawet chwilową lekkomyślność, która mogłaby sprowadzić kłopoty. Jego przemiana mogłaby rozczulić niektóre serca. Lojalny i zmuszony do podjęcia „koszmarnej” dla siebie decyzji, aby uchronić tą, na której mu zależy.

“W relacji Konstantina Kournakovy i Adrianny Rossi nie było absolutnie nic normalnego. I to właśnie mnie zachwycało.” - Mnie też…
*
Relacja trenera i swojej “uczennicy” wykracza poza sferę profesjonalną i tutaj ze swoją moralnością trzeba się pożegnać. Uwierzcie… jest ciężko. Ich relacja nie jest normalna. Jest toksyczna, która z jednej strony mnie odrzuca, a z drugiej fascynuje. Dlaczego odrzuca? Przez motyw zdrady, którego tutaj nie akceptuje, ale z drugiej strony nie mogę się od niej oderwać. Rozumiecie to? Bo ja nie potrafię…
*
Oboje zaangażowani w uczucia, którymi siebie darzą. Rozumieją się, znają swoje potrzeby i wiedzą, kiedy coś się dzieje. Działają bez zastanowienia i zaspokajają nowe pragnienia.
*
Zbyt swobodni,
zbyt lekkomyślni…
*
Relacja pełna wzlotów i upadków.
*
Jeśli chodzi o sceny zbliżeń... było mocniej, nieco krwawiej i dynamicznie, że nie sposób było się przy nich nudzić i przewracać oczami.
*
Ten tom był nieco bardziej skupiony na gimnastyce i na zmaganiach Rii. Główny motyw sportu nie odszedł na dalszy plan z czego naprawdę bardzo się cieszę. Co prawda może i jest tego za dużo, ale czy nie o to chodzi w romansie sportowym, żeby pokazać jej cienie i blaski, i żeby grał pierwsze skrzypce? Z tym, że do tych skrzypiec został dołączony smyczek, który jest zakazanym romansem.

Kocham mózg Lucii i to w jaki sposób przedstawiła ich historię i relację, która pozostawia wiele do życzenia. Z żadną inna książką nie miałam tak skrajnych emocji jak z tą serią i nie wiem, jak Lucia to zrobiła, że każda część wciąga bez opamiętania.
*
Zakończenie mnie nie zaskoczyło i wiem, że może to zabrzmieć okrutnie, ale moja wewnętrzna i psychiczna strona złowrogo się zaśmiała. Don’t judge me.
*
Historia pełna niepokoju, namiętności i prowokacji, w której toczy się walka o nadzieję, miłość i o to, co ważne. Historia, w której niepokój ma pierwsze miejsce na widowni i czeka, kiedy nastąpi jakieś potknięcie. A ten tom pokazuje, że warto żyć pełnią życia pomimo bólu i zmartwień. O stawianiu czoła przeciwnościom losu i walce o marzenia.
*
A ja? Jestem ciekawa jak potoczy się kontynuacja!

“Twist”

[współpraca reklamowa z @wydawnictwopapieroweserca]

Przeczytajcie…

“Czasami, Adrianno, robimy pewne rzeczy nie dla siebie, ale dlatego, że inni tego potrzebują.”

Kova ściągający maskę i…

ona próbująca poradzić sobie z nową rzeczywistością.

“Wszystko jest w porządku.”

Stoję...

Rozwiń

Zwiń