Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Jest w Polsce grupa ludzi, których sposób istnienia i współistnienia z innymi przypomina nowotwór. Karmią się cudzym szczęściem, potem też nieszczęściem, powoli zabijając ofiary. Nawet jeśli te przeżyją, nie są już tymi samymi osobami, co przed „chorobą”. Oprawcy nie ponoszą zaś konsekwencji, ze względu na kulturowe i społeczne przyzwolenie na podobne zachowanie. O tym właśnie jest „Rak”.”

Iwo prowadzi odnoszącą sukcesy firmę, jeździ BMW X6 i umie zaopiekować się kobietą. Wie dokładnie, co ta chce usłyszeć, doradzić w potrzebie, pocieszyć, gdy trzeba, zaoferować ramię do wypłakania (i nie tylko ramię, jeśli wiecie, co mam na myśli). Iwo wybiera kobiety majętne, które mają problemy w życiu prywatnym i za pomocą manipulacji uzależnia je od siebie. Ale gdy kobieta próbuje się od niego uwolnić, ten staje się nieprzewidywalny. Gdy kolejne kobiety zaczynają zgłaszać na policję kradzieże i pobicia, aspirant sztabowy Krzysztof Tazpil, o wdzięcznym przezwisku Cyja, zaczyna prowadzić śledztwo. Czy uda mu się zatrzymać oszusta matrymonialnego?

Przyznajcie, że powyższe brzmi jak notka wydawnicza powieści kryminalnej, jednak tym razem scenariusz został niestety napisany przez życie. Postać głównego bohatera, a może warto byłoby go nazwać anty-bohaterem, jest „Stalker z Tindera”, na którego historii (i historii jego ofiar) została oparta akcja powieści.

Ta powieść to studium psychologiczne świetnego manipulatora i gdyby Iwo, zostanę przy tym imieniu, był tylko manipulantem, ta powieść nie byłaby tak straszna, jednak to nie tylko manipulator, to w czystej postaci wyzuty z uczuć, nastawiony na zysk osobnik. Dla niego liczy się tylko się jego dobro, nie interesuje go, kto poniesienie konsekwencje jego działań, nawet jeśli są to jego własne dzieci. Nie jestem psychologiem, ale dla mnie Iwo to książkowy przykład psychopaty. Jednak to, co najbardziej uderza w tej powieści, to kobiety wykorzystane przez Iwo i ich traktowanie przez szeroko rozumiany wymiar sprawiedliwości i media. Gdy dziennikarka Maja proponuje napisanie artykułu o grasującym na Dolnym Śląsku oszuście, „który okrada i bije kobiety”, naczelny praktycznie od razu chce „uwalić” temat, zdanie zmienia, gdy okazuje się, że jedną z jego poszkodowanych jest właścicielka znanej firmy. To, że dla mediów taki temat nie byłby „chodliwy”, gdyby zdarzyło się to przysłowiowej Kowalskiej, jest z jednej strony zrozumiały, z drugiej jednak szokujący. Przecież to nic interesującego, że kolejna naiwna dała się omamić, prawda? Sama jest sobie winna. Powinna zachować większą ostrożność. Kto ufa facetowi poznanemu w sieci, sam prosi się o kłopoty. Reakcja redakcyjnych kolegów, którzy reagują śmiechem na propozycje artykułu o oszuście, mówi sama za siebie.
Jeszcze bardziej szokujące jest to, że policja nie ma środków finansowych na ściganie zwyrodnialca. Jeden aspirant zajmujący się sprawą, to moim zdaniem za mało. Więcej w celu identyfikacji oszusta, zrobił były mąż jednej z ofiar. Jednak, aby być sprawiedliwym, miał on większe możliwości finansowe niż policjant.

Historia opowiedziana z kilku punktów widzenia, wstrząsa czytelnikiem, wciąga go w świat psychopatycznego oszusta i zauroczonych nim (do czasu) ofiar. Ta powieść przypomina pajęczynę, tkaną przez pająka, jakim jest Iwo, w którą wpadają spragnione ciepła i miłości kobiety. Ta historia zostaje z czytelnikiem na długo, nie dając o sobie zapomnieć. Już czekam na drugi tom, który będzie miał premierę jesienią tego roku. Mam nadzieję, że w drugim tomie to wymiar sprawiedliwości będzie górą, bo póki co, to „stalker” prowadzi 1:0.

Serdecznie polecam, jednak ostrzegam, to historia oparta na faktach, która was zaszokuje, zasmuci i jednocześnie da do myślenia nad kondycją naszego społeczeństwa.

"Jest w Polsce grupa ludzi, których sposób istnienia i współistnienia z innymi przypomina nowotwór. Karmią się cudzym szczęściem, potem też nieszczęściem, powoli zabijając ofiary. Nawet jeśli te przeżyją, nie są już tymi samymi osobami, co przed „chorobą”. Oprawcy nie ponoszą zaś kons...

Rozwiń

Zwiń

Zastanawialiście się kiedyś, czy wasze wybory życiowe są waszymi wyborami, czy zostaliście „popchnięci” w danym kierunku przez rodziców? A może nadal tkwi w was dziecięce pragnienie, zobaczenia dumy w oczach rodzica, albo nawet usłyszenia „jestem z ciebie dumn(a)(y)”. Takich pytań we wprowadzeniu do książki „Co powie mama? Jak się uniezależnić i uzdrowić relacje z rodzicami” psychoterapeutki Sandry Konrad znajdziemy kilkanaście. Pierwsze kilka stron książki, a już padają trudne pytania, jednak autorka stawia sobie za zadanie poprowadzić nas przez (nie raz) trudne relacje rodzic-dorosłe dziecko i pomóc nam zrozumieć jakie czynniki i procesy wpłynęły na nie. Bo jak pisze autorka „Dorosłe spojrzenie na rodziców nie polega na zaprzeczeniu ich błędom, ale na ich zaszeregowaniu z uwzględnieniem możliwości, które one mieli. Polega na zrozumieniu, że oni też byli kiedyś dziećmi rodziców, którzy popełniali błędy.”

Poradnik został podzielony na sześć rozdziałów, w których autorka omawia takie zagadnienia jak:
zdrowe oddzielenie się, przyjrzenie się rodzicielskim oczekiwaniom i zobowiązaniom, zrewidowanie dziecięcych oczekiwań wobec rodziców, dorosłe spojrzenie na rodziców, odnalezienie wewnętrznego ukojenia, czy nawet jak być dla siebie dobrą matką i dobrym ojcem.
Na trochę ponad trzystu stronach autorka przedstawia przykłady różnych relacji rodzic-dziecko, przykłady, które czerpie z historii swoich pacjentów.
Niektóre z tych historii są naprawdę smutne, gdyż istnieją różne rodzaje rodziców, podobnie jak są różne dzieci i różne relacje na linii rodzic-dziecko.
Dużym plusem książki są ćwiczenia, które mają nam pomóc uzdrowić i/lub poprawić relacje z rodzicami.

Ten poradnik nie jest lekką lekturą, wręcz przeciwnie zmusza nas do rewizji swoich relacji z rodzicami, bo nawet jeśli wydają się dobre, może są obszary, które nie są tak zdrowe, jak mogłyby być. Jak zawsze, żaden poradnik nie zastąpi psychoterapii, jednak może nam wskazać obszary, nad którymi powinniśmy pracować.

Książkę polecam wszystkim dorosłym dzieciom, a także ich rodzicom.

Zastanawialiście się kiedyś, czy wasze wybory życiowe są waszymi wyborami, czy zostaliście „popchnięci” w danym kierunku przez rodziców? A może nadal tkwi w was dziecięce pragnienie, zobaczenia dumy w oczach rodzica, albo nawet usłyszenia „jestem z ciebie dumn(a)(y)”. Takich pytań we wprow...

Rozwiń

Zwiń

Okres dzieciństwa Chloe to na przemian pobyty u rodzin zastępczych i u borykającej się z nałogami matki. Teraz Chloe na dwadzieścia cztery lata i niedawno skończyła studia, utrzymuje się z prac graficznych. Jej w miarę poukładany świat zmienia się, gdy odbiera telefon od pracownicy socjalnej, która informuje dziewczynę, że jej biologiczna matka urodziła drugie dziecko i jeśli nie podejmie się opieki nad siostrą, to ta trafi do systemu. Młoda kobieta pragnie zaoszczędzić siostrze tego, przez co sama przeszła, jednak problemem jest jej sytuacja finansowa - opieka społeczna obawia się, że Chloe nie będzie w stanie opłacić mieszkania, pracować i zajmować się siostrą. Jednym rozwiązaniem jest przystąpienie Chloe do programu „Razem Raźniej”, w którym uczestniczy też Warren, niemalże rówieśnik Chloe, starający się o opiekę nad nastoletnim bratem Lukiem. Połączenie Chloe, jej maleńkiej siostrzyczki Willow, Warrena i nastoletniego Luke’a we współlokatorów wydaje się pracownikom opieki społecznej dobrym pomysłem: Chloe będzie miała pieniądze na utrzymanie mieszkania, a Warren i Luke będą mieli, gdzie mieszkać. Czy ta „patchworkowa rodzina” ma szansę na sukces? Czy uda się im spełnić cel, jakim jest adopcja rodzeństwa, zwłaszcza, że ich początkowa niechęć zaczyna się zmieniać w inne uczucia? Czy poranione przeszłością dusze mają szansę na szczęśliwą przyszłość?

„Powiedz, żebym został” to moim zdaniem dobre lektura w kategorii powieść obyczajowa, może nawet New Adult. Młodzi ludzie, dwudziestokilkuletni muszą mierzyć się z nie lada wyzwaniem, jakim jest opieka nad młodszym rodzeństwem, rodzeństwem ze specjalnymi potrzebami: Willow jest wcześniakiem, z problem z sercem z powodu nadużywania przez jej matkę alkoholu w trakcie ciąży, Luke jest głuchy, do komunikowania się używa języka migowego (bardzo fajnie została zbudowana ta postać, bo wyobraźcie sobie „wymigać” nastoletni bunt). Zanim Chloe trafiła na stałe do rodziny zastępczej, często trafiała pod opiekę „systemu”, gdyż jej matka nie potrafiła zbyt długo wytrwać w trzeźwości, jednak każdorazowo, gdy starała się odzyskać córkę, pracownicy socjalni przekonywali małą Chloe, że powinna być wdzięczna, że mama się stara. „miałam głowę tak wypełnioną wyuczonym poczuciem wdzięczności, że było mi bardziej szkoda jej niż siebie samej. Powinnam sobie wmówić, że w ramach pocieszenia mam prawo jeść suche, słodkie płatki śniadaniowe trzy dni z rzędu i nic więcej, ale tego nie zrobiłam, bo było mi przykro z jej powodu. I wciąż jej współczuję.” Historia Warrena jest jeszcze bardziej smutna, przemocowy ojciec, pojawiający się tylko, gdy ma problemy finansowe i może „wyszarpać” trochę pieniędzy od synów, niszczący ich poczucie wartości. Ilość problemów społecznych przedstawiona na niespełna czterystu stronach, aż mnie zaskoczyła: alkoholizm, narkomania, przemoc fizyczna i psychiczna, traumy z dzieciństwa. Autorka zdecydowanie nie oszczędzała swoich bohaterów. Bardzo dobrym zabiegiem było zwrócenie uwagi czytelników na problemy zdrowotne wcześniaków, zwłaszcza jeśli ich matki nadużywały używek.
Historia Chloe i Warrena rozpoczyna się bardzo nieszablonowo, jednak z czasem ich relacja przekształca się w relację, jaką mogliby stworzyć inni dwudziestolatkowie, jednak w ich relacji ciągle czai się strach: co powie pomoc społeczna? czy Warren, który ewidentnie ma problemy z panowaniem nad emocjami, nie skrzywdzi Chloe? Mam wrażenie, że trudne dzieciństwo obojga bohaterów wpłynęło na ich rozwój emocjonalny, gdyż początkowo zachowywali się jak nastolatkowie, a nie dorośli ludzie, jednak z czasem, gdy zaczęli się siebie „uczyć”, ich zachowanie się zmieniło. Choć zakończenie było lekko przesłodzone, a wręcz bajkowe, to cieszyłam się szczęściem ich „patchworkowej rodziny”.

Podsumowując: „Powiedz, żebym został” to słodko-gorzka opowieść o przyśpieszonym kursie dorosłości i przejęciu odpowiedzialności za rodzeństwo, gdy rodzice są, może w tym miejscu użyję eufemizmu „niewydolni wychowawczo”, o walce o lepszą przyszłość dla swojego rodzeństwa i o swoje własne szczęście. To opowieść o konsekwencjach nałogów, zarówno osób uzależnionych jak i ich dzieci. To także opowieść o pracownikach socjalnych, tu stojących trochę w cieniu, ale starających się pomóc, aby kolejne dziecko miało szansę na szczęśliwe życie, a nie tułanie się po rodzinach zastępczych. I w końcu, to opowieść o miłości, która jest w stanie skruszyć mur, która pokonuje przeszkody i daje kolejne szanse.

Polecam wielbicielkom literatury New Adult i obyczajowej.

Okres dzieciństwa Chloe to na przemian pobyty u rodzin zastępczych i u borykającej się z nałogami matki. Teraz Chloe na dwadzieścia cztery lata i niedawno skończyła studia, utrzymuje się z prac graficznych. Jej w miarę poukładany świat zmienia się, gdy odbiera telefon od pracownicy socjaln...

Rozwiń

Zwiń

Położna Tessa James od zawsze pomagała kobietom w potrzebie, wiedziała „jak ulżyć konającej z bólu matce, która jeszcze niedawno sama była dzieckiem. Albo kobiecie, która nie może urodzić, bo ma za wąski kanał rodny.” Niestety w latach 40-tych XX w. jej działalność na podobała się ani lekarzom, ani kościołowi. Jednak to po nią posłał doktor Jenkins, gdy poród Evelyn Hilton, żony mężczyzny, na którego ziemi stał dom, w którym mieszkała Tessa, nie poszedł po jego myśli. Niestety Tessa, nie wiedziała, że miała stać się kozłem ofiarnym, który poniesie konsekwencje niekompetencji Jenkinsa. Od tego momentu losy rodziny Tessy i Hiltonów będą się już przeplatać, wbrew woli obu rodzin, a dom, w którym mieszkała James, odegra wielką rolę w tragedii obu rodzin. Jaką tajemnicę skrywa dom położnej i jak wydarzenia z lat 40-tych wpłyną na te współczesne. Czy uda się zapobiec kolejnej tragedii?

„Tajemnica położnej” Emily Gunnis to opowieść rozgrywająca się w trzech przestrzeniach czasowych, w latach 40-tych i latach 60-tych XX w. oraz w 2017 roku i opowiada o trzech pokoleniach kobiet. Kobiet z różnych sfer społecznych i z różnym bagażem doświadczeń, jednak cechujących się wewnętrzną siłą, która pozwala im działać. Gunnis przeplata ze sobą historię Tessy James, położnej, jej córki Bellii i wnuka Alfiego, z historią Vanessy Hilton i jej zaginionej córki Alice, ze współczesną historią Helen Hilton i jej córki Sienny oraz Willow James, architektki i potomkini Tessy. Autorka splata losy rodziny James i Hilton, jednocześnie ujawniając te sploty stopniowo, tak, że dopiero końcowe rozdziały ujawniają obraz przepełniony nienawiścią, niezrozumieniem, fałszywymi oskarżeniami, chciwością, ale również matczyną miłością, troską o bliskich i opieką nad rodziną. Gunnis pokazuje, jak bardzo przeszłość wpływa na teraźniejszość oraz jak bardzo działają destrukcyjnie rodzinne waśnie i tajemnice.
Czytając, warto zwrócić uwagę na stosunek kościoła i wykształconych medyków nie tylko do położnych, ale do kobiet w ogóle. Wg. nich rodzące powinny rodzić w narzuconej pozycji, nie powinno się im podawać leków uśmierzających ból. Właśnie dlatego na pierwszej stronie powieści znalazło się motto "Nikt wierze katolickiej więcej nie szkodzi niźli położne". Bo jakże to tak podważać wolę Boga, przecież w Księdze Rodzaju czytamy „Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej brzemienności, w bólu będziesz rodziła dzieci, ku twemu mężowi będziesz kierowała swe pragnienia, on zaś będzie panował nad tobą”. A położne swoim działaniem sprzeciwiały się oczywistej woli Najwyższego.

„Tajemnica położnej” to bardzo dobra powieść obyczajowa, z wątkami rodzinnych tajemnic i waśni, która dzięki lekkiemu pióru autorki praktycznie czyta się sama.

Położna Tessa James od zawsze pomagała kobietom w potrzebie, wiedziała „jak ulżyć konającej z bólu matce, która jeszcze niedawno sama była dzieckiem. Albo kobiecie, która nie może urodzić, bo ma za wąski kanał rodny.” Niestety w latach 40-tych XX w. jej działalność na podobała się ani leka...

Rozwiń

Zwiń

„Ręka, w której trzymałem telefon, drżała. W dalszym ciągu nie docierało do mnie to, co słyszałem. Zostałem wybrany do walki z Gryfem. Byłem podekscytowany i przerażony jednocześnie. Nie mogłem jednak odmówić, jeśli mnie wybrali. Mogłem im pomóc. Mogłem uratować innych.” Został wybrany do powstrzymania Gryfa i zrobi to za wszelką cenę.
Komisarze Agata Skibińska i Łukasz Prochot zostają wezwani na miejsce odnalezienie zwłok. Na miejscu czeka już na nich Marcin Lisak, lekarz medycyny sądowej. To właśnie on wskazuje śledczym, nietypowe obrażenia ofiary „Zawsze na lewym przedramieniu (…) Mogły zostać wykonane czubkiem ostrza, a gdybyśmy je połączyli wyszedłby trójkąt.” To także Lisak podrzuca policjantom informację, że to trzeci taki przypadek w miesiącu. Dla nadzorującego śledztwo prokuratora Nabożnego, seryjny morderca, jeśli to seryjny, może być trampoliną do kariery. Do powołanej grupy zadaniowej dołącza tajemniczy Aleksander Lewis, profiler, który niedawno wrócił z Londynu, gdzie również współpracował z policją. Kim jest mściciel, który chce powstrzymać Gryfa? I czy Skibińska może ufać wszystkim swoim współpracownikom, skoro każdy z nich, w prowadzonym śledztwie ma inny cel?

„Wizjoner” to pierwszy tom nowego cyklu Diany Brzezińskiej i przy okazji moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki cyklu „Prokurator Gabriela Sawicka” oraz „Ada Czarnecka i Krystian Wilk”. Spotkanie uznaję za bardzo udane. „Wizjoner” to wielowarstwowy kryminał z wątkami obyczajowymi, w którym czytelnik prowadzi śledztwo na równi z książkowymi śledczymi. Pierwszą warstwa jest napisana w narracji pierwszoosobowej z punktu widzenia Wizjonera, którego zadaniem jest walka z tajemniczą organizacją Gryf. Drugą warstwą jest śledztwo prowadzone przez grupę zadaniową, której zadaniem jest schwytanie zabójcy zostawiającego nacięcia na przedramieniu ofiar, nim zginie więcej osób. Trzecią warstwą jest przeszłość profilera Lewisa. Moim zdaniem mamy jeszcze czwartą warstwę, obyczajową, związaną z życiem prywatnym głównych bohaterów. Co najważniejsze, wszystkie warstwy są świetnie zbalansowane, dobrze się uzupełniają i co najważniejsze, powodują, że powieść czyta się bardzo dobrze, a stworzona przez Brzezińską historia wciąga czytelnika. Również na duży plus powieści można zaliczyć brak nagłych „objawień”, gdy nie wiadomo skąd bohater znajduje rozwiązanie kryminalnej zagadki. Dużo śledztwo zawdzięcza wskazówkom profilera, który naprowadza śledczych na rozwiązania, po które baliby się sięgnąć, ale które posuwają śledztwo do przodu. Samo rozwiązanie zagadki kryminalnej, bardzo oryginalne i nietuzinkowe.
Postaci zostały ciekawie i realistycznie wykreowane. Jestem w stanie wyobrazić sobie, że policjanci o podobnych do Skibińskiej i Prochota charakterach pracują na posterunku w moim mieście. Jestem ciekawa, jak autorka rozwinie postać Lewisa, który jest bardzo niejednoznaczną postacią, więc z jego oceną na razie się wstrzymam (choć między nami, nie budzi mojej sympatii).
Powieść ma moim zdaniem tylko jedną, ale za to potężną wadę – mianowicie kończy się, gdy pojawiają się kolejne zwłoki i pojawia się zdanie „Ciąg dalszy na pewno nastąpi…”. No jak tak można zostawić czytelnika bez kolejnego tomu pod ręką? Ja się grzecznie pytam, jak?

„Wizjoner” to ciekawa pozycja dla lubiących kryminalne zagadki i zaglądanie do umysłu mordercy.

Polecam!

„Ręka, w której trzymałem telefon, drżała. W dalszym ciągu nie docierało do mnie to, co słyszałem. Zostałem wybrany do walki z Gryfem. Byłem podekscytowany i przerażony jednocześnie. Nie mogłem jednak odmówić, jeśli mnie wybrali. Mogłem im pomóc. Mogłem uratować innych.” Został wybrany do...

Rozwiń

Zwiń

„Wojna robi dziwne rzeczy z ludźmi, dziwnie odmienia ich losy… Chyba każdy ma poczucie ulotności chwili, przemijania, rzeczywistości zawieszonej w czasie.” To właśnie w czasie wojny młody dowódca łodzi torpedowej Thomas Arbuckle wprowadza łódź do „spokojnego włoskiego portu Incentellaria, portu, który okazał się prawdziwym klejnotem, ukrytym w samym sercu czerwonych klifów i zatok wybrzeża Amalfi.” Wzrok mężczyzny przyciąga nie tylko soczysta zieleń i urok miasteczka widzianego z wody, ale piękna nieznajoma spotkana w porcie. Wkrótce między Thomasem a młodą Valentiną, bo tak zwała się dziewczyna, wybucha płomienne uczucie.
Lata później owoc związku Thomasa i Valentiny, Alba jest zbuntowaną młodą kobietą, korzystającą z życia i uroków życia w Londynie. Dziewczyna mieszka na łodzi o wdzięcznej nazwie „Valentina” na cześć swojej matki. Gdy przypadkowo odnajduje na niej portret matki, kobieta postanawia się skonfrontować z ojcem, który nigdy nie wspomina o pierwszej żonie. Gdy rozmowa z ojcem nic nie daje, Alba wpada na przebiegły pomysł, jak dowiedzieć się więcej o swojej, w jej mniemaniu zapomnianej matce. Tylko czy tajemnice przeszłości nie powinny zostać tam, gdzie ich miejsce, czyli w przeszłości?

„Ostatnia podróż "Valentiny"” to moje pierwsze spotkanie z piórem Santy Montefiore i już wiem, że nie ostatnie. Powieść obyczajowa z wątkiem romantycznym, z lekkim tłem historycznym osadzonym w czasie II Wojny Światowej i okresu bezpośrednio powojennego we Włoszech, oraz tłem obyczajowym Londynu lat końca lat 60-tych i początku lat 70-tych i brytyjskiej wyższej klasy. Książka podzielona została na tak lubiana przeze mnie kiedyś i teraz. Wojenną historię poznajemy dzięki wspomnieniom Thomasa, a także wspomnieniom rodziny Valentiny. Teraz obserwujemy oczyma Alby, a także jej przyjaciela Fritza.
Ta powieść to po części podróż w przeszłość, po części podróż w poszukiwaniu rodzinnej historii, a po części podróż w poszukiwaniu własnej tożsamości. To na co warto zwrócić uwagę w tej historii, to przemiana głównej bohaterki Alby, początkowo została wykreowana na rozpieszczoną pannicę, dbającą o swoją przyjemność, zmieniającą partnerów jak rękawiczki, wraz z poznawaniem historii swojej i matki przechodzi przemianę. Staje się spokojniejsza, mniej egoistyczna i zaczyna doceniać miłość, jaką jest obdarzana.
Sięgając po książkę, nie do końca wiedziałam czego się spodziewać, ku swojemu pozytywnemu zaskoczeniu dostałam wielopłaszczyznową powieść poruszającą wiele tematów ważnych w literaturze obyczajowej: przysposobienie dziecka, relacja macocha-pasierbica, próba ochrony dziecka przed prawdą, która mogłaby w mniemaniu rodzica zniszczyć świat dziecka. W warstwie historycznej poruszony został często pomijany trudny powojenny czas i piętno, jakie odcisnął na tych, którzy przetrwali piekło wojennej zawieruchy. Powieść ma jeszcze jedną, cieniutką jak pergamin warstwę mistyczną, związaną z głęboką wiarą mieszkańców Incentellarii. To właśnie ta wiara dawała im siłę, aby przetrwać ten trudny czas. Warstwy nachodzą na siebie, przenikają się, tworząc klimatyczną opowieść wypełnioną skomplikowaną ludzką naturą i jeszcze bardziej skomplikowanym uczuciem, znanym pod nazwą „miłość”.

Serdecznie polecam zwłaszcza miłośniczkom powieści obyczajowych z tłem historycznym!

„Wojna robi dziwne rzeczy z ludźmi, dziwnie odmienia ich losy… Chyba każdy ma poczucie ulotności chwili, przemijania, rzeczywistości zawieszonej w czasie.” To właśnie w czasie wojny młody dowódca łodzi torpedowej Thomas Arbuckle wprowadza łódź do „spokojnego włoskiego portu Incentellaria, ...

Rozwiń

Zwiń

„Ja jestem Polak, a Polak jest wariat, a wariat to lepszy gość” tak w swoim wierszu "Liryka, liryka, tkliwa dynamika" definiował Polaka Konstanty Ildefons Gałczyński. Taka definicja w moim mniemaniu w pełni koreluje z tytułem tomiku powieści Doroty Kościukiewicz-Markowskiej zatytułowanej „Tomik Wariata. Rozważania egzystencjalne”. Zbiór kilkudziesięciu wierszy, odnoszących się do różnych aspektów życia i człowieczeństwa, poruszających różne struny w sercu i pobudzające neurony w mózgu.
„Tomik Wariata. Rozważania egzystencjalne” zmusza do refleksji nad współczesnym światem, w którego pędzie zatracamy siebie i skupiamy się na konsumpcji, zapominając o drugim człowieku.

W tomiku czuć fascynację sztuczną inteligencją, do której odniesienie możemy znaleźć w kilku wierszach. W tym miejscu warto także zaznaczyć, że ilustracje zostały wygenerowane przez Dorotę Kościukiewicz-Markowską i Kasię Kozdra-Baczulis na podstawie artystycznych wizji i komunikacji ze sztuczną inteligencją Playgound AI. Moim zdaniem te ilustracje idealnie oddają ducha tomiku, nie tylko są piękne, ale także pobudzają do innego spojrzenia na ludzkość i świat. Ilustracje przywodzą na myśl futurystyczne filmy w stylu „Łowcy Androidów” czy „Ghost in the Shell”

W poezji każdy szuka czegoś innego, każdy odbiera ją na różnych poziomach, przez pryzmat własnej wrażliwości, doświadczeń, a nawet tak ulotnego nastroju. Wiersz „Kontrola” skierował moje myśli do wypełnianej kilka godzin wcześniej ankiety dotyczącej bezpieczeństwa sieci informatycznej, natomiast „Człowiek” uderzył mnie jak obuchem, zwłaszcza w kontekście kolejnych konfliktów zbrojnych i mam ochotę dołączyć do „wariackiego klubu”. A to tylko dwa z wielu wierszy, które wywołał przeróżne reakcje chemiczne w mózgu, od wyrzutu dopaminy jak w przypadku przesłodkiego wiersza „Dopaminowa pułapka”, przez lekkie podniesienie poziomu adrenaliny, lub serotoniny, a nawet oksytocyny.

Żaden ze mnie krytyk, jednak z twórczości Doroty Kościukiewicz-Markowskiej przebija wielka fascynacja człowiekiem i jego interakcją ze światem i technologią. Jako inżynier, wyłapywałam właśnie te technologiczne motywy (takie skrzywienie zawodowe). To co moim zdaniem cechuje twórczość Autorki, to połączenie liryki z ironią (czasami sarkazmem) humorem i niezwykle celnymi spostrzeżeniami.

W „Tomik Wariata. Rozważania egzystencjalne” znajdziemy wiersze na każdy nastrój i okoliczność. Jestem pewna, że do wielu wierszy będę wracała jeszcze nie raz.
Serdecznie polecam, zaręczam, że tym razem nikt was nie odpyta z interpretacji wiersza według klucza, możecie odczuwać i intepretować wiersz jak tylko chcecie (nawet po wariacku, w końcu tytuł zobowiązuje, prawda?).

„Ja jestem Polak, a Polak jest wariat, a wariat to lepszy gość” tak w swoim wierszu "Liryka, liryka, tkliwa dynamika" definiował Polaka Konstanty Ildefons Gałczyński. Taka definicja w moim mniemaniu w pełni koreluje z tytułem tomiku powieści Doroty Kościukiewicz-Markowskiej zatyt...

Rozwiń

Zwiń

Cambridgeshire, lata 80-te
Doug i Beth byli szczęśliwym małżeństwem, jednak do pełni szczęścia brakowało im dziecka. Gdy w końcu po latach starań w ich życiu pojawiała się maleńka Hannah, nie mogli być szczęśliwsi. Wraz z dorastaniem ukochanej córeczki Beth zauważyła, że mała jest inna niż inne dzieci, „rzadko zauważałam emocje. Nigdy niczego nie czułam z jej strony. Choć szczodrze okazywałam jej miłość, nie potrafiłam do niej dotrzeć. Tylko ślizgałem się po jej powierzchni jak woda po ceracie." Gdy na świecie pojawił się Toby, braciszek Hannah, niepokojące zachowanie dziewczynki tylko się pogłębiło. Bezsilna Beth postanowiła złamać obietnice, że nigdy nie skontaktuje się z przyjaciółką sprzed lat. Nie spodziewała się jednak, że Hannah podsłucha ich rozmowę, co jeszcze bardziej pogłębi jej dziwne zachowanie.

Londyn, rok 2017
Luke, narzeczony Clary, wyszedł z pracy i nie wrócił do domu. Spanikowana kobieta zaczęła go szukać u przyjaciół i rodziny, jednak bezskutecznie. Gdy do sprawy włączyła się policja, wszystko wskazywało na to, że Luke został uprowadzony i trudno jest określić czy jeszcze żyje. Clara wraz z przyjacielem Mac’iem zaczyna prowadzić prywatne śledztwo, które odkrywa drugie oblicze jej narzeczonego. Kto i dlaczego chciałby skrzywdzić Luke’a?

„Złe dziecko” to thriller ze świetnie skonstruowaną warstwową intrygą, z dwoma liniami czasowymi, które początkowo wydają się dwiema osobnymi historiami, które z czasem zaczynają się splatać. W tej powieści oprócz samej akcji, najważniejsza jest skomplikowana warstwa psychologiczna postaci. Autorka stawia pytania o genezę zła, czy tacy się rodzimy, czy stajemy się tacy przez środowisko, w którym dorastamy, a także konfrontuje nas z moralnymi dylematami, zmuszając do zastanowienia, jak my postąpilibyśmy na miejscu bohaterów. W tej powieści bohaterowie zostali wykreowani wielowymiarowo: każdy z nich ma swoje tajemnice, czasami mniejsze, czasami większe, tajemnice, które popychają ich do moralnie wątpliwych wyborów. Choć główną bohaterką jest tytułowe „złe dziecko”, to jest ono w drugiej części bardziej kreatorem wydarzeń, kimś, kto prowadzi wyrafinowaną grę z tymi, którzy wg. niego go skrzywdzili. Co ciekawe, autorka pokazuje nam w pierwszoosobowej narracji myśli i uczucia Beth, której oddaje głos w „jej” części historii; oraz Clary, która szuka swojego narzeczonego, jednak myśli „złego dziecka” poznajemy bardzo sporadycznie, tak jakby wraz z brakiem uczuć, w jego głowie panowały tylko zimne kalkulacje i plan zemsty.
Ta powieść przypomina pajęczynę, po której mozolnie się poruszamy, łącząc, nie bez trudu, ze sobą kolejne wątki, próbując odgadnąć dokąd prowadzi kolejna nić i jak połączyć ją z tymi, które już mamy. Czytelnik, jak mucha, wpada w tę sieć i już musi kontynuować lekturę, aby odkryć, jak połączą się, wydawałoby się całkowicie oderwane od siebie fragmenty historii.

Podsumowując: jeśli macie ochotę na wielowymiarowy thriller ze świetnie skonstruowaną warstwą psychologiczną, której fabuła wciąga, a czytelnik musi się konfrontować z moralnymi wyborami, to koniecznie musicie przeczytać „Złe dziecko” Camili Way.

Cambridgeshire, lata 80-te
Doug i Beth byli szczęśliwym małżeństwem, jednak do pełni szczęścia brakowało im dziecka. Gdy w końcu po latach starań w ich życiu pojawiała się maleńka Hannah, nie mogli być szczęśliwsi. Wraz z dorastaniem ukochanej córeczki Beth zauważyła, że mała jest inna niż...

Rozwiń

Zwiń