Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czegoś mi w tej książce zabrakło. Biorąc ją do ręki spodziewałam się eksplozji emocji, które długo nie pozwolą mi zasnąć, a tym bardziej sięgnąć po kolejną książkę.
Emocje były od pierwszej strony, kiedy to czytałam historię instagwiazdy i miałam w głowie "naprawdę? Ty też będziesz promować osobę z znaną z tego, że jest znana?!".
Kolejne rozdziały tylko pogłębiały moją irytację i spowodowały, że musiałam książkę odłożyć. W przeciwnym przypadku pewnie przeczytałam ją na raz.
Zabrakło jakiegoś podsumowania, wniosków, pytań bez odpowiedzi. Autorka jest absolwentką Szkoły Reportażu i czuć jej ambicje, ale niestety jeszcze sporo pracy przed nią. Czytając nie pomyślałam ani razu, że też tak mam, nie utożsamiałam się z żadną z bohaterek. Części z nich miałam ochotę sprzedać policzek w twarz żeby się otrząsnęły i zaczęły walczyć o siebie. Jak można w wieku 35 lat twierdzić, że szkoda czasu na szukanie nowego związku? Albo jak ma mnie taka osoba zainspirować do działania? Mam jej współczuć? Współczuję. Myślenia i zmarnowanego życia.
Żałuję, że kupiłam, nie żałuję, że przeczytałam. Chyba rozumiem zamysł autorki - pokazać, że świat nie jest tak idealny i różowy jak pokazują media społecznościowe. Jednak jej książka pokazuje świat w czarnych barwach, bez nadziei na lepsze jutro. A przecież jest masa odcieni szarości i innych barw...

Czegoś mi w tej książce zabrakło. Biorąc ją do ręki spodziewałam się eksplozji emocji, które długo nie pozwolą mi zasnąć, a tym bardziej sięgnąć po kolejną książkę.
Emocje były od pierwszej strony, kiedy to czytałam historię instagwiazdy i miałam w głowie "naprawdę? Ty też będziesz promować osobę z znaną z tego, że jest znana?!".
Kolejne rozdziały tylko pogłębiały moją...

Bałam się sięgnąć po Sedarisa. Gdzieś w głowie jawił mi się jako lektura ambitna, do czytania partiami, jednym słowem nie dla mnie. A z drugiej strony intrygował mnie. Cały proces wydawniczy, pieczołowicie dobrana okładka i fakt, że sięgnę po coś zupełnie nieznanego. Spróbowałam i od pierwszego przeczytanego zdania wiedziałam, że nie pożałuję tego wyboru.

"Calypso" to zbiór felietonów, które pozornie nie łączą się ze sobą, a po przeczytaniu paru układają się w dość spójną historię. Pozwalają one poznać Sedarisa, nawet dość dobrze, ale pytanie ile z tego jest prawdą a ile kreacją na potrzeby pisania? Autor dość swobodnie lawiruje pomiędzy tematami błahymi jak oswojony lis w ogródku czy zakupy w niezwykle modnym (i horrendalnie drogim) sklepie w Tokyo, a poważnymi i nawet traumatycznymi, jak samobójstwo siostry, alkoholizm matki czy despotyczny ojciec, który nie akceptuj syna geja. Próżno szukać w tych opowieściach użalania się nad sobą, żalu czy wyrzutów sumienia. Sedaris z taką samą łatwością pisze o swoich przygodach z fitbitem jak o samobójstwie siostry. Potrafi z rozbrajającą szczerością opisać ich ostatnie spotkanie i nie bić się w piersi z powodu swojego zachowania. A w tym wszystkim czytelnik nie zastanawia się na ile to jest szczere, a na ile to próba radzenia sobie z problemem poprzez wyśmianie i zbagatelizowanie go.

Sedarisa cechuje poczucie humoru, które nie trafi do każdego. Dla mnie to taka mieszanka czarnego humoru z brytyjskim: wyszukany, elegancki i zdecydowanie nie dla wszystkich. Czytając jego książkę śmiałam się regularnie co kilka stron, a gdy przez dłuższy czas nie pojawił się uśmiech na mojej twarzy słyszałam w głowie porównanie do Hugo: "Czemu się nie śmiejesz? Nie podoba ci się?".

Po "Calypso" nabrałam chęci na więcej i nawet nieśmiało pomyślałam o spróbowaniu przeczytania go w oryginale. Trochę na zasadzie sprawdzenia ile tracimy z tego humoru i języka w tłumaczeniu, które muszę przyznać było naprawdę dobre i celne.
Zastanawiam się również czemu Sedaris jest tak mało popularny w Polsce? Czy to problem właśnie trafnym tłumaczeniem? Nie od dziś wiadomo, że bylejakość zabija całą frajdę z czytania. A może jest dla nas za nowoczesny? Nie wpasowuje się w kanon? Mówi co myśli, szokuje, śmieje się z siebie, nie ma problemu z przyznaniem się do historii, które większość z nas chowa głęboko w czeluściach pamięci.

Zdecydowanie polecam sięgnąć po "Calypso". Gdzieś przeczytałam, że Woody Allen po przeczytaniu Sedarisa zwątpił w swój talent i przestał być śmiesznym. Niech to będzie najlepszą zachętą do sięgnięcia po tę książkę. To okładka, która nie pozwala przejść obok obojętnym.

Bałam się sięgnąć po Sedarisa. Gdzieś w głowie jawił mi się jako lektura ambitna, do czytania partiami, jednym słowem nie dla mnie. A z drugiej strony intrygował mnie. Cały proces wydawniczy, pieczołowicie dobrana okładka i fakt, że sięgnę po coś zupełnie nieznanego. Spróbowałam i od pierwszego przeczytanego zdania wiedziałam, że nie pożałuję tego wyboru.

"Calypso" to...

Spodziewałam się czegoś więcej. Jakiegoś wielkiego zaskoczenia na koniec czy zakończenia, które sprawi, że nie będę mogła pozbierać szczęki z podłogi czy wartkiej akcji, która zmusi mnie do zarwania nocy. Nic z wymienionych nie znalazłam, niestety.
Historia jest nijaka, przewidywalna, momentami tak naciągana, że aż trudno uwierzyć, że mogłaby mieć naprawdę miejsce. Początkowe rozdziały są pisane dość ubogim słownictwem i ma się wrażenie, że czyta się książkę dla najmłodszych, a nie thriller psychologiczny. Z czasem to się na szczęście zmienia.
Generalnie nie polecam. Wokół książki powstało dużo niepotrzebnego szumu, a sama lektura rozczarowuje i naprawdę lepiej sięgnąć po coś innego.

Spodziewałam się czegoś więcej. Jakiegoś wielkiego zaskoczenia na koniec czy zakończenia, które sprawi, że nie będę mogła pozbierać szczęki z podłogi czy wartkiej akcji, która zmusi mnie do zarwania nocy. Nic z wymienionych nie znalazłam, niestety.
Historia jest nijaka, przewidywalna, momentami tak naciągana, że aż trudno uwierzyć, że mogłaby mieć naprawdę miejsce....