Sieć niebios jest to zarazem pierwszy jak i ostatni tom Opowieści rodu Otori. Można ją czytać jako początek cyklu, bo pod względem fabuły dzieje się wcześniej niż poprzednie części. Jednak wydaje mi się, że lepiej zostawić ją na koniec. To nie jest styl i historia, w której się człowiek zakochuje nagle i nieodwołalnie, a poprzednie części takie są. Zacząć od niej można przy kolejnym rereadzie.

Czytanie na końcu ma też tę zaletę, że wraca się do ulubionych dawno zmarłych postaci. „Wraca” Shigeru zabity przez zdradę w dramatycznych okolicznościach i jego ukochana, która utonęła będąc w ciąży. Lian Hearn snuje opowieść o ich spotkaniu i szalonej miłości, która nie mogła się spełnić, ale dużo więcej w niej jest o Shigeru i to on jest tu główną postacią.

🕸️ Historia pewnego samuraja

Sieć niebios opowiada o dzieciństwie i młodości Shigerui, o jego szkoleniu w świątyni w Terayamie. O ojcu i dalszej rodzinie Otori, czyli zawistnych i złych wujach, którzy przejeli władzę w klanie posługując się zdradą. A także o wojnie i wydarzeniach, które poprzedzały właściwy początek w pierwszym tomie Po słowiczej podłodze. Dowiadujemy się także więcej o tym, skąd wiedział o Takeo. Poznajemy też rolę Shizuki i jej stryja Muto w tym wszystkim.

Pomysł, żeby w tym tomie przybliżyć postać Shigeru i jego motywacje był świetny. Wojownik od początku zwodził wszystkich, wiele lat udawał niegroźnego rolnika, a naprawdę planował zemstę. Autorka opowiada nam o człowieku, który stracił wszystko w tym cały szacunek najbliższych, żeby przekonać szpiegów o bezbronności i nieszkodliwości. W poprzednich częściach ten wątek jest tylko zarysowany, natomiast tu wyłania się on w pełni.

🕸️ Przyjemny powrót

Sieć niebios jest świetnym ukoronowaniem cyklu Opowieści rodu Otori i bardzo się cieszę, że po latach udało mi się do tej serii wrócić i przeczytać do końca. Świat i emocje, które we mnie wzbudza ta książka sprawiają, że to jedna z moich ulubionych comfort stories.

Miło jest wrócić do ulubionych bohaterów, szczególnie po Krzyku czapli, ale nie będę spoilować dlaczego. Na samą myśl, że poniekąd cofa się czas i Otori i ich przyjaciele jeszcze nie wiedzą, co ich czeka, jakoś lepiej mi się zrobiło. Bardzo przywiązałam się do tej historii i wiem, że ten cykl na pewno zostanie na mojej półce, bo jeszcze do niego wrócę.

Sieć niebios jest to zarazem pierwszy jak i ostatni tom Opowieści rodu Otori. Można ją czytać jako początek cyklu, bo pod względem fabuły dzieje się wcześniej niż poprzednie części. Jednak wydaje mi się, że lepiej zostawić ją na koniec. To nie jest styl i historia, w której się człowiek zakochuje nagle i nieodwołalnie, a poprzednie części takie są. Zacząć od niej można przy...

"SIEĆ NIEBIOS” to ostatnia, a zarazem tematycznie pierwsza, ksiązka poświęcona bohaterom sagi rodu OTORI.

Ursula Le GUIN, bez wątpienia klasyk gatunku, tak oto podsumowała omawianą pracę Lian Hearn : „Znakomita fantastyka historyczna...”

Inne prestiżowe recenzje :

„Hearn z łatwością i wdziękiem łączy rzeczywistość z fikcją, by wyczarować bogaty i urzekający świat magii…” Publishers Weekly

„Jeśli jeszcze tego nie czytaliście, znaczy że jesteście szaleni…” THE GUARDIAN

W mojej ocenie „SIEC NIEBIOS” to pozycja oddająca wszelkie atuty pisarstwa Lian Hearn. Doskonały balans pomiędzy akcją a opisem. Oszczędny, acz sugestywny styl, przypominający swą barwną lakonicznością oryginalną literaturę japońską.
Dramatyzm, nagłe przyspieszenia akcji, a przy tym bezbłędny warsztat i narracyjna dojrzałość.
Według mnie książka stanowi doskonałe wprowadzenie do dotychczasowej pierwszej (i moim zdaniem – najlepszej) części sagi a mianowicie „PO SŁOWICZEJ PODŁODZE”.
Dla każdej osoby rozpoczynającej swą „przygodę” z pisarstwem Lian Hearn, „SIEC NIEBIOS” to frapujące wprowadzenie, ksiązka, która z pewnością „wciągnie” czytelnika i skieruje go ku kolejnym tomom sagi. Dla kogoś, kto czytał książki Lian Hearn chronologicznie, „SIEC NIEBIOS” to pozycja z pewnością ciekawa, pisarsko znacznie dojrzalsza niż końcowe części sagi, znamionujące chyba „brak pomysłu” autorki. Szkoda tylko, że dla czytelnika znającego losy klanu Otori, pierwsza część sagi, czytana jako ostatnia, tchnie przewidywalnością, niestety momentami nużącą …..

Mimo wszystko, duże brawa dla Lian Hearn za powrót do apogeum swego pisarstwa …..

"SIEĆ NIEBIOS” to ostatnia, a zarazem tematycznie pierwsza, ksiązka poświęcona bohaterom sagi rodu OTORI.

Ursula Le GUIN, bez wątpienia klasyk gatunku, tak oto podsumowała omawianą pracę Lian Hearn : „Znakomita fantastyka historyczna...”

Inne prestiżowe recenzje :

„Hearn z łatwością i wdziękiem łączy rzeczywistość z fikcją, by wyczarować bogaty i urzekający świat magii…”...

Zdecydowanie polecam zacząć lekturę od tego tomu - zabieg stylistyczny, polegający na przedstawieniu młodości głównego bohatera na końcu cyklu, jest może nowoczesny, ale wydaje mi się tu chybiony. - Poza tym bardzo dobra powieść historyczno-przygodowa; fantastyki jest tu malutko, w zasadzie oddaje ona tylko ludowe wierzenia o wyjątkowej sprawności ninja i dałaby się od biedy wytłumaczyć racjonalnie.

To, co najbardziej ujęło mnie w tym cyklu, to że Autorka dała czytelnikowi szansę na zrozumienie mentalności samurajów i szerzej japońskich wojowników, a nawet Japończyków w ogóle. - Wcześniej wydawali mi się oni dziwacznymi maniakami śmierci, a po lekturze tego cyklu zrozumiałem, w jaki sposób ich kultura jest skoncentrowana na służbie innym i swoistym altruizmie. - Nie znaczy to jednak, byśmy dostali ckliwą opowiastkę dla grzecznych dzieci; wręcz przeciwnie, obserwujemy zakręty ludzkich knowań i rozterek. - Akcji nie brak, ale nie gna ona na złamanie karku, nie są to więc powieści dla miłośników pościgów bez wytchnienia, kubłów wody na każdej stronie itp.
Polecam.

Zdecydowanie polecam zacząć lekturę od tego tomu - zabieg stylistyczny, polegający na przedstawieniu młodości głównego bohatera na końcu cyklu, jest może nowoczesny, ale wydaje mi się tu chybiony. - Poza tym bardzo dobra powieść historyczno-przygodowa; fantastyki jest tu malutko, w zasadzie oddaje ona tylko ludowe wierzenia o wyjątkowej sprawności ninja i dałaby się od...

Dobra, całkiem klimatyczna książka. Można się przyczepić do wiarygodności pewnych zachowań, ale nie jest to powieść historyczna, także myślę, że do przeżycia.
Więcej:

https://naksiazkowymszlaku.blogspot.com/2019/05/lian-hearn-siec-niebios-czyli-nieza.html

Dobra, całkiem klimatyczna książka. Można się przyczepić do wiarygodności pewnych zachowań, ale nie jest to powieść historyczna, także myślę, że do przeżycia.
Więcej:

https://naksiazkowymszlaku.blogspot.com/2019/05/lian-hearn-siec-niebios-czyli-nieza.html

Cierpliwy niczym czapla

Nie zawsze to co spektakularne musi zawładnąć wyobraźnią czytelnika. Czasami subtelna, nieśpieszna opowieść tak samo potrafi przyciągnąć naszą uwagę. Lian Hearn pokochały rzesze czytelników na całym świecie za cykl „Opowieści rodu Otori”. Właśnie subtelność a nie spektakularność, prostota stylu oraz nieśpieszne tempo akcji okazały się kluczem do sukcesu całego cyklu, gdyż autorka nakreśliła pełną rozmachu opowieść o miłości i obowiązku, przemocy i współczuciu, kłamstwie i honorze. Lian Hearn osiągnęła rzecz niebywałą, gdyż stworzyła pasjonujący, wciągający cykl traktujący o ważkich wartościach, czyniąc to w subtelny, poetycki sposób, jednocześnie zanurzając całą fabułę w dalekowschodnim klimacie. Opowiedziana przez Hearn historia wojny, intryg oraz miłości ma swoją moc i pewnie urzeknie niejednego czytelnika.

Lian Hearn opowiada o krainie, której nigdy nie było, zaczerpniętej z innego świata, z innej przestrzeni, ale tożsamej kulturowo z autentyczną Japonią, która wyłania się z prawdziwej historii naszego własnego świata oraz obdarzonej bardzo podobnymi doświadczeniami. „Krzyk czapli” definitywnie zakończył cykl o rodzie Otori. Wydawać by się mogło, że ostatnie słowo zostało powiedziane, lecz autorka znów powróciła do stworzonego przez siebie świata. Tym razem przedstawia swym czytelnikom wydarzenia, które rozegrały się przed pierwszym tomem cyklu. Choć grono czytelników, którzy przeczytali poprzednie tomy cyklu we wzmiankach, które pojawiały się w kolejnych częściach, zna poniekąd przebieg tych wydarzeń, dopiero z nastaniem tego tomu ma możliwość poznać całe ich tło, które doprowadziło do powstania tegoż niezwykłego cyklu.

Oczywiście zaznajomiwszy się z poprzednimi tomami cyklu, wiemy jaki finał miały kluczowe wydarzenia w przeszłości Trzech Krain. Jednak cały ten przebieg oraz fakt, że bohaterowie dążą do nieuchronnego ich spełnienia może być tak samo pasjonujące jak poprzednie tomy cyklu. Chronologicznie pod względem wydawniczym „Sieć Niebios” jest ostatnim tomem cyklu, lecz pod względem chronologii fabuły, powinien być pierwszym. Dzięki takiemu obrotowi sprawy tom piąty spełnia dwie zasadnicze funkcje. Może być łagodnym wprowadzeniem do całego cyklu dla nowych czytelników, natomiast dla stałych jest dobrym uzupełnieniem znanej historii.

Piętnastoletni Otori Shigeru, syn przywódcy klanu, nie wie jeszcze, że kiedyś będzie przybranym ojcem Takeo, legendarnego władcy Trzech Krain. Tymczasem musi nauczyć się sztuki miecza, samodyscypliny, a przede wszystkim posiąść umiejętność przenikania ludzkich serc, w których częściej niż lojalność kryje się obłuda i podstęp. Klan Otori zmierzy się z potężnym przeciwnikiem: chciwym władzy IIdą Sadamu – przywódcą klanu Tohan, mającym na swych usługach złowrogie Plemię, a Shigeru będzie musiał przedwcześnie wziąć na siebie ciężar roli, do której przygotowywano go od urodzenia.

Fabuła „Sieci Niebios” dzieli się wyraźnie na dwie części: pierwsza obejmuje wydarzenia, które doprowadziły do starcia obu rodów na równinie Yaeghara, druga zaś przedstawia dalsze losy samego Shigeru. Autorka w bardzo interesujący sposób przedstawia wypadki poprzedzające wojnę, m.in. plany i intrygi mające na celu osłabienie Tohanu, a także młodość Shigeru. Proces wewnętrznej przemiany jaki przechodzi nasz bohater od nieokrzesanego chłopca do jednej z legendarnych postaci jest tak samo wciągający jak nadciągające ciemne chmury nad głowami naszych bohaterów . Oczywiście motorem napędowym pierwszej części powieści będzie zbliżające się stracie na równinie Yaeghara. Sądzę, że większość stałych czytelników będzie z utęsknieniem oczekiwać rozdziału poświęconemu temu wydarzeniu i nie zmieni tego fakt, że wiemy jaki finał był tej bitwy, ponieważ naocznie będziemy chcieli dowiedzieć się o jej przebiegu. Niestety w tym momencie możemy poczuć największe rozczarowanie tego tomu. Otóż opisanie jednego z kluczowych wydarzeń w Trzech Krainach w sposób pośpieszny i jedynie w postaci jednego kilkustronicowego rozdziału może wywołać pewien niedosyt, zwłaszcza gdy weźmiemy pod uwagę fakt, że czasami mało istotnym podróżom Otori Shigeru autorka poświęcała nawet po kilka rozdziałów.

Jak wspomniałem „Sieć niebios” można podzielić na dwie części, gdzie znakiem granicznym jest wyżej wspomniana bitwa. Później akcja utworu ulega spowolnieniu, ponieważ koncentruje się głównie na Shigeru, który zmęczony i rozgoryczony spektakularną porażką, wycofał się z życia publicznego i skupił się na obmyślaniu zemsty. Problem „Sieci Niebios” polega na tym, że po początkowym rozmachu autorka dostarcza czytelnikowi wyłącznie mało interesującego, ale bardzo rozciągniętego zapełnienia. Jedynie końcowe wydarzenia, które zaczynają łączyć się z tymi rozpoczynającymi tom pierwszy cyklu, nabierają cech stylu znanego z kolejnych/poprzednich tomów cyklu. „Sieć Niebios” byłaby książką lepszą, gdyby była krótsza i bardziej treściwa. Zamiast tego strona po stronie jesteśmy epatowani wizerunkiem zmęczonego życiem Shigeru, który w skrytości ducha knuje plan przeciwko Tohanowi, jednocześnie starając się sprawiać pozory spokojnego, choć nieco szalonego człowieka.

Na szczęście także w tej nudniejszej części zdarzają się ciekawsze kawałki. Dowiadujemy się chociażby nieco więcej o Plemieniu, a uważny czytelnik wychwyci kilka smaczków odnoszących się do wydarzeń, które wstrząsną Trzema Krainami za kilka lat. Osobiście uważam, że największą zaletą jest nie tylko kreacja głównego bohatera, ale przybliżenie jego postaci czytelnikom. Ta honorowość, szlachetność oraz samokontrola są godne podziwu. W herbie Otori znajduje się czapla i tak samo jak ona potrafi godzinami pozostawać w miejscu, by upolować rybę, tak samo nasz bohater cierpliwie czeka na swój moment. Sprawiedliwość kiedyś w końcu zatryumfuje. Cykl stworzony przez Lian Hearn uczy nas pewnej rzeczy. Warto wierzyć w pewne wartości czy ideały, mimo zła otaczającego nas świata, ponieważ dobro kiedyś musi zwyciężyć zło, ale nie stanie się to bez naszego udziału i naszej wiary. Bierzmy przykład z cierpliwości Otori Shigeru, bo nawet po najczarniejszej nocy wstaje poranek.

Podsumowując, „Sieć niebios” to dobre ukoronowanie czterech poprzednich tomów sagi, choć momentami rozciągnięte nieco ponad miarę. Każdy stały czytelnik serii powinien się z nią zapoznać, a ci, którzy nie zawarli jeszcze znajomości z „Opowieściami rodu Otori”, powinni to uczynić właśnie za pośrednictwem tej książki. Każda z tych grup powinna być usatysfakcjonowana. Czy pozwolicie złapać się w sieć zarzuconą przez Lian Hearn?

Cierpliwy niczym czapla

Nie zawsze to co spektakularne musi zawładnąć wyobraźnią czytelnika. Czasami subtelna, nieśpieszna opowieść tak samo potrafi przyciągnąć naszą uwagę. Lian Hearn pokochały rzesze czytelników na całym świecie za cykl „Opowieści rodu Otori”. Właśnie subtelność a nie spektakularność, prostota stylu oraz nieśpieszne tempo akcji okazały się kluczem...

Piękne zakończenie będące początkiem Opowieści rodu Otori.
Świetny pomysł na zakończenie cyklu.
Idealna książka na kaca po zakończeniu historii Takeo i Kaede.
,,Sieć Niebios" sama w sobie nie jest zbyt pochłaniającą książką, ale jako całość Opowieści... palce lizać! (oczywiście by przewracać kolejne strony książki!)
Shigeru, Tekeshi, Naomi, Isamu, Shizuka i oczywiście Yeagahara! Wszystko już znane z poprzednich części, a mimo to inne. Polecam wszystkim fanom cyklu!

Piękne zakończenie będące początkiem Opowieści rodu Otori.
Świetny pomysł na zakończenie cyklu.
Idealna książka na kaca po zakończeniu historii Takeo i Kaede.
,,Sieć Niebios" sama w sobie nie jest zbyt pochłaniającą książką, ale jako całość Opowieści... palce lizać! (oczywiście by przewracać kolejne strony książki!)
Shigeru, Tekeshi, Naomi, Isamu, Shizuka i oczywiście...

To chyba najlepsza część Opowieści rodu Otori.
Dlaczego?
Bo kończy je a jednocześnie jest prequelem pozostałych czterech tomów.
Nad całą historią wisi zatem wiedza czytelnika, wiedza o tym, jak skończą bohaterowie. Jednocześnie kibicuje się im i zżyma na czarne charaktery, na nieuchronność losu, na przeznaczenie.
To fatum, które jest ciągle obecne sprawia, że docenia się, jak pięknie autorka opisuje codzienność bohaterów, ich uczucia, namiętności i przyjaźnie.
Tę część chciałabym mieć w domowej biblioteczce.

To chyba najlepsza część Opowieści rodu Otori.
Dlaczego?
Bo kończy je a jednocześnie jest prequelem pozostałych czterech tomów.
Nad całą historią wisi zatem wiedza czytelnika, wiedza o tym, jak skończą bohaterowie. Jednocześnie kibicuje się im i zżyma na czarne charaktery, na nieuchronność losu, na przeznaczenie.
To fatum, które jest ciągle obecne sprawia, że docenia się,...

Ostatni, piąty tom serii Opowieści rodu Otori.
Zarazem początek i koniec. Koniec, bo to ostatni tom, a początek, bo książka ta jest w istocie prequelem całej opowieści i w niej poznajemy bardziej szczegółowo wydarzenia, które doprowadziły do akcji tomów 1-4.
Początkowo trochę mnie ta książka nużyła, bo nie lubię czytać o wydarzeniach, których finał już znam. Jednak wciągnęła mnie ta historia. Autorka dodała sporo szczegółów, dużo bliżej poznajemy Otori Shigeru, jego historię, która doprowadziła do ukształtowania człowieka honorowego, sprawiedliwego, tolerancyjnego, wiernego.
Po raz kolejny autorka potrafiła utrzymać ciągłość fabuły i specyficzny klimat powieści, który jest nieco kobiecy, zawiera piękne opisy przyrody, miłosne uniesienia i tęsknoty, ale też opis walk, sieć intryg i próby stosowania honorowego kodeksu pośród zakłamania, intryg i żądzy władzy.
Szczerze polecam całą serię, chciałabym, żeby została spopularyzowana i znalazła szersze grono zwolenników.

Ostatni, piąty tom serii Opowieści rodu Otori.
Zarazem początek i koniec. Koniec, bo to ostatni tom, a początek, bo książka ta jest w istocie prequelem całej opowieści i w niej poznajemy bardziej szczegółowo wydarzenia, które doprowadziły do akcji tomów 1-4.
Początkowo trochę mnie ta książka nużyła, bo nie lubię czytać o wydarzeniach, których finał już znam. Jednak...

Bez kilku elementów, byłaby idealny na tom 0. A czytało się o czymś co już wiadomo, że się zakończyły w wiadomy sposób.

Bez kilku elementów, byłaby idealny na tom 0. A czytało się o czymś co już wiadomo, że się zakończyły w wiadomy sposób.

Trudno mi określić tę książkę.Dawna Japonia,rządzona przez kilka klanów,tajemnicze Plemię,władające sztuką magiczną,początki chrześcijaństwa,które właśnie dotarło do Japonii,a którego wyznawcy są prześladowani,skrywana miłość-to wszystko znajdziemy w tej książce.Oczywiście nie jest powiedziane dosłownie,że to Japonia,ale można się tego domyślić.japońskie nazwiska,japońscy samurajowie(tu określeni mianem wojowników),tajemniczy zabójcy z Plemienia(tożsami z ninjami),japoński etos razem z charakterystycznym rytualnym samobójstwem w razie utraty honoru...Sama Japonia to w tej powieści kraina wielu przeciwieństw.Politeistyczna religia(wiara w duchy,bóstwa urodzaju i inne podobne,bóstwa wojenne itd) skonfrontowana jest z wiarą Ukrytych(czyli dobrze znane chrześcijaństwo).Małżeństwo z obowiązku,dla dobra klanu ,ale też związki z konkubinami;dzieci legalne-z małżeństwa oraz dzieci ze związków pozamałżeńskich,o których wszyscy wiedzą kim są,choć nie jest to prawnie uznane.Ludzie honoru,którzy żyją według uznanego etosu,którzy jednak potrafią dopuścić się zdrady ...
Autorka przedstawia konflikt dwóch potężnych rodów,wojnę między nimi i mnóstwo związków miłosnych mocno skomplikowanych emocjonalnie.Całość fabuły opiera się na kontraście trzech klanów,które są zupełnie różne.Inaczej pojmują honor,w inny sposób są rządzone,a każde starcie tych światów wywołuje określone konsekwencje,z którymi trzeba będzie żyć.
Powiem tak,że pierwsze sto stron strasznie mi się dłużyło,to było prawdziwe wyzwanie,żeby nie rzucić tą książką o ścianę,ale postanowiłam wytrwać.Później było już łatwiej,bardziej interesująco.Opowiada ona o młodym mężczyźnie ,panu Shigeru Onari,o jego dojrzewaniu,kształceniu i początkach miłości do Naomi Mayumara.Mówi też o bitwie pod Yeagaharą i jej późniejszymi skutkami, które bardzo zmieniają życie naszych bohaterów, a wielu z nich uśmiercają.
Przyznam,że byłam zaskoczona otwartym zakończeniem,tym bardziej,że nie wiedziałam,że jest o tym cały cykl.Nawet miałam napisać coś o wkręceniu mnie w czytanie książki bez HEA i wyraźnego zakończenia,ale podejrzewam,że w końcu sama się na to zakończenie połakomię-pewnie skończy się tym,że przeczytam cały cykl...

Trudno mi określić tę książkę.Dawna Japonia,rządzona przez kilka klanów,tajemnicze Plemię,władające sztuką magiczną,początki chrześcijaństwa,które właśnie dotarło do Japonii,a którego wyznawcy są prześladowani,skrywana miłość-to wszystko znajdziemy w tej książce.Oczywiście nie jest powiedziane dosłownie,że to Japonia,ale można się tego domyślić.japońskie nazwiska,japońscy...