Pełen podziw za cały research, jakiego z pewnością wymagała ta książka. Mnie osobiście wciągnęła dopiero, kiedy Sydonia zaczęła mówić swoim głosem. Wcześniej jakoś nie potrafiłam poczuć tej kobiety. Przygnębiająco działało na mnie to, że właściwie wszyscy byli tu negatywnymi postaciami, dopiero w ostatnim kawałku znalazło się kilka osób o ludzkich odruchach i to sprawiło, że czytało mi się lepiej. Scena z kryzami pod koniec zupełnie niespodziewanie sprawiła, że łezka zakręciła mi się w oku. To nie jest książka w moim typie, ale nie żałuję poświęconego jej czasu, bo myślę, że we mnie zostanie, przynajmniej w jakimś sensie. A ta okładka? Jedna z najbardziej fascynujących, jakie widziałam.

Pełen podziw za cały research, jakiego z pewnością wymagała ta książka. Mnie osobiście wciągnęła dopiero, kiedy Sydonia zaczęła mówić swoim głosem. Wcześniej jakoś nie potrafiłam poczuć tej kobiety. Przygnębiająco działało na mnie to, że właściwie wszyscy byli tu negatywnymi postaciami, dopiero w ostatnim kawałku znalazło się kilka osób o ludzkich odruchach i to sprawiło,...

Książka niewątpliwie wartościowa, niemniej jednak męczyłam się czytając ją. Styl pisania jest jakiś reporterski bardziej, niż literacki, suchy i obojętny. Bohaterka też właściwie nie budzi sympatii, od początku wiadomo co ją spotka i powodowało u mnie konieczność nabrania do niej dystansu, żeby przeczytać książkę do końca. Poszerzyłam jednak swoją wiedzę o Księstwie Pomorskim, a temat prześladowania kobiet w aspekcie historycznym zawsze mnie interesował. Koniec końców - warto było się pomęczyć.

Książka niewątpliwie wartościowa, niemniej jednak męczyłam się czytając ją. Styl pisania jest jakiś reporterski bardziej, niż literacki, suchy i obojętny. Bohaterka też właściwie nie budzi sympatii, od początku wiadomo co ją spotka i powodowało u mnie konieczność nabrania do niej dystansu, żeby przeczytać książkę do końca. Poszerzyłam jednak swoją wiedzę o Księstwie...

Uwielbiam Cherezińską za tę książkę i kocham Sydonię von Borck :)

Uwielbiam Cherezińską za tę książkę i kocham Sydonię von Borck :)

Moja rada: jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, to lepiej nie czytajcie opisu!! Szczególnie jeśli nie wiecie, kim jest tytułowa Sydonia. Będziecie mieli wtedy dużo momentów zaskoczenia.
Autorka zabiera czytelnika w arcyciekawą podróż po życiu wybitnej Sydonii von Borck. Jej historia jest piorunująca, straszna, interesująca i ekscytująca. Od samego dzieciństwa po kres życia. Bohaterka zmaga się z nierozumiejącymi ją krewnymi, despotycznym bratem oraz rodem Gryfitów i intrygami na ich dworze. Ma mnóstwo tajemnic, a aura zagadkowości nie pomaga jej w późniejszych zdarzeniach. Była zmuszona nauczyć się pewnych domowych czynności i stać się samowystarczalna, co było rzadkością w szlacheckich rodach. Nie dostajemy odpowiedzi na pytanie, czy Sydonię słusznie stracono jako czarownicę, ale na przykładzie jej życia możemy śmiało stwierdzić, że mężczyźni bali się kobiet myślących samodzielnie. Dlatego woleli się ich pozbyć, zamiast docenić i zacząć słuchać, bo stanowiły (wedle ich przekonania) zagrożenie.
Intrygującym wątkiem okazał się ten o pomorskich książętach wraz z matką Marią Saską. Śledzenie losów każdego z nich było wprost pasjonujące. Moją sympatię zaskarbili sobie szczególnie książęta: Jan Fryderyk i Ernest Ludwik.
Akcja jest szybka, zawiera wiele wątków, zwrotów akcji, przewija się w niej bardzo dużo postaci. Uważam, że świetnym dodatkiem do historii okazała się nota od autorki, gdzie prostuje niektóre sprawy i niedomówienia. To jedna z takich opowieści, które zostają w człowieku na długo. Szczególnie że dotyczą rzeczywistych wydarzeń historycznych.
Moja pierwsza książka Pani Cherezińskiej i na pewno nie ostatnia. Poprzeczka jest wysoko!

Moja rada: jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, to lepiej nie czytajcie opisu!! Szczególnie jeśli nie wiecie, kim jest tytułowa Sydonia. Będziecie mieli wtedy dużo momentów zaskoczenia.
Autorka zabiera czytelnika w arcyciekawą podróż po życiu wybitnej Sydonii von Borck. Jej historia jest piorunująca, straszna, interesująca i ekscytująca. Od samego dzieciństwa po kres życia....

Straszny zawód. Pierwsze 100 stron i ostatnie 100 i byłoby ciekawie, a tak jest slabo. Zmarnowany potencjał

Straszny zawód. Pierwsze 100 stron i ostatnie 100 i byłoby ciekawie, a tak jest slabo. Zmarnowany potencjał

Najlepsze dotychczasowe dzieło Cherezińskiej i chyba moja ulubiona książka w ogóle. Pierwsza część potrafi zmęczyć, ale nie uważam tego za wadę. Pięknie odzwierciedla życie - zdawałoby się - zwykłej kobiety, po to, by w drugiej części wcisnąć czytelnika w fotel.

Najlepsze dotychczasowe dzieło Cherezińskiej i chyba moja ulubiona książka w ogóle. Pierwsza część potrafi zmęczyć, ale nie uważam tego za wadę. Pięknie odzwierciedla życie - zdawałoby się - zwykłej kobiety, po to, by w drugiej części wcisnąć czytelnika w fotel.

Niewiarygodnie nuda i przegadana.

Niewiarygodnie nuda i przegadana.

Ciekawa wyprawa do nieistniejącego już księstwa, ale przede wszystkim zderzenie z ludźmi sprzed kilku stuleci, którzy niewiele się różnili od dzisiejszego społeczeństwa. Opinia społeczna nie licząca się z prawdą, szkalowanie prowadzące do zniszczenia człowieka myślącego samodzielnie, władza ponad prawem i prawdą, tworzenie historii na zamówienie, itp. Wielu może zaskoczyć fakt, że proces inkwizycyjny czarownicy dokonał się przed władzą świecką w protestanckim państwie - czyli poza Kościołem katolickim! A to ci niespodzianka... A sama czarownica - każdy kto uparcie upomina się o przestrzeganie prawa i o prawdę oraz nie zabiega o swój wizerunek w mediach mógłby taką czarownicą zostać. Macierewicz na stos!

Ciekawa wyprawa do nieistniejącego już księstwa, ale przede wszystkim zderzenie z ludźmi sprzed kilku stuleci, którzy niewiele się różnili od dzisiejszego społeczeństwa. Opinia społeczna nie licząca się z prawdą, szkalowanie prowadzące do zniszczenia człowieka myślącego samodzielnie, władza ponad prawem i prawdą, tworzenie historii na zamówienie, itp. Wielu może zaskoczyć...

Świetna książka!

Świetna książka!

Elżbieta Cherezińska przenosi czytelnika w XVI i XVII wiek, po raz pierwszy w swojej twórczości. I jak w poprzednich powieściach, świetnie oddaje „ducha czasu”. Tym razem jedziemy na Pomorze, rządzone jeszcze przez rodzimą (no właśnie, czy na pewno...) dynastię Gryfitów. Jak zwykle, Cherezińska wzięła autentyczne wydarzenia, życie i śmierć Sydonii von Bork, aby utkać z nich autorską wizję dziejów tej zapewne niezwykłej kobiety i czasów, w których żyła. Dokładnie rzecz biorąc, niezwykłości nie możemy być pewni, na pewno jednak było w niej coś, powiedzmy, nietypowego, skoro będąc szlachcianką wysokiego rodu „zasłużyła” na oskarżenie o czary. Zwykle oskarżania te spadały na biedne kobiety z ludu.
Po Sydonii von Bork zachowały się liczne dokumenty z procesów: tego o czary i wcześniejszych, o spadek. Czy była antypatyczną awanturnicą i pieniaczką, czy może kobietą niedającą sobie w kaszę dmuchać? Tego nie wiemy. Jaka jest książkowa Sydonia? Tego nie napiszę, nie chcę psuć lektury. A warto się na nią skusić. Sama nie wiem, czy książkowa Sydonia jest ciekawa. Może i nie, ale opowieść o niej – tak. Taki paradoksik.
W drugiej części książka chwilami osuwa się blisko czytadła – romansu, ale tylko osuwa. Na szczęście nie dotyka podłogi, czyli oszczędza czytelnikowi ckliwych wyznań. Narracja (w drugiej części autorka oddała głos samej Sydonii),jest poprowadzona oszczędnie, po męsku. Znów paradoks.
Czytając o polowaniach na czarownice nigdy nie mogę pozbyć wrażenia nieskończonego debilizmu zarzutów. Pół biedy, gdyby to „ciemny lud” je formułował, ale procesy prowadzili mężowie uczeni. Mam nadzieję, że książka przyczyni się do rozpowszechnienia wiedzy (oby wreszcie!),że to nie średniowiecze było epoką polowań na czarownice i że nie specjalizowali się w nich katolicy - akcja powieści toczy się w środowisku całkowicie protestanckim.
Otrzymujemy też wspaniałą panoramę losów dynastii Gryfitów oraz tak bliskiego, a tak mało u nas znanego (poza gdańskim) Pomorza. Nabrałam ochoty na podróż do Szczecina, Kamienia i okolic. I to już pokazuje, jak warta lektury jest „Sydonia. Słowo się rzekło”.

Elżbieta Cherezińska przenosi czytelnika w XVI i XVII wiek, po raz pierwszy w swojej twórczości. I jak w poprzednich powieściach, świetnie oddaje „ducha czasu”. Tym razem jedziemy na Pomorze, rządzone jeszcze przez rodzimą (no właśnie, czy na pewno...) dynastię Gryfitów. Jak zwykle, Cherezińska wzięła autentyczne wydarzenia, życie i śmierć Sydonii von Bork, aby utkać z nich...