Mam zwyczaj na początku mojej recenzji wstawiać opis, który znajduje się na stronie wydawcy. W tym przypadku będzie trochę inaczej. A to dlatego, że książka została wydana na razie w wersji e-booka, a opis, jaki jest dostępny w Internecie, jest fragmentem książki. Tak mocnym i wciągającym, że warto go znaleźć i się z nim zapoznać, jednak ja Wam tego nie ułatwię. Mogę za to podzielić się z Wami moimi odczuciami na temat tej historii.

Moja przygoda z twórczością Karoliny Kasprzak-Dietrich zaczęła się już jakiś czas temu. Każda przeczytana książka robiła na mnie ogromne wrażenie, a po skończeniu lektury potrzebowałam chwili na zebranie myśli i otrząśnięcie się z emocji, jakie kumulowały się we mnie po poznanej historii. Tak było i tym razem. Autorka tym razem zabrała mnie w podróż w czasie. Akcja rozsiana jest między rok 1937 a 2018. Między tymi latami wydarzyło się tak wiele, a łączy je jeden element – tytułowa przeklęta ziemia.

Kiedy w książce narratorem jest jedna osoba i zarazem jest to główny bohater, fabuła jest prosta i łatwa do przewidzenia. W przypadku tej książki każda pojawiająca się postać była głównym bohaterem tak ważnym i istotnym do zrozumienia całości, bo bez ich perspektyw, nie byłoby to możliwe. W końcowym rozrachunku, po uważnym zapoznaniu się z każdym z rozdziałów, straciłam pewność co do tego, co wydarzyło się naprawdę, a co jest projekcją postaci i jej przekłamaniem świata. Taki zabieg w wykonaniu autorki sprawił, że niepewność i ciekawość towarzyszyły mi do samego końca, przez co nie byłam w stanie oderwać się od książki. Nie mogłam też znaleźć odpowiedzi na nurtujące mnie pytania, a nie mam w zwyczaju czytać ostatnich stron, aby poznać zakończenie. Na pewno znacie to uczucie, więc wiecie, jak cierpiałam.

Kolejny raz zostałam wbita w fotel, ponieważ przedstawiona historia mrozi krew w żyłach, wywołuje ciarki, ale też zaskakuje i dezorientuje. Mimo że dostępna jest, na ten moment jedynie w wersji elektronicznej, to nie miało to wpływu na moją decyzję o jej przeczytaniu, czy poświęceniu jej czasu. Książkę przeczytałam w okamgnieniu. Musicie jednak wiedzieć, że diabeł tkwi w szczegółach, tak więc książkom Karoliny Kasprzak-Dietrich należy poświęcić więcej uwagi, aby czerpać z nich pełnymi garściami. Polecam gorąco każdemu czytelnikowi, który ceni sobie bardzo dobry i nieoczywisty kryminał.

https://papierowybluszcz.wordpress.com/2023/05/30/przekleta-ziemia-karolina-kasprzak-dietrich/

Mam zwyczaj na początku mojej recenzji wstawiać opis, który znajduje się na stronie wydawcy. W tym przypadku będzie trochę inaczej. A to dlatego, że książka została wydana na razie w wersji e-booka, a opis, jaki jest dostępny w Internecie, jest fragmentem książki. Tak mocnym i wciągającym, że warto go znaleźć i się z nim zapoznać, jednak ja Wam tego nie ułatwię. Mogę za to...

**RECENZJA PATRONACKA/PATRONAT MEDIALNY**
Zgadzając się na objęcie patronatem medialnym kolejnej książki pani Karoliny, nawet nie wyobrażałam sobie, jak duże wyzwanie mnie czeka. Zaskoczyła mnie ta książka i to bardzo, bo z tej strony twórczości autorki jeszcze nie znałam. Na początek odrobina fabuły, byście mieli ogólny zarys historii...
Igor był szczęśliwym chłopcem do momentu, w którym trafił do domu dziecka prowadzonego przez zakonnice. Dziecko w tym miejscu przeżywa prawdziwą męczarnię przez wiele długich lat, choć zaprzyjaźnia się z Pawłem, których połączyła pewna mroczna tajemnica i zdarzenie, które rzuciło się cieniem na całe ich życie. Przez nieoczekiwane zrządzenie losu poznaje on swojego biologicznego dziadka, który przejmuje nad nim kuratelę i "wyprowadza go na ludzi". Doznane krzywdy nie chcą jednak opuścić jego pamięci i duszy (dziadek również mu w tym nie pomaga),przez co w jego głowie rodzi się makabryczny plan... Planuje on znaleźć i ukarać wszystkich, którzy go skrzywdzili.
Jaki to plan i czego bądź kogo on dotyczy? Jaką rolę w całej tej historii odegra dziadek Edmund i czy aby na pewno jest tym, za kogo się podaje? Jak wszedł w posiadanie domu i co trzymał w latach swej młodości w stodole? Jakie niebezpieczeństwo czyha na ludzi w opuszczonym domu w małej miejscowości i dlaczego ludzie twierdzą, że tam straszy? Kto ujdzie z życiem, a kogo spotka zasłużona kara? Jakie tajemnice z przeszłości ujrzą światło dzienne?
Więcej już nie napiszę i nie zadam pytań, bo musiałabym pisać je do wieczora, tyle ich powstało po lekturze tej książki. Ale spokojnie, wszystkie odpowiedzi znajdą się w książce.

Karolina Kasprzak- Dietrich stworzyła bardzo mroczną i brutalną historię, muszę przyznać, że od momentu, w którym skończyłam czytać tę książkę, minął już jakiś czas, ja nadal nie umiem ubrać w słowa to, co czuję. Dla mnie jest to książka tak nieoczywista i zaskakująca, że trudno jest mi zamknąć ją w sztywne ramy, na pewno nie jest to klasyczny kryminał, ani typowy thriller lub horror. W moim odczuciu jest to mieszanka, w której znajdziemy po troszku każdego z tych gatunków.
Trzyma w napięciu niemal od początku, jest tak nieprzewidywalna i zaskakująca, że opisywane wydarzenia na pierwszy rzut oka wydają się totalnie nierealne, końcowe sceny totalnie zmiażdżą mózg, ale genialnie połączą wszystkie wątki w spójną i klarowną całość. Potrafi wystraszyć (nie raz na moich rękach pojawiała się gęsia skórka),wzruszyć, rozbawić, ale i zmusić do refleksji dotyczących tak ważnych kwestii jak, chociażby przemoc wobec dzieci, nieważne czy dziejącej się dziś, czy lata temu.
Fabuła zaskoczyła mnie wiele razy, autorka miesza wątki, urywa snutą historię w najmniej spodziewanym momencie, by ta sama historia wypłynęła ponownie kilka stron później, i znów porządnie wszystko wymieszała- kiedy już byłam pewna, że tragiczniej już być nie może, pojawiał się kolejny trop (ewentualnie trup),który totalnie burzył całą moją koncepcję dotyczącą motywów, którymi się kierowały dane postacie.
Naprzemienna narracja i powroty do czasów II wojny światowej podbijają mroczną atmosferę, wprawiają w niepokój, który trudno wytłumaczyć, ale towarzyszył mi on przez całą lekturę.
Mroczny, ciężki i duszący klimat powieści podsyca tylko atmosferę niepewności i obawy co do dalszych losów bohaterów.
Głównych postaci jest sporo. Niejednoznacznych, poranionych psychicznie, niejednokrotnie także fizycznie. Ich dusze przepełnione złem i chęcią zemsty wymagają sporej dawki skupienia, bo łatwo się pogubić w ich życiorysach- które są totalnie pomieszane, w pewnym momencie musiałam się cofnąć o kilka stron, by wrócić na właściwe tory dedukcji i choć odrobinę ich zrozumieć. Naprawdę trzeba się w tę historię wczytać i zwracać przy okazji uwagę na daty.
Autorka, budując w dość szybkim tempie napięcie, rozbudza ciekawość i nie pozwala, by odłożyć książkę na bok bez poznania zakończenia. To zostało otwarte, więc po cichu liczę na kontynuację.

Czy polecam?
Zdecydowanie tak. "Przeklęta ziemia" to totalnie rozpędzony rollercoaster wypełniony skrajnymi emocjami i uczuciami.
Akcja dzieje się dość szybko. Sporo krwi, nieboszczyków a ci, co mnie czytają wiedzą, że uwielbiam takie klimaty. Jestem po prostu zachwycona!

**RECENZJA PATRONACKA/PATRONAT MEDIALNY**
Zgadzając się na objęcie patronatem medialnym kolejnej książki pani Karoliny, nawet nie wyobrażałam sobie, jak duże wyzwanie mnie czeka. Zaskoczyła mnie ta książka i to bardzo, bo z tej strony twórczości autorki jeszcze nie znałam. Na początek odrobina fabuły, byście mieli ogólny zarys historii...
Igor był szczęśliwym chłopcem do...

#recenzjapatronacka‼️

Ta książka jest dla mnie nowym doświadczeniem. Ponieważ na co dzień nie czytam horrorów, to dzięki tej lekturze musiałam opuścić swoją bezpieczną strefę komfortu i zmierzyć się z czymś, co do tej pory było mi obce. Jak zakończyło się to spotkanie? O czym jest ta pozycja i jakie są moje odczucia? Zapraszam do przeczytania mojej patronackiej opinii.

Hm... Zastanawiam się od czego, a właściwie od kogo zacząć. Igor był szczęśliwym chłopcem, dopóki żyli jego rodzice. Po ich śmierci, trafił do domu dziecka, w którym opiekę sprawowały siostry zakonne. I tu zaczęła się jego gehenna. Siostry poprzez przemoc wymuszały bezwzględne posłuszeństwo, a każde przewinienie wiązało się z bardzo surową karą. W końcu chłopiec dorasta i za sprawą całkowitego przypadku, poznaje swojego prawdziwego dziadka. Wtedy jego sytuacja stanowczo zmienia się na lepsze. Staje się wykształconym i zamożnym człowiekiem. I w jego głowie rodzi się makabryczny plan... Z pomocą dziadka, postanawia zniszczyć i skrzywdzić wszystkie te osoby, które według niego były winne lub w jakimkolwiek stopniu przyczyniły się do jego cierpienia. Na jaki makabryczny plan wpadnie? Co będzie mu sprawiało przyjemność? I jaką rolę odegra opuszczony dom we wsi Kalina? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w trakcie czytania.

Przyznam się, że długo zastanawiałam się, co napisać o tej książce. Nie dlatego, że nie była ciekawa, bo była! i to nawet bardzo, ale czułam się bardzo skołowana podczas lektury i nie mogłam się skoncentrować. Spytacie dlaczego? Już odpowiadam. Autorka wprowadziła tutaj bardzo dużo bohaterów i wątków. Z początku trudno jest się połapać i dopasować do siebie elementy. Z czasem, gdy zagłębiamy się w tę historię, dowiadujemy się, jak dane elementy się ze sobą łączą, tworząc zawiłą całość. Ponadto Autorka bardzo skacze po latach, co mi utrudniało prawidłowe rozeznanie. Ja akurat tego nie lubię. Ale muszę przyznać, że opowiedziana historia, jest bardzo ciekawa, a zarazem porusza trudne tematy. Poczytamy tu i o bulimii, i o anoreksji, a także o schizofrenii czy przemocy. Znajdziemy tu również wątki z czasów wojennych. Autorce, w tej opowieści udało się zawrzeć wiele ciekawych treści, sprawiając, że ta książka okazała się interesującą lekturą. Bardzo mi się też podobało to, że każdy z rozdziałów, jest zatytułowany sentencją lub przysłowiem. Uważam to za ciekawy zabieg i jak dla mnie również za to jest duży plus. No i zakończenie... Byłam trochę zaskoczona, ale ponieważ finał nie jest oczywisty, to być może ukaże się kontynuacja tej historii... Kto to wie 😁

Wbrew pozorom, nie zawiodłam się na tej pozycji i dobrze spędziłam z nią czas. Choć pewne jest, że nie znajdzie się ona w gronie moich ulubionych powieści. To już kolejna książka Autorki, jaką miałam okazję przeczytać ale pierwszy horror spod jej pióra. Mi zdecydowanie bardziej, od Pani Karoliny podobają się kryminały, poradniki i bajki i to ich fanką absolutnie jestem. Utwierdziłam się też w przekonaniu, że horrory, to jednak nie jest literatura dla mnie. Mam za to poczucie, że raz na jakiś czas mogę wyjść ze swojej strefy komfortu i przeczytać coś bardziej groźnego niż na co dzień.

Podsumowując jeśli lubicie książki, gdzie dużo się dzieje, jest cała gama bohaterów, przeskoki czasowe, a także chcecie poczuć dreszczyk strachu i emocji, to gorąco polecam Wam tę książkę. Myślę, że może Was zaskoczyć i tego Wam życzę ;) Że swojej strony, bardzo dziękuję Autorce za zaufanie, możliwość patronatu i egzemplarz do recenzji. Przyznaję 8 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐/10 punktów.

Książka jest obecnie dostępna jedynie w formie e-booka.

#recenzjapatronacka‼️

Ta książka jest dla mnie nowym doświadczeniem. Ponieważ na co dzień nie czytam horrorów, to dzięki tej lekturze musiałam opuścić swoją bezpieczną strefę komfortu i zmierzyć się z czymś, co do tej pory było mi obce. Jak zakończyło się to spotkanie? O czym jest ta pozycja i jakie są moje odczucia? Zapraszam do przeczytania mojej patronackiej...

Moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki.
Szukałam coś z dziedziny horroru. Skusiła mnie okładka i fragment książki.
Przyznam szczerze, że nie umiem do końca ocenić tej książki. Męczyły mnie te ciągłe przeskakiwania miedzy latami. Jednak historia jest bardzo wciągająca.
Zakończenie mnie zaskoczyło , spodziewałam się dosadnego wyjaśnienia, ale koniec książki jest "otwarty".

Moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki.
Szukałam coś z dziedziny horroru. Skusiła mnie okładka i fragment książki.
Przyznam szczerze, że nie umiem do końca ocenić tej książki. Męczyły mnie te ciągłe przeskakiwania miedzy latami. Jednak historia jest bardzo wciągająca.
Zakończenie mnie zaskoczyło , spodziewałam się dosadnego wyjaśnienia, ale koniec książki jest...

Q-Lubicie czytać horrory?
Przychodzę do was z recenzją Książki Karoliny Kasprzak-Dietrich jest to moje spotkanie z jej twórczością sam tytuł brzmi ciekawie i zachęca do przeczytania zobaczmy jak będzie w przypadku tekstu.
Już na początku zniechęciła mnie do czytania ilość bohaterów było ich za wiele i nie mogłam spamiętać, kto jest kim. Przez to też miałam wrażenie, że autorka przeskakuję z wątku na wątek i nie mogłam się skupić wydawało mi się, że to wszystko jest chaotyczne. Ale sama akcja wywołuje napięcie bardzo podoba mi się ukazany mrok w tej książce, który wyrzuca najgorsze ludzkie instynkty. W książce również zostały uwzględnione bardzo ważne tematy, takie jak m.in. bulimia, anoreksja, problemy alkoholowe oraz przemoc. Autorce udało się wpleść również temat związany z okrucieństwem w czasie II wojny światowej, tak że chciało się to czytać i wzbudzało zainteresowanie czytelnika.
Po samobójczej śmierci rodziców Igor wychował się w domu dziecka, z którego notorycznie uciekał. Chłopak nie tylko na ciele posiada blizny, lecz także na psychice. Z każdym dniem w tym miejscu odczuwał samotność, a przede wszystkim bezradność. Miał problemy, żeby komukolwiek zaufać, bo jak miał to zrobić, skoro we wszystkich ludziach widział wrogów. Jego życie jednak zmienia się diametralnie, gdy spotyka się ze swoim biologicznym dziadkiem. Postanawia on za pomocą starszego pana odegrać się na swoich oprawcach z przeszłości. Sama fabuła jest ciekawa szczególnie spodobał mi się motyw starego opuszczonego domu.
Bohaterowie zostali wykreowani w fajny sposób tylko uważam, że powinno ich być znacznie mniej, żeby pozbyć się tego chaosu. W dodatku postać Barbary Pokrywki była wręcz irytująca. Książka momentami mnie wciągała, a czasem wręcz odpychała. Zakończenie książki zdecydowanie mi się podobało zmusiło do wielu refleksji oraz przemyśleń.
Chciałabym podziękować autorce za zaufanie. Ale to nie koniec naszej współpracy niedługo pojawią się kolejne dwie recenzję e-booków od tej autorki.

Q-Lubicie czytać horrory?
Przychodzę do was z recenzją Książki Karoliny Kasprzak-Dietrich jest to moje spotkanie z jej twórczością sam tytuł brzmi ciekawie i zachęca do przeczytania zobaczmy jak będzie w przypadku tekstu.
Już na początku zniechęciła mnie do czytania ilość bohaterów było ich za wiele i nie mogłam spamiętać, kto jest kim. Przez to też miałam wrażenie, że...

RECENZJA PATRONATU MEDIALNEGO
Premiera: 21.02.2023 r.

Czy tytułowa ziemia na pewno jest tak przeklęta?

Książki Karoliny Kasprzak-Dietrich są naprawdę bardzo różne i jeżeli szukacie Autora, który świetnie odnajduje się w kilku gatunkach, to jest to zdecydowanie dobry przykład. Autorka wydała już kilkanaście bardzo różnych książek. Sama miałam już okazję przeczytać poradnik i romans spod pióra Pani Karoliny i byłam ciekawa, jaki będzie Jej horror. Niezależnie od tego, czy lubicie ten rodzaj powieści, czy szukacie nowych wrażeń, tak jak ja to robiłam — zdecydowanie się nie zawiedziecie!

Igor wychowywał się w domu dziecka, ale na jakiś czas trafił do nowej rodziny. Kiedy jednak jego przybrani rodzice popełnili samobójstwo, chłopak ponownie trafił do miejsca, w którym powiedzieć, że był źle traktowany — to powiedzieć naprawdę mało. Życie bohatera bardzo się zmienia, kiedy spotyka się ze swoim biologicznym dziadkiem. Po latach młody mężczyzna z pomocą starszego pana postanawia odegrać się na ludziach, którzy w przeszłości go krzywdzili i pomścić ich zachowania. Niebagatelną rolę odegra w powieści również opuszczony dom na odludziu...

Karolina Kasprzak-Dietrich napisała naprawdę mocny horror, którego akcja toczy się w latach czterdziestych dwudziestego wieku. Nie jest to łatwa książka, gdyż i historia bohatera nie jest prosta. W pewnych sytuacjach nie można do końca określić, czy dane zachowanie było moralne, a postępowanie dobre. Igor postanowił podjąć działania przeciwko swoim oprawcom z przeszłości, ale czy zrobił dobrze? To musicie ocenić sami po przeczytaniu książki.

Autorka wykreowała świetnych bohaterów, bardzo różnorodnych, których łączy więcej niż z pozoru może nam się wydawać. Sama fabuła jest ciekawa, niejednokrotnie straszna i groźna, czego wymaga gatunek, a przede wszystkim trzymająca w napięciu. Lekkie pióro Karoliny Kasprzak-Dietrich sprawia, że nawet trudne tematy, których w lekturze nie brakuje, podjęte są w przystępny dla Odbiorcy sposób.

"Przeklęta ziemia" to nie jest powieść, która spodoba się każdemu, ale czytelnikom lubiącym ten klimat — na pewno tak. Książkę czyta się bardzo dobrze, zainteresowanie opisywanymi wydarzeniami nie spada w żadnym momencie, a pewnego rodzaju otwarte zakończenie pozostawia z wieloma pytaniami i skłania do refleksji.

Ebooka przeczytałam we współpracy z Autorką — bardzo dziękuję za możliwość objęcia tej pozycji patronatem medialnym.

RECENZJA PATRONATU MEDIALNEGO
Premiera: 21.02.2023 r.

Czy tytułowa ziemia na pewno jest tak przeklęta?

Książki Karoliny Kasprzak-Dietrich są naprawdę bardzo różne i jeżeli szukacie Autora, który świetnie odnajduje się w kilku gatunkach, to jest to zdecydowanie dobry przykład. Autorka wydała już kilkanaście bardzo różnych książek. Sama miałam już okazję przeczytać poradnik...

Igor po samobójczej śmierci swoich przybranych rodziców ponownie trafia do domu dziecka, gdzie jest brutalnie traktowany. Jego los się odmienia, kiedy poznaje swojego prawdziwego dziadka. Teraz po latach z pomocą starszego pana oraz opuszczonego domu na odludziu postanawia zemścić się na ludziach, których obwinia o swoje krzywdy.

Narracja poprowadzona została zarówno pierwszo- jak i trzyosobowo, a wydarzenia ukazano w sporej rozpiętości czasowej. Początkowo może się to wydawać nieco chaotyczne, ale w końcowym rozrachunku łączy się w logiczną całość. Bohaterowie wykreowani przez autorkę są różnorodni, wyraziści oraz dość specyficzni, a czytelnik stopniowo odkrywa łączące ich powiązania. Pióro pisarka ma lekkie oraz bardzo obrazowe, dzięki czemu łatwiej można zwizualizować sobie przeczytaną treść. Akcja wywołuje napięcie, wzbudza niepokój, a także wywleka z mroku gęstą, lepką atmosferę grozy, wyrzucając na światło dzienne najgorsze ludzkie instynkty.

Motyw starego, opuszczonego domu w literaturze spotykany jest dość często, ale z takim podejściem do tej kwestii jeszcze się nie spotkałam. Mimo, iż książka to de facto horror, znajdziemy w niej szereg ważnych tematów . Pisarka bez ogródek opisuje trudy i problemy z jakimi muszą się mierzyć chorzy na bulimię bądź anoreksję, mówi o alkoholizmie czy o coraz bardziej obecnym w dzisiejszych czasach materializmie oraz dążeniu do zdobycia góry pieniędzy za wszelką cenę, nawet kosztem innych. Największe wrażenie natomiast zrobiło na mnie nawiązanie do okrucieństw II wojny światowej, co autorce udało się zgrabnie wpleść w fabułę.

Swoją drogą jestem bardzo ciekawa, jak dalej potoczyły się losy Igora i wiekowej chaty w lesie, gdyż zakończenie sprawia wrażenie otwartego. Może szykuje się kontynuacja? Jeśli tak, bardzo chętnie po nią sięgnę.

Co prawda pozycja na razie występuje tylko w formie e-booka, ale planowane są też wydania papierowe.

Igor po samobójczej śmierci swoich przybranych rodziców ponownie trafia do domu dziecka, gdzie jest brutalnie traktowany. Jego los się odmienia, kiedy poznaje swojego prawdziwego dziadka. Teraz po latach z pomocą starszego pana oraz opuszczonego domu na odludziu postanawia zemścić się na ludziach, których obwinia o swoje krzywdy.

Narracja poprowadzona została zarówno...