Póki co tylko 1 część za mną

Póki co tylko 1 część za mną

Jako że jest to już ostatnia książka z tej serii ocenie pod kątem wszystkiego. Nie mogę po prostu dać mnie niż 10/10. To właśnie przez tą serię rozpoczęła się między innymi przygoda z czytaniem, zachęciła mnie. Cały czas wyczekiwałam na dalsze historię bohaterki aż wreszcie dobiegła końca i zamknęła pewien etap. Jednak na zawsze Rodzina Monet zostanie ze mną i zajmie odpowiednie miejsce na półce a także i w sercu <3

Jako że jest to już ostatnia książka z tej serii ocenie pod kątem wszystkiego. Nie mogę po prostu dać mnie niż 10/10. To właśnie przez tą serię rozpoczęła się między innymi przygoda z czytaniem, zachęciła mnie. Cały czas wyczekiwałam na dalsze historię bohaterki aż wreszcie dobiegła końca i zamknęła pewien etap. Jednak na zawsze Rodzina Monet zostanie ze mną i zajmie...

Po premierze tej serii ludzie podzielili się na dwa obozy : tych którzy są zakochani w cyklu po uszy oraz tych którzy uważają ze najlepiej to spalić go na stosie.

Ja mam 27 lat i właśnie skończyłam czytać Diament Cz. II

Jakie mam odczucia ?
Powiem szczerze,ze ja połknęłam cała serie w bardzo szybkim czasie i bawiłam się… całkiem niezłe. 😊
Początkowo faktycznie.. główna bohaterka potrafi podnieść ciśnienie swoim zachowaniem, głupota,naiwnością czy wiecznym lamentem ale w końcu to jeszcze dziecko.
Ten etap rządzi się własnym prawami i trzeba to zrozumieć. Z biegiem czasu i kolejnych części widzimy przemianę Hailie ,to jak dojrzewa i jak zmienia się jej relacja z rodzeństwem.

Potrafię tez zrozumieć zarzuty wobec tego tytułu. Faktycznie trzeba zwrócić uwagę na wiek czytelnika, gdyż nie wszystkie treści w niej zawarte są odpowiednie dla młodszych osób.
W książce występują często dość toksyczne zachowania które trzeba umieć „wyłapać” i oddzielić gruba kreska od życia realnego i nie brać ich za wzór tego jak powinna dana relacja wyglądać.
Cała otoczka życia „mafijnego” - nie jest to jednak temat dla każdego. Pojawiają się sceny seksualne, pobicia i strzelaniny.

Jednak nie byłabym taka krytyczna wobec calej tej serii jeśli tylko trafi ona w odpowiednie ręce.
Jeśli nie masz ogromnych oczekiwań ,ze ta książka odmieni twoje życie albo zachwyci cię tak ze nie będziesz mógł spać ,a potem otrząsnąć się po jej przeczytaniu..
To ja jak najbardziej polecam na wychillowanie się.
To nie jest książka wysokich lotów od której się wymaga,ale czyta się ja przyjemnie i wbrew pozorom można naprawdę coś z niej wyciągnąć..

Chociażby to ,ze rodzina - mimo iż czasami irytująca to nadal SKARB.
I co by się nie działo trzeba stać za sobą murem i wspierać się w każdej sytuacji.

„Rodzina Monet miała w sobie coś takiego, że mimo swojej dysfunkcjonalności potrafiła zapewnić jej członkom poczucie wsparcia, bezpieczeństwa i miłości.”

Po premierze tej serii ludzie podzielili się na dwa obozy : tych którzy są zakochani w cyklu po uszy oraz tych którzy uważają ze najlepiej to spalić go na stosie.

Ja mam 27 lat i właśnie skończyłam czytać Diament Cz. II

Jakie mam odczucia ?
Powiem szczerze,ze ja połknęłam cała serie w bardzo szybkim czasie i bawiłam się… całkiem niezłe. 😊
Początkowo faktycznie.. główna...

Po prostu nie i tyle.

Po prostu nie i tyle.

Kocham ale to KOCHAM TĄ KSIĄŻKE

Kocham ale to KOCHAM TĄ KSIĄŻKE

No wreszcie ostatnia część!
Pomijając kaleczenie ojczystego języka, te wszystkie niedociągnięcia w ogóle całej serii to są dwie rzeczy, które tak potwornie mnie dotknęły, że zmieniły moje życie.
1. Jakim cudem główna bohaterka skacząc z helikoptera do wody bez spadochronu czy nawet czego można było by się spodziewać po autorce super turbo elektrycznych skrzydeł przeżyła, nie zrobiła sobie żadnej krzywdy i popłynęła jak gdyby nigdy nic?
2. Zakończenie (nie chodzi mi tutaj o ślub, bo to było przewidywalne.) Bagno z Organizacją zakończyło się absurdalnie. Absurdalnie to nawet mało powiedziane. Wyrzucili "tych złych" i biznes przejęli rodzinką.
To tylko pokazuje całą istotę tej książki i całej serii. Tak to właśnie wygląda. Nie wiadomo jak, przecząc wszelkim prawom zarówno w kraju jak i prawom przyrody i fizyki dzieją się cudeńka, a Newton w grobie się przewraca myśląc o słynnym skoku z helikoptera.
Podsumowując ta książka jest dobra dla niego starszych nastolatek, które mają trochę oleju w głowie i potraktują tę historię jako zwyczajną surrealistyczną komedię. Ale dla dziewczynek w wieku 8-11 lat, które niestety są wielkimi fankami definitywnie nie.

No wreszcie ostatnia część!
Pomijając kaleczenie ojczystego języka, te wszystkie niedociągnięcia w ogóle całej serii to są dwie rzeczy, które tak potwornie mnie dotknęły, że zmieniły moje życie.
1. Jakim cudem główna bohaterka skacząc z helikoptera do wody bez spadochronu czy nawet czego można było by się spodziewać po autorce super turbo elektrycznych skrzydeł przeżyła,...

Mam nadzieję, że ta książka to ten fatalny i spóźniony żart na prima aprilis

Mam nadzieję, że ta książka to ten fatalny i spóźniony żart na prima aprilis

„Rodzina Monet miała w sobie coś takiego, że mimo swojej dysfunkcjonalności potrafiła zapewnić jej członkom poczucie wsparcia, bezpieczeństwa i miłości”
Jako fance romansów, dwie ostatnie części podobały mi się najbardziej 🩷 Adrien trafia na listę moich książkowych mężów 😁 ta książka pokazała że można opisać sceny zbliżeń smacznie i tak żeby nadawały się dla młodego czytelnika, dla mnie było to zrobione lepiej niż w niejednym romansie
Po rodzine Monet sięgnęłam ze względu na ilość skrajnych opinii na jej temat, ogólnie mi się podobała, może początkowe tomy to nie były najlepsze książki jakie w życiu przeczytałam, ale nie mam w zwyczaju porzucania serii w trakcie i nie żałuję że doczytałam do końca
Mój mamy wyznacznik dobrej książki jest taki że po skończeniu czuję niedosyt i chciałabym przeczytać więcej. I tak właśnie było z Diamentem 💎

„Rodzina Monet miała w sobie coś takiego, że mimo swojej dysfunkcjonalności potrafiła zapewnić jej członkom poczucie wsparcia, bezpieczeństwa i miłości”
Jako fance romansów, dwie ostatnie części podobały mi się najbardziej 🩷 Adrien trafia na listę moich książkowych mężów 😁 ta książka pokazała że można opisać sceny zbliżeń smacznie i tak żeby nadawały się dla młodego...

Tutaj trochę byłam rozczarowana bo jak większość książki coś się działo tak tu działo się mniej i już bardziej zakończenie było romansidłem ale też bardzo mi się podobała

Tutaj trochę byłam rozczarowana bo jak większość książki coś się działo tak tu działo się mniej i już bardziej zakończenie było romansidłem ale też bardzo mi się podobała

To już ostatnia część sagi, więc pozwolę sobie nie tylko ją ocenić, ale też całość.

Książka
Ot, taka bajeczka. Z jednej strony szybko się czyta, z drugiej jednak akcja się ciągnie niemiłosiernie, trochę nudnawa w porównaniu do poprzednich, jakaś taka rozwlekła. Opisy bogactwa, statusu głównej bohaterki i jej rodziny dość nużące, dobrze by było co nieco wyrzucić, by przyspieszyć akcję. Domyślam się, że nudne opisy luksusu albo wyrażają tęsknotę autorki za nim, albo mają na celu pozwolić pomarzyć czytelnikowi, zakładając, że wczuwa się on w główną bohaterkę, może on doświadczyć sam nieco tego luksusu, zamożności.
Życie uczuciowe bohaterki takie sobie, jest tam parę ciekawych zdań, które mogą posłużyć za cytaty (np. to o tym, że ma już pięciu starszych troskliwych braci i potrzebuje mężczyzny, który by ją traktował jak równą sobie partnerkę),warsztat autorki niezły, ale zachowanie bohaterów jest jednak irytujące. Odnoszę wrażenie, że autorka zbędnie ich postarzyła, zachowują się nieadekwatnie do swojego wieku, są po prostu niedojrzali. To nie tylko irytujące, ale może wywoływać w nastolatkach (do których skierowana jest ta książka) mylne wrażenie, że ludzie po dwudziestce faktycznie tak się zachowują. Cóż, może niektórzy…
Domyślam się jednak, że autorka chciała jednak pozamykać wreszcie wszystkie wątki i stąd wrażenie, że książka jest przegadana. No i jednak nie jestem w grupie docelowej, może jako nastolatce bardziej by mi się te książki podobały.

Seria
Coś jest w tych książkach, że mimo wszystko chce się je czytać, są dość wciągające.
Nie jest to literatura wysokich lotów, zaledwie poprawna, nie zachwyca, nie powala, nie powoduje żadnych olśnień, nie zostaje w pamięci na długo po przeczytaniu (zalecam czytać wszystkie tomy jeden po drugim, serio, wtedy wszystko się bardziej podoba, perspektywa czasu może negatywnie wpłynąć na ocenę, to trochę jak fast food, na ciepło całkiem smaczny i lekkostrawny, na zimno jakiś taki nijaki). Ale też nie irytuje przesadnie idiotyzmem bohaterów, tj. są niedojrzali, bywają dramatyczni, rozważania czy sceny romantyczne irytujące, ale nie jest to poziom irytacji, jaki można osiągnąć, czytając inne pozycje literatury młodzieżowej czy obyczajowej.
Na swój sposób zabawne są relacje pomiędzy członkami rodziny, to praktycznie mafia, chociaż nie włoska, a amerykańska, opisywana przez polską autorkę. Taki poziom wzajemnego wsparcia i ekspresywność reakcji, brak umiejętności opanowania się w tym wieku wydaje mi się nazbyt przerysowany, karykaturalny wręcz. Te dramatyczne, gwałtowne, praktycznie teatralne reakcje braci na jakiekolwiek wieści na temat życia uczuciowego młodszej siostry po prostu nużą, czytelnik przewraca oczami, myśli sobie „znowu“ i ma ochotę przekartkować kilka stron. Przedstawiane emocje wydają się nieadekwatne do sytuacji.

Pozytywnie oceniam, że autorka pozwala bohaterce na niedoskonałość, wady, nie idealizuje jej, nie robi z niej Mary Sue - przynajmniej nie w ostatnim i przedostatnim tomie, poprzednich na tyle już nie pamiętam - powtarzam, to książki, które najlepiej czytać od razu, jedna po drugiej, aż tak nie zapadają w pamięć, by pamiętać szczegóły z poprzednich tomów - ale też nie są aż tak genialne, by się chciało wracać do poprzednich tomów, by sprawdzić jakiś szczegół. Z kolei na minus oceniam brak szczegółów odnośnie pracy bohaterki w fundacji, niby organizuje jakieś wydarzenia, pogadanki dla uczniów, kilka bankietów, wspomina, że ma dużo pracy w związku z wydarzeniami (czy studiami),ale brak mi tu konkretów, czym się dokładnie zajmowała w fundacji, komu pomogła, opisy kilku takich przypadków byłyby interesującą lekturą. Tak samo interesujące byłoby czytanie nt. jej studiów i późniejszych praktyk - ale cóż, do tego autorka musiałaby wykonać jakiś research, chyba się nie chciało. To jedna z cech wielkiej literatury (a przynajmniej porządnej),autor sam się doucza z różnych dziedzin, dowiaduje, żeby wiedział, o czym pisze. Wprawdzie na plus jest, że autorka nie wypisuje bzdur, ale brak szczegółów rozczarowuje. Dużo w tej serii jest waty, mglistych opisów obowiązków, pracy, brak tego, co interesujące. Za to opisy nudnych rzeczy (status materialny, kolor oczu Adriena, rozterki miłosne) są aż nazbyt szczegółowe.

Chyba znowu zbędnie się czepiam i oczekuję więcej powagi od literatury rozrywkowej, niż zwykła ona oferować. W ramach swojego gatunku to nie są złe książki. Chociaż znowuż w porównaniu do „Dziewczyn Znikąd“ A. Reed (też literatura młodzieżowa, ale pozytywnie mnie zaskoczyła),które ostatnio czytałam, ta seria wydaje się jednak miałka, naiwna i głupiutka, choć nieźle napisana.
A jednak - mimo wymienionych wad czytelnik ma ochotę przeczytać wszystkie tomy do końca i to nie tylko z poczucia obowiązku. Książki są po prostu przyzwoicie napisane, warsztat autorki się poprawia z każdym tomem i mam nadzieję, że będzie ona nadal doskonalić swój warsztat, kolejne książki czy serie będą tylko lepsze, a bohaterowie dojrzalsi.

To już ostatnia część sagi, więc pozwolę sobie nie tylko ją ocenić, ale też całość.

Książka
Ot, taka bajeczka. Z jednej strony szybko się czyta, z drugiej jednak akcja się ciągnie niemiłosiernie, trochę nudnawa w porównaniu do poprzednich, jakaś taka rozwlekła. Opisy bogactwa, statusu głównej bohaterki i jej rodziny dość nużące, dobrze by było co nieco wyrzucić, by...