Za mną ostatnia część o Rodzinie Monet. Diament.
O ile poprzednie części słuchało mi się całkiem przyjemnie, lubiłam braci Monet i to ich pokręcone życie i nadgorliwe dbanie o młodszą siostrzyczkę- tak ostatnia część dość mocno mnie irytowała. Szczególnie Hailie, która mimo tego że już dorosła kobieta - studiująca, pracująca, ale zachowywała się jak 14 latka... Jej zachowania względem Adriena były bardzo denerwujące. Ogólnie historie wydawały mi się jakby były napisane na siłę i mocno naciągane...
Dość słabo wypadła ta część w porównaniu do poprzednich. Ale całość się broni i będę miło wspominać braci Monet!
Przyjemnie mi się słuchało całą serię, więc myślę, że jeśli ktoś szuka lekkiej i niewymagającej lektury to myślę że warto po nią sięgnąć.

Za mną ostatnia część o Rodzinie Monet. Diament.
O ile poprzednie części słuchało mi się całkiem przyjemnie, lubiłam braci Monet i to ich pokręcone życie i nadgorliwe dbanie o młodszą siostrzyczkę- tak ostatnia część dość mocno mnie irytowała. Szczególnie Hailie, która mimo tego że już dorosła kobieta - studiująca, pracująca, ale zachowywała się jak 14 latka... Jej...

Na przeczytanie tego tomu zdecydowałam się tylko dlatego, że jest ostatni. Stwierdziłam, że przeczytałam już tyle tej historii, że zobaczę jak to się skończyło. I podtrzymuję, że ta historia powinna się skończyć już dawno. O ile na początku mogę powiedzieć, że ta seria miała jakiś urok, który mógł się spodobać, tak tu nie ma z tego nic. Te historie są na prawdę tak wymyślane i naciągane, że chwilami to aż bolało. Akcja z kotem, wesele, Miami, piła mechaniczna... Jak dla mnie to za dużo. I widać to też przez to jak długo czytałam tę część, w międzyczasie po prostu czytałam inne rzeczy, bo nie dałam rady przeczytać tego ciągiem. Plusem książki jest to, że ta historia tu już się skończyła, ale nawet to bez jakiś większych zaskoczeń.

Na przeczytanie tego tomu zdecydowałam się tylko dlatego, że jest ostatni. Stwierdziłam, że przeczytałam już tyle tej historii, że zobaczę jak to się skończyło. I podtrzymuję, że ta historia powinna się skończyć już dawno. O ile na początku mogę powiedzieć, że ta seria miała jakiś urok, który mógł się spodobać, tak tu nie ma z tego nic. Te historie są na prawdę tak...

Ta część podobała mi się najbardziej z całej serii. Dlaczego? WRESZCIE ta książką przestała być toksyczna. WRESZCIE autorka przestała gloryfikować przemoc. Relacja pomiędzy Hailie i Adrienem jest realistyczna, pełna wzlotów i upadków, jak każdy związek. Podoba mi się, że rozmawiają ze sobą o swoich uczuciach. Nie ma tu sztucznej dramy jak w "Fourth Wing" i "Iron Flame". Romans Violet i Xadena jest napisany tragicznie, odczuwam zażenowanie na samą myśl o nim. Tutaj tego nie ma. Nie ma cringe'u, co jest rzadko spotykane w książkach skierowanych do nastolatek. Nadal nie jest to ambitna, wartościowa literatura. Nadal jest to zwykła telenowela. Ale... Całkiem przyjemna i relaksująca.

Ta część podobała mi się najbardziej z całej serii. Dlaczego? WRESZCIE ta książką przestała być toksyczna. WRESZCIE autorka przestała gloryfikować przemoc. Relacja pomiędzy Hailie i Adrienem jest realistyczna, pełna wzlotów i upadków, jak każdy związek. Podoba mi się, że rozmawiają ze sobą o swoich uczuciach. Nie ma tu sztucznej dramy jak w "Fourth Wing" i "Iron...

To koniec. Zakończyłam się moja przygoda z rodziną Monetów i jacie. Ta seria zawsze będzie miała specjalnie miejsce w moim sercu. Na długo zapamiętam to, jak wyczekiwałam każdego nowego rozdziału na Wattpadzie. Jak cieszyłam się na wieść o wydaniu i trzymaniu w dłoniach tej serii.

Ta część odrobinę mnie rozczarowała tak samo jak poprzednia. Byłam jej ciekawa, bo choć większość akcji znałam, to była też taka, którą miałam dopiero poznać, a ona wypadła najgorzej. Ta końcówka, o jacie. Przyznam, że liczyłam na coś lepszego, na coś bardziej oczywistego, a nie na pokazanie, że ta cała Organizacja tak naprawdę nie rządzi się żadnymi prawami. Okazało się, że Moneci mogą wszystko, że wystarczy kilka gróźb i wszystko pięknie zostało ustawione dla nich. No trochę nie tego się spodziewałam i jednocześnie na tym się rozczarowałam. Końcówka więc mnie najbardziej rozczarowała, ale reszta historii była całkiem w porządku.

Hailie, irytowała mnie w tym tomie nie raz. Na przykład ona tak szybko wybaczyła Santanowi, ta sytuacja z Daktylem była głupia. Nic nie wnosiła, a pokazała tylko, że Moneci mogą wszystko. I jeszcze ten skok z helikoptera to wody, jakoś nie potrafiłam w niego uwierzyć. Adrien zaś był dla mnie taki nijaki. Taki blady, bez charakteru. Jego perspektywa taka sama. Nie potrafiłam się w nią wgryźć i jej zrozumieć.

Będzie mi jednak tej historii też brakować. Przede wszystkim tych relacji, które zostały przedstawione. Poważnego Vincenta, nadopiekuńczego Willa, irytującego Dylana i bliźniaków.

Pod zdaniami, które zostały czasami dziwnie napisane, dłużącymi się rozdziałami i historią Hailie polubiłam tę historię. I wiem, że na długo ją zapamiętam.

To koniec. Zakończyłam się moja przygoda z rodziną Monetów i jacie. Ta seria zawsze będzie miała specjalnie miejsce w moim sercu. Na długo zapamiętam to, jak wyczekiwałam każdego nowego rozdziału na Wattpadzie. Jak cieszyłam się na wieść o wydaniu i trzymaniu w dłoniach tej serii.

Ta część odrobinę mnie rozczarowała tak samo jak poprzednia. Byłam jej ciekawa, bo choć...

Jeśli miałabym skrytykować tą książkę, to na pewno powiedziałabym, że jest w niej za mało perspektywy Adriena. To tak jakby w (dosłownie) 51% procentach pisania tej książki, autorka sobie przypomniała, że należało go trochę tutaj wstawić. Pamiętam, że jak czytałam opinie do poprzedniej części, to było bardzo dużo głosów na temat tego, że jego perspektywa była nieadekwatna do stopnia zaawansowania fabuły, bo pierwsze retrospekcje sięgały kilku tomów wstecz. Tutaj ta jedna czy dwie zmiany perspektywy były chociaż aktualne, co oceniam oczywiście na plus. (Chociaż ta w 51% procencie książki była naprawdę dziwna.) Też dla mnie dziwny był wiek bohaterki, bo zaczynałam to czytać około rok temu (byłam w wieku bohaterki),a teraz ona jest dorosła, chodzi na praktyki, lecz mimo tego nie czuję się, jakbym czytała wspomnienia 22-letniej kobiety. Poza wspomnianym przeze mnie faktem jej praktyk, czy większej swobody od braci pomyślałabym, że to jest może 16 letnia Hailie, chociaż czasem udało jej się powiedzieć coś mądrego. Niektóre zachowania innych bohaterów też są dla mnie niezrozumiałe (tak jak porwanie córki zmarłego ochroniarza Hailie. Wciąż nie mogę znaleźć w tamtej sytuacji sensu). Chociaż nie można tej książce odjąć, że jest fascynująca (nadal mam wypieki na twarzy pisząc to),czasami zabawna (bo jak inaczej określić scenę z piłą łańcuchową?) Czytałam ją w fragmentach, a po każdym fragmencie wpadałam w dziwny trans, w którym w myślach opisywałam to co robię w takim samym stylem pisania, który został użyty w tej książce, czyli ta książka odcisnęła na mnie duże piętno. Na pewno będzie mi bardzo szkoda z powodu zakończenia serii, mimo toksycznych zachowań braci Monet, czy porąbanych akcji w których musiała brać udział główna bohaterka, w czasie trwania serii. Będę miała do tej serii duży sentyment, mimo tego że niewiele mi ta książka wniosła do życia.

Jeśli miałabym skrytykować tą książkę, to na pewno powiedziałabym, że jest w niej za mało perspektywy Adriena. To tak jakby w (dosłownie) 51% procentach pisania tej książki, autorka sobie przypomniała, że należało go trochę tutaj wstawić. Pamiętam, że jak czytałam opinie do poprzedniej części, to było bardzo dużo głosów na temat tego, że jego perspektywa była nieadekwatna...

Zakończenie było przewidywalne, ale dość przyjemne. Cała historia bardzo mi się podobała, ale ten ostatni tom był zbyt długi jak na ilość przedstawionych konkretów. No bo ile stron można szukać kota? Jak widać dużo ;) Więc trochę mi się dłużyło, ale ogólnie na plus.

Zakończenie było przewidywalne, ale dość przyjemne. Cała historia bardzo mi się podobała, ale ten ostatni tom był zbyt długi jak na ilość przedstawionych konkretów. No bo ile stron można szukać kota? Jak widać dużo ;) Więc trochę mi się dłużyło, ale ogólnie na plus.

Szczerze mówiąc, zawiodłam się. Ale to tak ogólnie rzecz ujmując. Mimo wszystko myślę, że warto było przebrnąć przez całość chociażby dla ostatniego rozdziału w tej książce, który okazał się być naprawdę super w porównaniu do całości.

Szczerze mówiąc, zawiodłam się. Ale to tak ogólnie rzecz ujmując. Mimo wszystko myślę, że warto było przebrnąć przez całość chociażby dla ostatniego rozdziału w tej książce, który okazał się być naprawdę super w porównaniu do całości.

Diament cz.1
Zakazany owoc smakuje najlepiej .

Od tragicznych wydarzeń mijają 4 lata i obecnie Hailie Monet
jest studentką medycyny i mieszka w Barcelonie . W końcu ma życie o którym marzyła .Jest wolna a bracia nie kontrolują już każdego jej kroku .W końcu może ubrać krótką sukienkę nie słuchając ich komentarzy ,imprezować w klubach i robić to co inne studentki . Hailie pozwala sobie nawet na niezobowiązujący romans ale jej spokój i sielankowe życie przerywa Adrien Santan.
Cóż... Namiętność i zakazana miłość potrafi skomplikować życie zwłaszcza jeśli jesteś Monet.

Przyznaje ,że jestem moneciarą i kocham całą serię ale tą część jakoś trudniej mi ocenić bo z jednej strony w końcu jest porządny wątek miłosny na który tak bardzo czekałam a z drugiej męczyły mnie trochę wspomnienia z poprzednich części .Nie lubię takich odgrzewanych kotletów i wolę skupiać się na tym co wydarzy się dalej .Poprzednie części Monetów były bardziej dynamiczne a tu nie dość ,że dostajemy sporo powtórki to jeszcze są rozdziały takie jak ten z córką Vinca lub Ojcem Monetów ( czy autorka mogłaby go w końcu uśmiercić ?te jeżdżenie do niego i ukrywanie się jest już męczące ) ,które jak dla mnie są zwykłą zapchaj dziurą . Ogromnie żałuje też ,że w tej części nie było Mony i Leo chociażby na chwilę a zamiast tego mamy np. postać Harissona o którym nie możemy nic powiedzieć bo kompletnie nie wnosi nic do fabuły. Mam żal do autorki za to ,że na siłę wepchnęła tu ten wątek LGBT eh .
Kolejny mały minus to Związek bez zobowiązań , który jakoś nie pasuje mi do charakteru i wartości Hailie .Doskonale pamiętam jak nie potrafiła pojąć ,że bracia sypiają z dziewczynami bez miłości i jaka była tym zbulwersowana .
Była młodsza to fakt ale i tak takie luźne spojrzenie na damsko-męskie relacje mi do niej nie pasuje .

Największym plusem jest natomiast wątek z Adrienem .
Chemia i napięcie między bohaterami jest ogromne i mocno wyczuwalne mimo,że tak naprawdę fizycznie nie posuwają się daleko . Naprawdę wielkie brawa dla autorki ,że potrafiła pokazać tak dużą chemię między nimi bez robienia z tego słabego 50twarzy Greya :D

Diament cz.1
Zakazany owoc smakuje najlepiej .

Od tragicznych wydarzeń mijają 4 lata i obecnie Hailie Monet
jest studentką medycyny i mieszka w Barcelonie . W końcu ma życie o którym marzyła .Jest wolna a bracia nie kontrolują już każdego jej kroku .W końcu może ubrać krótką sukienkę nie słuchając ich komentarzy ,imprezować w klubach i robić to co inne studentki ....

5/5 ⭐️ - opinia o książce niedługo!

5/5 ⭐️ - opinia o książce niedługo!

Niektórzy oceniają książki po okładce, niektórzy po samej historii, niektórzy po sposobie opisania, i tak dalej, i tak dalej. Każdy ocenia książkę na własny sposób.
Ja tu o tym piszę, bo widać że opinie są podzielne. Chyba tak jak już z całą serią Monet- niektórzy ją uwielbiają, zagłebiają się w ten świat, czytają może nawet fanfiki? Who knows. A druga strona to osoby, której jej nienawidzą/po prostu nie lubią, z mniej lub bardziej ważnych powodów. Imagine co by było jakby dwie osoby, każda po innej stronie się tak poznała~
Anyways, ja tu rozwinę trochę moją opinię i ogólnie wszystko, bo z tego co rozumiem to ostatnia część całej serii i mam już pogląd na wszystko.
Zaczyna się od dziewczynki, która w niesamowity sposób pozbywa się traumy po utracie babci i mamy, dowiadując się iż ma pięciu braci. Wszystko opisane jest raczej jako pamiętnik, gdzie ona wspomina o sobie jakbyśmy byli właśnie w jej ciele (pojechałam, widziałam). Zaczyna się drastycznie, raczej coś co wydarzyć normalnie by się nie wydarzyło, no ale nie jest to błąd, przecież prawie każda książka jest wymyślona i nie opiera się na faktach.
Ogólnie to pierwszy tom ma jednak coś takiego w sobie, że czyta się go, później kupuję/wypożycza/pobiera drugi tom, i tak ciągnie, i poznaje cały świat. Mi, z tego co pamiętam (haha) pierwszy tom się nie podobał, a te ostatnie są już najlepsze. Autorka uczyła się z czasem, jakich błędów nie popełniać, a co powtarzać, wszystko się ładnie wywinęło.
Ogólnie seria jest bardzo abstrakcyjna, ale w jakiś sposób nadal realistyczna (co jest śmieszne). Ma też trochę ciekawych zwrótów akcji, ale część jest „wymuszona” i po prostu w pewien sposób nalega do dalszego czytania.
Całość ma też dla mnie oczywiście minusy, które w pierwszych tomach są zauważalne, ale dalej jakoś się zakochujesz w świecie Monet i mimo iż minusy te nadal są, to nie zwracasz na nie uwagi. W każdym razie takie było moje odczucie.
Overall: nie uważam, że straciłem czas, bardzo lubię czytać lżejsze tytuły, które jednocześnie nie nudzą i nie są przeładowane informacjami. Miło mi się czytało.
cya :3

Niektórzy oceniają książki po okładce, niektórzy po samej historii, niektórzy po sposobie opisania, i tak dalej, i tak dalej. Każdy ocenia książkę na własny sposób.
Ja tu o tym piszę, bo widać że opinie są podzielne. Chyba tak jak już z całą serią Monet- niektórzy ją uwielbiają, zagłebiają się w ten świat, czytają może nawet fanfiki? Who knows. A druga strona to osoby,...