Jedna z tych książek której się nie da odłożyć na później.. przenikająca historia, bardzo emocjonalna.. Polecam!

Jedna z tych książek której się nie da odłożyć na później.. przenikająca historia, bardzo emocjonalna.. Polecam!

Historia pełna niezwykłej siły i determinacji. Powieść przedstawia losy Apolonii Dobkowskiej, której życie nagle wywraca się do góry nogami…
Do pewnej zimowej nocy 1940 roku „jaśnie panience” wydaje się, że największym problemem jest zakazane uczucie do biednego chłopaka – ogrodnika Jurka. Gdy do dworu wpadają enkawudziści, informują o przesiedleniu, dając rodzinie trzydzieści minut na spakowanie rzeczy - następuje koniec dotychczasowego świata…

Zaczyna się straszna podróż – w strachu, nieludzkich warunkach, bydlęcych wagonach, brudzie, ścisku. Nowym domem staje się pasiołek Kamyszenka w Krasnoczowskim Rejonie – pięć tysięcy kilometrów od domu w Szczepankowie. Rodzina musi wytrwać w warunkach skrajnej biedy i zimna, walczyć o każdy okruch chleba, stawić czoła wielu trudnościom i próbom, spróbować przywyknąć do nowych warunków. Ta nierówna walka o przetrwanie, zarówno fizyczne, jak i emocjonalne jest godna podziwu. Czy jest możliwy powrót do domu w Polsce, czy przetrwa miłość do Jerzego, a może na nieludzkiej ziemi narodzi się nowe uczucie?
Zdradzę, że części rodziny uda się powrócić do kraju. Jednak rzeczywistość po wojnie nie przynosi spodziewanej ulgi, tylko kolejne wyzwania, cierpienia i trudności. Moralne dylematy i konflikty wewnętrzne Poli rozdzierają serce. Potyka się, popełnia błędy, za które płaci do końca swoich dni. To jednak czyni tę postać bardziej ludzką i autentyczną.

Z kart powieści przebija niegasnąca nadzieja, okazuje się bowiem, że nawet w najtrudniejszych sytuacjach wiara, determinacja mogą prowadzić do ostatecznego zwycięstwa nad przeciwnościami losu. Ważne, by pozostać sobą, być przyzwoitym, dobrym człowiekiem.
Zapraszam do tej emocjonującej podróży z bohaterami – historia opowiedziana jest z taką wrażliwością, wyczuciem, empatią, że odnosi się wrażenie towarzyszenia bohaterom w ich trudach i radościach. Samo przypomnienie krzywdy, upokorzenia, cierpienia Sybiraków jest bardzo potrzebne, stanowi piękne oddanie im hołdu.

Historia pełna niezwykłej siły i determinacji. Powieść przedstawia losy Apolonii Dobkowskiej, której życie nagle wywraca się do góry nogami…
Do pewnej zimowej nocy 1940 roku „jaśnie panience” wydaje się, że największym problemem jest zakazane uczucie do biednego chłopaka – ogrodnika Jurka. Gdy do dworu wpadają enkawudziści, informują o przesiedleniu, dając rodzinie...

„Do końca moich dni” to piękna (choć smutna) i wzruszająca opowieść o pewnej młodej Łomżyniance, pochodzącej z zamożnej rodziny. Okrutny los zdecydował, że podczas wojny, Apolonia wraz ze swoimi bliskimi, została zesłana na Syberię i tym samym - zmuszona do pozostawienia całego swojego majątku i ukochanego Jerzego. Tam jej urokowi uległ pewien rosyjski żołnierz o imieniu Andriej. Czy Pola do końca pozostała wierna pozostawionemu w Polsce mężczyźnie? A może rozpoczęła nowy rozdział w swoim życiu na nieludzkiej ziemi? Przeczytajcie, a się dowiecie! Ja za obyczajówkami nie przepadam, więc bałam się, że ta historia może się dla mnie okazać zbyt nudna. Kusił mnie jednak ten wątek historyczny i romantyczny oraz fakt, że akcja toczy się momentami nawet w mojej rodzinnej miejscowości. Bardzo się cieszę, że w końcu uległam pokusie sięgnięcia po twórczość autorki. Ta powieść obudziła we mnie cały wachlarz emocji - od smutku, przez wzruszenie, aż po radość. Nie obyło się także bez elementu zaskoczenia. Świetnie spędziłam przy niej czas i bardzo polecam zapoznać się treścią tej książki. Ja na pewno zabiorę się niedługo za czytanie poprzednich dzieł Anny Rybakiewicz.

„Do końca moich dni” to piękna (choć smutna) i wzruszająca opowieść o pewnej młodej Łomżyniance, pochodzącej z zamożnej rodziny. Okrutny los zdecydował, że podczas wojny, Apolonia wraz ze swoimi bliskimi, została zesłana na Syberię i tym samym - zmuszona do pozostawienia całego swojego majątku i ukochanego Jerzego. Tam jej urokowi uległ pewien rosyjski żołnierz o imieniu...

Nie pamiętam kiedy dałam 10 gwiazdek książce. Po tym jak poznałam historię z powieści "Małe życie" H. Yanagihara uważałam że żadna książka nie wzbudzi we mnie takich uczuć. W końcu po kilku latach płakałam nad książką i byłam niezwykle ciekawa jakie będzie zakończenie.
Bardzo wciągająca, pasjonująca, chwilami bolesna, ale naprawdę niezwykła historia Apolonii. Bardzo polecam i zachęcam do zapoznania.

Nie pamiętam kiedy dałam 10 gwiazdek książce. Po tym jak poznałam historię z powieści "Małe życie" H. Yanagihara uważałam że żadna książka nie wzbudzi we mnie takich uczuć. W końcu po kilku latach płakałam nad książką i byłam niezwykle ciekawa jakie będzie zakończenie.
Bardzo wciągająca, pasjonująca, chwilami bolesna, ale naprawdę niezwykła historia Apolonii. Bardzo polecam...

„ – […] Człowiek, gdy szybko wzbogaca się niskim kosztem, podejmuje złe decyzje. A ja próbuję ją tylko ochronić, nakierować na dobrą drogę. Może niepotrzebnie. – Westchnęłam. – W końcu sami musimy dźwigać ciężar odpowiedzialności za swoje wybory…”.

„Do końca moich dni” to powieść, gdzie strata, ból, ale też nadzieja mieszają się ze sobą. Czytając tę powieść czułam wewnętrzne rozdarcie bohaterów, ich bolączki, troski i strach.

Anna Rybakiewicz stworzyła historię na pozór prostą, a jednak jej pióro i wydarzenia w niej zawarte stworzyły aurę pełną dramatyzmu, co więcej dając do myślenia.

Jedno niespostrzeżenie. Jeden moment nieuwagi doprowadził do rodzinnej tragedii. Tragedii, która rozrywała serce, jednocześnie dając czytelnikowi nadzieję na wyprostowanie.

Bolączki, które przeżywała Apolonia były pełne refleksji, żalu i bólu. Doprowadzały jej serce do szaleństwa, niepewności i nieokiełznanych emocji. Pełna nieoczywistości i rozdarta pomiędzy własnymi uczuciami kobieta boryka się z niezdecydowaniem.

Autorka tworząc historię skazała bohaterów na ogrom poświęcenia, ale to właśnie cechuję tę historię. Jest piękna, smutna i chwytająca za serce. Polecam!

[REKLAMA WYDAWNICTWO FILIA]

„ – […] Człowiek, gdy szybko wzbogaca się niskim kosztem, podejmuje złe decyzje. A ja próbuję ją tylko ochronić, nakierować na dobrą drogę. Może niepotrzebnie. – Westchnęłam. – W końcu sami musimy dźwigać ciężar odpowiedzialności za swoje wybory…”.

„Do końca moich dni” to powieść, gdzie strata, ból, ale też nadzieja mieszają się ze sobą. Czytając tę powieść czułam...

Ale to było dobre!

Ale to było dobre!

Jak zwykle autorka nie zawiodła. Wciągająca powieść, dramatyczna, pozostaje w pamięci. Ciekawa, przejmująca, dająca do myślenia. Jestem fanką tej autorki. Pięknie napisana. czekam na kolejne powieści.

Jak zwykle autorka nie zawiodła. Wciągająca powieść, dramatyczna, pozostaje w pamięci. Ciekawa, przejmująca, dająca do myślenia. Jestem fanką tej autorki. Pięknie napisana. czekam na kolejne powieści.

- "Wieczność była chwilą, a chwila całą wiecznością".
- "Zdawało mi się, że wojna wyciągnęła z nas to, co najgorsze".

- "Wieczność była chwilą, a chwila całą wiecznością".
- "Zdawało mi się, że wojna wyciągnęła z nas to, co najgorsze".

Powieść o historii Sybiraków Polecam

Powieść o historii Sybiraków Polecam

Przepiękna, ale i przesmutna historia. Pochłonęłam jednym tchem. To była druga książka Anny Rybakiewicz, którą przeczytałam. "Lekarka nazistów" bardzo mi się podobała, ale "Do końca moich dni" to rewelacja!

Przepiękna, ale i przesmutna historia. Pochłonęłam jednym tchem. To była druga książka Anny Rybakiewicz, którą przeczytałam. "Lekarka nazistów" bardzo mi się podobała, ale "Do końca moich dni" to rewelacja!