Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ocenę wystawiam z mieszanymi uczuciami, ponieważ generalnie oceniając książki, przede wszystkim biorę pod uwagę: czy książka miała coś mądrego do powiedzenia? Czy czytając miałam ochotę czytać dalej, czy interesowały mnie dalsze zdarzenia? Tu ocena jest jednak trudniejsza.

Mogę powiedzieć, komu książka spodoba się bezwarunkowo: matkom. Jestem przekonana, że wyciśnie z nich łzy i poruszy tak tylko, jak może poruszyć książka o trudnej sytuacji matki i jeszcze trudniejszej dziecka.

Ja matką jednak nie jestem. I chociaż moje umiejętności empatii pozwalają mi dostrzec wartość refleksyjną, którą ta książka dostarczy wspomnianej grupie docelowej, mogę powieść ocenić z trochę innej perspektywy.

Jest to powieść ciekawa, bo za ciekawą biorę każdą historię, która pozwala mi poszerzyć horyzonty i dowiedzieć się czegoś nowego. Z tego względu bardzo spodobały mi się inne książki autorki i podjęte zagadnienia takie jak zespół Aspergera, białaczka, czy społeczność amiszów. Po lekturze „Krucha jak kość” znacząco pogłębiłam wiedzę o chorobie OI już po kilku stronach, co oceniam bardzo pozytywnie.

Jednocześnie jest to powieść ogromnie tendencyjna, stawiająca tezę: aborcja jest zła, niemożliwe aby żałować urodzenia dziecka, poświęcenie matki jest zasadne i słuszne. W powieści pojawia się wątek postaci trzecioplanowej, która potwierdza tezę - przerwała ciążę z upośledzonym płodem, co zniszczyło jej życie, żałuje posiadania możliwości wyboru.

Przez cały okres lektury czułam zatem niesamowity zgrzyt. Dobry pisarz to dla mnie taki, który jest dobrym obserwatorem, a historię opowiada bezstronnie, nie zmuszając czytelnika do przejęcia jego poglądów.
Wspomniana postać może żałowała posiadania wyboru, jednak tysiące innych kobiet uważa możliwość wyboru za najwyższe błogosławieństwo, które ich życie, nie zniszczyło, a ocaliło. O tym książka jednak w swój stronniczy sposób, oczywiście nie mówi.

Przez lekturę przeszłam z przyjemnością czytania, jednak z niesmakiem wynikającym z treści jako takiej. Jest to książka interesująca, dobrze napisana, z przemyślana fabułą, ciekawymi postaciami i zaskakującym zakończeniem. Rozwija wiedzę na interesujący temat, skłania do refleksji i sprawia, że ma ochotę czytać się dalej. Nie wpływa to jednak na uczucie zawodu nad lubianą pisarką. Świat jest o wiele bardziej skomplikowany, a ludzkie wybory (oraz fakt, czego żałują a czego nie) bardziej złożone, niż zostało przyjęte w tej konserwatywnej, w opłakany sposób kobieco-matkowej opowieści.

Ocenę wystawiam z mieszanymi uczuciami, ponieważ generalnie oceniając książki, przede wszystkim biorę pod uwagę: czy książka miała coś mądrego do powiedzenia? Czy czytając miałam ochotę czytać dalej, czy interesowały mnie dalsze zdarzenia? Tu ocena jest jednak trudniejsza.

Mogę powiedzieć, komu książka spodoba się bezwarunkowo: matkom. Jestem przekonana, że wyciśnie z...