Jesteśmy społecznością, która kocha książki

𝓟𝓸𝓭 𝓭𝓻𝔃𝓮𝔀𝓮𝓶 𝓼𝔂𝓴𝓸𝓶𝓸𝓻𝔂 książka, którą oznaczona jako #uglycryromance dla mnie okazała się ciekawą historią, ale niekoniecznie doprowadzająca do łez.

Myślę, że mogę powiedzieć, że postać Emery była doskonale wykreowana. Autorka stworzyła bohaterkę, która nie użala się nad swoim losem. Em zaakceptowała swoje życie i właściwie starała się być "normalną" dziewczyną. Była silna i odważna, ale też cicha i spokojna.

Sposób, w jaki była ukazana jej choroba, bardzo do mnie przemówił. Właściwie chyba pierwszy raz czytałam książkę z takim podejściem do wątku choroby. Autorka nie ubierała tego w piękne słowa. Przedstawiła cierpienie Emery w obrazowy, surowy sposób, jednocześnie nie było to przytłaczające dla czytelnika."

Bo Kaiden jest... Kaidenem. Moim Kaidenem. Osobą, której potrzebuje w życiu (...)
Nikt nie może się z nim równać.
Nikt nie będzie miał na to szans."

Kaidren to skryty, zamknięty w sobie chłopak. Nosi w sobie wiele bólu i smutku. Pod maską żartów i szkolnej popularności zakrywał to, co naprawdę go trapiło. Na początku trochę inaczej wyobrażałam sobie tego bohatera, ale ta wersja bardzo mi się spodobała.

"Kocham cię, Myszo"

Ta dwójka okazywała sobie wiele wsparcia. Byli przyjaciółmi. Może nie nazwałbym tej relacji #slowburn ale zdecydowania była bardzo naturalna. Kaiden był bardzo opiekuńczy, chociaż nie zawsze było to widać na pierwszy rzut oka. Traktował Em jak każdą inną osobę. Nie postrzegał jej jako chorej dziewczyny.

Autorka też świetnie pokazała problemy, jakie występowały w rodzinie Em. Śmierci siostry, brak wsparcia, depresja, rozpad rodziny. To wszystko było na drugim planie, jednak ani trochę nie było pomięte w całej historii.

A sykamora... Drzewo na fioletowej polanie, które wiele znaczyło dla tej dwójki. Było ich miejscem ucieczki. Miejscem, gdzie nie mieli żadnych zmartwień. Gdzie mogli pomilczeć i pomyśleć. Jednak to nie wszystko, nie mogę więcej zdradzić by niespojlerowac.

Książka niestety nie sprawiła, że się wzruszyłam. Czegoś zabrakło. Żałuję, że nie mamy tutaj #dualpov. Chciałabym poznać jego punkt widzenia w wielu momentach książki. Myślę, że to znacząco wpłynęłoby na mój odbiór. Zabrakło mi też więcej emocji w kulminacyjnym momencie. Kaidena i pozostałych "w tekście" i "po". Myślę, że ten fragment został za szybko pociągnięty i zakończony.

Mimo tych małych wad uważam książkę, za dobrą. Pod drzewem sykomory to pewnością historia cudownej przyjaźni, pierwszej miłości. Styl autorki jest lekki, wciągający. Wiele razy łapałam się na tym, że przez strony dosłownie płynęłam. Tak więc polecam Wam🧡

𝓟𝓸𝓭 𝓭𝓻𝔃𝓮𝔀𝓮𝓶 𝓼𝔂𝓴𝓸𝓶𝓸𝓻𝔂 książka, którą oznaczona jako #uglycryromance dla mnie okazała się ciekawą historią, ale niekoniecznie doprowadzająca do łez.

Myślę, że mogę powiedzieć, że postać Emery była doskonale wykreowana. Autorka stworzyła bohaterkę, która nie użala się nad swoim losem. Em zaa...

Rozwiń

Zwiń

To nie jest zła książka, ale niestety nie mogę powiedzieć, że ją pokochałam i jest cudowna. Dla mnie to taki dobry średniak, w którym znalazłam to, co bardzo dobre i to, co mniej mi się podobało. Tą książką pobiłam rekord wzruszenia się, bo zrobiłam to po 3 stronach. Ale to chyba dlatego, że zawsze bałam się, że będę musiała otworzyć komuś takiemu drzwi💔

W chwili, kiedy Ember otrzymuje wiadomość o swoim ojcu, rozpada się jej życie. W sekundę poczuła, że to ona powinna być odpowiedzialna za rodzinę. O każdego się troszczyła, dbała o wszystko. Jednak nikt nie opiekował się nią. Josh był osobą, która okazała zainteresowała się tym co ona czuje. Był jej "czymkolwiek zechce".

Podobała mi się postać Josha. Trzeba przyznać, że Yarros tworzy świetnych męskich bohaterów. Jego wsparcie okazywało się mieć ogromne znaczenie dla Ember. Kiedy jej świat się rozpadał on zachęcał ją do szukaniu planu B, w którym to ona będzie centrum. Dziewczyna pierwszy raz nie układała sobie życia pod innego chłopaka. Z kolei Josh trzymał się swojego planu na przyszłość nie naciskając na Ember.

Nie zaliczyłabym tej książki do #slowburn To nie jest to samo co poprzednie książki autorki. Tutaj relacja bohaterów jest znacznie szybsza. W niektórych momentach powiedziałabym, że za szybką. Trochę zabrakło mi jej rozbudowy. To chyba stanowiło dla mnie największy minus książki.

"Kazdym skrawkiem duszy" nie jest złe, ale uważam ją za jedną z tych słabszych książęk Yarros. Miałam wrażenie jakbym czytała debiut autorki. Widać jak zmienił się jej styl pisania. Jak się rozwinęła. Jeśli jesteście jej fanami, przeczytajcie książkę bo historia jest godna poznania. Niestety ciut gorzej jest w wykonaniem 💙

To nie jest zła książka, ale niestety nie mogę powiedzieć, że ją pokochałam i jest cudowna. Dla mnie to taki dobry średniak, w którym znalazłam to, co bardzo dobre i to, co mniej mi się podobało. Tą książką pobiłam rekord wzruszenia się, bo zrobiłam to po 3 stronach. Ale to chyba dlatego, ...

Rozwiń

Zwiń

Morana to samotna księżniczka jednej z mafijnych rodzin. Choć nie można powiedzieć, że nie jest typową dziewczyną w tym środowisku. Wyczuła, że może sprzeciwić się ojcu i notorycznie to robiła. Na początku książki była wzmianka mówiąca, że Morana jest bardzo inteligentna. Niestety ja tego nie czułam. Czasami miałam wrażenie, że jest wręcz przeciwnie. Ok Morana to też freak komputerowy. W nich odnalazła szczęście i na nie przelała swoją miłość, ale to tyle...

Tristan, tytułowy Predator, Drapieżnik. Tajemniczy, zamknięty w sobie, cichy i budzący respekt. Mężczyzna, którego niebieskie oczy stałe przeszywały bohaterkę (autorka nie dała mi o tym zapomnieć🤭) Przez dużą część książki szukałam jakiegoś potwierdzenia dla jego #nickname Dopiero pod koniec historia się wyjaśniła. Otrzymał je w dość tragicznych okolicznościach. Wiele rzeczy nabrało wtedy sensu, jednak nie na tyle, żebym postrzegała go jako groźnego bohatera.

Ich relacja to #enemiestolovers i #forbiddenlove Nie mam tutaj jakichś zastrzeżeń. Jest to całkiem dobrze pociągnięta relacja. Była nienawiści, było pożądanie, trochę tajemnic. Krótko mówiąc, było to coś, czego się spodziewałam. Jedynie nie do końca czułam, że ich związek jest zakazany.

Największy dla mnie minus Predatora? Takiej ilości powtórzeń w jednej książce chyba jeszcze nigdy nie widziałam. Morana, która ciągle ściąga łopatki, zadziera brodę, unosi brwi czy zaciska pięści, to potrafi irytować. Do tego Tristan, którego oczy pojawiają się co kilka stron i głos brzmi jak stuletnia whisky. O ile można znaleźć wyjaśnienie dla jego oczu (dzięki nim Morana widziała zmiany w jego zachowaniu), to reszta jest po prostu irytujące. Przez to czasami miałam wrażenie, jakby autorka powielała tekst, zmieniając szyk zdań, ale nie wnosząc za wiele nowego do fabuły.

Ale wiecie co jest najlepsze w tym wszystkim. Mimo że znalazłam w tej książce wiele rzeczy, które mnie denerwowały, to fabularnie Predator mi się spodobał. Trzecioosobowa narracja w ogóle mi nie przeszkadzała, a książka właściwie wciągnęła mnie od samego początku.

Predator to książka mafijna w trochę innym wydaniu. Każdy istotny element struktur czy korelacji rodzinnych zostaje wyjaśniony, ale autorka nie zagłębiała się w ten wątek aż tak bardzo. Główną rolę grają bohaterowie, a nie świat porachunków między ich rodzinami. To też mi się spodobało.

Było parę aspektów, do których znowu mogłabym się przyczepić, np szukanie tajemniczego kodu, które myślałam, że będzie istotnym wątkiem, a stało się pobocznym. Jednak oceniając książkę jakoś całość, myślę, że było dobrze. Może nie super, ale ok. Pewnie przeczytam kolejny tom. Jeśli macie ochotę czytajcie. Jeśli nie to nie, dużo was nie ominie🫢

Morana to samotna księżniczka jednej z mafijnych rodzin. Choć nie można powiedzieć, że nie jest typową dziewczyną w tym środowisku. Wyczuła, że może sprzeciwić się ojcu i notorycznie to robiła. Na początku książki była wzmianka mówiąca, że Morana jest bardzo inteligentna. Niestety ja tego ...

Rozwiń

Zwiń

"Ty i inne katastrofy naturalne" to książka, które długo leżała na mojej półce. I szczerze mówiąc, nie żałuję tego, że zabrałam się za nią dopiero teraz. Gdybym zrobiła to wcześniej, pewnie skończyłoby się pierwszym w tym roku DNF. Nie jest to książka idealna, ale nie jest też zła. Są rzeczy, które mi się podobały, ale znalazłam też kilka minusów.

Książka jest napisana wyłącznie z perspektywy głównej bohaterki. Harper jest dziewczyną, która chce być pisarką. Po śmierci babci musi poukładać swoje życie na nowo. Musi podjąć wiele decyzji, a odcięcie się od świata ma jej w tym pomóc.

"Na­uczy­łam czuć się do­brze. Ko­chać sie­bie. Cie­szyć się każdą chwi­lą"
Przez sporą części książki obserwujemy jak dziewczyna się zmienia. Wychodzi ze swojej strefy komfortu. Chce walczyć o siebie. Spełniać swoje marzenia. W tym wszystkim pomaga jej Trey, kolega z dzieciństwa, a jednocześnie przyjaciel jej rodzeństwa.

Ich relacja? Cóż, chociaż znali się wiele lat, to tak naprawdę prawie nic o sobie nie wiedzieli. Znali jedynie suche fakty. Czy jej rozwój był szybki i gwałtowny? Trochę tak, ale myślę, że jeśli kogoś znamy tyle lat, to omijamy ten początkowy etap poznawania.

Nagle dziewczyna gaśnie. Jej życie z pełnego kolorów staje się szare i mechaniczne.

A wszystko sprowadza się do jej bardzo trudnej relacji z ojcem. Autorka za bardzo nie rozwinęła tego wątku, ale to co otrzymaliśmy, wystarczyło by pokazać stosunek ojca do Harper. Dziewczyna robiła wszystko by ją dostrzegł, a to i tak było niewystarczające. Stale ja odtrącał i pociągnął skrzydła.

Autorka dodała wielkie wzmianek o innych kulturach i ekologii. Podobało mi się to, zwłaszcza momenty poświęcone różnym historiom.

A co mi się nie spodobało... Przede wszystkim proporcja dialogów do opisów. Przyznam, że były takie momenty, gdzie książka stawała się dla mnie nużąca właśnie przez opisy. Miałam też wrażenie, że autorka się trochę powtarza, co było dla mnie kolejnym minusem.

Brakowało mi również perspektywy Treya. Chyba tak przywykłam do #dualpov że teraz ciężko mi, kiedy historia nie jest opowiedziana również z męskiego punkty widzenia. Brakowało mi jego emocji, przez co czułam, że nie do końca poznałam tego bohatera.

Książkę jako całości odbieram pozytywnie. Mimo tych minusów podobała mi się. Miło spędziłam czas czytając ją i w sumie polecam wam jako letnia lekturę❤️

"Ty i inne katastrofy naturalne" to książka, które długo leżała na mojej półce. I szczerze mówiąc, nie żałuję tego, że zabrałam się za nią dopiero teraz. Gdybym zrobiła to wcześniej, pewnie skończyłoby się pierwszym w tym roku DNF. Nie jest to książka idealna, ale nie jest też zł...

Rozwiń

Zwiń

Nie od dziś wiadomo, że uwielbiam książki Yarros. Wszystkie podobały mi się w większym lub mniejszym stopniu. Moja ukochaną książką autorki jest "Ostatni list" i liczyłam na to, że "Ponieważ wierzę w ciebie" będzie choć w jakiejś małej części na podobnym poziomie. Niestety trochę się zawiodłam. Chociaż może to wynika z tego, że "Ostatni list" tak wysoko postawił poprzeczkę i mało która książka autorki może to przebić. Jednak to nie oznacza, że PWwC mi się nie podobała.

Zdecydowanie nie jest to książka w stylu "Ostatniego listu" czy nawet "Rzeczy, których nie dokończyliśmy". Nie zaliczyłabym jej nawet do typowych romansów. To raczej obyczajówka. W moim odczuciu autorka skupiła się tutaj głównie na więzach rodzinnych. Co samo w sobie było bardzo dobrze poprowadzonym wątkiem.

Camden i Willow, główni bohaterowie książki, ich związek, to wszystko było dla mnie drugoplanowym wątkiem. Dwójka przyjaciół, dla których nadszedł właściwy moment na miłość. Ktoś mógłby powiedzieć, że relacja między nimi była gwałtowna. Owszem, ale powinniśmy pamiętać o dwóch rzeczach. Ta dwójka znała się całe życie. Nawet czas nie zmienił ich uczuć. Do tego trzeba przyznać, że ta książka w porównaniu z innymi książkami Yarros, jest dość krótka. Nie da się zmieścić bardzo rozbudowanej fabuły w takiej ilości stron.

"Ponieważ wierzę w ciebie" to udana książka, która bardzo mi się podobała, ale nie będzie w moim top 3 autorki. Czy jest bardzo wzruszająca? Dla mnie nie. Choć były smutne momenty, to obyło się bez łez. Jest za to piękną historią opowiadającą o rodzinie i o wielkiej stracie. Autorka świetnie uchwyciła małomiasteczkowy klimat i na przykładzie Camdena pokazała jak tak zamknięta społeczność, bazując na błędach młodości, może kogoś odrzucić. Ta książka pokazuje także, ile jesteśmy w stanie dla kogoś zrobić. Mówi o poświęceniu i oddaniu. Uważam, że w PWwC Yarros dalej trzyma wysoki poziom pisania. Polecam💙

Nie od dziś wiadomo, że uwielbiam książki Yarros. Wszystkie podobały mi się w większym lub mniejszym stopniu. Moja ukochaną książką autorki jest "Ostatni list" i liczyłam na to, że "Ponieważ wierzę w ciebie" będzie choć w jakiejś małej części na podobnym poziomie. Niest...

Rozwiń

Zwiń

Claudia i Collin to bohaterowie, którzy pochodzą z dwóch bardzo różnych rodzin. Claudia była wychowana wśród osób, którym na niej zależało. Była osobą ciepłą, bardzo cierpliwą. Umiała wiele wybaczyć.

W życiu Collina brakowało miłości. Był wychowany twardą ojcowską ręką, pozbawiony ciepła matki. Owszem łączyła do mocna braterska więź, ale to nie było wystarczające. Właśnie, jeśli chodzi o więź braterska, to została ona świetnie przedstawiona. Andersonowie we wszystkim się wspierali i gdyby nie wpływ braci na Collina, jego życie byłoby zupełnie inne.

Wątek aranżowanego małżeństwa❤️Lubie go, ale przyznam szczerze, że zrobił się trochę oklepany. Autorka przedstawiła go w dość nieszablonowy sposób. Przeważnie pary rozpoczynają małżeństwo nie lubiąc się, dopiero później potem przychodzi miłość. W "Królu Pik" było odwrotnie. Claudia i Collin wzięli ślub jako kochająca się para. Oczywiście początkowo wszystko miało być jedynie układem ich ojców. Jednak bohaterowie szybko złapali wspólny język i połączyły ich silne uczucia.

Jako małżeństwo mieli zarówno te piękne chwile, jak i te trudne. Autorka w bardzo obrazowy sposób pokazała obie strony ich związku. Świetnie został przedstawiony negatywny wpływ ojca Collina. Niestety te złe momenty zaczęły ich dzielić. Col kochał Claudię na swój sposób, ale jego obraz miłość został wypaczony przez ojca.

Plusem książki jest niewątpliwie dobrze pociągnięty wątek drugiej szansy. Bo uważam, że Col dostał swoją drugą szansę. Zazwyczaj w książkach zajmuje to rozdział, no może trzy. Na ogół wszystko idzie bardzo szybko i bezproblemowo. Tutaj bohaterowie mieli o co walczyć i zajęło im to sporo czasu. Autorka nie zamknęła tego wątku błyskawicznie. Właściwie można powiedzieć, że 1/3 książki była poświęcona odbudowie tego, co Collin zniszczył.

Ta książka jest naprawdę dobra. Nie mam się do czego przyczepić. Jest w niej zachowana równowaga. Mamy kilka smutnych momentów, ale pojawiają się też te zabawne. Całość jest napisana lekko, obfituje w sarkazm. W fabule przewijają się kilka wątków z poprzedniego tomu. To wszystko ze sobą współgra i jest dobrze poprowadzone. Każdy nowy wątek został wyjaśniony i zakończony. Monika czekam na kolejne twoje książki. Polecam🖤

Claudia i Collin to bohaterowie, którzy pochodzą z dwóch bardzo różnych rodzin. Claudia była wychowana wśród osób, którym na niej zależało. Była osobą ciepłą, bardzo cierpliwą. Umiała wiele wybaczyć.

W życiu Collina brakowało miłości. Był wychowany twardą ojcowską ręką, pozbawiony ciepła ...

Rozwiń

Zwiń