Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Takich niepokojących coraz bardziej z każdą stroną masakr spodziewałbym się po Pierre najbardziej i tym razem również nie zawiodłem się. Głębia postaci, niecodzienna intryga, niespodziewane zakończenie, sporo bólu w sercu... coś dla mnie i pewnie dla Was też. Nie dałem się oderwać, polecam.

Takich niepokojących coraz bardziej z każdą stroną masakr spodziewałbym się po Pierre najbardziej i tym razem również nie zawiodłem się. Głębia postaci, niecodzienna intryga, niespodziewane zakończenie, sporo bólu w sercu... coś dla mnie i pewnie dla Was też. Nie dałem się oderwać, polecam...

Rozwiń

Zwiń

Wiedząc czego spodziewać się po RM podszedłem do "Parabellum" nieco inaczej. Przymknąłem oko na nieścisłości, nastawiłem się, że się będę "dobrze bawił i nie za bardzo uważał" i w sumie okazało się, że można pana grafomana czytać, a w zasadzie "słuchać", bo taką formę wybrałem w drodze. Może dzięki temu udało się dotrwać do końca bez "no nie, przecież to niemożliwe" oraz "ała, jaka bzdura"... nie wiem nie będę tego roztrząsał. Po Remigiuszu nie spodziewajmy się prozy wybitnej, ale takiej że nas wciągnie, potrzepie i zostawi. Może "odmrożę" sobie drugi tom, zobaczymy.

Wiedząc czego spodziewać się po RM podszedłem do "Parabellum" nieco inaczej. Przymknąłem oko na nieścisłości, nastawiłem się, że się będę "dobrze bawił i nie za bardzo uważał" i w sumie okazało się, że można pana grafomana czytać, a w zasadzie "słuchać", bo ta...

Rozwiń

Zwiń

Kwadratowy styl pisania początkowo urzeka, lecz z każdą stroną staje się niezwykle irytujący, następnie następuje festiwal niezwykłych zbiegów okoliczności, które stają się z każdą stroną coraz bardziej przewidywalne, a ciągłe łechtanie ego narratora, jak to sobie wręcz wspaniale radzi na odludziu, wraz z nieco infantylnymi wstawkami z biblii uczyniły z tej powieści pozycję w moich oczach niezwykle przeciętną, żeby nie powiedzieć słabą. Odnoszę wrażenie, że pisał ją dzieciak trochę pod wpływem filmu "Cast away", a trochę flegmatycznych kryminałów niskich lotów, nieustannie się powtarzając i zapominając o wielu rzeczach, które mnie wprawiły wręcz w osłupienie (jak można o tym w ogóle zapomnieć!? - o czym, nie chcę spojlerować, jeśli ktoś jednak zdecydowałby się to przeczytać).
Rażące zaniedbania fabularne są dla mnie wręcz nie do pomyślenia, książce zabrakło porządnej korekty.

Kwadratowy styl pisania początkowo urzeka, lecz z każdą stroną staje się niezwykle irytujący, następnie następuje festiwal niezwykłych zbiegów okoliczności, które stają się z każdą stroną coraz bardziej przewidywalne, a ciągłe łechtanie ego narratora, jak to sobie wręcz wspaniale radzi na ...

Rozwiń

Zwiń

Pierra kocham za "Alex" (przeczytałem 2 razy, co nie zdarza mi się często), doceniam za "Ofiarę" i "Koronkową robotę", uwielbiam za "Zakładnika", natomiast niezbyt przypadła mi do gustu "Do zobaczenia w zaświatach", choć jestem pewny, że nie trafiła na swój czas. Za "Wielki świat" zabierałem się więc z niepewnością co mi się trafi, choć okazało się, że niepotrzebnie.
To, co dzieje się na kartach powieści "Wielki Świat" wystarczyłoby, żeby zaspokoić gusta wielu czytelników. Powieść wymyka się zaszufladkowaniu gatunkowemu, łącząc kryminał, powieść historyczną, przygodową sagę rodzinną z powieścią obyczajową. Nie sposób nie docenić wyobraźni autora w rysie charakterologicznym postaci, są one oryginalne, różnorodne i naturalne. Do tego Bejrut, Sajgon, Paryż... czego chcieć więcej?

Pierra kocham za "Alex" (przeczytałem 2 razy, co nie zdarza mi się często), doceniam za "Ofiarę" i "Koronkową robotę", uwielbiam za "Zakładnika", natomiast niezbyt przypadła mi do gustu "Do zobaczenia w zaświatach", choć jestem pewny, że ni...

Rozwiń

Zwiń

Prawda jest taka, że giniemy na potęgę, nie potrzebujemy najeźdźcy jak Ukraina, wystarczymy my sami w swoich żelaznych zbrojach, trochę gorącej głowy, troszkę koni mechanicznych i nieszczęście gotowe.
Niestety książka nie wymknęła się w przemycaniu ideologii - już nie mnie oceniać czy słusznych czy nie (w większości słusznych), ale trzeba sobie powiedzieć, że niepotrzebnie autor próbuje wtryniać swoje 3 grosze do quazi bezstronnej relacji, każdy, kto tylko ma trochę oleju w głowie umie wyciągnąć wnioski sam, a kto nie ma - raczej po taką pozycję nie sięgnie.

Prawda jest taka, że giniemy na potęgę, nie potrzebujemy najeźdźcy jak Ukraina, wystarczymy my sami w swoich żelaznych zbrojach, trochę gorącej głowy, troszkę koni mechanicznych i nieszczęście gotowe.
Niestety książka nie wymknęła się w przemycaniu ideologii - już nie mnie oceniać czy słu...

Rozwiń

Zwiń

Życie wpędza nas w matnię, zaplątaną pogoń za marzeniami, za osiągnięciami, za budowaniem relacji, natomiast konsekwentnie zapominamy, że są wśród nas tacy ludzie, którzy rodząc się w takich miejscach jak hrabstwo Lee, dzielnie podążają od jednej katastrofy do drugiej, dostrzegając w tym życiu tylko i wyłącznie ogień, który spala ich na popiół.
Tragizm ludzkich losów jest tak przeogromny, że mało kto decyduje się dodawać kolejne cegły do muru żalu straconych żyć, talentów, nadziei, pragnień, młodości i miłości. Autorka jednak na to się zdecydowała, i jak przystało na jej nazwisko, po królewsku rozwiązała worek skrywający same puszki Pandory, z tą nieskrywaną, poetycko porywającą nutą refleksji, przemawiając do nas: "patrzcie, oto życie pisze wystarczająco zagmatwane scenariusze, cała reszta to niewiele znaczące brednie".
Dla mnie i pewnie dla wielu tych, co są równie zachwyceni "Demonem", obcowanie z taką literaturą jest też trochę czytaniem o własnych losach, jak niewiele zabrakło, żeby znaleźć się w nieodpowiednim miejscu i nieodpowiednim czasie. Przymiotniki "piękna, błyskotliwa, zachwycająca" są za małe, żeby oddać jak bardzo warto przeczytać tą książkę.

Życie wpędza nas w matnię, zaplątaną pogoń za marzeniami, za osiągnięciami, za budowaniem relacji, natomiast konsekwentnie zapominamy, że są wśród nas tacy ludzie, którzy rodząc się w takich miejscach jak hrabstwo Lee, dzielnie podążają od jednej katastrofy do drugiej, dostrzegając w tym ż...

Rozwiń

Zwiń

Czytając "Problem trzech ciał" nie rozumiałem fenomenu Cixina Liu, natomiast "Piorunem kulistym" muszę uznać, że trafił w moje literackie gusta. Choć nadal w wielu momentach sposób prowadzenia fabuły jest... taki, że i bez oglądania nazwiska na okładce wiesz kto pisze. Same naleciałości kulturowe są momentami dość męczące, choć z całą pewnością czynią tą pozycję jeszcze ciekawszą.
Autor prowadzi nas przez życie Chena, który w młodym wieku traci rodziców na skutek działania pioruna kulistego. Wokół tego niezmiernie rzadkiego zjawiska meteorologicznego oraz życia Chena badającego je niestrudzenie, krąży fabuła już do końca, tworząc dość ciekawy, choć mocno nieprawdopodobny, obraz wyjaśniający czym ono tak naprawdę jest. Tym nie mniej wyobraźnia zabiera nas w tą przygodę w sposób całkiem sugestywny, należy na pewno docenić że nie jest to oklepany temat, tylko coś zupełnie nowego, a Cixin wycisnął z niego chyba wszystko, co było do wyciśnięcia.

Czytając "Problem trzech ciał" nie rozumiałem fenomenu Cixina Liu, natomiast "Piorunem kulistym" muszę uznać, że trafił w moje literackie gusta. Choć nadal w wielu momentach sposób prowadzenia fabuły jest... taki, że i bez oglądania nazwiska na okładce wiesz kto pisze. ...

Rozwiń

Zwiń