Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Człowiek musi mieć wspomnienia, bez nich nie istnieje, jest pusty.”

Dziennikarz Rafał Terlecki otrzymuje informację o szkole nielegałów, która funkcjonowała w pobliżu jego rodzinnego Wolsztyna. Dziennikarskie śledztwo szybko wchodzi na niebezpieczne tory. Okazuje się że sprawa jest niezwykle delikatna i życie Terleckiego jest zagrożone. Ten jednak nie odpuszcza i z narażeniami życia dąży do rozwiązania sprawy, która prowadzi na najwyższe szczeble polityczne.

„Ludzie nieustannie rozprawiający o patriotyzmie i Bogu często mają na sumieniu bardzo nieładne uczynki.”

„Fabryka szpiegów” to najnowsza książka autorstwa Piotra Gajdzińskiego. Ponownie głównym bohaterem jest dziennikarz Rafał Terlecki, ale każdy z tomów to właściwie osobna historia i można je czytać zupełnie niezależnie od siebie. Historia przedstawiona tutaj jest niezwykle ciekawa. Sięga bowiem 1945 roku, kiedy w jednym z wielkopolskich pałaców utworzono szkołę nielegałów. Okazuje się, że działania Sowietów, które miały miejsce tak wiele lat temu, rezonują w teraźniejszości, a obudzeni szpiedzy stają się bardzo niebezpieczni.
Tak jak poprzednie tytuły autorstwa Piotra Gajdzińskiego czyta się świetnie. Historia wciąga od pierwszych stron, a kilka sprawnych zwrotów akcji zaskakuje tak bardzo, że ciężko odłożyć lekturę na później. Mamy tu rosyjskich szpiegów, wielką politykę, wielkie biznesy, niebezpieczne układy na najwyższych szczeblach. Mamy bohaterów, których już znamy i tych zupełnie nowych. Trochę kryminału, trochę sensacji i szczypta thrillera. Setki wypalonych papierosów i …alkohole z najwyższej półki 😉😎
Wydaje mi się, że to najlepszy tytuł autora, ale chyba o każdej jego książę tak mówię, więc najwyraźniej mam do niego słabość 😉😂
Lubię po prostu sprawnie napisane historie, które wciągają tak bardzo, że zapominamy o otaczającym nas świecie.
Rozrywka w najlepszym wydaniu! Polecam!

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Muza.

„Człowiek musi mieć wspomnienia, bez nich nie istnieje, jest pusty.”

Dziennikarz Rafał Terlecki otrzymuje informację o szkole nielegałów, która funkcjonowała w pobliżu jego rodzinnego Wolsztyna. Dziennikarskie śledztwo szybko wchodzi na niebezpieczne tory. Okazuje się że sprawa jest niezw...

Rozwiń

Zwiń

“Do kobiet trzeba być podejściowym. Dzień dobry, przepraszam, proszę. Miłe słówka, prezenciki. No i słuchać ich. One same mówią, czego by chciały. Spełniasz wpierw ich zachcianki, a potem, jak się zakochają, robią co im każesz. Proste.”

On. Miły, przystojny, szarmancki i świetnie ubrany.
One. Młode, w średnim wieku i starsze. Wszystkie poszukujące akceptacji, miłości i szczęścia. Kiedy go spotkały na swojej drodze wszytko inne zeszło na dalszy plan. One żyją dla niego. A on może obiecać im wszystko to, czego one potrzebują.
Bajka? Nie… koszmar…

“Ten facet jest jak z romantycznego filmu. Z tym źe bez perypetii i wszystko kończy się dobrze…”

Najnowsza książka Katarzyny Bondy to powieść napisana na kanwie prawdziwych wydarzeń. Wydarzeń wciąż świeżych, bowiem pierwowzór głównego bohatera tej powieści został skazany na karę dożywotniego więzienia dopiero rok temu. Sprawa ta ma nadal wiele wątków do rozwikłania, białych plam, których wyjaśnienie może otworzyć kolejne “puszki Pandory”.
Cała ta historia jest tak nieprawdopodobna, że gdyby nie była prawdziwa, to nie miała by racji bytu jako fabuła powieściowa.
Gdzieś kiedyś przeczytałam, albo usłyszałam, że prawda jest czasami straszniejsza od fikcji. “Krew w piach” potwierdza tę tezę. Lektura tej książki jest wstrząsająca.
Autorka zmieniła imiona i nazwiska bohaterów, miejsce w którym są osadzone wydarzenia i niektóre wątki tej historii po to, by jako powieść nabrała odpowiedniego kształtu. Co szczegółowo jest również wyjaśnione w posłowiu.
Nie mogłam się oderwać… wciąż nie mogę uwierzyć… Śledziłam tę historię od początku, w lokalnych mediach, bo tak naprawdę działa się tuż obok mnie. Żyło nią całe miasto i wszyscy byli równie skonfundowani kiedy prawda wyszła na jaw. Niedowierzanie, złość i bezsilność opanowały miasto na wiele dni.
“Krew w piach” oprócz oczywistej funkcji przekazania czytelnikowi tej historii, ma również inną, zdecydowanie ważniejszą. Mianowicie przypomina, że wszędzie może być niebezpiecznie. Że złe rzeczy nie dzieją się tylko w filmach i książkach. Że ci najsłabsi, często zagubieni, tak bardzo pragnący szczęścia, mogą być znakomitym celem. Że często to kobiety. Zakochane, tracące dla tej miłości głowę i kontakt z rzeczywistością.
Czy to źle? Chyba nie - przecież o takiej miłości piszą w powieściach.
Czy to niebezpieczne? Zdecydowanie tak…

Wszyscy przejdziemy w pewnym momencie do zwykłego porządku. Emocje opadną. Będą tacy, pewnie bliscy ofiar, którzy już zawsze będą się zastanawiali, czy wtedy mogli zrobić coś więcej. Będą też tacy, którzy będą szczęśliwi, że nigdy nie spotkali tego człowieka na swojej drodze.
Mnie ta historia nauczyła jednego - kochajmy życie, poddajmy się jego nurtowi, ale pamiętajmy, że złe rzeczy dzieją się także tutaj.

Piękna okładka!

“Do kobiet trzeba być podejściowym. Dzień dobry, przepraszam, proszę. Miłe słówka, prezenciki. No i słuchać ich. One same mówią, czego by chciały. Spełniasz wpierw ich zachcianki, a potem, jak się zakochają, robią co im każesz. Proste.”

On. Miły, przystojny, szarmancki i świetnie ubrany. ...

Rozwiń

Zwiń

„Goulue. Tak, to było odpowiednie słowo. Idealnie oddawało charakter Louise Weber, jej zachłanność i ogromny apetyt na życie. Pragnienie innego, lepszego losu towarzyszyło jej od bardzo dawna. Czuła, że ma w sobie siłę, by osiągnąć więcej niż jest jej pisane i wyzwolić się z nędznego świata pralni Noiset.”

Nastoletnia Louise pracuje razem z matką w jednej z paryskich pralni. Odkąd zostały same los ich nie oszczędza. Louise cały czas wspomina piękne dni spędzone z ojcem i dziadkami w Alzacji. Z tych czasów pozostała jej pasja jaką jest taniec. Louise zaczyna potajemnie wymykać się nocami z domu by odwiedzać okryty złą sławą Montmartre. Tam poznaje przyjaciół i w końcu jej marzenie się spełnia. Dziewczyna stawia wszystko na jedną kartę.
Tak rodzi się nowa gwiazda, królowa Montmartre- La Goulue.

„Szczęście mogli osiągnąć tylko ci, którzy potrafili cieszyć się chwilą. Liczyły się spotkania, momenty ekstazy, chwile zapierające dech w piersiach, spędzone z bratnymi duszami, czas kiedy pękają wszystkie tamy. Chwile, gdy granice zostają zniesione.”

„Tancerka z Moulin Rouge” autorstwa Tanji Steinlechner to powieść oparta na prawdziwej historii, która wydarzyła się w Paryżu pod koniec dziewiętnastego wieku. Były to lata wielkich przemian w wielu dziedzinach i niesamowitego postępu. Historia działa się na oczach ludzi, impresjoniści zmieniali sztukę, Eiffel budował tę ohydną konstrukcję na wystawę światową, a Louise Weber stawała się wielką tancerką.
Zawsze chciała osiągnąć sukces, ale chyba wtedy nie przypuszczała, że nawet tak wiele lat później jej nazwisko, a właściwie pseudonim sceniczny, będzie nierozerwalnie kojarzył się z kankanem. Że stanie się królową Montmartre. I mimo, że jak wszyscy wiemy, historia Louise Weber jest tragiczna, to La Goulou stała się nieśmiertelna. Wykorzystała swoje pięć minut najlepiej jak tylko potrafiła.
Historia Louise Weber w tej książce jest mocno fabularyzowana. Nie jest to jednak biografia, więc zupełnie nie przeszkadza to w jej odbiorze. Wręcz odwrotnie. Autorka stworzyła tu wspaniały, niezwykle kolorowy świat, który bardzo mocno zakotwiczyła w czasoprzestrzeni, zwracając uwagę na ważne wydarzenia przemian społeczno-kulturowych. Klimat powieści jest niesamowity, autorce udało się ukazać pasmo wzlotów i upadków nie tylko Louise, ale także jej przyjaciół, w sposób bardzo przystępny i ciekawy.
I nawet jak po cichu myślę sobie, że pewnie nie było wtedy tak kolorowo i La Goulue miała zdecydowanie trudniejsze życie niż tu przedstawione, to nie przeszkadza mi to w odbiorze powieści… w odczytaniu przesłania, które niesie.
Lektura „Tancerki z Moulin Rouge” to dobrze spędzony czas. Powieść jest niezwykle wciągająca, a książka jest po prostu piękna. Genialna okładka, na której wykorzystano plakat autorstwa Toulouse-Lautreca, artysty tak samo mocno i nierozerwalnie związanego z paryskim Montmartre jak sama La Goulue.
Brawa za grafikę, brawa za tłumaczenie - Wydawnictwo Marginesy nie zawodzi!
Polecam gorąco!

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Marginesy.

„Goulue. Tak, to było odpowiednie słowo. Idealnie oddawało charakter Louise Weber, jej zachłanność i ogromny apetyt na życie. Pragnienie innego, lepszego losu towarzyszyło jej od bardzo dawna. Czuła, że ma w sobie siłę, by osiągnąć więcej niż jest jej pisane i wyzwolić się z nędznego świat...

Rozwiń

Zwiń