Spędziłam z tą książką dość sporo czasu. Mnogość postaci i miejsc wymaga skupienia, co spowalnia czytanie, ale z drugiej strony przedłuża przyjemność. A tej przyjemności podczas czytania było sporo. Mnie książka bardzo się podobała. Autor stopniowo wprowadza czytelnika do świata agentów, powoli buduje nastrój, buduje napięcie, by później przyspieszyć i wywołać wypieki na twarzy. Ostatnie mniej więcej 200 stron akcja pędzi, wywołuje wiele emocji. Warto przeczytać ten spokojniejszy wstęp, by móc doświadczyć tak dobrego zakończenia.
Dolina szpiegów to świetna powieść szpiegowska, której akcja dzieje się podczas II wojny światowej. Działalność wywiadowcza, podwójne tożsamości, niebezpieczne akcje, zdrady, dużo wątków, postaci i miejsc, które w odpowiednim czasie dobrze się łączą. Dla złagadzania nieco wojennego obrazu całości jest tu także wątek romantyczny.
Emocjonujące spotkanie dwóch agentów. Z jednej strony Niemiec Carl von Wedel (Amber) pracujący dla polskiego wywiadu, a z drugiej groźny agent niemieckiego wywiadu działający w Wielkiej Brytanii „Lothar”.
Amber trafia na ślad Lothara. Wkrótce zostaje wysłany do tajnej szkoły wywiadu w Zakopanem, gdzie odkrywa archiwum z bardzo istotnymi dla dalszych losów wojny dokumentami. Zapada decyzja o przejęciu tego archiwum, co sprowadzi na bohatera ogromne niebezpieczeństwo. Rozpoczyna się akcja z udziałem cichociemnych. Są doskonale wyszkoleni i zdeterminowani, ale czy to wystarczy by wygrać ze znacznie liczniejszymi siłami wroga?
Polecam.

Spędziłam z tą książką dość sporo czasu. Mnogość postaci i miejsc wymaga skupienia, co spowalnia czytanie, ale z drugiej strony przedłuża przyjemność. A tej przyjemności podczas czytania było sporo. Mnie książka bardzo się podobała. Autor stopniowo wprowadza czytelnika do świata agentów, powoli buduje nastrój, buduje napięcie, by później przyspieszyć i wywołać wypieki na...

Bardzo dobra książka, polecam każdemu.

Bardzo dobra książka, polecam każdemu.

„Dolina szpiegów” nie należy do moich ulubionych gatunków literackich a wojna nie jest moim ulubionym tematem - jednak przeczytałam książkę do końca. Przyznam się, że łatwo nie było - bo zawiązanie akcji i nakreślenie bohaterów - ciągnęło się w nieskończoność.
Zebranie wszystkich wątków w całość zajmuje jednak sporo czasu, przeszkadzał mi brak płynności a przez to źle mi się tę książkę czytało. Kto, po co i jak do tego doszło - nawet nie chodzi o szczegóły i drobiazgowość, może to sposób narracji, nie wiem ale książka sensacyjna powinna budować napięcie a tu było raczej słabo. .... Chyba najlepszą jest część "zakopiańska" - bo najwięcej się tu dzieje, odpowiada mi dynamika opisów i akcji - zupełnie jakby Autor wreszcie się "rozpisał" i wszystko nabrało właściwego tempa.
Książka przeczytana...

„Dolina szpiegów” nie należy do moich ulubionych gatunków literackich a wojna nie jest moim ulubionym tematem - jednak przeczytałam książkę do końca. Przyznam się, że łatwo nie było - bo zawiązanie akcji i nakreślenie bohaterów - ciągnęło się w nieskończoność.
Zebranie wszystkich wątków w całość zajmuje jednak sporo czasu, przeszkadzał mi brak płynności a przez to źle...

„Dolinę szpiegów” czytało mi się jak krew z nosa. Jestem na ogół upartym czytelnikiem i nie lubię porzucać książek przed ich skończeniem, a ta książka nie posiada aż tak złej narracji, jeśli chodzi o sam język, aby stała się absolutnie nieznośna – niemniej przeprawa przez nią była wyjątkowo nudna i bolesna.
Sam pomysł na fabułę nie był zły, bo zasadza się na akcji, jaką wywiad polski ma przeprowadzić w celu kradzieży archiwum z danymi nazistowskich agentów, a autor przejawia tu pewne przygotowanie warsztatowe, potrafi w sposób logiczny, a nieraz zajmujący prowadzić historię. Niestety mimo to treść ma pewne poważne wady.
Tym, co mnie męczyło podczas lektury, jest tendencja Michniewicza to składania tekstu z bardzo dużej ilości krótkich, pojednyczych zdań – w moim odczuciu odbiera to fabule płynności, odziera ją z dynamizmu czysto literackiego. Ponadto w książce występuje ogromna ilość powtórzeń: raz jest to na przykład niepotrzebne wyjaśnienie wypowiedzi bohatera, która sama w sobie jest wystarczająco klarowna, nieraz jest to opisanie tego samego zdarzenia z różnych perspektyw, które zamiast dodawać wydarzeniom wielowymairowości, tylko je dublują.
Książka ma ponad 600 stron i niestety bardzo duża jej część to zbędne opisy, rozwlekające w nieskończoność akcję i całe mnóstwo powtórzeń, które powodują, że w powieści nie ma żadnego napięcia, a losy bohaterów nie intrygują.
„Dolina szpiegów” okrutnie mnie wymęczyła i na pewno jej nie polecam.

„Dolinę szpiegów” czytało mi się jak krew z nosa. Jestem na ogół upartym czytelnikiem i nie lubię porzucać książek przed ich skończeniem, a ta książka nie posiada aż tak złej narracji, jeśli chodzi o sam język, aby stała się absolutnie nieznośna – niemniej przeprawa przez nią była wyjątkowo nudna i bolesna.
Sam pomysł na fabułę nie był zły, bo zasadza się na akcji, jaką...

Druga książką autora a ja już wiem, że dzięki Panu Robertowi Michniewiczowi dodaję sensację do gatunku literatury, po który będę sięgała częściej.
Powieść szpiegowska, czyli coś, po co do tej pory sięgałam niezwykle rzadko, do tego akcja umiejscowiona w czasach II Wojny Światowej, a jakby tego było mało, całość opisana na ponad 600 stronach! Moja pierwsza myśl „Czy ja temu podołam?!”. Już od pierwszych stron wiedziałam, że tak. Co więcej, nie mogłam się od książki oderwać i wkurzałam się, że mam tak mało czasu, by zatopić się w lekturze, a ostatnie 200 stron przeczytałam właściwie jednym tchem. Jakie to było dobre! Wartka akcja, język i styl autora, które sprawiają, że czytelnik czuje się jakby brał udział w akcjach razem z bohaterami i współodczuwa razem z nimi ich emocje. Wątek romantyczny pojawiający się w powieści, dodający smaczku ale całkowicie nienachalny. Do tego wszystkiego świetnie wykreowani bohaterowie. Postać „Lothara”, to istny majstersztyk! Wraz z rozwojem fabuły targał mną cały wachlarz emocji z nim związany - od niechęci, przez wkurzenie, do lekkiej nutki nadziei na ocieplenie wizerunku, by na koniec… Ale to już zostawię dla siebie, by zbyt wiele nie zdradzić tym, co jeszcze lekturę mają przed sobą 😉 O głównym bohaterze, Carlu von Wedelu wspominać już chyba nie muszę, bo myślę, że ten uroczy gentelmen byłby w stanie oczarować praktycznie każdą kobietę. Smaczku dodają opisywane w książce szpiegowskie sztuczki i procedury. Co tu dużo mówić - autor doskonale zna przepis na świetną powieść. Polecam i czekam na więcej.

Druga książką autora a ja już wiem, że dzięki Panu Robertowi Michniewiczowi dodaję sensację do gatunku literatury, po który będę sięgała częściej.
Powieść szpiegowska, czyli coś, po co do tej pory sięgałam niezwykle rzadko, do tego akcja umiejscowiona w czasach II Wojny Światowej, a jakby tego było mało, całość opisana na ponad 600 stronach! Moja pierwsza myśl „Czy ja temu...

Dobry thriller w kostiumie II wojny światowej, bez wnikliwości i faktografii np. w stylu Siembiedy. Bardzo dobrze skrojony finał, wcześniejsze 2/3 czyta się jednak bez oszołomienia i uzależnienia. Relacje między bohaterami kreślone dość prostą kreską, za to fabuła żywo pomyka... Dość emocjonująca rozrywka.

Dobry thriller w kostiumie II wojny światowej, bez wnikliwości i faktografii np. w stylu Siembiedy. Bardzo dobrze skrojony finał, wcześniejsze 2/3 czyta się jednak bez oszołomienia i uzależnienia. Relacje między bohaterami kreślone dość prostą kreską, za to fabuła żywo pomyka... Dość emocjonująca rozrywka.

„Dolina szpiegów” Roberta Michniewicza to książka, w której nie ma czasu na nudę, dzieje się w niej niezwykle wiele, należy dobrze skupić się podczas czytania, aby nie wypaść z obiegu. Zdecydowanie jest to powieść szpiegowska, na bardzo wysokim poziomie!
Akcja książki rozpoczyna się w Wielkiej Brytanii, gdzie Abwehry, Carl von Wedel, który pracuje dla polskiego wywiadu, dostarcza aliantom cenne informacje, dotyczące działania niemieckich szpiegów. Kiedy zostaje wysłany do tajnej szkoły agentów, do Zakopanego odkrywa, że znajduje się tam tajne archiwum dokumentów. Grupa najlepiej wyszkolonych cichociemnych ma za zadanie zdobycie dokumentów, jednak znajdą się również osoby, które będą chciały zniweczyć te plany!
Książka bogata jest w wielu bohaterów, którzy przyciągają uwagę. Żadna z postaci, tak naprawdę nie jest zwyczajna, nijaka, ale każda z nich coś wnosi do akcji. Nie brakuje intryg i intrygantów, a zagadki i niedomówienia dosłownie się piętrzą podczas czytania! Myślę jednak, że autor stanął na wysokości zadania i wszystkie klocki poukładał w odpowiedni sposób, dawkując emocje, zagadki i bohaterów. Dla mnie mistrzostwem jest napisanie tak świetnej powieści szpiegowskiej, w której wszystko ze sobą współgra, czyta się ją z zaciekawieniem, a po zakończeniu ma się ochotę na jeszcze!
Ponieważ było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autora, to teraz będę miała co nadrabiać!

„Dolina szpiegów” Roberta Michniewicza to książka, w której nie ma czasu na nudę, dzieje się w niej niezwykle wiele, należy dobrze skupić się podczas czytania, aby nie wypaść z obiegu. Zdecydowanie jest to powieść szpiegowska, na bardzo wysokim poziomie!
Akcja książki rozpoczyna się w Wielkiej Brytanii, gdzie Abwehry, Carl von Wedel, który pracuje dla polskiego wywiadu,...

Kochasz historię drugiej wojny światowej? Połączenie rozrywki i wątków historycznych z brawurowymi akcjami, dreszczem adrenaliny oraz działalnością szpiegowską? To połączenie wprost idealne!

Przed wami nieodkładalna powieść szpiegowska, dobrze oddane realia drugiej wojny światowej i więcej niż szczypta sensacji! Plus wątek romantyczny, namiętność, nieustanne zagrożenie i zdrada... Wybuchowa, napisana z wielkim rozmachem, ukazująca dramatyczny wyścig z czasem. Czy Carl von Wedel, kapitan Abwehry, pracujący dla polskiego wywiadu przeprowadzi swoją błyskotliwą akcję, czy też zostanie złapany i stracony za zdradę?

"Dolina szpiegów" to fantastyczna rozrywka! Autor zabiera nas w niebezpieczny świat szpiegowskiej działalności, podwójnej tożsamości, ryzyka i w sam środek wojennej zawieruchy. Berlin, Londyn, Zakopane... Sieć połączeń jest skomplikowana, pełna zależności i groźby zdekonspirowania. Co tu się dzieje? Praca wywiadowcza, wielopłaszczyznowe podejście, mnóstwo wątków, które zbiegają się w odpowiednim czasie i miejscu!
Ujmuje kreacja głównego bohatera, jego spryt, inteligencja, stalowe nerwy i honor, odwaga, lojalność i oddanie dla dobra sprawy!

Ciekawa, wciągająca, barwna, istne pandemonium walki o dobrą sprawę, trzyma w napięciu do ostatniej strony!mimo, że obszerna, nie dłuży się, a wręcz przeciwnie! Wątki polityczne wzbogacone o wątek osobisty młodego arystokraty nadają historii dodatkowych walorów i emocji! Z wypiekami czekałam na finał tej historii, to jest po prostu bardzo dobre! 8,5/10

Kochasz historię drugiej wojny światowej? Połączenie rozrywki i wątków historycznych z brawurowymi akcjami, dreszczem adrenaliny oraz działalnością szpiegowską? To połączenie wprost idealne!

Przed wami nieodkładalna powieść szpiegowska, dobrze oddane realia drugiej wojny światowej i więcej niż szczypta sensacji! Plus wątek romantyczny, namiętność, nieustanne zagrożenie i...

Powieść o walce wywiadów, bohaterskie, zdradzie i miłości

Akcja tej historii toczy się w roku 1944, kiedy wszędzie
dopingowała wojna. To wtedy kapitan Car, pracownik polskiego wywiadu zaczyna swoją przygodę.

Odkrywa niemieckiego agenta działającego w wielkiej Brytanii. Sam zostaje wysłany do tajnej szkoły gdzie odkrywa ważne informacje.

Tymczasem w Londynie zapadają ważne decyzje. Chcą zdobyć dokumenty. I oni i hitlerowskie służby. A Carl jest na. Ich celowniku. Jak rozwinie się ta akcja?

Bogato opisane tło historyczne, szczegółowe, wciągająca, wielowątkowa akcja, dużo wydarzeń i napięcia.

Powieść o walce wywiadów, bohaterskie, zdradzie i miłości

Akcja tej historii toczy się w roku 1944, kiedy wszędzie
dopingowała wojna. To wtedy kapitan Car, pracownik polskiego wywiadu zaczyna swoją przygodę.

Odkrywa niemieckiego agenta działającego w wielkiej Brytanii. Sam zostaje wysłany do tajnej szkoły gdzie odkrywa ważne informacje.

Tymczasem w Londynie zapadają...

Dolina szpiegów - moja recenzja
Będąc Autorem należy mieć nie lada odwagę by napisać powieść szpiegowską, której bohaterem jest Niemiec, agent polskiego wywiadu, wysoki oficer w szeregach SD, a wcześniej Abwehry i nie wejść w krępujące schematy i klisze. Kultowy w Polsce kapitan Hans Kloss i także Max Otto von Stierlitz, choć z dzisiejszej perspektywy trochę zabawni, są nadal dobrze uplasowani w naszej zbiorowej pamięci tego gatunku, więc mogą być dla autora sporym utrudnieniem.

Na taki niespodziewany ruch zdecydował się Robert Michniewicz w swojej zaledwie drugiej powieści, co teoretycznie bardzo zwiększa olbrzymie ryzyko popadnięcia we wtórność gatunku i próbę reanimowania literackiego trupa, jakby mogło wydawać się na pierwszy rzut oka. Tym bardziej, że pierwsza powieść autora była uplasowania w jakby bardziej dla czytelnika “atrakcyjniejszych” okolicznościach i czasach. Z tych powodów byłem bardzo ciekaw tej książki i oczekiwałem jej z dużym zainteresowaniem.

Mówiąc szczerze, nie bardzo wiem od czego zacząć. Zacznę zatem od fabuły. Wyobraźmy sobie olbrzymią halę wypełnioną wieloma liniami klocków domina (wątków). Te linie uruchamiane są przez ludzi, którzy na początku nie mają ze sobą nic wspólnego. Maszyneria idzie w ruch. Klocki domina pędzą w różnych kierunkach, przecinając się, czasami blokując lub niespodziewanie uruchamiając nowe linie.
Mogłoby się wydawać, że pozorny chaos wydarzeń końcówki IIWŚ będzie dla czytelnika trudny do ogarnięcia. Nic bardziej mylnego. Pan Michniewicz prowadzi narrację w taki sposób, by czytelnik (we własnej ocenie) nie stracił orientacji (i zainteresowania),choć wątki, które chwilowo urywają się, pozornie prowadzą do nikąd, ale tylko pozornie. Narracja jest bardzo precyzyjna, więc radzę czytelnikom zwracać uwagę nawet na pozornie nieważne wydarzenia, lub rozmowy. Tutaj prawie wszystko ma jakieś znaczenie.

Oczywiście po pułkowniku wywiadu należy się spodziewać, że potrafi skonstruować wielopoziomową intrygę, lub taką intrygę rozwiązać. To jedna z umiejętności wymagana od oficerów wywiadu i oczywiście autora tego typu powieści. Problem polega jednak na tym w jaki sposób zostanie to opisane i tutaj Pan Michniewicz pokazuje nam literackie mistrzostwo. Z przyjemnością czyta się każde zdanie i to nie tylko dlatego, że powieść pisana jest doskonałym językiem. Lekki i przejrzysty język i sposób narracji pozwalają nam na dokładne poznanie bohaterów tej powieści na podstawie akcji i prowadzonych rozmów. Opisywane wydarzenia nie pozostawiają wątpliwości z kim mamy do czynienia, jacy to ludzie, a mamy tutaj całą galerię ludzkich postaci kilku różnych narodowości, klas społecznych, wykształcenia. Mamy też wielkie uczucia i namiętności.

Dbałość o szczegóły w tej powieści jest zaskakująca. Dotyczy to szczegółów topograficznych, historycznych, obyczajowych i technicznych. Podczas gdy pozyskanie szczegółów technicznych (marki samochodów, rodzaje numerów rejestracyjnych, rodzajów broni, struktur organizacyjnych, itp) nie jest w dzisiejszych czasach aż takie skomplikowane, oddanie klimatu tamtej epoki w trzech różnych państwach, zwyczajów różnych grup społecznych, zachowania, sposobu mówienia i wielu innych, jest już sztuką. Szczególnie, że w Niemczech ostatnich lat wojny miłość do wodza i wiara w jego nieomylność nie były takie oczywiste, szczególnie w elitach. Dawały o sobie znać uśpione animozje pomiędzy starymi elitami, a nowymi. Nie jest też łatwo opisać różne typy funkcjonariuszy systemu. Nie mamy tutaj inteligentnych inaczej “Brunerów”, których łatwo wyprowadzić w pole. Bohater, a raczej bohaterowie tej książki mierzą się z ludźmi wprawdzie brutalnymi i moralnie prymitywnymi, ale nie pozbawionymi przebiegłości i swego rodzaju inteligencji. Psychopaci często mają swoją precyzyjną logikę działania. Przewija się więc cała galeria postaci, od karierowiczów po ideowców, wszystko co wydaje na świat każdy totalitarny system. Ludzi, dzięki którym taki system może powstać i potem upaść.

Już po kilkudziesięciu stronach kompletnie zapomina się o wspomnianym na początku Klossie i Stirlitzu i od pierwszych stron zaprzyjaźnimy się z Carlem von Wedel, niemieckim hrabią w szeregach nazistowskie maszynerii wojennej. Poznajemy go w kilku standardowych momentach szpiegowskiej pracy operacyjnej, które za sprawą nieoczekiwanych zbiegów okoliczności mogą skończyć się tragicznie i o mały włos się tak nie kończą. Poznajemy inteligentnego mężczyznę, który zdając sobie sprawę z ryzyka swojego fachu wie, że strach nie jest jego sprzymierzeńcem i potrafi go opanować. Poznajemy też historię jego werbunku, bardzo logiczną na tle historii jego rodziny, więc nie budzącą zastrzeżeń.

Dodatkowym plusem tej powieści jest dbałość o szczegóły operacyjne i opis klasycznych technik szpiegowskich, które w dzisiejszych czasach niesłusznie uważane są za romantyczną historię tego zawodu. Postęp techniczny jest wprawdzie fascynujący, ale jeśli wziąć pod uwagę, że współczesna technologia jest w rękach tak wywiadów jak i kontrwywiadów, sprawa nie jest już aż tak fascynująca. Czytałem, że coraz więcej wywiadów, w pewnych okolicznościach powraca po części do klasycznych metod operacyjnych, bez użycia nowoczesnej technologii, pozostawiającej elektroniczny ślad. Tym bardziej narracja Pana Michniewicza jest dodatkowym smaczkiem jego powieści. Dowiadujemy się jak bardzo precyzyjna musiała być organizacja siatek szpiegowskich w warunkach nie tylko wojennych, ale także technicznych tego okresu, ilu ludzi musiało precyzyjnie pracować na przekazanie choćby jednej ważnej wiadomości. To powoduje, że ta powieść to nie tylko powieść szpiegowska, ale szpiegowski thriller z najwyższej półki gatunku, który trzyma w napięciu od początku do końca. To nie jest proste gdy powieść ma 649 stron.

Bardzo podoba mi się, że autor wspaniale pokazał, że w pracy wywiadu bardzo ważny jest jeden odważny człowiek, ale na jego sukces akrybicznie pracuje cała armia anonimowych ludzi. Płacą za ten sukces czasami bardzo wysoką cenę.

Pani Kamila Strykowska-Mamot napisała - Wreszcie mamy autora na Miarę Lundluma czy Folleta. Można się z tym spokojnie zgodzić i cieszę się, że polska scena tego gatunku wzbogaciła się o autora tego formatu. Po premierowej powieści “Partnerzy, Początek” Pan Michniewicz słusznie zyskał wielu fanów. Byłemu oficerowi wywiadu o wiele łatwiej technicznie jest umieścić fabułę powieści we współczesnych czasach. Umieszczenie fabuły w czasach odległych o osiemdziesiąt lat, wymaga o wiele więcej wysiłku, precyzji, poszukiwań i studiów. Mogę zatem powiedzieć z ręką na sercu, że po przeczytaniu “Doliny Szpiegów” jestem pewny, że Robert Michniewicz to nie jest “one hit wonder” i właśnie wszedł na stałe do pierwszej ligi autorów tego gatunku.

Dla mnie ta książka to po prostu granat. Na całe szczęście w lecie pojawi się następna powieść, kontynuacja “Partnerów”. Po pierwszej powieści, na spotkania autorskie z Panem Michniewiczem ludzie walili jak w dym…. po jednej powieści!!! Po przeczytaniu “Doliny” obawiam się, że czas będzie pomyśleć o większych pomieszczeniach. No nie wiem, może hale sportowe? 😀
Oczywiście to żart, ale ponieważ bez rozbiegu polubiłem Pana Roberta i jego twórczość, życzę stadionów.

Na końcu muszę dodać, że autor może pisać fantastyczne powieści, ale o końcowym sukcesie decyduje także polityka wydawnictwa, a “Czarna Owca” nie oszczędza na promocji swoich podopiecznych i robi to bardzo dobrze. Mam nadzieję, że nie spocznie i za kilka lat ktoś w jakimś europejskim kraju napisze o nowym autorze - Nareszcie mamy autora na miarę Severskiego i Michniewicza. Tego życzę moim ulubionym szpiegom, gdyż zasługują na to. No i po prostu bardzo ich lubię, gdyż są po prostu sympatycznymi ludźmi.

Dolina szpiegów - moja recenzja
Będąc Autorem należy mieć nie lada odwagę by napisać powieść szpiegowską, której bohaterem jest Niemiec, agent polskiego wywiadu, wysoki oficer w szeregach SD, a wcześniej Abwehry i nie wejść w krępujące schematy i klisze. Kultowy w Polsce kapitan Hans Kloss i także Max Otto von Stierlitz, choć z dzisiejszej perspektywy trochę zabawni, są...