Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam ogromną słabość do twórczości B.A. Paris. Autorka podbiła moje serce powieścią „Za zamkniętymi drzwiami” (dzięki tej książce zrodziła się moja miłość do thrillerów psychologicznych). Kolejne pozycje były niestety słabsze (najmniej podobało mi się „Na skraju załamania”), jednak mimo wszystko każda z książek Paris budziła we mnie wiele emocji i pochłaniałam je z prędkością odrzutowca. Autorka potrafi skutecznie budować napięcie oraz umiejętnie nakreślać sylwetki głównych bohaterów. Lekki warsztat pisarski, mnóstwo tajemnic i niedopowiedzeń, wciągająca fabuła… Jednak żaden z jej następnych thrillerów według mnie nie dorasta nawet do pięt emocjonującemu debiutu.

Duże nadzieje pokładałam w "Przyjaciółce", lecz mimo mojej ulubionej tematyki domestic noir, przedstawiona historia nie porwała mnie, tak jak tego oczekiwałam. Zbyt duże wymagania, czy może już tak trudno mnie zaskoczyć (jako względnie dobrze oczytanej miłośniczki thrillerów)? Pewnie połączeniu obu tych czynników.

Z początku całość zapowiadała się obiecująco, lecz z biegiem przewracanych stron odczuwałam coraz większe znużenie. Na wyczekiwany plot twist czekałam aż do samego epilogu, on nieco wynagrodził mi wcześniejszą nudę, lecz nie usatysfakcjonował. Niestety po lekturze czuję głównie rozczarowanie i muszę przyznać, że po kolejną książkę Paris będę sięgać z mniejszym entuzjazmem.

Mam ogromną słabość do twórczości B.A. Paris. Autorka podbiła moje serce powieścią „Za zamkniętymi drzwiami” (dzięki tej książce zrodziła się moja miłość do thrillerów psychologicznych). Kolejne pozycje były niestety słabsze (najmniej podobało mi się „Na skraju załamania”), jednak mimo wsz...

Rozwiń

Zwiń

Byliście kiedyś w Pieninach?
Ja raz i do dziś pamiętam jak ogromne wrażenie wywarło na mnie Jezioro Czorsztyńskie oraz średniowieczne ruiny zamku znajdujące się na jego brzegu. Przepiękne rejony i nie dziwię się, że Anna Olszewska zdecydowała się właśnie tam umiejscowić akcję swojego debiutanckiego kryminału.

"Osada" to opowieść z niesamowitym klimatem. Mała wieś, stare legendy i szczelnie ukryte tajemnice z przeszłości. Dodajmy jeszcze do tego seryjnego zabójcę, a przepis na emocjonującą historię gwarantowany.

Głównym bohaterem jest Igor Schutt, mężczyzna po przejściach, który osiedla się na półwyspie Stylchyn, aby w końcu zaznać więcej spokoju w swojej egzystencji. Niestety nie jest mu to dane, gdyż już w pierwszych dniach pobytu w wiosce odkrywa ciało brutalnie zamordowanej kobiety.

Z wątkiem teraźniejszym przeplatają się dawne dzieje tytułowej osady, co rzuca Czytelnikowi nieco światła na wydarzenia rozgrywające się obecnie.
Niektóre sekrety stanowczo zbyt długo były ukrywane, lecz prawda ma to do siebie, że w końcu lubi wyjść na jaw.

Książkę przesłuchałam w formie audiobooka i była to rozrywka na najwyższym poziomie. Szczególnie spodobała mi się kreacja postaci i ta oryginalna atmosfera zamkniętej społeczności w otoczeniu majestatycznych krajobrazów. Jestem na tak i czekam na kolejną opowieść autorki w której również (mam nadzieję) pojawi się Igor Schutt.

Byliście kiedyś w Pieninach?
Ja raz i do dziś pamiętam jak ogromne wrażenie wywarło na mnie Jezioro Czorsztyńskie oraz średniowieczne ruiny zamku znajdujące się na jego brzegu. Przepiękne rejony i nie dziwię się, że Anna Olszewska zdecydowała się właśnie tam umiejscowić akcję swojego debiu...

Rozwiń

Zwiń

"Co kryją jej oczy" Sarah Pinborough rozłożyło mnie na łopatki. Do dziś pamiętam jakie emocje towarzyszyły mi podczas czytania zakończenia tego świetnego thrillera. Mózg na ścianie, a szczęka niczym w kreskówkach sunęła po podłodze. Dlatego też musiałam przeczytać najnowszą książkę autorki, tym bardziej, że również zbierała wiele pozytywnych recenzji.

"Insomnia" intryguje i wciąga w tajemniczy świat bezsenności oraz przejmujących wydarzeń z przeszłości.
Jednak... Mam przesyt thrillerów psychologicznych, w których śledzimy losy i najskrytsze myśli bohaterki zastanawiającej się, czy jest na skraju szaleństwa, czy padła ofiarą jakiejś dziwnej manipulacji. Ten motyw jest już tak często powtarzany (albo może to po prostu ja zbyt często trafiam na tego typu książki?), że odebrał mi przyjemność z czytania. Mimo wszystko byłam ogromnie ciekawa zakończenia i muszę przyznać, że ono okazało się bardzo satysfakcjonujące.

A zatem - czy Emma traci zmysły i klarowany osąd na otaczającą ją rzeczywistość? A może, tak jak twierdzi jej matka, szaleństwo ma we krwi i nie ma przed tym ucieczki?

Warto się przekonać jaką intrygę uknuła Pinborough w swoim najnowszym thrillerze, gdyż w pewnych kwestiach jest to niesztampowa i oryginalna historia.

"Co kryją jej oczy" Sarah Pinborough rozłożyło mnie na łopatki. Do dziś pamiętam jakie emocje towarzyszyły mi podczas czytania zakończenia tego świetnego thrillera. Mózg na ścianie, a szczęka niczym w kreskówkach sunęła po podłodze. Dlatego też musiałam przeczytać najnowszą książ...

Rozwiń

Zwiń

Lubisz, gdy czytana historia chwyta Cię za gardło i wyciska łzy?

Jakiś czas temu w relacjach rzuciła mi się w oczy książka, która doprowadziła niektóre z Was do łez. Myślę sobie, że dawno żadna opowieść mnie nie poruszyła w taki sposób, trzeba to zmienić!
Czy płakałam? Były momenty, że oczy zaszły mi mgłą, lecz do wylewu łez było jeszcze daleko.

Dawno nie czytałam już żadnego romansu i mimo smutnej i niezwykle przejmującej tematyki "Zdejmij z nieba księżyc" jej słodka, humorystyczna strona momentami jakoś mnie uwierała. Czy było zbyt słodko? Momentami tak. Ale zaraz później ogrom straty głównego bohatera rozwalała mnie na łopatki. Jest to historia o stracie, żałobie oraz różnych stanach emocjonalnych w obliczu choroby i śmierci. Czy w takich okolicznościach można zachować optymizm i w dalszym ciągu zarażać ludzi uśmiechem? Właśnie taka była Lauren. Ona błyszczała, przekazując swoim bliskim pozytywną energię i zawsze mając w zanadrzu dobre słowo. Kochała życie, dlatego śmiertelna choroba na którą zapadła w tak młodym wieku była szalenie niesprawiedliwa. Tym bardziej, że odnalazła miłość swojego życia i musiała ją opuścić.

Podziwiam Lauren za jej odwagę i waleczne nastawienie względem bezlitosnemu stanu zdrowia, który zbyt szybko się pogarszał. Myślę, że w podobnym położeniu trudno byłoby mi zachować optymizm. Dlatego w tej opowieści bliżej mi do postawy Josha. Bardzo go polubiłam, zwłaszcza że na niektórych płaszczyznach przypominał mnie samą.
"Zdejmij z nieba księżyc" to wartościowa książka ku pochwale życia, małych codziennych chwil oraz docenieniu bliskich nam osób w trudnych, życiowych sytuacjach. Zdecydowanie warto odbyć tę emocjonalną podróż, by przekonać się czy trafi akurat w Twoje serce 😊

Lubisz, gdy czytana historia chwyta Cię za gardło i wyciska łzy?

Jakiś czas temu w relacjach rzuciła mi się w oczy książka, która doprowadziła niektóre z Was do łez. Myślę sobie, że dawno żadna opowieść mnie nie poruszyła w taki sposób, trzeba to zmienić!
Czy płakałam? Były momenty, że o...

Rozwiń

Zwiń

Kraina mrozu, lodu i majestatycznych krajobrazów. Antarktyda przyciąga, fascynuje, czy budzi w Tobie strach? A może zarówno zachwyca, jak i przeraża?

Nigdy nie marzyłam o podroży do odległej do krainy wiecznych śniegów, lecz najnowszy thriller Amy McCulloch sprawił, że zaczęłam się nad tym zastanawiać. Szczególnie zachęciły mnie barwne opisy nietypowych scenerii i możliwość obserwacji humbaków oraz pingwinów w ich naturalnym środowisku.

To było moje drugie spotkanie z twórczością autorki. Przedstawiona historia zaintrygowała mnie od samego początku, czytało mi się lekko i przyjemnie, mimo nieco irytującej głównej bohaterki. To, co najbardziej mnie ujęło w tej opowieści to z pewnością miejsce, gdzie rozgrywała się główna fabuła (na statku, bądź na mroźnym lądzie Antarktydy).

Sama intryga nie porwała mnie na tyle, jak tego oczekiwałam. Liczyłam na większy dreszczyk emocji, choć było poprawnie i ciekawie, autorka mogła nieco bardziej wykorzystać możliwości trudnego położenia Olivii. Zakończenie jest mocnym atutem i oryginalnym zwieńczeniem całej historii. To był dobrze spędzony czas, lecz uważam, że poprzednia książki McCulloch była zdecydowanie lepsza i bardziej emocjonująca.

Kraina mrozu, lodu i majestatycznych krajobrazów. Antarktyda przyciąga, fascynuje, czy budzi w Tobie strach? A może zarówno zachwyca, jak i przeraża?

Nigdy nie marzyłam o podroży do odległej do krainy wiecznych śniegów, lecz najnowszy thriller Amy McCulloch sprawił, że zaczęłam się nad t...

Rozwiń

Zwiń

Tytuł najnowszej książki Camilly Way wzbudził we mnie sprzeczne odczucia. Czy dziecko może być złe? To oksymoron, prawda? No cóż...

Z początku tak właśnie myślałam, lecz pierwsze strony "Złego dziecka" przekonały mnie, że nawet w pozornie niewinnej istocie może kiełkować zalążek zła, który odpowiednio "nakarmiony" spowoduje nieodwracalne szkody.

Hannah od najmłodszych lat wykazywała cechy znacznie odróżniające ją od reszty dzieci. Pozbawiona czułości i przywiązania względem drugiego człowieka (nawet względem własnych rodziców), coraz bardziej zatracała się w fascynacji krzywdą. Ból i cierpienie jednostki sprawiały, że odczuwała trudną do opisania satysfakcję. Właśnie takie emocje zdominowały jej osobowość. Socjopatka?

Beth niejednokrotnie czuła obezwładniający strach, gdy spoglądała w bezduszne oczy swojej córeczki. Jednak kiedy pewnego dnia Hannah przez przypadek poznaje jej sekret z przeszłości, znacznie bardziej obawia się jej kolejnego kroku...

"Złe dziecko" to jeden z tych thrillerów do którego zaglądasz na chwilę z ciekawości i przepadasz niczym kamień w wodę. Trudno oderwać się od tej historii, płynie się jej burzliwym nurtem i z napięcia obgryza paznokcie, gdyż trudno przewidzieć jak potoczą się losy głównych bohaterów.

Być może myślisz, że już wiesz jak skończy się ta opowieść, lecz uwierz mi, Camilla Way przygotowała zaskakujący oraz niebanalny finał i sądzę, że nawet wymagający Czytelnik poczuje się usatysfakcjonowany. Ja byłam! A osobiście uważam się za wybredną w kwestii dobrego thrillera psychologicznego.

Tytuł najnowszej książki Camilly Way wzbudził we mnie sprzeczne odczucia. Czy dziecko może być złe? To oksymoron, prawda? No cóż...

Z początku tak właśnie myślałam, lecz pierwsze strony "Złego dziecka" przekonały mnie, że nawet w pozornie niewinnej istocie może kiełkować zaląże...

Rozwiń

Zwiń

Mam ogromną słabość do kryminalnych serii osadzonych w naszych polskich realiach. "Trzcinowisko" przyciągnęło mnie okładką, a po przeczytaniu zarysu fabuły moje zaintrygowanie znacznie się spotęgowało. Nie potrafiłam przejść obojętnie obok tej książki.

Już na wstępie mogę Wam zdradzić, że moje pierwsze spotkanie z twórczością Kingi Wójcik będę wspominać bardzo pozytywnie. Podziwiam autorkę (i przyznam szczerze, że także zazdroszczę!), że w młodym wieku potrafi stworzyć tak skomplikowane i wielowarstwowe historie! Do tego lekki warsztat pisarski, umiejętność wykreowania gęstej atmosfery podsyconej tajemnicami z przeszłości i... przepis na dobry kryminał gotowy!

Zagadkowe morderstwo sprzed dwudziestu czterech lat nadal pozostaje sprawą, która spędza sen z powiek rodzicom Ewy Ostaszewskiej. Ta tragedia odcisnęła bolesne piętno na bliskich dziewczyny, a także na niektórych mieszkańcach Tomaszowa Mazowieckiego. Ojciec Ewy postanawia podjąć ostatnią, desperacką próbę, aby poznać prawdę o tym, co tak naprawdę spotkało jego ukochaną córkę latem 1999 roku. Postanawia wynająć jednego z najbardziej cenionych detektywów - Aleksandra Zamojskiego. Czy były policjant poradzi sobie z tym trudnym śledztwem?

Zaplątałam się w to tytułowe "Trzcinowisko", brodziłam w morzu kłamstw oraz niedomówień, wraz z detektywem Zamojskim próbując rozwiązać tę zagadkową zbrodnię. I wiecie co? Autorka skutecznie niejednokrotnie myliła tropy, że prawda do której udało nam się w końcu dotrzeć okazała się sporym zaskoczeniem. Lubię tego typu zakończenia.
Dodatkowo zżyłam się z bohaterami opowieści i jestem ciekawa kontynuacji ich losów!

Mam ogromną słabość do kryminalnych serii osadzonych w naszych polskich realiach. "Trzcinowisko" przyciągnęło mnie okładką, a po przeczytaniu zarysu fabuły moje zaintrygowanie znacznie się spotęgowało. Nie potrafiłam przejść obojętnie obok tej książki.

Już na wstępie mogę Wam z...

Rozwiń

Zwiń

Ciemne labirynty licznych zaułków Paryża w 1830 roku nie uwodziły urokiem jak obecnie. Różnica była diametralna. Zdecydowanie nie chciałabym znaleźć się w tych mglistych uliczkach tuż po zmroku. Ryzyko utraty portfela, bądź nabycie guza było wysoko prawdopodobne, szczęściem byłoby spotkanie na swej drodze jedynie wychudzonych żebraków, bądź nachalnych prostytutek. Mimo wszystko XIX wieczne miasto świateł potrafiło ująć niepowtarzalną atmosferą, gęstym i mrocznym klimatem, który w powieści "Biuro do spraw tajemnych" otula Czytelnika niczym niekoniecznie przyjemny w dotyku, ciężki koc. Nie były to łatwe czasy, lecz niesamowicie intrygujące i przełomowe, jeśli chodzi o rozwój nauki. Gorzej, że ten prężny rozwój nauki w połączeniu z ezoteryzmem staje się natchnieniem do popełnienia zbrodni...

Dawno nie czytałam żadnego retro kryminału i muszę przyznać, że stęskniłam się za tym gatunkiem. Uwielbiam takie podróże w czasie, tym bardziej do dziejów tak skrajnie odległych od teraźniejszości. Do tego malowniczy Paryż, który współcześnie uchodzi za romantyczne i piękną stolicę Francji, a niegdyś był miejscem, które mogłoby budzić wyłącznie strach i wstręt (zwłaszcza w przedstawionej historii).

Groteskowa i tajemnicza zbrodnia okazuje się frapującym wstępem do emocjonujących wydarzeń od których niejednokrotnie włos jeżył się na mojej głowie. Mroczna atmosfera skutecznie uwypukla narastający niepokój, potęgując się w trakcie lektury. Główna fabuła przeplata się ze wstrząsającymi wspomnieniami niejakiego Damiena. To, co spotkało tego biednego chłopca, nie śniło nam się nawet w najgorszych koszmarach...

Tym, co wyróżnia "Biuro do spraw tajemnych" na tle innych kryminałów w podobnym klimacie niewątpliwie jest oryginalny główny bohater. Młody inspektor Valentin Verne z tajemniczą przeszłością wzbudza podziw dzięki swojej niebywałej inteligencji i przenikliwości. Mógł zostać cenionym naukowcem, a jednak wybrał karierę policyjną. Co go do tego skłoniło? Ja już wiem i poznanie prawdy nie spowodowało, że moja fascynacja młodym inspektorem rozwiała się - wręcz przeciwnie, nadal jestem nim oczarowana (i nie chodzi wcale o jego anielską aparycję!). Cieszę się, że ta książka to zaledwie początek serii, gdyż to świetny wstęp do dalszych przygód Valentina, zwiastujący rozrywkę na najwyższym poziomie!

Ciemne labirynty licznych zaułków Paryża w 1830 roku nie uwodziły urokiem jak obecnie. Różnica była diametralna. Zdecydowanie nie chciałabym znaleźć się w tych mglistych uliczkach tuż po zmroku. Ryzyko utraty portfela, bądź nabycie guza było wysoko prawdopodobne, szczęściem byłoby spotkani...

Rozwiń

Zwiń