Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Gdzie nie sięgają zorze" na drodze wydawniczej przeszła sporo, włącznie z przejściem z innego wydawnictwa. Wtedy to irytowało, ale teraz sobie myślę, że stało się dobrze, bo w końcu trafiła w fajne ręce.

Premiera odbyła się na Targach Książki i Mediów Vivelo, gdzie mogliście też uczestniczyć w spotkaniu z autorką i zdobyć podpis. Powieść Pauliny Piontek ukazała się nakładem wydawnictwa Spisek Pisarzy.

Wkraczamy do Eanareth, krainy niegdyś tętniącej magią, gdzie piękne zorze na niebie były powszechne, a magia w każdym zakamarku, czarownice wiodły dobry żywot. Obecnie, jeśli chcą żyć, muszą uciekać w miejsca jeszcze bezpieczne. Magia umiera, panoszy się mrok, obdarzeni są prześladowani...

Powieść rozpoczynamy krocząc u boku tajemniczego łowcy, wędrującego przez śnieżne zaspy w realiach niezbyt sprzyjających. Mężczyzna, niegdyś obdarzony mianem najwytrwalszego teraz miał te pochwały za nic. Nie miał już ani swoich ludzi, ani siły którą niegdyś posiadał, a jak tak dalej pójdzie to straci w tych zaspach również życie. Tym bardziej że właśnie czai się na niego sfora groźnych wilków... Na szczęście po chwili strachu, zakapturzona postać ratuje nieszczęśnika. Mężczyzna ląduje w chatce Alviry, czarownicy, gdzie otrzymuje upragniony czas na dojście do siebie.

Einar, bo tak mu na imię, wędruje z Brekki, gdzie miał coś załatwić. Gdy już to zrobił zajął się poszukiwaniami... kogo lub czego? Tego dowiecie się z książki. Już teraz jednak zaznaczę, że on też ma za sobą bardzo tragiczną przeszłość.To jak rozpisała ją autorka jest niezwykle emocjonalne. Czuć ciary, smutek i irytację, a po chwili nienawiść do ludzi, którzy do nieszczęść doprowadzili.

Alvira jest wiedźmą posługującą się runami. Kobieta znajduje doskonałe porozumienie z naturą, a swoje życie prowadzi w chatce głęboko w lesie, w otoczeniu watahy wilków. Jest pyskata, świetnie zna się na magii ziół i nie znosi sprzeciwu. To charakterna kobieta, której nie da się nie lubić. A wilki? Są jej całkowicie posłuszna, cała groźna sfora przy Alvirze zachowuje się niczym stadko rozkosznych szczeniaczków. Na odludziu pełnym magii, czarownica mieszka od trzech lat. W tym momencie takie rejony to rzadkość, choć jeszcze nie tak dawno cała kraina tętniła magią dostępną dla każdego. A potem przyszedł Veazir, przez który ona, jej matka i inne kobiety doznały niewybaczalnych krzywd, o których wolałaby nie pamiętać. A my czytając o nich, nie raz poczujemy prawdziwe ciary grozy.

Przez najeźdźcę wszystkie kobiety, wykazujące choć odrobinę umiejętności władania magią przechodzą prawdziwe piekło. Równiez te niemagiczne są traktowane przedmiotowo, niczym podludzie, mają być absolutnie posłuszne swoim panom - mężczyznom. Magia umiera, czarownice palone są żywcem a lasy, a za nimi miasta, dosłownie umierają. Panuje strach. Samotne kobiety żyją przekonaniem, że płci przeciwnej należy się bać. Nie mają nic swojego, mieszkają w domach wspólnych. Z mężem u boku też nie jest lepiej - są wręcz własnością. Mężczyźni dla kobiet nie są łagodni, traktują je przedmiotowo, choć nie wszyscy, to jednak jest to znaczna większość.

W końcu, gdy Einar dochodzi do siebie, Alvira wyrusza w drogę a on razem z nią. I tu się na chwilę zatrzymam. Paulina Piontek, w tym całym mrocznym, okrutnym bałaganie, stworzyła tak przepiękną relację, że nie da się o tym nie wspomnieć. Dialogi, przekomarzanki, a jednocześnie szacunek i rodząca się z czasem nić porozumienia sprawiają, że to jeden z najpiękniejszych wątków, jakie można spotkać w książkach. Jeżeli liczycie na wyuzdane sceny erotyczne, na które jest teraz jakaś, niezrozumiała dla mnie, moda to tu ich nie znajdziecie. Znajdziecie natomiast ogrzewającą serducho relację, dzięki której na bank się uśmiechniecie. Wspomniana relacja rozwija się dość wolno, spokojnie, jednak konsekwentnie.

Bardzo polubiłam się z Alvirą, na tyle by uznać ją za jedną z moich ulubionych książkowych bohaterek. Jest pyskata, bezczelna, nie znosi sprzeciwu. Jej charakter, niesamowicie barwny, sprawia że kolejne kroki bohaterki śledzi się z ochotą. Einar natomiast to uroczy facet, który skradnie serce niejednej czytelniczki.

System magiczny w swoim świecie autorka dopracowała i przedstawiła czytelnikom w jasny sposób. Opiera się on na runach, magia jest powiązana z naturą i zorzami, a tam gdzie swe rządy wprowadza Veazir po prostu nie istnieje. Czarownice porozumiewają się z Puszczą, potrafią rozmawiać ze zwierzętami, co wydało mi się ogromnie ciekawe. I przyjemne. Autorka w fajny sposób oprowadza po swoim świecie dając czytelnikom możliwość poznania go, jednocześnie zostawiając masę tajemnic do odkrycia. Wszystko pachnie sosną, świeżosypiącym śniegiem i mchem. Jest jednocześnie brutalnie i bezwzględnie, mroku nie brakuje, ale też kolorowo.

Początek książki jest spokojny, choć da się wyczuć czające zagrożenie. Niemniej jest on na tyle dobrze napisany, że pomimo wspomnianego spokoju nie nuży. Zakończenie, poprzedzone dynamicznymi scenami walk, będące dobrym zwieńczeniem całości, wywołuje szczery uśmiech na twarzy.

W powieści otrzymujemy motywy zemsty, najeźdźcy, buntu, powstania, walki o siebie. Uwielbiam scenę w której Alvira przekracza próg swojego rodzinnego domu. Jej przywitanie z mamą, ciepło, czy samo podejście rodzicielki... wszystko to jest pięknym kontrastem dla okrutnego świata z zewnątrz, który funduje Veazir. To świetnie wpleciona odrobina światełka dla wszechobecnego mroku jaki niosą za sobą poczynania oprawcy czarownic. Nie braknie magii skandynawskich ziem, czy motywów z legend.

Polecam tę książkę każdemu. W procesie wydawniczym przeszła niestety swoje, warto było jednak czekać. Nie dość, że wizualnie przepięknie wydana to jeszcze bogata w cudowną treść. Paulina Piontek wkroczyła na rynek literacki dając nadzieję na jeszcze wiele dobrego.

"Gdzie nie sięgają zorze" to solidny comfort book, po który śmiało można sięgnąć po ciężkim dniu. Do tego herbatka, ładnie pachnącą świeczka. Gwarantuję, że to doskonały przepis na wyjątkową chwilę dla siebie. Książka dostępna jest w papierze, a także e-booku m.in. na Legimi.

"Gdzie nie sięgają zorze" na drodze wydawniczej przeszła sporo, włącznie z przejściem z innego wydawnictwa. Wtedy to irytowało, ale teraz sobie myślę, że stało się dobrze, bo w końcu trafiła w fajne ręce.

Premiera odbyła się na Targach Książki i Mediów Vivelo, gdzie mogliście t...

Rozwiń

Zwiń

Pewnego dnia, z nicości wyłoniła się Kraina Przeklętych, powszechnie nazywana Madichon. Nikt nigdy nie wyjaśnił jak i kiedy to się stało. Uznano to za niezaprzeczalny fakt, podobnie jak pojawienie się ludzi. Baldwin Pierwszy Przeklęty, o którym dowiadujemy się na wstępie, swoją lekceważącą postawą wobec bóstw i wręcz kpiną pod ich adresem zesłał na siebie i swoich potomków klątwę. Doprowadziła ona do tego, że każdy z nich rodził się martwy lub nie dożywał świtu. W końcu bogowie postanowili zadrwić jeszcze bardziej... w końcu co najbardziej zaboli ojca? Utrata dziecka, które mógł wychowywać, prawda? Ale co jeśli, któreś z dzieci nie mogąc dłużej ukrywać drzemiącej mocy zabije połowę wioski? Kolejne wydarzenia doprowadziły do szaleństwa matki dzieci Baldwina, a bogowie w końcu poczuli żal pod jej adresem. Zdecydowali o podziale Madichon na dwie krainy: Chon i Madi. Ta pierwsza, mniejsza, lecz żyzna i zielona, do której przenieśli kobietę. Ta druga, ogromna, ciemna, mroczna, kamienista, w której pozostal Baldwin. Krainy oddzielała nicość. Po kolejnych wydarzeniach narodziła się Rasa Przeklętych - najinteligentniejsza, dominująca i najbardziej egoistyczna.

Tyle z przeszłości. Wraz z kolejnymi rozdziałami przenosimy się do czasów dla książki współczesnych, gdzie poznajemy Nyselle, osiemnastolatkę, która nie pała miłością do swojego miasta, a największą tego przyczyną była Świątynia. Miejsce otoczone mgiełką boskości. Główna bohaterka, porzucona przez matkę, wychowana w sierocińcu, w końcu, przypadkiem, dowiaduje się że ma brata. Aktualnie pracownica burdelu, w który przekształcono sierociniec do którego należała. Szczęście w nieszczęściu była tam jedynie lub aż pomocnicą burdel mamy.

Dziewczyna wychowana w sierocińcu, przekonana że nie ma nikogo, kilka kolejnych stron później otrzymuje wiedzę, która budzi w niej nadzieję. A także wolę walki o kolejne informacje. Okazało się bowiem, że jej matka zostawiła list. List będący obecnie w lapskach Landry - burdel mamy, który żeby odzyskać naszą bohaterka musi posunąć się do szantażu. Bohaterka liczyła, że wraz z zapisanymi przez matkę słowami, otrzyma jakieś wskazówki, odpowiedzi na dręczące pytania, wyjaśnienia... cokolwiek. Otrzymała tymczasem jeszcze więcej niewiadomych.

"Klątwa Pierwszych" jest powieścią, która na tle innych broni się świetnym zamysłem na fabułę i tematyką. Tematyka voodoo jest niestety poruszana dość rzadko a tutaj autorka wykorzystała temat, o którym wie naprawdę sporo. I to widać już po samym wykorzystaniu odpowiedniego słownictwa. Książka zaczyna się słowniczkiem, który wszystkie niejasności czytelnikowi szybko rozjaśni, a dodatkowo w samym tekście, podczas używania pojęć, są one wyjaśniane na tyle, że nie trzeba się niemal w ogóle cofać. Autorka zastosowała sporo ułatwień obcowania z tekstem, dla kogoś kto pojęcia voodoo w ogóle nie zna.

Autorka E. Nowak stworzyła piękny, mroczny, dość okrutny i brutalny świat z niepowtarzalnym vibem, który przyciąga i aż do końca puścić nie pozwala. I to, mimo że poziom całości jest w mojej ocenie dość nierówny. Są fragmenty, które pochłaniałam bez opamiętania, ale były też takie, które niestety mi się dłużyły. Te drugie mogą czytelnika nieco zmęczyć, jednak gdy przez nie przebrniemy i przymkniemy oko to na końcu okazuje się, że dostaliśmy fajną książkę. Na pewno oryginalną.

Czy jest to książka, którą zapamiętam na dłużej? Nie wiem, czas zweryfikuje, wiem jednak że w trakcie czytania bawiłam się dobrze. Lekkość autorki sprawiła, że losy Nyselle śledziłam z ochotą. Książka jest z gatunku fantasy, to na pewno, jednak nie brakuje tu elementów obyczajowych czy miejsc, w których poczujecie ciarki. Jest też sporo emocji, a bohaterowie dadzą się lubić.

W ogólnym rozrachunku, na pewno będę śledzić dalsze losy pisarskie autorki. Widzę tutaj masę potencjału i pomysłowości, i jestem ciekawa jak one się rozwiną.

Pewnego dnia, z nicości wyłoniła się Kraina Przeklętych, powszechnie nazywana Madichon. Nikt nigdy nie wyjaśnił jak i kiedy to się stało. Uznano to za niezaprzeczalny fakt, podobnie jak pojawienie się ludzi. Baldwin Pierwszy Przeklęty, o którym dowiadujemy się na wstępie, swoją lekceważącą...

Rozwiń

Zwiń

W świat książki Macieja Lewandowskiego możemy wejść dzięki wydawnictwu Mięta. "Grzechòt" swą premierę miał 24 kwietnia bieżącego roku, a to co otrzymaliśmy to przyjemny, acz niepokojący horror.

Autor przenosi nas do nadmorskiej wsi leżącej na Pomorzu. To tam rozegra się dramat trójki przyjaciół.

Czartyże, wieś w której trwa akcja powieści, to klasyczna malutka miejscowość, otoczona lasami i polami, w której plotka ma niesamowitą moc. To moc zdolna zniszczyć życie niejednego mieszkańca. Poznajemy Kubę, Maję i Sławka, którzy właśnie rozkoszują się wakacjami. Pech chciał, że w trakcie gry w piłkę na miejscowym boisku ta zostaje wykopana zbyt mocno. Tym samym ląduje za płotem, gdzieś w wysokich trawach posesji Winnickiego, który nie jest ulubieńcem okolicznych mieszkańców: uważany jest za dziwaka, a panująca plotka głosi, że lepiej się do niego nie zbliżać. Po piłkę wysłany został Jakub, którego, jak na dziecko w jego wieku przystało, cechuje ogromna ciekawość. W trakcie poszukiwań, chłopak natrafia na stodołę, która wręcz krzyczy do niego: "sprawdź co ukrywam!". Choć nigdy wcześniej nie zwrócił na budynek uwagi (to nie pierwszy raz wędrówki po piłkę w to miejsce), tym razem jest inaczej, a uchylonym lekko drzwiom ciężko się oprzeć. Odkryty w ten sposób wrak czarnego, budzącego grozę samym byciem, samochodu, niedługo później, rozpocznie polowanie... a najbliższa noc młodego odkrywcy nie będzie należała do najspokojniejszych. To ledwie ułamek tego, co za chwilę się wydarzy.

W końcu, po serii dziwnych i co najmniej niepokojących zdarzeń, Kuba ze swoją paczką postanawiają dociec prawdy. Uważają, że dorośli ukrywają przed nimi zbyt wiele i nie robią absolutnie nic z nieszczęściem, które właśnie przechodzi przez ich wioskę.

Przyznam, że już w pierwszych ledwie 20 stronach czułam niepewność, strach i delikatne mrowienie w okolicach karku i ramion. Natomiast w momencie przekraczania, przez Kubę, drzwi stodoły czułam chłód. Później jest tylko lepiej, autor uchyla więcej tajemnic, które zamiast rozwiązać zagadkę dodają coraz więcej niewiadomych rodzących w czytelniku ciekawość i lęk.

Kojarzycie ten motyw w horrorach, gdy coś gdzieś skrobie lub skrzypi i absolutnie nie powinno się w tym kierunku iść? Główny bohater oczywiście idzie. To właśnie taki jest "Grzechòt". Czuć, że tam coś jest, i koniecznie chce się to odkryć. Mroczna otoczka tylko dopełnia całości.

Maciej Lewandowski w swojej powieści wykorzystał masę miejskich, dobrze znanych legend. Również tych, którymi w dzieciństwie straszyli nas dorośli. Czytając tę książkę na pewno poczujecie sentyment i co najmniej kilka razy wrócicie myślami do czasów dziecięcej sielanki.

Spodobał mi się sposób przedstawienia dzieciaków w powieści. Wciąż są dziećmi, ich zachowania są dostosowane do wieku, jednak nie są głupi czy naiwni, a ich działania cechuje spora ostrożność i masa odwagi. Pomimo ostrożności nie brak im dziecięcej ciekawości. To mądre głowy, których kroki śledzi się z przyjemnością.

W tym całym przerażającym bałaganie, autor nie zapomniał o poczuciu humoru, które świetnie ukazują chociażby dialogi trójki przyjaciół. Są one lekkie, dostosowane do wieku bohaterów. Przewiną się przekomarzanki i zabawne dyskusje, które na chwilę pozwolą odsapnąć. Jednak nie na długo, jedynie na chwilę uśpią czujność niczym cisza przed burzą. Maciej Lewandowski świetnie poradził sobie z przyciągnięciem czytelnika od pierwszych stron i utrzymaniem go dobrze budowanym napięciem. Oczywiście po to, by finał był na zadowalającym poziomie i zwieńczyło go niekoniecznie nieme "wow" czytelnika.

Groza, czy niesamowita frajda jaką niesie obcowanie z tą książką to jedno. Nie zapomniano tutaj o tym, by pomiędzy wiersze wcisnąć chociażby przekaz o ogromnej ważności szczerej przyjaźni. Warto to docenić.

Jeżeli szukacie dobrej książki z gatunku urban fantasy ze sporą domieszką grozy, chcecie poczuć ciarki na plecach i poobcować z legendami to "Grzechòt" jest dla Was pozycją obowiązkową. Powieść będzie odpowiednia również dla młodszego czytelnika, a przez wzgląd na wykorzystaną lokację i okres letni nada się jako książka na wakacje.

W świat książki Macieja Lewandowskiego możemy wejść dzięki wydawnictwu Mięta. "Grzechòt" swą premierę miał 24 kwietnia bieżącego roku, a to co otrzymaliśmy to przyjemny, acz niepokojący horror.

Autor przenosi nas do nadmorskiej wsi leżącej na Pomorzu. To tam rozegra się dramat t...

Rozwiń

Zwiń

"Zakon Mimów" to drugi tom cyklu "Czas żniw" Samanthy Shannon. Książka ukazała się w 2015 roku, więc dość dawno. Uważam jednak, że cała seria jest ponadczasowa. To około 540 stron dobrze skonstruowanej, wyróżniającej się fantastyki. Seria na naszym rynku ukazała się dzięki wydawnictwu SQN.

Wracamy na ulice sajońskiego Londynu, ale zanim wkroczymy w nie na dobre, razem z główną bohaterką uciekamy z brutalnej kolonii karnej Szeol I. Mówiąc wprost - tom drugi zaczyna się tam, gdzie kończy się tom pierwszy. Po druzgocącej ucieczce, która ze względu na dramatycznie niską ilość ocalonych, nie wyszła tak jak byśmy tego chcieli Paige, wahając się, wraca do syndykatu swojego mim-lorda Jaxona Halla. Ciałem będąc przy nim, a duchem i myślami zupełnie gdzie indziej, nasza Blada Śniąca stara się wypełniać jego polecenia, a jednocześnie kombinować za plecami. Cele jej i Jaxa różnią się zbyt mocno, a to przyniesie pewne konsekwencje i niespodziewane wydarzenia.

Tom pierwszy ukazał kłamstwa, zdrady, intrygi i wszystko to co kryje się za sajońską władzą. W drugim zaś Paige będzie próbowała coś z tą wiedzą zrobić, będąc jednocześnie bardzo niewygodną postacią dla panujących. Swoimi działaniami zaś będzie próbowała wnieść choć trochę sprawiedliwości i wolności dla jasnowidzów, których życie dalekie jest od sprawiedliwego. Osoby obdarzone wciąż muszą kryć się w podziemiu, w każdej chwili mogą zostać złapani i zamordowani, a Sajon wciąż kombinuje jak utrudnić ich życie jeszcze bardziej.

W "Zakonie Mimów" autorka wyraźnie się rozkręca, oddając czytelnikowi książkę wciągającą i bardziej zaskakującą, a przy tym jeszcze odważniejszą. Poziom pisarskiego kunsztu, warsztatu a także pomysłowości Samanthy Shannon wyraźnie rosną.

Paige Mahoney jest bardzo dobrze napisaną bohaterką, której charakter dojrzewa, a jej podejście do rzeczy wyraźnie się zmienia. Z zastraszonej przez swojego mim-lorda dziewczyny, dochodzi do poziomu odważnej kobiety, która wie czego chce i jest gotowa otwarcie się buntować by to dostać. Blada Śniąca wciąż szkoli swój dar jasnowidzenia, towarzyszymy jej w treningach, obserwujemy niemal każdy jej krok. To nie jest kolejna książka z tych, w których bohater otrzymuje nagły wzrost siły niewiadomo skąd, ma nadmiar szczęścia i wszystko mu wychodzi, bo tak. Paige widocznie uczy się na swoich niepowodzeniach. I faktycznie, została obdarzona najpotężniejszym i najrzadszym darem, jednak jej dojście na szczyt, na który wciąż idzie, podyktowane jest ciężką pracą, doświadczeniami i ciągłym szkoleniem się. Paige jest bardzo ludzka, realistyczna, niczym poza jasnowidzeniem, nie odbiega od zwykłego człowieka. To sprawia, że łatwo można się z nią zżyć, by kibicować czy przeżywać emocje tak jak ona.

Jaxon Hall, początkowo wydający się zbawcą dla jasnowidzów należących do jego Siedmiu Tarcz, okazuje się nie być nieskazitelny. Ta dobroć okazuje się być maską, za którą kryje się kolorowa, tajemnicza a jednocześnie bezwzględną postać. Jax jest typem, który będzie dążył po trupach do celu. W tym tomie poznajemy go nieco bliżej, autorka uchyla kilka kart z jego dzieciństwa i przeszłości, co wcale nie rozjaśnia tej sylwetki. Przeciwnie - dodaje jeszcze więcej tajemniczości i niewiadomych. W efekcie otrzymujemy intrygującego mim-lorda, którego poczynania, dalekie od moralnie właściwych, będziemy śledzić z ochotą.

Z drugiej strony - Naczelnik Arcturus Mesarthim. Wciąż tajemniczy, z maską obojętności Refaita, zdrajca swej rasy. Początkowo wróg numer jeden dla Paige, z czasem niemalże bratnia dusza. W "Zakonie Mimów" otrzymujemy nieco więcej informacji na temat tego, czym ta rasa jest, skąd się wzięła i o co właściwie chodzi z tą zdradą.

Samantha Shannon w swojej powieści wykorzystuje Londyn, Oksford i Irlandię, wspomina o Francji, rysując je na swój sposób. Dzięki temu otrzymujemy urban fantasy w znanym nam świecie, co dodaje realizmu, a także nie umniejsza wszechobecnym tajemnicom.

W książce nie brakuje emocji. Można zapłakać, zaśmiać się, wkurzyć... a czasem rozczulić. To, co mi się tutaj spodobało to ewolucja relacji Paige i Naczelnika. Początkowo dwie istoty pałające do siebie nienawiścią, muszą sobie zaufać.

Po bardzo dobrym "Czasie żniw" Samantha Shannon oddała w ręce czytelników świetny "Zakon Mimów", którego klątwa drugiego tomu na pewno nie dopadła. Zakończenia w obu książkach są na zadowalającym poziomie, zachęcają do tego by praktycznie od razu wziąć w ręce kolejną część. Na tę chwilę autorka ta to dla mnie odkrycie tego roku.

"Zakon Mimów" to drugi tom cyklu "Czas żniw" Samanthy Shannon. Książka ukazała się w 2015 roku, więc dość dawno. Uważam jednak, że cała seria jest ponadczasowa. To około 540 stron dobrze skonstruowanej, wyróżniającej się fantastyki. Seria na naszym rynku ukazała się dzi...

Rozwiń

Zwiń

„Iron Flame” to dość okazałych rozmiarów cegiełka, będąca bezpośrednią kontynuacją „Fourth Wing”. Autorką cyklu jest Rebecca Yarros, natomiast gatunkowo to dość mroczne romantasy. Seria na polskim rynku ukazała się dzięki wydawnictwu Hype. I chwała za to, bo nie wiem jak jest z Wami, ale dla mnie to jedna z tych serii, które wyjątkowo mocno do mnie przemawiają.

Co dostajemy tym razem?
Violet przetrwała pierwszy rok nauki w Basgiacie – navarriańskiej uczelni wojskowej. Ku zaskoczeniu wielu, i samej siebie, dziewczynie udało się przejść przez ten etap nauki bez uszczerbku na zdrowiu. Ba! Wybrały ją dwa najrzadsze smoki, w tym jeden praktycznie najpotężniejszy, a do tego włada piorunami. Co prawda jeszcze dość nieporadnie, jednak nie zmienia to faktu, że osoby z taką mocą nie było od dawna. Tym samym Vi urasta do rangi osoby, której należy się bać, staje się też swego rodzaju ciekawostką i przeszkodą. Tym bardziej, że jest w posiadaniu tajemnic, o których nikt inny nie ma pojęcia.

„Sekrety umierają wraz z ludźmi, którzy ich strzegą.”

Ciąg dalszy pod linkiem:
https://www.instagram.com/p/C5nxwD3M8kF/

„Iron Flame” to dość okazałych rozmiarów cegiełka, będąca bezpośrednią kontynuacją „Fourth Wing”. Autorką cyklu jest Rebecca Yarros, natomiast gatunkowo to dość mroczne romantasy. Seria na polskim rynku ukazała się dzięki wydawnictwu Hype. I chwała za to, bo nie wiem jak jest z Wami, ale d...

Rozwiń

Zwiń

Sięgacie po książki, o których jest aż tak głośno w social mediach czy raczej ich unikacie?

🍀

Ja raczej unikam, nie raz się przekonałam, że powieść, która szumnie hula po różnych topkach i tiktokach nie jest dla mnie niczym wartym uwagi. Jednak, gdy zobaczyłam „Fourth Wing. Czwarte skrzydło” pomyślałam o daniu tej ostatniej szansy tego typu książkom, no bo są smoki, jest magia, jest klimatyczna szkoła, a ja to lubię. To był strzał w dziesiątkę, a książkę wchłonęłam w chwilę po to, by od razu zabrać się za tom drugi.

🍀

Towarzyszymy Violet Sorrengail, drobnej, uroczej dziewczynie z ambicjami na zostanie zawodową skrybką. Niestety, jej matka ma całkowicie odmienne plany na życie córki. Vi ma zostać jeżdżczynią, choć w ogóle się do tego nie nadaje. Setki młodych ludzi przygotowywały się do rozpoczęcia służby Navarze. Od najmłodszych lat uczyli się jak być najmądrzejszymi i najsilniejszymi i przygotowywali do nauki w Kwadrancie Jeźdźców Basgiathu, tymczasem nasza główna bohaterka miała na to pół roku. Dokładnie tak - w sześć miesięcy ogarnąć to, na co inni mieli całe lata. By dosiadać smoka, ba, by ten smok w ogóle wybrał, trzeba być silnym, wysportowanym, o trochę większych gabarytach, a Sorrengail jest tego przeciwieństwem w każdym tego słowa znaczeniu. Nie dość, że drobna to jeszcze z niedomagającymi stawami. W dodatku przez znienawidzone nazwisko polowało będzie na nią pół szkoły, a niebezpieczny już z samego spojrzenia Xaden Riorson pragnie jej śmierci, niczym małe dziecko pierwszej gwiazdki. Tu nic nie może pójść dobrze...

Ciąg dalszy pod linkiem:
https://www.instagram.com/p/C5f_jBnIaMG/

Sięgacie po książki, o których jest aż tak głośno w social mediach czy raczej ich unikacie?

🍀

Ja raczej unikam, nie raz się przekonałam, że powieść, która szumnie hula po różnych topkach i tiktokach nie jest dla mnie niczym wartym uwagi. Jednak, gdy zobaczyłam „Fourth Wing. Czwarte skrzy...

Rozwiń

Zwiń

Jakiś czas temu zdarzyło mi się przeczytać książkę, o której w zeszłym roku było całkiem głośno. Mowa tu o „Cmentarzu osobliwości” Pauliny Hendel, powieści która ukazała się nakładem wydawnictwa We need YA. To 480 stron historii, która grzeje serce po to by za chwilę wywołać ciarki przerażenia. Śmiało można po nią sięgnąć po ciężkim dniu, by odpocząć.

Maximus Opoka to teoretycznie zwykły kurier kasty, który w pewnym momencie zostaje złapany na próbie okradnięcia swojego szefa. Chwilę później trafia na dywanik z łatką zdrajcy. Oczywiście Max nie zamierza czekać na żadne kary ani słuchać oskarżeń w nieskończoność. Ucieka. Niedługo później w życiu naszego głównego bohatera zjawia się tajemniczy mężczyzna, który twierdzi, że Opoka jest spadkobiercą. Ale nie byle czego. Malowniczy dworek, własna świta, hektary ziemi pełnej zieleni... gdzie może być haczyk? No bo przecież gdzieś musi być, prawda? No musi. Do dworku należy jeden z cmentarzy osobliwości, o który nasz spadkobierca będzie musiał zadbać...

Ciąg dalszy pod linkiem:
https://www.instagram.com/p/C5YfO-4MCfv/

Jakiś czas temu zdarzyło mi się przeczytać książkę, o której w zeszłym roku było całkiem głośno. Mowa tu o „Cmentarzu osobliwości” Pauliny Hendel, powieści która ukazała się nakładem wydawnictwa We need YA. To 480 stron historii, która grzeje serce po to by za chwilę wywołać ciarki przeraż...

Rozwiń

Zwiń