Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiele razy już wspomniałam, że Robert Małecki jest autorem, którego bestsellerowa seria o przygodach Bernarda Grossa zapoczątkowała moją miłość do powieści kryminalnych. Książki autora biorę w ciemno i za każdym razem jestem w pełni usatysfakcjonowana lekturą.
„Zapadlina” to trzeci tom świetnej serii kryminalnej z Marią Herman i Olgierdem Borewiczem, policjantami z Archiwum X, którzy zmagają się nie tylko z trudnymi do rozwiązania sprawami kryminalnymi sprzed lat, ale również z własnymi demonami i problemami osobistymi.

Niemal dwadzieścia latem temu doszło do wypadku, w którym zginął Jacek Malinowski. Jednak jego ciała nigdy nie odnaleziono. Dzisiaj kluczowy świadek postanawia zmienić swoje zeznania, podważając tym samym zebrane dotychczas dowody i ustalenia policji. Komisarz Maria Herman postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i zbadać wszystkie tropy z przeszłości.

„Zapadlina”, jak i poprzednie książki z serii, wciąga niesamowicie od pierwszych stron. Robert Małecki to mistrz w kreowaniu zarówno intrygujących bohaterów, jak również mrocznej i pełnej tajemnic zagadki kryminalnej. Autor zadbał również o to, by historia z kart książki dostarczyła czytelnikom dużą dawkę emocji. „Zapadlina” to nie tylko powieść kryminalna, w której pierwsze skrzypce gra prowadzone śledztwo i chęć odkrycia prawdy, co takiego wydarzyło się przed dwudziestu laty i gdzie zniknął Jacek Malinowski. To przede wszystkim historia o braku zrozumienia i akceptacji, której zakończenie porusza i skłania do refleksji.
„Zapadlina” to jedna z tych książek, której nie sposób odłożyć, nim wszystkie elementy układanki nie znajdą się na swoim miejscu. Od pierwszych stron wciągnęłam się w tę historię i czytałam ją z zapartym tchem. I być może fabuła, a wraz z nią toczące się śledztwo nie pędzą z zawrotną prędkością, to jednak książkę czyta się z ogromnym zaangażowaniem, wręcz fascynacją i nieodpartym pragnieniem poznania jej zakończenia. Autor kolejny raz mnie nie zawiódł. Oddał w nasze ręce świetnie skrojony kryminał, który zaskakuje i trzyma w napięciu do samego końca. Niezmiennie jestem zachwycona kunsztem pisarskim Roberta Małeckiego i wiem, że jeszcze wiele razy będę się nim zachwycała. Z niecierpliwością wyczekuję kolejnej książki, a Was mocno zachęcam do lektury.

Wiele razy już wspomniałam, że Robert Małecki jest autorem, którego bestsellerowa seria o przygodach Bernarda Grossa zapoczątkowała moją miłość do powieści kryminalnych. Książki autora biorę w ciemno i za każdym razem jestem w pełni usatysfakcjonowana lekturą.
„Zapadlina” to trzeci tom świ...

Rozwiń

Zwiń

Lubię sięgać po debiuty i poznawać nowych autorów, szczególnie z naszego rodzimego podwórka. „Rykowisko” to debiutancka powieść Julii Halladin. Zaintrygowana mroczną okładką i opisem zapowiadającym klimatyczną historię nie mogłam sobie odmówić tej książki.

Podczas jednej z listopadowych nocy w Czarnej Górze dochodzi do tragedii. W starym internacie wybucha pożar. Na miejscu zostają znalezione zwłoki mężczyzny, jednak już po wstępnych oględzinach policja podejrzewa, że nie zginął on w pożarze.
Sprawą pożaru i morderstwa mocno interesują się nauczycieli religioznawstwa i dwie uczennice pobliskiej szkoły policealnej. Trop, na który trafiają, prowadzi do słowiańskiej sekty i tajemniczych zaginięć sprzed lat.

Julia Halladin na kartach swojej debiutanckiej powieści zabiera nas do Czarnej Góry, gdzie śledzimy wydarzenia, a dwóch perspektyw czasowych. Pierwsza to czasy obecne druga zaś to wydarzenia z początku lat 90. XX wieku. „Rykowisko” to powieść kryminalna, która wciąga od pierwszych stron, a ciekawie poprowadzona fabuła intryguje tak mocno, że ciężko oderwać się od lektury. Autorka umiejętnie balansuje pomiędzy teraźniejszością a wydarzeniami sprzed lat, pomału odkrywa przed nami kolejne karty prowadzonego śledztwa, podczas którego na jaw wychodzą mroczne tajemnice.
„Rykowisko” to bardzo udany debiut Julii Halladin. Autorka zadbała, by historia, którą oddała w ręce czytelników, była mroczna i przepełniona tajemnicami Wplotła w swoją powieść ciekawą legendę o Rogatym Lesie, dzięki temu historia nabiera mrocznego i pełnego grozy klimatu. Być może tempo akcji nie jest zawrotne, jednak prowadzone przez policję śledztwo i spisane w formacie pamiętnika wydarzenia sprzed lat mocno intrygują, podsycają ciekawość i sprawiają, że książkę czyta się ogromnym zaangażowaniem. Autorka ma lekki i przyjemny w odbiorze styl, potrafi stworzyć niesamowity klimat, połączyć powieść kryminalną z elementami zjawisk paranormalnych. Z przyjemnością będę śledziła karierę pisarską autorki, a Was zachęcam do sięgnięcia po „Rykowisko”.

Lubię sięgać po debiuty i poznawać nowych autorów, szczególnie z naszego rodzimego podwórka. „Rykowisko” to debiutancka powieść Julii Halladin. Zaintrygowana mroczną okładką i opisem zapowiadającym klimatyczną historię nie mogłam sobie odmówić tej książki.

Podczas jednej z listopadowych n...

Rozwiń

Zwiń

Rebecca Yarros, jedna z najpopularniejszych autorek, której książki pokochały miliony czytelniczek na cały świecie. Choć na co dzień nie czytam powieści romantycznych ani fantastyki, tak przyznać muszę, że pióro autorki mocno mnie intrygowało. Wiele pozytywnych opinii czytałam na temat książek Yarros, wiele osób zachwycało się historiami, które wychodzą spod jej pióra, dlatego też zdecydowałam się sięgnąć po jej debiutancką powieść „Każdym skrawkiem duszy”.

„Wiedziała. Właśnie dlatego mama nie otworzyła drzwi. Zdawała sobie sprawę, że tata zginął”.

W dniu, w którym December Howard wbrew prośbom matki otwiera drzwi oficerom wojskowym, ich poukładane życie w jednej chwili rozsypuje się na milion kawałków. Pogrążona w żałobie matka nie jest w stanie zająć się rodziną i wszystkie obowiązki spadają na dwudziestoletnią December. W tym ciężkim dla wszystkich czasie w życiu dziewczyny niespodziewanie zjawia się Josh Walker – gwiazda hokeja i jednocześnie chłopak, w którym December podkochiwała się w liceum. Choć Ember w pełni chciałaby poświęcić się dla bliskich, uporać się z traumą, a uczucia odstawić na bok, nie może zaprzeczyć, że jest coś, co przyciąga ją do Josha.

„Każdym skrawkiem duszy” to debiutancka powieść Rebecci Yarros. Cieszę się, że właśnie ta historia była moim pierwszym spotkaniem z twórczością autorki.
„Każdym skrawkiem duszy” to historia, do której zasiadłam z nadzieją na emocjonującą lekturę i taką też historię dostałam. Już na wstępie Rebecca Yarros zaserwowała mi taką dawkę emocji, że poczułam wzbierające się pod powiekami łzy. Chłonęłam tę powieść z ogromnym zaangażowaniem, kartkowałam kolejne strony, nie mogąc oderwać się od lektury. „Niespodzianki”, jakie zaserwował December los rozrywały moje serce na kawałki. I choć fabuła momentami może wydawać się chaotyczna, a uczucie, które łączy bohaterów, rozwija się zadziwiająco szybko, to trzeba przyznać, że Yarros potrafi zaintrygować czytelnika, stworzyć opowieść przepełnioną wieloma emocjami, a przy tym poruszyć najbardziej zatwardziałe serce. Dodatkowym atutem jest lekkie pióro autorki, które sprawia, że przez powieść dosłownie płyniemy.
„Każdym skrawkiem duszy” to bardzo przejmująca lektura, w której Rebecca Yarros porusza trudne tematy, takie jak żałoba, próba poradzenia sobie ze stratą bliskiej osoby, zdrada. Jednak to nie wszystko, autorka bowiem w piękny i bardzo obrazowy sposób kreśli przed nami rozwijające się pomiędzy młodymi ludźmi uczucie, które przepełnione jest namiętnością, pragnieniem i nadzieją.
Debiutancka powieść Rebecci Yarros zrobiła na mnie duże wrażenie i z pewnością w najbliższym czasie powrócę do jej twórczości. To jedna z tych historii, które skłaniają do refleksji i przemyśleń, pozostając w pamięci czytelników na długi czas. Polecam.
.
„Żyj, kochanie. Śmiej się, płacz, krzycz i kochaj. Zrozum, że każda chwila Twojego życia warta jest wszystkich kropel potu i łez, które wylejesz”.

Rebecca Yarros, jedna z najpopularniejszych autorek, której książki pokochały miliony czytelniczek na cały świecie. Choć na co dzień nie czytam powieści romantycznych ani fantastyki, tak przyznać muszę, że pióro autorki mocno mnie intrygowało. Wiele pozytywnych opinii czytałam na temat ksi...

Rozwiń

Zwiń

„Wśród burz” to trzeci tom wspaniałej i pełnej napięcia trylogii „Ogród sekretów i zdrad”, w której poznajemy historię rodziny z Łabonarówki. Serce mi pęka na myśl o tym, że jest to ostatni tom serii i właśnie nadchodzi ten moment, w którym będę musiała pożegnać się z bohaterami. Z niecierpliwością wyczekiwałam zwieńczenia sagi, chęć poznania dalszych losów bohaterów była ogromna, dlatego, gdy książka trafiła w moje ręce, niemal od razu zasiadłam do lektury.

Wojna nieuchronnie zbliża się wielkimi krokami, jednak w świeci Ady Nirskiej wszystko wygląda tak, jakby nadciągająca burza miała ją ominąć. Niebawem jednak panująca beztroska się zakończy i przyjdzie czas na konfrontację ze strachem i sprawdzeniem samej siebie.
Wojna niesie ze sobą ogromne pokłady strachu, cierpienia i wylanych łez, zburzy panujący do tej pory pokój, ale jednocześnie da Adzie okazję do wyrównania rachunków z dawnymi wrogami.
Czy Róża Jabłonowska rozwikła zagadkę dotyczącą swojej krewnej i odkryje prawdę o tym, jak naprawdę wyglądało jej życie w czasie wojennej zawieruchy?

Trylogia „Ogród sekretów i zdrad” autorstwa Agnieszki Krawczyk to takie książki, do których z przyjemnością będę powracała w wolnej chwili. „Wśród burz” to jedna z najpiękniejszych historii, jakie czytałam. Agnieszka Krawczyk ma niebywały kunszt pisarki – plastyczne opisy miejsc i wydarzeń sprawiają, że czytelnik zatraca się w historii. Od pierwszych stron towarzyszą nam ogromne emocje, a następujące po sobie wydarzenia tylko je potęgują. W tej części autorka bardzo realistycznie przedstawia nam czasy przedwojenne, jak również te, kiedy do Polski wkracza zachodnie wojsko. To, w jaki sposób Agnieszka Krawczyk potrafi oddać realia tamtych czasów, jest zachwycające. Czytelnik, przemierzając kolejne strony powieści, staje się jej częścią, a emocje, jakie towarzyszą bohaterom, dosięgają również nas.
Nie jestem w stanie wyrazić słowami, ileż emocji wywołała we mnie ta historia. Czytałam ją z zapartym tchem, zaangażowałam się w tę historię tak mocno, że nim się spostrzegłam, kartkowałam ostatnie strony.
„Wśród burz” to przepiękne zwieńczenie serii. Agnieszka Krawczyk stworzyła niesamowicie przejmującą, intrygującą i wciągającą sagę, w której śledzimy historię rodziny z Łabonarówki, poznajemy jej życie, losy, sekrety. Opowieść, która wyszła spod pióra autorki to idealna lektura dla miłośników powieści z historią w tle. Pełna tajemnic, intryg i zaskakujących momentów historia, w której przeszłość przeplata się z teraźniejszością, tworząc niesamowicie emocjonującą lekturę, od której nie sposób się oderwać. Agnieszka Krawczyk zadbała o swoich czytelników, stworzyła opowieść, która nie nudzi nawet przez chwilę, a wręcz przeciwnie, intryguje z każdą kolejną stroną. „Ogród sekretów i zdrad” to saga, obok której nie można przejść obojętnie! Z całego serca polecam!

„Wśród burz” to trzeci tom wspaniałej i pełnej napięcia trylogii „Ogród sekretów i zdrad”, w której poznajemy historię rodziny z Łabonarówki. Serce mi pęka na myśl o tym, że jest to ostatni tom serii i właśnie nadchodzi ten moment, w którym będę musiała pożegnać się z bohaterami. Z niecier...

Rozwiń

Zwiń

„Polana” to najnowszy thriller Marcela Mossa, jednego z najpopularniejszych polskich autorów. Minęło kilka lat, odkąd ostatni raz miałam w swoich rękach książkę jego autorstwa. Potrzebowałam trochę czasu, by odetchnąć po jednej, dość kiepskiej w moim odczuciu, lekturze. Kiedy zobaczyłam zapowiedź „Polany” pomyślałam, że to odpowiedni moment, by dać autorowi kolejną szansę, tym bardziej że okładka i opis nowej książki mocno mnie zaintrygowały.

Runowo, mała wieś położona niedaleko Puszczy Gorzowskiej. To właśnie tutaj przed wieloma laty wydarzyła się ogromna tragedia, która zmusiła Sambora Malczewskiego do opuszczenia rodzinnej wsi. Teraz mieszkańcami Runowa wstrząsa wieść o zaginięciu Artura Krynickiego. Pierwsze podejrzenia padają na lokalnego biznesmena, ten, jednak nie przyznaje się do winy. Miesiąc później z pobliskiej rzeki zostają wyłowione zwłoki kobiety, które prawdopodobnie należą do Lili Malczewskiej.
Po trzydziestu latach od opuszczenia Runowa, Sambor Malczewski zmuszony jest powrócić w rodzinne strony. Były policjant niechętnie podejmuje śledztwo w sprawie tajemniczej śmierci siostry, jednak im bardziej zagłębia się w przeszłość, tym więcej szokujących faktów wychodzi na światło dzienne.

Moje uczucia co do twórczości Marcela Mossa są bardzo mieszane. Czytałam kilka książek autora, jedne podobały mi się bardziej, inne w ogóle mnie nie zachwyciły. Biorąc do ręki „Polanę” nastawiona byłam dość sceptycznie i nie oczekiwałam zbyt wiele od lektury. Jednak udało się autorowi mnie zaskoczyć. „Polana” wciągnęła mnie niemal od pierwszych stron i nie pozwoliła się odłożyć, nim nie przewróciłam ostatniej kartki. Choć początek historii troszkę mi się dłużył, to jednak wątek dotyczący tajemniczej śmierci siostry Sambora intrygował mnie tak mocno, że jestem w stanie przymknąć oko na niespiesznie rozwijający się wstęp. Autor umiejętnie buduje napięcie, tworzy niesamowicie mroczny klimat, który niewątpliwie jest największą zaletą tej historii, a wpleciony w fabułę wątek dotyczący sekt i legend dodaje tej historii odrobinę dreszczyku. Na uwagę zasługują również świetnie wykreowani bohaterowie. Zarówno Sambor, jak i Lila, to osoby dość mocno doświadczone przez los, z trudną przeszłością, złamaną psychiką, zmagający się z demonami przeszłości. Zakończenie, jakie zaserwował mi Marcel Moss to istny majstersztyk. Nie spodziewałam się, że będzie aż tak emocjonalne i trudne.
Po dość długiej przerwie od książek autora z czystym sumieniem mogę przyznać, że jestem pod wrażeniem skonstruowanej fabuły. Dostałam w ręce nieszablonowy, pełen napięcia i emocji thriller z zaskakującym zakończeniem, które, w moim odczuciu, pozostało otwarte, więc mam nadzieję na kontynuację losów Sambora. Polecam.

„Polana” to najnowszy thriller Marcela Mossa, jednego z najpopularniejszych polskich autorów. Minęło kilka lat, odkąd ostatni raz miałam w swoich rękach książkę jego autorstwa. Potrzebowałam trochę czasu, by odetchnąć po jednej, dość kiepskiej w moim odczuciu, lekturze. Kiedy zobaczyłam za...

Rozwiń

Zwiń

Literatura faktu, reportaże, true crime – to gatunek, bez którego nie wyobrażam sobie swojej biblioteczki. Na moich półkach goszczą między innymi reportaże Jarosława Molendy. Lubię sięgać po jego twórczość, autor bardzo dobrze przygotowuje się do pisania, a informacje zawarte w jego książkach są szczegółowe i bardzo rzetelne.

W swojej najnowszej książce Jarosław Molenda przedstawia nam historię Krwawe Brygidy – strażniczki więziennej, która w czasach drugiej wojny światowej siała postrach w obozach Auschwitz-Birkenau, Ravensbrück, Majdanek, Płaszów, Gries-Bolzano i Mauthausen-Gusen.

Hildegard Lächert swoją „karierę” obozową rozpoczęła w wieku 21 lat w Ravensbrück. Później służbę pełniła również na Majdanku, gdzie skierowano ją w październiku 1942 roku. To właśnie tutaj, siejąc postrach wśród więźniarek obozu, zyskała swój przydomek „Krawawa Brygida”, gdyż słynęła z bicia do momentu, aż pojawiła się krew.
„Esesmanka” to reportaż, w którym autor skupia naszą uwagę na Lächert, poznajemy historię jej życia na tle wojennych wydarzeń oraz po zakończeniu wojny. Trzeba oddać to, że Jarosław Molenda w bardzo obrazowy sposób przedstawia nam tło historyczne, co jest niezbitym dowodem jego wiedzy. Brakuje mi słów, by opisać okrucieństwo i bestialstwo, jakiego dopuszczała się Hildegard Lächert. Ciężko czytało mi się tę książkę, i to nie ze względu na styl, czy język autora, bo co do tego nie mam żadnych zastrzeżeń, wręcz przeciwnie, Jarosław Molenda jest autorem, którego książki oprócz tego, że są niemal, jak kompendium wiedzy, do napisane są w sposób prosty i przejrzysty. Reportaże autora zawsze są rzetelne, dopracowane i bardzo szczegółowe. „Esesmanka” to lektura, która przyprawia czytelnika o dreszcze i wzbudza ogromne emocje. Ukazuje nam okrucieństwo, którego nie sposób jest zrozumieć. Kolejny raz jestem zachwycona książką Jarosława Molendy, o ile można to tak ująć. Jego wiedza historyczna oraz rzetelny sposób jej przekazania nigdy nie przestanie mnie zadziwiać.
„Esesmanka” to reportaż, obok którego nie można przejść obojętnie. Mimo iż wstrząsa i szokuje, to jest swego rodzaju świadectwem niewyobrażalnego okrucieństwa, jakiego doświadczyło miliony ludzi w czasach drugiej wojny światowej. Polecam!

Literatura faktu, reportaże, true crime – to gatunek, bez którego nie wyobrażam sobie swojej biblioteczki. Na moich półkach goszczą między innymi reportaże Jarosława Molendy. Lubię sięgać po jego twórczość, autor bardzo dobrze przygotowuje się do pisania, a informacje zawarte w jego książk...

Rozwiń

Zwiń

„Przepowiem Ci przyszłość” to najnowsza powieść Joanny Parasiewicz, autorki „Dziewczyny z sierocińca”. Autorka ma wspaniały kunszt pisarski, potrafi stworzyć niesamowicie wciągającą i angażującą historię. Pamiętam doskonale, jak duże wrażenia zrobiła na mnie „Dziewczyna z sierocińca”, dlatego bez wahania sięgnęłam po kolejną historię spod pióra Pani Joanny.

„Przepowiem Ci przyszłość” to powieść, na której kartach autorka przenosi nas do Paryża do czasów pierwszej wojny światowej. Poznajemy w niej Marie, dziewczynkę, która opowiada nam o swojej przeszłości i wydarzeniach obecnych.

Marie miała szczęśliwe życie, do kiedy żyła jej mama. Po śmierci kobiety, ojciec Marie ożenił się po raz drugi. Kiedy wybucha wojna, ojciec i brat Marie wyruszają na front, kobiety zaś są zdane na siebie.

„Najpierw czuje mrowienie w czubkach palców. Takie delikatne i łatwo je przeoczyć, więc czasem bywa, że nie zauważam, gdy opuszki swędzą, nim nie dotknę tej osoby, jej dłoni albo rękawa i wtedy… wtedy to widzę”.

Pewnego dnia dziewczynka zostaje potrącona przez dorożkę, czego rezultatem jej uraz głowy. Od tego momentu życie Marie zmienia się całkowicie. Dziewczynka nie potrafi zrozumieć, co się z nią dzieje, ale od dnia, w którym doznała urazu, widzi przyszłość obcych ludzi. Wieść o jej niezwykłym darze rozbrzmiewa echem wśród paryskich salonów. Marie staje się atrakcją na spotkaniach towarzyskich. Niebawem dziewczynką zaczyna interesować się Fryderyk de Vallete – sparaliżowany i przykuty do wózka znany i ceniony wynalazca. Początkowa fascynacja młodą dziewczyną bardzo szybko przeradza się w targane skrajnymi emocjami uczucie.

„Przepowiem Ci przyszłość” to niezwykle angażująca i pochłaniająca powieść. Wciągnęłam się w tę historię od pierwszych stron, z zaciekawieniem śledziłam losy głównej bohaterki. Bardzo zaintrygował mnie główny wątek. Połączenie powieści obyczajowej z romansem i wątkiem paranormalnym daje nam niezwykle oryginalną historię, której fabuła dostarcza nam ogromnych emocji. To, co niewątpliwie jest główną zaletą tej powieści, to stworzony przez autorkę klimat. Czytelnik, kartkując kolejne strony, jest w stanie wyobrazić sobie miejsca, w których rozgrywa się fabuła, a tym samym wczuć się w rolę bohatera powieści. Na uwagę zasługuje również kreacja bohaterów, są tak bardzo realistyczni, w związku z tym mamy okazję bliżej poznać ich osobowości, myśli, marzenia, motywy postępowania.
„Przepowiem Ci przyszłość” to powieść, która mnie zachwyciła. Joanna Parasiewicz kolejny raz sprawiła, że dałam się porwać historii, którą oddała w ręce czytelników. Styl i język, jakim posługuje się autorka, jest przepiękny. Pani Joanna w niezwykle obrazowy sposób potrafi przedstawić nam realia dawnych czasów, malując słowem pisanym, zachwyca czytelnika nie tylko fabułą powieści, ale przede wszystkim opisem miejsc. „Przepowiem Ci przyszłość” to piękna, emocjonująca i poruszająca historia, którą z całego serca polecam.

„Przepowiem Ci przyszłość” to najnowsza powieść Joanny Parasiewicz, autorki „Dziewczyny z sierocińca”. Autorka ma wspaniały kunszt pisarski, potrafi stworzyć niesamowicie wciągającą i angażującą historię. Pamiętam doskonale, jak duże wrażenia zrobiła na mnie „Dziewczyna z sierocińca”, dlat...

Rozwiń

Zwiń

Hanna Greń jest jedną z autorek, której twórczość polecało mi wiele osób. Cieszę się bardzo, że w końcu nadszedł ten dzień i książka autorki trafiła w moje ręce. Troszkę się obawiałam, czy styl pani Hanny przypadnie mi do gustu, jednak na szczęście moje obawy okazały się niepotrzebne.

Ten, kto wyrządza krzywdę, musi liczyć się z zemstą.

Trzynastoletnia Felicja Radecka znika bez śladu. Śledztwo w sprawie jej zaginięcia prowadzi Oskar Radecki. Pierwsze tropy kierują nadkomisarza do warsztatu samochodowego, który prowadzi gang Gepardów, bo to właśnie z jednym z motocyklistów ostatni raz była widziana dziewczynka. W toku prowadzonego śledztwa okazuje się, że gang ten ma również powiązania z handlem narkotykami oraz wykorzystywaniem młodych kobiet. Oskar Radecki podejmuje ryzykowną grę, w której stawką jest jego kariera i życie dziecka.

„Ci, którzy zostali” to nietuzinkowy kryminał, który wciągnął mnie od pierwszych stron. Hanna Greń stworzyła historię pełną zaskakujących zwrotów akcji, w której tempo nie zwalnia nawet na moment, a prowadzone przez Radeckiego śledztwo intryguje tak mocno, że ciężko oderwać się od lektury. Autorka w swojej książce zawarła kilka wątków dotyczących ważnych i trudnych tematów. Przyznaję, że na początku miałam mały mętlik w głowie i obawy, jak to wszystko, i czy w ogóle, łączy się ze sobą, jednak wszystko zostało dopięte na ostatni guzik, tworząc tym samym zaskakujący i idealnie skonstruowany kryminał.
Hanna Greń zaskoczyła mnie nie tylko ciekawą fabułą swojej powieści kryminalnej, ale przede wszystkim stylem i językiem, jakim się posługuje. Lubię, kiedy autor w swoich powieściach przemyca odrobinę sarkazmu, czy też czarnego humoru. Tutaj też to dostałam.
Historia, którą stworzyła autorka, do łatwych nie należy, poruszane w niej tematy bolą, przedstawiony przez autorkę świat i obraz okrucieństwa, które dotyka młode kobiety, często dziewczynki, jest bardzo realistyczny. Hanna Greń nie szczędzi na brutalności, pokazuje świat przestępczy takim, jaki jest w rzeczywistości.
„Ci, którzy zostali” to moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Hanny Greń i z pewnością nieostatnie. W końcu przekonałam się, że wszystkie opinie i pochwały skierowane w stronę autorki są w pełni zasłużone i dzisiaj ja również mogę dołączyć do grona fanów pani Hanny. Z przyjemnością będę śledziła karierę pisarską autorki i w przyszłości na pewno sięgnę po kolejne historie, które wyjdą spod jej pióra. Sięgając po książkę, liczyłam przede wszystkim na wartką akcję i ciekawie poprowadzone śledztwo. W momencie kiedy zasiadłam do lektury, tak naprawdę nie spodziewałam się, że książka aż tak mocno mnie zaintryguje, jednak jestem mile zaskoczona, a oczekiwania, jakie mam względem powieści kryminalnych zostały spełnione. Dostałam rasowy kryminał – trochę brutalny, trzymający w napięciu, z szybką akcją i wyrazistymi bohaterami, czego chcieć więcej?

Hanna Greń jest jedną z autorek, której twórczość polecało mi wiele osób. Cieszę się bardzo, że w końcu nadszedł ten dzień i książka autorki trafiła w moje ręce. Troszkę się obawiałam, czy styl pani Hanny przypadnie mi do gustu, jednak na szczęście moje obawy okazały się niepotrzebne.

Ten...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam thrillery, ale te medyczne zawsze omijałam szerokim łukiem. Tak było do czasu, kiedy nie sięgnęłam po twórczość Klaudii Muniak. W momencie kiedy w moje ręce trafiła pierwsza książka autorki nie spodziewałam się, że na każdą kolejną powieść jej autorstwa będę czekała z niecierpliwością. Z każdą wydaną historią Klaudia udowadniała, że jest dobra w tym, co robi. Ale to najnowszy thriller, „Pod dachem z mordercą”, okazał się nie tylko kolejną dobrą i mocną powieścią, ale zdecydowanie najlepszą w dorobku autorki.

Przed pięciu laty w tajemniczych okolicznościach zaginęło kilka osób. Winą za ich zniknięcie obarczony został mąż Olgi Soboń. Policja i opinia publiczna oskarżyły go również o dokonanie zbrodni. Olga Soboń od tamtej pory żyje w strachu i niepewności. Nie wie, co stało się z jej mężem, który zniknął z dnia na dzień. Wierzy jednak, że plotki i oskarżenia skierowane w stronę Maurycego, które krążą po mieście, nie są prawdą. Dzisiaj sprawa dotycząca zaginięć powraca do mediów, a kobieta ponownie musi zmierzyć się z koszmarem sprzed lat i skierowaną w jej stronę nienawiścią.

„Pod dachem z mordercą” to historia, która spędzi Wam sen z powiek. Kolejny raz Klaudia Muniak utwierdziła mnie w przekonaniu, że ma niebywały talent do tworzenia historii przepełnionych niepokojem, wzbudzających strach, trzymających w napięciu i przede wszystkim zaskakujących finałem. Historia, którą oddała w nasze ręce Kaludia od pierwszych stron wzbudza w czytelniku niesamowite emocje. Jesteśmy świadkami niewyobrażalnych wydarzeń, które z każdą kolejną stroną potęgują naszą ciekawość. Sposób, w jaki autorka wodzi nas za nos sprawia, że kolejne rozdziały dokładają nam pytań, na które odpowiedzi otrzymamy dopiero na samym końcu. Chłonęłam każdą kolejną stronę powieści z ogromnym zaangażowaniem, wspólnie z bohaterką chciałam odkryć prawdę o tajemniczych zaginięciach, jednak Klaudia umiejętnie podrzucała mi mylne tropy, mieszała mi w głowie tak mocno, że w pewnym momencie dałam za wygraną. Nie wiedziałam już, co jest prawdą, a co kłamstwem.

Do tej pory uważałam, że ciężko będzie przebić „Dom obok”, który wywołał we mnie ogromne emocje. Jednak dzisiaj wiem, że ta historia musi ustąpić miejsca książce „Pod dachem z mordercą”. Faktem jest, że nie odczuwałam strachu, jakiego doświadczyłam, czytając „Dom obok”, jednak uważam, że pod względem psychologicznym jest to historia dużo bardziej wstrząsająca i poruszająca. Skłania do refleksji i zastanowienia się nad problem dotyczącym przemocy emocjonalnej, która nie tylko pozostawia po sobie piętno, ale niszczy psychikę tak mocno, że w dorosłym życiu traumy z dzieciństwa mogą doprowadzić do niewyobrażalnej tragedii.
„Pod dachem z mordercą” to bez wątpienia jedna z najlepszych książek, które przeczytałam w ostatnim czasie i jestem przekonana, że zyska ona miano thrillera roku! Wciągająca od pierwszych stron, pełna zaskakujących zwrotów akcji historia sprawi, że nie oderwiecie się od lektury dopóki nie poznacie zakończenia. Gratuluję Klaudii kolejnej nietuzinkowej i trzymającej w napięciu historii, a Was z całego serca zachęcam do lektury!

Uwielbiam thrillery, ale te medyczne zawsze omijałam szerokim łukiem. Tak było do czasu, kiedy nie sięgnęłam po twórczość Klaudii Muniak. W momencie kiedy w moje ręce trafiła pierwsza książka autorki nie spodziewałam się, że na każdą kolejną powieść jej autorstwa będę czekała z niecierpliw...

Rozwiń

Zwiń