Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiatr osacza. Wiatr niszczy. Wiatr oczyszcza. Szaleje w koronach drzew mieszając w głowach. Złowrogo szumi pośród ludzkich spraw, zakłócając wewnętrzny spokój. Nadchodzi zły czas. Budzą się demony. Nieprzenikniony mrok, w którym czai się zepsucie. Noc ciemna. Wiatr wyrywa pnie drzew, do ziemi gnie. Nie pozwala zasnąć i owiewa niepokojem. Podmuch, który ma coś z oczekiwania. Narastający szum wnika do ciszy, wwierca się do głowy i rozsadza myśli. Lęk osacza. Lęk niszczy. Jest wszechobecny.

We wsi pod Białymstokiem dochodzi do zbrodni. Głównym podejrzanym staje się brat denata, który niedawno opuścił zakład karny. W tym samym czasie nieopodal pobliskiego lasu odnaleziono podpalone ciało nastolatki. Do sprawy wyjaśnienia brutalnych zdarzeń zostaje przydzielony komisarz Mirosław Grocki.
A wiejący od wielu dni wiatr wzbudza w ludziach strach.

Pasjonujący kryminał, gdzie mroczna, duszna atmosfera prowadzi przez misternie utkaną sieć intryg, uwalniając stopniowo podmuchy prawdy. Powieść pełna tajemnic, owiana wiatrem niepokoju.

Marcin Silwanow perfekcyjnie kreuje portrety psychologiczne bohaterów. Wiele ludzkich spraw, z pozoru nie mających ze sobą związku. Pośród mętnej codzienności historia nieznanych sobie osób łączy się. Wyłania się trudny, mocny obraz rzeczywistości.

Od początku znamy sprawcę zbrodni, ale nie znamy motywu. A on krąży, poluje, obserwuje, rzucając podejrzenia na niewinne osoby. Czuje się bezkarnie realizując swój idealnie ułożony plan. Gubi tropy i eliminuje zagrożenie. Nieprzewidziane elementy dopasowuje do całości. A na horyzoncie droga pokrętna jak nagłej myśli lśnienie.

Zło ujawnia się wówczas, gdy najmniej się go spodziewamy. Autor ukazuje proces budzącego się stopniowo okrucieństwa. Zawiłe losy osób uwikłanych w niepoprawne relacje. Każdy ma za sobą bolesną przeszłość, którą skrywa głęboko w zakamarkach pamięci. Każdy nosi bagaż pragnień, rozczarowań, lęku. Czara goryczy przelewa się i uwalnia na zewnątrz skrywane rany. Nienawiść uderza ślepo utrwalając jad, który sączy się w krainie iluzji. Zmienia się w obłęd i działa jak toksyna, prowadząc do odwetu.

Klimat małomiasteczkowej społeczności spowitej mgłą niedomówień i siecią przemilczeń. Wiele tropów, a sprawca jeden. Przed komisarzem Grockim trudne śledztwo.

Zagubieni w codziennych utarczkach z otaczającą rzeczywistością tracimy współczucie. Zatracamy się w przygnębieniu i upadamy w otchłań ciemności. Bezradność wobec mroku nieznanego, a za przewinienia trzeba zapłacić. Lęk zaślepia i nastaje niezrozumienie. Wrogi czas, który bezlitośnie niszczy i poraża.
Wyborny kryminał. Polecam bardzo.

Wiatr osacza. Wiatr niszczy. Wiatr oczyszcza. Szaleje w koronach drzew mieszając w głowach. Złowrogo szumi pośród ludzkich spraw, zakłócając wewnętrzny spokój. Nadchodzi zły czas. Budzą się demony. Nieprzenikniony mrok, w którym czai się zepsucie. Noc ciemna. Wiatr wyrywa pnie drzew, do ziemi gnie. Nie pozwala zasnąć i owiewa niepokojem. Podmuch, który ma coś z oczekiwania....

Nienawiść nie bierze się znikąd. Zawsze jest ten fundament, to zasiane ziarno, które kiełkuje. Z czasem przeradza się w spiralę, która rozpędza się do niewyobrażalnych prędkości i nie sposób ją zatrzymać. W miarę dorastania i dojrzewania zmienia się percepcja. Nastolatkowie mają pewien stopień trudności z patrzeniem poza siebie, bo skupiają się na swoich uczuciach, bólu, bezbronności. Poszerza się spojrzenie na świat, na drugiego człowieka i wówczas kwestionuje się wszystko co niezgodne z własnymi przekonaniami. Nagle ktoś czegoś zakazuje, ma inne zdanie i staje się wrogiem. Rodzi się bunt, który trudno ujarzmić. Nadmiernej wrogości przyświeca pragnienie, aby znienawidzona osoba doznała cierpienia. Ma przynieść to pozorne ukojenie. Tak naprawdę człowiek ogarnięty nienawiścią niszczy sam siebie i swój świat.

Spokojna wieś Rakowiska określana jako sypialnia Białej Podlaskiej. Życie tu toczy się leniwym rytmem. Grudniowa noc 2014 roku burzy ten sielski klimat. Dochodzi do wyjątkowo brutalnej zbrodni. Dwoje nastolatków z premedytacją morduje rodziców jednego z nich.

On zwyczajny, trochę zamknięty w sobie, kulturalny, przystojny.
Ona zbuntowana poetka, negująca istnienie wszelkich zasad, nielubiana, stwarzająca problemy.

Nic nie zwiastowało tragedii, do której doszło, ale porozumienie dusz, dążenie do wspólnych celów, brak akceptacji środowiska drąży nienawiść.
Dwójka ta dokonuje zbrodni, do której przygotowywali się bardzo starannie. Rodzice chłopaka nie akceptowali związku syna z dziewczyną i to stało się głównym motywem zbrodni. Miała negatywny wpływ, ale to on ostatecznie zadał śmiertelne ciosy swoim rodzicom. Toksyczność tej znajomości widział każdy, widzieli nauczyciele, wychowawcy, koledzy. On stał się inną osobą pod jej wpływem. Coś strasznego w ich głowach sprawiło, że zdecydowali całkowicie zmienić swoje życie. Na refleksję i skruchę przyszedł czas podczas procesu. Zdecydowanie za późno.

Przejmująca powieść, do powstania której inspiracją były wydarzenia z 2014 roku. Żyła nimi wówczas niemalże cała Polska. Dwoje licealistów dopuściło się okrutnej zbrodni. Szokuje fakt, że jednym z oprawców był syn małżeństwa, które poniosło śmierć. Chłopak odebrał życie tej, która mu je dała.
Narodziny i śmierć, a "ból stanowi jedyne spoiwo łączące te dwa skrajne dni".

Bohaterowie tej historii Kamil N. I Zuzanna M. zostali skazani na 25 lat pozbawienia wolności z możliwością zwolnienia nie wcześniej niż po 20 latach. Autorka przyznaje, że praca nad książką stanowiła ogromne wyzwanie emocjonalne. Zmierzyła się z brutalnością, złem, cierpieniem i strachem. I podczas lektury czuć te emocje. Wyzierają z kart powieści. Bolesna, trudna, mocna opowieść, która osiada na dnie duszy.

Magdalena Majcher połączyła fikcję z faktami, tworząc niezwykle realny obraz tamtych dni. Wybornie ukazała z pomocą zgromadzonych akt, portrety psychologiczne tej dwójki.
Prowadzi nas przez korytarze problemów młodych ludzi. Poszukiwanie własnej drogi, brak akceptacji, który budzi agresję, odmienność, brak wsparcia, bliskości, zrozumienia. A wokół przerażająca pustka. Jest częścią życia, pierwszym i ostatnim wspomnieniem, dziecięcym płaczem i młodzieńczym buntem, aż wreszcie agresją. Czasami jeden gest, jedno słowo może zmienić wszystko.

Ten otaczający ból istnienia łatwo zagłuszyć używkami iluzją bliskości, krzykiem, przemocą. Zabija racjonalne myślenie, zaburza obraz rzeczywistości. Pod wpływem środków odurzających wydaje się, że żadne problemy świata nie są straszne. Zakazy i nakazy, szantaż i groźba zaostrzają konflikt, pogłębiając poczucie niesprawiedliwości. Bunt przybiera ogromne rozmiary.

"Rakowiska" to krzyk niemocy. Historia morderstwa jako procesu, który kiełkuje powoli i zbiera okrutne żniwo. Wyrwa powstała we wnętrzu będzie tkwić już zawsze. To mogło się zdarzyć wszędzie. Przyczyna tego mordu zagnieździła się gdzieś głęboko w jednym i drugim człowieku.
Polecam bardzo.

Nienawiść nie bierze się znikąd. Zawsze jest ten fundament, to zasiane ziarno, które kiełkuje. Z czasem przeradza się w spiralę, która rozpędza się do niewyobrażalnych prędkości i nie sposób ją zatrzymać. W miarę dorastania i dojrzewania zmienia się percepcja. Nastolatkowie mają pewien stopień trudności z patrzeniem poza siebie, bo skupiają się na swoich uczuciach, bólu,...

Las pachnie zemstą, a ciemność jego przeraża. Tajemnica i mrok wypełnia przestrzeń, otulając samotnością zagubioną w myślach. Księżyc błądzi gdzieś pośród buków i sosen rozświetlając drogę grupie szestnastu zakapturzonych osobników. "Nikt nie wie jak długo wędrowali. Nikt nie wie skąd przyszli". Wypolerowane ostrze miecza nacina skórę przedramion, odbijając blask płonącego ognia. Krople krwi spływają na omszały głaz, wypełniając żłobienie run. Szesnastu wojowników śmierci musi się policzyć. Mogą stać się kim tylko zechcą. Mogą dołączyć do watahy drapieżników i być panami życia i śmierci. Mogą "iść i nauczać albo biec i mordować". Wilk rozszarpie lwa.
Las pachnie śmiercią, noc pragnie krwi. Wszystko zaczyna się i kończy na człowieku. Polowanie się rozpoczęło. Na końcu każdej drogi czeka śmierć, a czas prowadzi każdego dnia przed siebie w stronę wielkiej niewiadomej.

Pewnego poranka nauczycielka jednego z gdańskich liceów odnajduje ciała trójki uczniów. Każdy podejrzewa, że to zbiorowe samobójstwo. Tylko prokurator Kroon dostrzega coś więcej i jest przekonany, że ta sprawa ma ukryte drugie dno. Dochodzi do kolejnych zbrodni, a sekretne liczby pozostawione przy zwłokach stanowią wspólny mianownik. Algebraiczny zapis zbrodni. Ciąg liczb, który kryje głębszy sens. Kroon musi się skupić, przepędzić demony i dotrzeć do prawdy. Odpowiedź może kryć się w kościach zabezpieczonych jako dowód rzeczowy albo w motcie:
"Kość do kości. Krew do krwi. Ciało do ciała".

Młode istnienia naznaczone aromatem zbrodni. "Wszystko co widzieli było niczym w porównaniu do zbrodni, które miały dopiero nadejść. Bo jest takie zło, które nigdy nie gaśnie. I raz zaprószone tli się aż po kres czasu".

Brak zrozumienia i akceptacji, życiowe zagubienie, hejt i próba przypodobania się środowisku. Wir obłędu, z którego nie ma ucieczki. Każdy ma swoją własną rzeczywistość. Swoją własną historię utkaną z trudnych doświadczeń. Toksycznych relacji i przykrych wspomnień. Poszukują celu i spełnienia. Przewodnik, który zrozumie ten ból staje się wybawieniem. Na wszystkich, którzy wyrządzili krzywdy spadnie kara. Zemsta nadejdzie po cichu i niczym kłusownik zastawi sidła.

Mistrz gry jest tylko jeden, a wszyscy pozostali to pionki nieznający scenariusza. Jak raz wejdziesz w ten świat stale musisz rzucać kością. Tu nie ma żadnych zasad, tylko wola najsilniejszego.
.
Śledczy zbierają dowody, szukają tropów, tych pojedynczych nici, które muszą spleść całość. Zło rozprzestrzenia się szybciej niż myśli, reżyserując inscenizację śmierci rozpisaną epopeją zbrodni w szaleńczym amoku. "Mane, tekel, fares. Wszystko zostało policzone".

Konrad angażuje się w sprawę bezgranicznie, a ona uzależnia jak narkotyk. Omamia i przejmuje kontrolę, odbierając resztki zdrowego rozsądku.
Świat chorych fascynacji, manipulacji i fałszu. Układanka, gdzie wystarczy chwila nieuwagi i rozsypie się na wszystkie strony. Trzeba dotrzeć do źródła i zrozumieć tę krzywdę przeszłości i to zepsucie . Młodość to ciężki przypadek i nielicznym dane jest z tego okresu wyjść bez szwanku.

Fenomenalne zwieńczenie cyklu z Konradem Kroonem. Dopięcie wszystkich wątków i rozliczenie się z przeszłością, której upiory i tak nigdy nie odejdą na zawsze.

Seria kryminalna skonstruowana przez czynnego prokuratora zachwyca wachlarzem emocji. Wsiąkniecie w ten świat idealnie splecionych intryg. Otrzymacie więcej niż kryminał. Świetnie nakreślone portrety psychologiczne bohaterów, nieoczywiste zagadki zbrodni, wiele współczesnych problemów i obraz pracy prokuratury, a w tle Gdańsk. Jak wspomina sam autor, oddaje hołd dla swojego miasta, pokolenia i literackim mistrzom.
Polecam bardzo. Czytajcie!

Las pachnie zemstą, a ciemność jego przeraża. Tajemnica i mrok wypełnia przestrzeń, otulając samotnością zagubioną w myślach. Księżyc błądzi gdzieś pośród buków i sosen rozświetlając drogę grupie szestnastu zakapturzonych osobników. "Nikt nie wie jak długo wędrowali. Nikt nie wie skąd przyszli". Wypolerowane ostrze miecza nacina skórę przedramion, odbijając blask płonącego...

Każdy człowiek ma swoją ciemną stronę natury, gdy pojawia się sprzyjająca sytuacja wydobywa ją na światło dzienne. Ludzka mozaika dobra i zła. Wierzymy, że zło mogą czynić tylko źli ludzie, jednak codzienne życie pokazuje, że do okrutnych czynów zdolni są najczęściej zwyczajni ludzie. Możemy całe życie przeżyć i nie doświadczyć tego do czego jesteśmy zdolni, bo nigdy nie znajdziemy się w danej sytuacji. Uwalnianie zła dokonuje się stopniowo. Krok po kroku poddajemy się mu, zazwyczaj nieświadomi tego, co się z nami i wokół nad dzieje. A zło nie wygląda często na to, czym jest rzeczywiście. Ubiera się w piękne ramy idei, ukrywa we frazesach. Kusi w nieoczekiwanych momentach.

Łukasz Wroński jest psychologiem specjalizującym się w zagadnieniach związanych z psychologią sądową, śledczą i kliniczną, biegłym sądowym i profilerem. W książce "Cień bestii" nakreśla sylwetki okrutnych oprawców i zbrodnie jakich dokonali. Często skromni, nie wyróżniający się niczym szczególnym, wzbudzający zaufanie, a wewnątrz lawa zepsucia i kumulacja perwersji. Oblicza ludzi, którzy dopuścili się brutalnych czynów. W dzisiejszym świecie mamy ich mnóstwo wokół siebie i wiele z nich nigdy nie zostanie schwytana. Nigdzie nie możemy czuć się bezpiecznie. Zło wygląda tak samo jak my, jak nasze dziecko, rodzeństwo czy przypadkowy przechodzień na ulicy. Nie możemy przygotować się na to co niespodziewane.

Książka podzielona na trzy części, a w każdej prawdziwe historie mrożące krew w żyłach i fotografie oprawców. Przybliżone postacie, które zapisały się w pamięci społeczeństwa w sposób brutalny. Przerażają ukazując określone motywy seryjnych i wielokrotnych morderców. Zawierają opisy przypadków analizowanych pod czujnym okiem profilera.

Autor przedstawia fakty bez aspektu psychologicznego, pozostawiając czytelnika samemu sobie, z własnymi przemyśleniami. Zaprasza do świata zbrodni, byśmy spróbowali zrozumieć mrok kryjący się w umyśle.

Nic nie dzieje się bez przyczyny. Każda historia ma swój początek. Każda psychoza swoje korzenie.

Jeśli lubicie literaturę faktu, polecam. Kontrowersyjna i intrygująca.

Każdy człowiek ma swoją ciemną stronę natury, gdy pojawia się sprzyjająca sytuacja wydobywa ją na światło dzienne. Ludzka mozaika dobra i zła. Wierzymy, że zło mogą czynić tylko źli ludzie, jednak codzienne życie pokazuje, że do okrutnych czynów zdolni są najczęściej zwyczajni ludzie. Możemy całe życie przeżyć i nie doświadczyć tego do czego jesteśmy zdolni, bo nigdy nie...

Czarne kruki trzepoczą skrzydłami osaczając przerażeniem. Ośmielone rzucają się na martwe ciała leżące pośród bieli śniegu. Wyżerają, pozostawiając tylko krwawe strzępy. Szaleją błądząc w przestworzach, nieświadome niebezpieczeństwa. Wkrótce siła trzepotu osłabnie i bezwładne zaczną spadać z nieba. Szept przeciwności losu, a wokół mrok szarpany obłędem. Rzeczywistość osnuta strachem ciemności i upadkiem cywilizacji. Ziemię opętała zaraza. Atakuje niosąc zagładę.
"Albo jesteś dobry, albo przeżywasz. Ziemia jest pełna martwych dobrych ludzi".
Zawsze jesteśmy bliżej krawędzi, niż przypuszczamy. Codziennie stoimy na skraju przepaści. Po prostu nie ośmielamy się spojrzeć w dół.

Przenikliwy mróz, szalejąca burza śnieżna i niepewność chwili. Trzy historie. Trzy grupy ludzi. Wiele dramatów. Łączy je jedno.

Tajemniczy wirus niszczy ludzkość, a społeczeństwo potrzebuje plazmy. Przeprowadzane są eksperymenty, a w obliczu tych wydarzeń w ludziach ożywają najdziksze instynkty. Nastroje są coraz gorsze. Narasta terroryzm skierowany przeciwko naukowcom. Wybuchają zamieszki i nikt nie może czuć się bezpiecznie. Ośrodek odosobnienia, który miał być spokojnym miejscem, gdzie uczeni mogliby walczyć z mutującym przeciwnikiem, staje się miejscem zła.

Głodne zwierzęta są coraz bardziej agresywne i atakują. A wokół gwizdacze. Odrażające bestie w ludzkiej skórze, przypominające żywe trupy, w ich oczach nienawiść. Tworzą obozowiska i polują. Wszyscy są w pułapce. I zdrowi i chorzy. Jedynym sojusznikiem okazuje się pogoda. Gdy uspokoi się burza śnieżna, chwile każdego będą policzone. Nic nie jest pewne. Dzień, godzina, minuta. Szaleńca walka z czasem trwa.

Niepokojąco mroczny thriller, mrożący krew w żyłach, owiany grozą. Postapokaliptyczna historia, której mogliśmy nie tak dawno być częścią, przedstawia obraz społeczeństwa w obliczu zagłady. Zaistniałe zdarzenia zmieniają życie wielu. Ludzie zakleszczeni w lęku i impasie beznadziei. Pełna napięcia i emocji opowieść. Ponura wizja świata. Do czego zdolny jest człowiek w obliczu zagłady?

Epidemia zbiera żniwo siejąc smierc, "odziera człowieka z godności". Wirus rozprzestrzenia się, a szczepionki nie są skuteczne.

Kłamstwo jest wszechobecne. Każdy skrywa tajemnice. Poznajemy powoli przeszłość bolesną i trudną.
Umysł płata figle tworząc nieistniejące obrazy. Niczym ćma latająca w ciemności pojawia się myśl, po czym znika. Co jest jawą, a co snem?
.
Bohaterowie wycieńczeni walką o przetrwanie. Bez pożywienia, bez wody, bez schronienia. Tracą poczucie czasu, a ten jest ich wrogiem. Pragnienie. Zimno. Głód.

W trakcie kryzysu dochodzi do podziałów. Sekrety wynurzają się, a stery przejmuje chęć zemsty. Zaczynają sie spory i niesnaski. Wszyscy znajdują sie na krawędzi. Muszą zacząć działać choć i tak nikłe szanse na przeżycie. Odwlekają nieuniknione.

Wszystko może zakończyć się w jednej chwili. Decyzje, które podejmiesz dziś określają jutro. To suma możliwości. Dokonujemy wyborów, które splatają się tworząc tkaninę. A ta jest naszą życiową historią.

Autorka wciąga w fascynującą przygodę.
Wybierzcie się w tę podróż. Warto.

Polecam bardzo.

Czarne kruki trzepoczą skrzydłami osaczając przerażeniem. Ośmielone rzucają się na martwe ciała leżące pośród bieli śniegu. Wyżerają, pozostawiając tylko krwawe strzępy. Szaleją błądząc w przestworzach, nieświadome niebezpieczeństwa. Wkrótce siła trzepotu osłabnie i bezwładne zaczną spadać z nieba. Szept przeciwności losu, a wokół mrok szarpany obłędem. Rzeczywistość osnuta...

Życie przepełnione sekretami. Skrywane prawdy dręczą i krzywdzą. Jedno niewinne kłamstwo pociąga za sobą lawinę zdarzeń. Oszukiwanie dziś, okłamywanie jutro. Ciągły fałsz, obłuda. Ciemna strona życia przykryta iluzją. Fałszywe ego. Wykreowana rzeczywistość staje się niszczącą siłą. Chore emocje spychają w otchłań zepsucia. Jeden błąd, jedna chwila może zmienić wszystko. Jedno nieprzemyślane zdarzenie może zaważyć na całym życiu, powodując poważne kłopoty. Ludzie często zawodzą. Okazuje się, że ci najbliżsi są całkiem inni niż sądziliśmy. Trzeba to zaakceptować. Nigdy nie zdołamy poznać do końca drugiej osoby. Jednym z powodów jest fakt, że ciągle się zmieniamy i podejmujemy nowe wyzwania życiowe.

Deven wezwana do zidentyfikowania zwłok, potrafi tylko powiedzieć: "To nie moja siostra". Dlaczego policja próbuje wmówić jej, że to ciało Kennedy? Kim jest nieżyjąca kobieta?

Deven rozpoczyna prywatne śledztwo podczas którego pojawia się coraz więcej niejasności. Kłamstwa gęste i oblepiające niczym pajęcza sieć wynurzają się. Odkrywa drugie życie siostry, pełne skaz. Uwikłana w zgubną grę, która doprowadza do nieszczęść. Krąg zacieśnia się, i niemal każdy zagubiony jest w szambie niemoralności.

Thriller owiany aurą tajemnicy. Opary niejasności intrygują i prowadzą krętą ścieżką przez mglistą przeszłość. Niepokojący i zdecydowanie zagadkowy.

Zapiski sprzed lat skrywane w pamiętniku obnażają prawdziwe emocje. Zaburzone relacje i ukryta rywalizacja. Obraz zdarzeń nabiera innego znaczenia. Ciągle towarzyszy ból utraty, a złe myśli przejmują kontrolę. Nieobecna matka i rozpad rodziny burzą dziecięcy świat. Smutek i rozpacz budzi bunt i agresję. Trzeba wykrzyczeć tę złość i skrzywdzenie.

Bohaterka przekonana o słuszności swych podejrzeń maniakalnie zatraca się w poszukiwaniach, by dotrzeć do prawdy, a ta staje się przerażająca. Tropy mnożą się, a każdy trzeba sprawdzić. Nonsens goni nonsens. Kontury rzeczywistości przybierają postać rozmazanego mirażu. Trudno stwierdzić, gdzie kończą się fakty, a zaczynają fantazje.

Lęk graniczy z paniką. Kobieta odpycha od siebie ulotne strzępy realności, by opóźnić w czasie to co nieuniknione. Brnie po grząskim i niepewnym gruncie, doszukując się złowieszczych śladów, które prowadzą w niebezpieczne rejony.
Polecam bardzo.

Życie przepełnione sekretami. Skrywane prawdy dręczą i krzywdzą. Jedno niewinne kłamstwo pociąga za sobą lawinę zdarzeń. Oszukiwanie dziś, okłamywanie jutro. Ciągły fałsz, obłuda. Ciemna strona życia przykryta iluzją. Fałszywe ego. Wykreowana rzeczywistość staje się niszczącą siłą. Chore emocje spychają w otchłań zepsucia. Jeden błąd, jedna chwila może zmienić wszystko....

Poczucie własnej wartości to sposób w jaki postrzegamy i oceniamy sami siebie, jak o sobie myślimy, jak odnosimy się do swojego ciała, swoich wad i zalet, jak o sobie mówimy. Tak ważny element naszego samopoczucia, a także relacji z innymi. Wysokie poczucie wartości to nie cecha, z którą się rodzimy. To coś, co kształtuje się od najmłodszych lat i za co odpowiedzialne są osoby, które nas wychowują. To od nich zależy jakimi w przyszłości będziemy ludźmi. Ze względu na mocno patriarchalny świat, w którym nadal żyjemy, istotne jest głośne mówienie o kwestii poczucia wartości kobiet. Męska dominacja leży w samym sercu naszej cywilizacji. Brak równowagi sił między kobietami a mężczyznami. I choć istnieje w naszych umysłach to z pewnością nie jest zapisana w genach. Społeczeństwo wciąż jest zakleszczone w systemie zbudowanym tysiące lat temu. Rzeczywistość naznaczona nieobecnością kobiet.

"Dziś śpij spokojnie, jutro cię zabiję"...
Kandydatka na prezydentkę, Laura Wilska, walcząca o prawa kobiet, staje się główną podejrzaną, gdy podczas wypadku, śmierć ponosi jej mąż. Wybory zbliżają się wielkimi krokami, a jej życie zostało wywrócone do góry nogami. Wpada w spiralę kłamstw i manipulacji i to akurat wtedy, gdy cieszy się największym poparciem społeczeństwa. Komuś bardzo zależy, żeby wykluczyć ją ze startu w wyborach. Z pomocą trzech kobiet dotrze do prawdy.

Powieść kryminalna z wątkiem obyczajowym o sile kobiet. Kobiety, które połączyła walka o swoje prawa. Każda z bagażem trudnych doświadczeń, dręczone poczuciem wstydu i wyrzutami sumienia. Piętno przeszłości, które zgotowali im mężczyźni. Zamknięte w skorupie, dumnie ją noszą i postanawiają coś zmienić. Chcą być zauważone i wysłuchane.

Warszawę zalewają tłumy protestujących kobiet ubranych na czarno. Walczą o coś co powinno być normą. Mają kawałek wspólnej sprawy łączącej z każdą inną kobietą na świecie. Tysiące rozzłoszczone absurdem, który przestał śmieszyć.

Przytłoczone codziennością, natłokiem zajęć, ciągłymi próbami pogodzenia ról rodzinnych, zawodowych i prywatnych. Szukają wsparcia, zaglądając do własnego wnętrza i odnajdują się na nowo. Relacja z innymi kobietami to korzenie siły. Siostrzeństwo mówi wiele, ale czy dobrego? "Wyczuwała w nich łagodność i zarazem niezrozumiałe zagrożenie".
Nie oznacza, że zawsze będzie przyjemnie, ale dobrze móc wesprzeć się na innym ramieniu, kiedy mamy wszystkiego dość lub zwyczajnie nie wiemy, co robić.

Życiem zawładnęli mężczyźni. Dominują i kontrolują, domagając się "obsługiwania". Potrzeby kobiet spychane są na dalszy plan. W naszej rzeczywistości mnóstwo jest zakamuflowanych nierówności. Świat skrojony jest na męską miarę. Iluzoryczna obiektywność , w której tak wiele przypisane jest mężczyznom.

Czytajcie! Polecam bardzo.

Poczucie własnej wartości to sposób w jaki postrzegamy i oceniamy sami siebie, jak o sobie myślimy, jak odnosimy się do swojego ciała, swoich wad i zalet, jak o sobie mówimy. Tak ważny element naszego samopoczucia, a także relacji z innymi. Wysokie poczucie wartości to nie cecha, z którą się rodzimy. To coś, co kształtuje się od najmłodszych lat i za co odpowiedzialne są...

Życie to nieustanne poszukiwanie i odkrywanie. Potykamy się o rozczarowania, błądzimy w labiryncie złudzeń. Stajemy czasem nad przepaścią, gdzie upadamy i tracimy bezpowrotnie szansę na szczęście. Wszystko mija jak sen. Jesteśmy tylko ulotnymi pasażerami przemijającego czasu. Niekiedy trudno odnaleźć swoją drogę w życiowym gąszczu trudnych spraw.

Losy dwóch z pozoru obcych sobie mężczyzn okupione bagażem bolesnych doświadczeń. Zagubieni w życiowej wędrówce. Zaburzone, toksyczne relacje, trudy dzieciństwa, ale gdzieś tli się iskra nadziei na nowe. Wyzwolenie i oczyszczenie. Ból samotności doskwiera i głęboko drąży w duszy. Otulają się pustką, bo wokół niej czują się najlepiej, skrywając łzy.

Kolejna powieść Marcina Grzelaka i po raz kolejny jestem urzeczona wyjątkową prozą, pełną metafor. Można się zatracić w słowach. Uderzają subtelnością pomimo goryczy i smutku wypełniającego powieść. Podróż w granicach wspomnień zatartych pomiędzy teraźniejszością a przeszłością do zakamarków ludzkich pragnień.

Poznajcie historię piękną, być może znajdziecie odpowiedź na pytanie: dlaczego mężczyźni płaczą w ukryciu?

"Odpowiedź rodzi pytanie, pytanie jest dzieckiem odpowiedzi. Pytania bez odpowiedzi, to sieroty".

Polecam bardzo!

Życie to nieustanne poszukiwanie i odkrywanie. Potykamy się o rozczarowania, błądzimy w labiryncie złudzeń. Stajemy czasem nad przepaścią, gdzie upadamy i tracimy bezpowrotnie szansę na szczęście. Wszystko mija jak sen. Jesteśmy tylko ulotnymi pasażerami przemijającego czasu. Niekiedy trudno odnaleźć swoją drogę w życiowym gąszczu trudnych spraw.

Losy dwóch z pozoru...

Nikt nie rodzi się zbrodniarzem, ale w każdym skrywa się zło, które niespodziewanie może się zbudzić. Jesteśmy mrocznymi skorupami tego pierwotnie lśniącego początku. Konsekwencje silnie negatywnych emocji dzieją się jakby poza człowiekiem. Nieoczekiwanie wypełzają ukryte demony. Dobro i zło toczą nieustającą walkę. Niektórzy pozwalają zatriumfować złu tkwiącemu w korytarzach umysłu. Ciemna strona człowieczeństwa dochodzi do głosu, a autorami lęków zazwyczaj są najbliżsi. Klątwa, która przytłacza. Po latach pozostaje bagaż pełny bolesnych doświadczeń.
I gdy puszczą wszelkie hamulce, a stery przejmie chęć zemsty, może zdarzyć się wszystko.

Hannah od dzieciństwa stwarzała wiele problemów. Odrywała lalkom kończyny, zrzuciła młodszego brata ze schodów, podpaliła mieszkanie opiekunki, zabiła ukochanego ptaszka swojej matki. Za każdym złym uczynkiem pojawiał się ten błysk w jej oczach, którego nikt nie chciałby dostrzec. Rodzice nie mogli zrobić nic, bo od kiedy poznała ich mroczne sekrety, każdy dzień naznaczony był strachem.

Niesamowita powieść, która prowadzi przez labirynt kłamstw, przemilczeń, skrytych pragnień. Od początku zasiane ziarno niepewności prowokuje. Studnia smutku i nieustającego lęku.

Historia pełna napięcia i emocji. Dylematy i życiowe decyzje. Te błędne prowadzą do nieszczęść. Niektóre można naprawić, ale te dotyczące kluczowych spraw są nie do odwrócenia i dlatego konsekwencje bywają tragiczne. W drodze do spełnienia jesteśmy w stanie zrobić wiele, jak nie wszystko.

Niechciane myśli wirują wokół i tworzą zamęt, od którego trudno się uwolnić. Obraz tragicznych wydarzeń prześladuje. Zamglona egzystencja z piętnem dni minionych budzi przerażenie, rozbijając się jak porywisty wiatr nad klifem. Kiedy spoglądasz w otchłań ona również patrzy na ciebie. To co ukryte nieoczekiwanie wypełza.

Pod powłoką duchoty i odosobnienia skrywa się trudna i rozpaczliwa prawda. Droga do niej jest wyboista. Wszyscy pod maską pozorów ukrywają realia przeszłości. Z chaosu wielu spraw wyłania się przejmująca rzeczywistość.
Świetnie skonstruowany thriller. Naszpikowany tajemnicami. Do ostatniej strony będziecie nieświadomi skutków mrocznej zemsty.
Możemy żyć iluzją, że traumy sprzed lat już nas nie dotyczą, że niepamięć i wyparcie zapewnia ochronę, tymczasem to wszystko jest tylko ułudą.

Tę powieść musicie poznać.
Czytajcie! Polecam bardzo.

Nikt nie rodzi się zbrodniarzem, ale w każdym skrywa się zło, które niespodziewanie może się zbudzić. Jesteśmy mrocznymi skorupami tego pierwotnie lśniącego początku. Konsekwencje silnie negatywnych emocji dzieją się jakby poza człowiekiem. Nieoczekiwanie wypełzają ukryte demony. Dobro i zło toczą nieustającą walkę. Niektórzy pozwalają zatriumfować złu tkwiącemu w...

Należy tylko do mnie, a on mi ją odebrał. Zamknął w klatce i chociaż walczę, aby ją zatrzymać to i tak ją wykradł i zatrzymał dla siebie. Uwięził w swym sercu.

Moją duszę.

Me istnienie i życie. Zmusił do rzeczy, których nigdy nie potrafiłbym uczynić. Zawładnął mną siejąc chaos i zniszczenie.

Uwięziona dusza uwiera niczym nałożony na rzeczywistość filtr, który zniekształca i karykaturuje. Gubi czujność i popełnia błędy. Ludzka natura tak bardzo ułomna.

Edward Munich, mężczyzna o "zdezelowanym umyśle i kręgosłupie moralnym skrzywionym tak mocno, że zdaje się, iż chodzi nawet przechylony to w jedną to w drugą stronę, by jakoś ten kręgosłup utrzymać w pionie i się nie przewrócić".
Porzucony i zapomniany przez matkę, zakompleksiony, otoczony wyimaginowanymi przyjaciółmi i okrutnie samotny. Żyje w świecie iluzji. Ten świat przenika do niego. Po latach powraca do rodzinnego domu " ten dom mnie nienawidzi, wiem o tym, ale rzeczywistość na zewnątrz nienawidzi mnie jeszcze bardziej". I zabiera czytelnika w podróż przez chaszcze wspomnień, z których trudno się uwolnić.

Gotowy?

Tomasz Sablik snuje perfekcyjnie utkaną historię w formie pamiętnika, budując napięcie z niezwykłą precyzją. Każde przeżyte przez bohatera zdarzenie, z pozoru nawet niewinne, ma swoje znaczenie i wybrzmiewa w przyszłości.
Powieść przejmująca, mroczna, owiana mgłą tajemnicy i czarną magią, która potrafi krzywdzić ale i uleczyć. Prowadzi do ścieżek ludzkich pragnień i ułomności.

Obrazy czasu minionego przenikają i tworzą opowieść smutną i bolesną, z nutą grozy. Życie naznaczone kobietą. Odejściem i brakiem. Pustka po niej zdefiniowała całe życie.
Duchy przeszłości dręczą, prowadząc przez pokrętne korytarze. By zrozumieć trzeba dokopać się przez ogromne hałdy wspomnień i dotrzeć do samego epicentrum, gdzie osiada lęk, przeszywając każdą cząstkę ciała. Oplata niewidzialną nicią złudzeń.

Na horyzoncie droga bolesna jak nagłe myśli lśnienie. Ciemność zalewa umysł. W granicach czasu zatartych między teraźniejszością a przeszłością. Tam, gdzie to co niemożliwe, staje się prawdziwe, gdzie nie wiadomo co jest rzeczywiste, a co wytworem wyobraźni.
Stąpając po kruchym lodzie niepewności łatwo przepaść w poczuciu odrealnienia.
Piękna to powieść.

Czytajcie! Polecam bardzo.

Należy tylko do mnie, a on mi ją odebrał. Zamknął w klatce i chociaż walczę, aby ją zatrzymać to i tak ją wykradł i zatrzymał dla siebie. Uwięził w swym sercu.

Moją duszę.

Me istnienie i życie. Zmusił do rzeczy, których nigdy nie potrafiłbym uczynić. Zawładnął mną siejąc chaos i zniszczenie.

Uwięziona dusza uwiera niczym nałożony na rzeczywistość filtr, który...

Jedna wielka podróż. Życie...
Czasami droga prowadzi przez szeroki trakt, a czasami kamienne i wąskie ścieżki. Tylko od nas zależy, którą uliczką podążymy. Każdego dnia stajemy przed wyborami i to one nadają rytm naszej melodii istnienia.

"Szło życie przez życie. Takie życie, co traci. Takie życie, co płacze i śmieje się. Szło życie przez życie, burzy pejzażyk. Skundolny, niechciany, a jednak po coś".

Osobiste przekonania nie zawsze są trwałe. Ludzie, których spotykamy mogą zrewidować naszą postawę, zainspirować do zmiany, wywołać wachlarz emocji, doprowadzić do zguby. Potykamy się, upadamy, podnosimy. Brniemy w tę historię doświadczania. Każdy szuka, ale nie każdy znajduje. Tak łatwo się zgubić.

Siła spokoju i pogodzenie się z ulotnością chwili wypływa z kart tej współczesnej ballady. Niesie ze sobą ogromny ładunek emocjonalny pomimo krótkiej formy i zachwyca nostalgią i przemijaniem.
Leniwe życie, w które wkrada się chaos. Miłość ta młodzieńcza, pełna pąsów i nadziei przynosi rozczarowanie "coś w Zuszce umarło, a dach który zbudował nad nią ze swoich ramion Wiśnia, zaczął ją uwierać".

Poetycka proza przenosi w świat bajkowy. Między słowami dzieje się magia. Dobro i zło. Życie i smierc. Piękno i umiłowanie do natury wybrzmiewa pośród pozornej ciszy lasu. Wędrówka do zakamarków ludzkich pragnień, ukrytych w zwyczajności. Zatrzymanie się nad przepaścią, zatopienie w otchłani niemocy, by odnaleźć siebie. Poczuć wolność. Porzucić lęk.

Autorka czaruje słowem, wzbudzając refleksje nad przemijającym życiem i nieuchronnością losu. Życie przyprószone pyłkiem czasu przywołuje wspomnienia.

Przepadniecie między stronami. Polecam bardzo!

Jedna wielka podróż. Życie...
Czasami droga prowadzi przez szeroki trakt, a czasami kamienne i wąskie ścieżki. Tylko od nas zależy, którą uliczką podążymy. Każdego dnia stajemy przed wyborami i to one nadają rytm naszej melodii istnienia.

"Szło życie przez życie. Takie życie, co traci. Takie życie, co płacze i śmieje się. Szło życie przez życie, burzy pejzażyk. Skundolny,...

Nieprzemyślane decyzję, błędne wybory, życiowe rozczarowania. Ułamek sekundy i to co ważne pochłania piekło. Znika w ogromnych zapadlinach ziemi. Przepaść mroku pochłania. Krzywda zawsze pozostanie krzywdą. Wypala od środka. I gdy w pewnym momencie życia pojawia się wewnętrzna potrzeba naprawienia wyrządzonego zła, to okazuje się, że w żaden sposób nie można złagodzić cierpienia. Okrutne czyny pozostawiają trwały ślad.
Ludzie są niczym kawałek drewna. Pragną wybaczenia, wyciągają raniącą zadrę, ale naprawienie nigdy nie nastąpi. Zostaje ta zadra w ręku, a rana jest już na zawsze. Jątrzy się, zatruwa, wypala własne wnętrze.

W 2003 roku zaginął osiemnastoletni chłopak. Zniknął pośród pól na trasie ze Żnina do Wapna. Policja wówczas szybko umorzyła śledztwo. Po dwóch dekadach jeden ze świadków zmienia zeznania. Komisarz Maria Herman dokopuje się do akt i wznawia śledztwo. Bada tropy przeszłości. Przed śledczymi z bydgoskiego oddziału Archiwum X trudne śledztwo. Z wielką precyzją, niczym puzzle, układają ciąg zdarzeń w jedną całość. Ujawniają wiele błędów popełnionych przez poprzedników. W otchłani zapadliny odkrywają brutalną prawdę. Budzą się stare demony, które "żerują na padlinie".

Młody chłopak miał przed sobą całe życie, ale wszyscy go zdradzili. Pozostał sam. Bezbronny szukał zrozumienia i akceptacji, ale nawet najbliżsi zawiedli.

"Mroczne cienie, zimne i oblepiające jak wilgoć w ciemnej jaskini" kroczą za Herman i Borewiczem. Walczą z bolesnymi doświadczeniami i zmagają się z problemami osobistymi.

Maria każdy dzień żegna z wdzięcznością i modlitwą.
"Dziś nie zagrałam" powtarza jak mantrę. Wykończona strachem i pozbawiona nadziei dotknęła dna. Od trzech lat odbudowuje to co utraciła. Codziennie wygrywa ze słabościami, stając się bohaterką, ale wokół spotyka ludzi, którzy wypominają jej przeszłość.

Olgierd walczy o rodzinę. Na przekór wszystkim nie chce dopuścić do rozpadu małżeństwa. W akcie desperacji posuwa się do szantażu dając wyraz babrania się w bagnie hedonizmu. A życie kusi swoimi przyjemnościami. W tle wybrzmiewa nadal swingująca przeszłość.

Razem próbują naprawić swoje relacje zawodowe, odzyskać zaufanie, które zostało nadszarpnięte niedawnymi wydarzeniami.

Wyborna powieść kryminalna. Tom 3 serii z komisarz Herman.
Z każdą kolejną historią Robert Małecki zachwyca. Zagadka kryminalna na najwyższym poziomie i perfekcyjnie nakreślone portety bohaterów. Wplata w fabułę wątki historyczne. Poznacie zarys tragicznych zdarzeń z 1977 roku w kopalni soli w Wapnie. Doszło wtedy do największej katastrofy górniczej w PRL-u. Zalane zostały szyby kopalni co doprowadziło do osunięcia ziemi i zniszczenia okolicznych domów.

Bolesna i przejmująca historia.
Czytajcie! Polecam bardzo.

Nieprzemyślane decyzję, błędne wybory, życiowe rozczarowania. Ułamek sekundy i to co ważne pochłania piekło. Znika w ogromnych zapadlinach ziemi. Przepaść mroku pochłania. Krzywda zawsze pozostanie krzywdą. Wypala od środka. I gdy w pewnym momencie życia pojawia się wewnętrzna potrzeba naprawienia wyrządzonego zła, to okazuje się, że w żaden sposób nie można złagodzić...

Codzienność przygniata bólem istnienia. Bezustanne poszukiwanie drogi do spokojnego bytu i spełnienia. Gdy myślisz, że otaczają cię życzliwi ludzie, że jesteś bezpieczny i odzyskujesz radość chwili, a nadzieja skrzy się w ciemności, dopada cię życie. Zatruwa obłudą, patrzy z uniesioną głową, śmiejąc się szyderczo w twarz. A ty brniesz naiwnie w tę pajęczą sieć podstępów. Strach paraliżuje, zamyka, ogranicza. Zakłada kaganiec na myśl, odcinając od zdrowej analizy sytuacji. Ktoś mami obietnicą szczęśliwości, próbując zburzyć twój świat. Jedna noc. Wszystko upada. Znika jak sen o poranku.

Młody pisarz wkracza do kręgu społeczności literackiej. Nie zdaje sobie sprawy ile wokół niebezpieczeństw. Łatwo wpaść w pułapkę niezrealizowanych pragnień i złudzeń. Gdy Odra wyrzuca jego zwłoki, policja szybko umarza dochodzenie. Tylko matka jest przekonana, że doszło do zbrodni. Prosi o pomoc, w dotarciu do prawdy, Igę Mróz, przyjaciółkę autora z lat dzieciństwa. Ta przyjmuje wyzwanie i wkracza do literackiego świata. W odmętach internetu wszystko odbiega od rzeczywistości. Zakłamanie, fałsz i smierc, która nie powinna się zdarzyć.

Śledztwo ukazuje całą prawdę o autorach, nieuczciwych wydawcach i bookmediach, prowadząc po zaułkach Wrocławia. Świat pozorów i sieć oszustw. Brutalna prawda o społeczności, której jesteśmy częścią. Nie wszystko co widać jest prawdą!

Granica między pisarzem, jego dziełem, wydawcą a czytelnikiem, kiedyś wyraźna, dziś zredukowana przez social media.

Fenomenalny początek serii WROcrime. Wyborna powieść kryminalna, w której autor kreuje rzeczywistość najprawdziwszą, odkrywając zakamarki ludzkiej natury i literatury. Kłęby myśli o próżnych pragnieniach i ich realizacji, które nie zawsze kończą się sukcesem. Perfekcyjnie nakreślony fikcyjny świat prowadzi po krętej drodze siejąc spustoszenie, poddając niszczycielskiej sile słabości.

Duszna atmosfera nasiąknięta bólem utraty staje się labiryntem przypuszczeń. Przed Igą trudne zadanie. Musi obnażyć kłamstwa, by uchronić przed tragedią kolejne osoby. Stąpa po cienkiej linie niepewności. Wiele tropów, a prawda tylko jedna.

Zdaje się bezbronna, ale w chwili zagrożenia potrafi przechytrzyć drapieżnika i go pokonać. Udowania tym sobie i innym, że obrała właściwą drogę. "Nie pozwól sobie nigdy wmówić, że się do czegoś nie nadajesz".

Wkraczamy w wykreowany świat pozorów, gdzie wybrzmiewa przemoc, manipulacje, chęć zysku, uzależnienie i depresja. Toksyczne relacje, które jak lodowy odłamek na zawsze pozostają na dnie serca i walka ze sobą, swoimi niedoskonałościami oraz droga do realizacji marzeń wybrukowana cierpieniem.

Adam Kopacki po raz kolejny pokazuje, że jest świetnym obserwatorem, a codzienność dostarcza mu mnóstwo inspiracji.

Czytajcie! Polecam bardzo.

Codzienność przygniata bólem istnienia. Bezustanne poszukiwanie drogi do spokojnego bytu i spełnienia. Gdy myślisz, że otaczają cię życzliwi ludzie, że jesteś bezpieczny i odzyskujesz radość chwili, a nadzieja skrzy się w ciemności, dopada cię życie. Zatruwa obłudą, patrzy z uniesioną głową, śmiejąc się szyderczo w twarz. A ty brniesz naiwnie w tę pajęczą sieć podstępów....

Zapach zgnilizny i butwiejących liści wznosi się w powietrzu. Mrożący chłód przeszywa ciało, przedzierając się aż do szpiku kości. Mrok oblepia ciemnością nawet myśli. Pająki pełzające po ścianach jaskiń wiją kokony. Odrętwienie nie pozwala w ucieczce. Wokół wąwóz kamieni, a odgłosy nocy huczą złowieszczo: "dzisiaj umrzesz". To nie szept wiatru, ale postaci wyłaniającej się z nicości. Serce galopuje z przerażenia i wypełnia strachem. Naznaczone nienawiścią ciało wyziera z jaskini. Nie słychać już melodii życia, tylko wyryte na zawsze cierpienie. Niemy wrzask zastygły na kamiennej twarzy i mały szczegół...wypalone znamie. Podpis zabójcy, który chce coś przekazać.

Hiszpanka Carmen Rodrigez zauważa to co umyka innym i potrafi dopasować do schematów. Ma dar doskonałej spostrzegawczości. Profilerka, która do każdej sprawy podchodzi indywidualnie. Kierują nią emocje i nachodzą często wizje zamordowanych osób. Może wówczas dokładnie przeanalizować detale. Kobieta ma za sobą trudną przeszłość. Dręczona dawnymi lękami walczy z traumą, a niepokój obecny ciągle burzy teraźniejszość.
Pozostawia za sobą to co było, odcina się od tego grubą kreską i rozpoczyna nowe życie w Polsce. Powraca do korzeni człowieka, który kiedyś był bliski jej sercu i rozpoczyna pracę w szeregach policji.

Porywający kryminał, który od pierwszych stron zasiewa ziarno niepewności. Rozpoczyna się niebezpieczna podróż przez chaszcze ludzkich doznań. Wybrzmiewa bólem utraty, piętnem dzieciństwa i pragnieniem zemsty. Rodzi się szaleństwo.
Autorka żongluje emocjami, wrzuca czytelnika w wir brutalnych zdarzeń, gdzie zło przejmuje kontrolę tworząc trwały horyzont przeżyć i doświadczeń. To co głęboko skrywane zaczyna straszyć. Prawdziwa twarz pogrążona w mroku przeszłości, która definiuje teraźniejszość.

Inscenizacja śmierci. Dzieło dokonane przez szaleńca niczym wykreowany spektakl ma swój przekaz odzwierciedlający bolesne zdarzenia lat minionych. Carmen wraz z zespołem śledczych zostaje przydzielona do sprawy pełnej okrucieństwa. Zbrodni zaplanowanej z zimną krwią. Sprawca wymierza sprawiedliwość dając upust nienawiści. Zza mgły sekretów wyłania się przemoc i krzywda dzieci.

Bohaterka musi zmierzyć się również z osobistymi problemami. Krąży samotnie otoczona pustką. Wspomnienia dręczą niczym robak w skale. Wciąż obecny strach staje się jej towarzyszem, a wyobraźnia płata figle. Zaburzenia świadomości prowadzą na skraj załamania. Koszmary nie odpuszczają i przysłaniają realny odbiór rzeczywistości. Tajemnice przeszłości intrygują. Skryte pod płaszczykiem kłamstw są bezpieczne, ale to tylko kwestia czasu. Napływają niechciane obrazy, a przeszłość rozpycha się i domaga uwagi. Strzępy zdarzeń odtwarzane niczym zdarta płyta.
"Na przeszłość nie mamy wpływu, a i o przyszłości nie decydujemy w pełni sami".

Czy odkrywając prawdę będzie w stanie oddać się teraźniejszości i z nadzieją patrzeć w przyszłość?"

Moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i na pewno nie ostatnie.
Czytajcie! Polecam bardzo.

Zapach zgnilizny i butwiejących liści wznosi się w powietrzu. Mrożący chłód przeszywa ciało, przedzierając się aż do szpiku kości. Mrok oblepia ciemnością nawet myśli. Pająki pełzające po ścianach jaskiń wiją kokony. Odrętwienie nie pozwala w ucieczce. Wokół wąwóz kamieni, a odgłosy nocy huczą złowieszczo: "dzisiaj umrzesz". To nie szept wiatru, ale postaci wyłaniającej się...

W hipnotyzującej głuszy skrywają się złowrogie moce. Mroczny las woła, by zawładnąć zmysłami zagubionych. Demony gęstwiny wabią w pułapkę, by nikt nie zapuszczał się w rejony niedostępne dla zwykłych śmiertelników. Krążą wokół niczym wygłodniałe sępy, naznaczając swoje tereny. Gdy za horyzontem złudzeń zachodzi słońce, wynurzają się z mroku niepokojące sekrety spowite mgłą niedopowiedzeń. Wypowiedziane słowa odbijają się od drzew echem nienawiści. Ciemność przyciąga, a nadciągające nad polanę gawrony, zwiastują zło. "Polana Krwi nie zapomina. I gdy myślimy, że szczęście nam sprzyja. Polana sługów zemsty wzywa. Wzrok odwracamy na ból zadany. Płacz lasu wciąż rozrywa rany. Słudzy zaś patrzą i czekają. Aż czujność stracą ci, którzy cierpienie zadają". Polana widziała niejedno cierpienie okryte tajemnicą.

W 1997 roku mieli zaledwie siedemnaście lat. Lilia i Sambor. Rodzeństwo. Ich życiem wówczas zawładnął chaos i naznaczyła tragedia. Spokój rodziny Malczewskich został bezpowrotnie wzburzony. Drogi rodzeństwa rozeszły się. Po blisko trzydziestu latach są dla siebie obcy. Dwa różne światy pomimo więzów krwi. Nic o sobie nie wiedzą. Wiadomość o śmierci Lilii zmusza Sambora do powrotu w rodzinne strony. Przeszłość wkracza w teraźniejszość. Budzą się najgorsze wspomnienia. Walcząc samotnie musi rozgrzebać krwawiące rany, by dotrzeć do okrutnych faktów lat minionych.

Wyborna powieść kryminalna naznaczona nutą grozy z wątkiem obyczajowym. Na pograniczu jawy i snu. Z leśnej gęstwiny wyłania się mistycyzm. Otula niepokojem, prowadząc przez nieznane drogi.

Sekrety zasklepiają rany, krok za krokiem, prowadzą przez pogrążony w smutku las. Ruiny serca, ogromne i bezkształtne, pokryte wąwozami cieni, powodują że zapadasz się w sobie. Las wymaga odwagi, jest milczącym świadkiem wielu przewinień, a każda ścieżka prowadzi do wyzwolenia.

Bohater upodlony, dwukrotnie złamany przez życie, odarty ze złudzeń, próbuje znaleźć winnych dramatycznych zdarzeń. Strzępy przytłaczających wspomnień wynurzają się z odmętów pamięci. Nie jest gotowy na konfrontację z przeszłością, ale los nie daje wyboru.
Przed nim skomplikowana wędrówka po drodze wybrukowanej kłamstwami i niedomówieniami. Małomiasteczkowa, skorumpowana społeczność, zapyziałego Runowa, pełna uprzedzeń nie ułatwia w dotarciu do skomplikowanej prawdy.

Stracony dom to nie tylko miejsce, "które wzbudzało w nim wiele uczuć, w którym spotkało go tyle zła". To również ludzie, którzy odeszli, brak bliskości i bezpieczeństwa. Wyłaniają się niedoskonałości , ludzkie słabości, złość, zaburzone relacje. Ściany są jedynym świadkiem trudnych doświadczeń, pragnień, rozpaczy. Toksyczne koneksje gniją od środka. Najlepiej odciąć się od tego bagna, które zatruwa.

Ciągły ból utraty dręczy. Pozory skrywane pod maską normalności, a za zamkniętymi drzwiami rozgrywa się dramat, który prowadzi do zemsty. Czy można było coś zrobić, co zmieniłoby bieg życia?

Smutek przeradza się w szczęcie. Śmierć w życie. Nic jednak nie trwa wiecznie. "Jedna tragedia pociąga za sobą następne i nie da się wydostać z mroku". Jeśli tak naprawdę śmierć nie jest karą, a nagrodą?

To zupełnie inna odsłona Marcela Mossa.
Dojrzała, przejmująca. Urzeka.
Czytajcie! Polecam bardzo.

W hipnotyzującej głuszy skrywają się złowrogie moce. Mroczny las woła, by zawładnąć zmysłami zagubionych. Demony gęstwiny wabią w pułapkę, by nikt nie zapuszczał się w rejony niedostępne dla zwykłych śmiertelników. Krążą wokół niczym wygłodniałe sępy, naznaczając swoje tereny. Gdy za horyzontem złudzeń zachodzi słońce, wynurzają się z mroku niepokojące sekrety spowite mgłą...

Szept głosu, głos szeptu przedziera się przez gęstwinę nocy. Tchnienie jak wiatr ulotny prowadzi dokąd chce. Czasami zdaje się usłyszeć ten szmer. Jezioro spowite listopadową mgłą chwyta melodię życia. Skradzione ciało z nurtem szumiącej wody kaleczy duszę. Omamia zapachem sekretów. Roztrzaskane myśli na dnie szuflady wspomnień doskwierają. Łzy płyną strumieniem przysłaniając obraz rzeczywistości. Najpiękniejszy dźwięk wyśpiewany sercem zostaje przerwany. Nastaje cisza, która nigdy już nie będzie taką samą. Została trwale naznaczona pogłosem cierpienia. Otula niemym krzykiem niezrozumienia.

Niedaleko malowniczej miejscowości z pozornej ciszy wokół jeziora wydobywa się szept. Wsłuchajcie się, być może usłyszycie przerażającą prawdę, skruszoną wzruszeniem. Wyszumi historią, która poruszy bez wyjątku każdego.

Kiedyś i dziś. Losy bohaterów zatrute przenikliwym szeptem splatają się. Skostniały świat osłania ciemną gęstwinę złudzeń. Narastająca gorycz staje się wieszczem. Wybrzmiewa samotnością, udręką istnienia i zatrutym kłamstwem. Wokół nieprzerwanie od lat rozgrywa się spektakl śmierci, a mroczne tajemnice oblepiają myśli.

Ból utraty doskwiera, ale gdzieś tli się nadzieja, że może będzie normalnie. W obliczu tragedii bliscy ranią i niknie szansa, że "jeszcze kiedyś zbliżycie się do siebie". Ogarnia tęsknota i niespełnione pragnienia zmieniając dźwięki w ciszę szaleństwa. Przenika samotność, straszna trwoga. Wyrzuty sumienia dręczą. I pustka. Tak trudno żyć bez iskry, bo przecież "bez niej była pięciolinią bez nut. Bez niej już nie umiała śpiewać".

Spokojne życie zmącone dramatycznymi zdarzeniami. Głębia Jezioraka staje się uzależnieniem. Szum wody osacza "jak wściekła fala, która przykrywa ląd, a z każdym kolejnym przepływem zabiera coraz większe fragmenty ziemi".

Odkształcona rzeczywistość i zaburzony realizm postrzegania, dają początek przerażeniu. Czy ktoś zatrzyma ten kołowrót niefortunnych zdarzeń?

Rozpycha się moc skryta pod młodzieńczym doświadczaniem. Cicha myśl otulona obietnicą prawdy łapczywie chwyta za serce każde wypowiedziane słowo.
Weronika Mathia snuje niezwykle klimatyczną i przejmującą historię owianą smutkiem, który wdziera się w zakamarki duszy i osiada na dnie serca. Powieść zachwyca.
Dynamizm trudnych sytuacji przeplatany wyjątkową atmosferą, a detale w tej opowieści mają wymowne znaczenie.

Jestem urzeczona stylem. Nikt tak nie potrafi słowami zbudować klimatu, przenosząc czytelnika w wykreowany świat. Po raz drugi zostałam przez autorkę emocjonalnie zmiażdżona.

Czytajcie! Polecam bardzo

Szept głosu, głos szeptu przedziera się przez gęstwinę nocy. Tchnienie jak wiatr ulotny prowadzi dokąd chce. Czasami zdaje się usłyszeć ten szmer. Jezioro spowite listopadową mgłą chwyta melodię życia. Skradzione ciało z nurtem szumiącej wody kaleczy duszę. Omamia zapachem sekretów. Roztrzaskane myśli na dnie szuflady wspomnień doskwierają. Łzy płyną strumieniem...

Nieobliczalna strona natury próbuje kontrolować rozum. W blasku dnia skrywana pod maską pozorów, nocą ulega pokusom nieludzkich pragnień. Otaczają kłamstwa normalności zmuszając do zrozumienia tego co niegodziwe. Zatracanie się w mroku nierozpoznawalności i wędrówka po korytarzach szaleństwa. Niepowtarzalna mieszanka złudzeń pobudzona niszczącą siłą rzeczywistości. Chore emocje wpychają w otchłań zepsucia. Nic nie jest oczywiste. Pewne jest tylko jedno: ludzie są okrutni.

Mała miejscowość pod Warszawą staje się siedliskiem nikczemności. Dochodzi tu do wielu brutalnych wydarzeń. Osadzona nad rzeką, a wokół bezkresny las. Opuszczony budynek przyciąga śmierć. Wystarczy kilka błędnych kroków, by trafić w sidła zastawionej pułapki. Grzech zapiekłej nienawiści daje o sobie znać. Wszelkie zło wydobywa się na zewnątrz i zbiera żniwo.

Tłuste, oślizgłe larwy oblepiają zakamarki ciała. Robactwo pełza wewnątrz i na zewnątrz, tworząc odrażający pancerz. Odór gnijącego mięsa przenika do każdej tkanki, wprawiając w odrętwienie, pozbawiając jednocześnie świadomości. Pomimo, że serce wciąż bije, na gnijącym ciele wykluwają się nowe "zjedzą każde ciało. Nawet jeśli wciąż się rusza". Przenika dreszcz obrzydzenia i przerażenia. Ktoś sieje śmierć napawając się cierpieniem innych.

Znakomity trzeci tom cyklu z komisarzem Robertem Foksem. Kryminał z misternie skonstruowaną fabułą, która porywa od pierwszych stron. Momentami przerażający i wzbudzający wiele emocji. Zło budzi się i ponownie daje o sobie znać. Komisarz musi zmierzyć się z małomiasteczkową społecznością, skrywającą mroczne tajemnice.

Foks próbuje poskładać swoje prywatne sprawy, które wymknęły się spod kontroli. Zawsze starał się być profesjonalistą, ale nagle wszystko runęło i zamieniło się w chaos. Czuje przejmującą pustkę. Walczy z nałogami, które pozwalają stłumić emocje. Znieczulają wdzierający się w każdy zakątek duszy ból utraty i istnienia.

Pomimo otaczających trudności prowadzi perfekcyjnie śledztwo, odnajdując punkty wspólne pomiędzy zdarzeniami obecnymi i tymi przyszłymi. Tętniące kiedyś życia pochłonęła otchłań nicości. Stopniowo odkrywa szczegóły prowadzące do wyrafinowanych zbrodni.

Ponownie wraz z prokurator Kowalczyk staje oko w oko z niebezpieczeństwem, które atakuje niespodziewanie .

Skwar czerwcowych dni i smród gnijącej skóry przeszyje Wasze zmysły. Ofiary porzucone, a ich ciała naznaczone piętnem, które fascynuje.

Z każdą kolejnym tomem autor zaskakuje i uwodzi zepsutym światem. Polecam bardzo!

Nieobliczalna strona natury próbuje kontrolować rozum. W blasku dnia skrywana pod maską pozorów, nocą ulega pokusom nieludzkich pragnień. Otaczają kłamstwa normalności zmuszając do zrozumienia tego co niegodziwe. Zatracanie się w mroku nierozpoznawalności i wędrówka po korytarzach szaleństwa. Niepowtarzalna mieszanka złudzeń pobudzona niszczącą siłą rzeczywistości. Chore...

Balansowanie na linie oddzielającej wiadome od niewiadomego, możliwe od niemożliwego i znane od nieznanego. Trudno utrzymać równowagę, gdy wokół wiele tajemnic i osaczającego zła. Nigdy nie przewidzimy co przyniesie kolejny dzień. To jak stąpanie po kruchym lodzie niepewności. Tracisz z oczu powód dla którego idziesz dalej. Krocząc ciemną ścieżką złudzeń wpadasz w pułapkę. Ale na końcu każdego tunelu jest światło. Ta iskra, do której musisz znaleźć sposób, by dotrzeć. Zło zazwyczaj ma znajomą twarz.

Wędrówka od Warszawy po Berlin przez Bieszczady, aż do Zanzibaru. Fascynujące połączenie kultur w poszukiwaniu prawdy.
W 2018 roku na Dworcu Wschodnim w Warszawie znika dziewiętnastoletnia Karolina. Pomimo upływu lat nie zostaje odnaleziona. Aż nagle w 2023 roku, siostra dziewczyny i zarazem partnerka życiowa Marka Smugi, otrzymuje maila. Wszystko wskazuje na to, że zaginiona żyje. Smuga rozpoczyna śledztwo.

Krzysztof Bochus snuje niezwykle klimatyczną opowieść naznaczoną losem ludzi doświadczonych przez życie. Nieoczywista fabuła podszyta tajemnicą i niepokojem. Błędne koło trudnej rzeczywistości i wirujący świat zdarzeń, które przeplatają się ze sobą, uwalniając w czytelniku nieposkromnione pokłady emocji.

Umiłowanie do przyrody, beskidzkie krajobrazy, w których "zaszył się" Smuga, zachwycają. Egzotyczny, afrykański świat, do którego wyruszy, niesie niepewność i oferuje nieodgadniony spektakl w teatrze życia. Inne okoliczności, pełne absurdów i paradoksów. Trzeba znać reguły gry, żeby przetrwać. Z daleka od domu, w samym środku konfliktu może zapłacić najwyższą cenę.

Bohater zmaga się z osobistymi problemami i trudną przeszłością. Samotność przeszywa jego życie. Próbuje z tym walczyć. Odgradza się od tego "setkami barier i masek". Ciągle ogląda się za siebie. Wspomnienia powracają, a minione zdarzenia pozostawiły krwawiące rany.

Uczucie rodzącej się miłości przenika przez karty tej powieści. Miłości trudnej, spowitej mgłą niepewności. Związek dający nadzieję staje się obietnicą na lepszy czas.

Śledztwo ma przynieść wyzwolenie i ukojenie, ale prowadzi również do piekła. Wokół wiele niebezpieczeństw. Cały plan może w każdej chwili runąć niczym domek z kart. Nic tu nie jest takie jakim się wydaje. Myśli dręczą i nie sposób się z nimi uporać. Wszystko co się wydarzy zakłóci ten pozorny spokój, a bańka pozorów nagle pęknie.

Historia przejmująco życiowa. Hedonizm, handel ludźmi, niewolnictwo, a w tle historia Zanzibaru. Wpadamy w ten wir sensacyjnej intrygi. Ból utraty przenika. Trzeba znieść tę stratę i kłamstwa, które ją spowijają.

Wykreowany świat zachwyca. Takie książki chcę czytać.
Polecam bardzo!

Balansowanie na linie oddzielającej wiadome od niewiadomego, możliwe od niemożliwego i znane od nieznanego. Trudno utrzymać równowagę, gdy wokół wiele tajemnic i osaczającego zła. Nigdy nie przewidzimy co przyniesie kolejny dzień. To jak stąpanie po kruchym lodzie niepewności. Tracisz z oczu powód dla którego idziesz dalej. Krocząc ciemną ścieżką złudzeń wpadasz w pułapkę....

Każdy ma za sobą przeszłość i wiele z nią związanych rozczarowań. Pogodzenie się z nią to wyjątkowo trudne przeżycie. Skrywane sekrety, które mają nie przeszkadzać, ujawnione, potrafią zniszczyć. Prowadzą na drogę pełną niebezpieczeństw. Przez wszystko przebija się czas i przestrzeń. Minione zdarzenia mają ogromny wpływ na przyszłość. Nie łatwo zatrzeć ślady po tym co było. Czasami trzeba stawić czoła przeciwnościom. Przedrzeć się przez czarną powłokę i rozświetlić tajemnicę. Czarna dziura cierpienia domaga się uwagi. Ból jest tylko pasażerem, a życiem rządzi ulotność.

Anna straciła wszystko. Cały swój świat. Po rozstaniu z narzeczonym próbuje poskładać na nowo roztrzaskane życie. Odnajduje swoje miejsce na ziemi w podwarszawskiej wsi. Czarujący domek miał jej dać schronienie, bezpieczną przystań, staje się jednak siedliskiem zła.

Kiedyś i teraz. Kilka historii. Jeden scenariusz. Tajemnica oplata nienawiścią miniony czas. Beznadzieja życia przytłacza.

Klimatyczna powieść podszyta niepokojem. Przeszłość przeplata się z teraźniejszością i wpada nieproszona do życia Anny. Dawne wydarzenia domagają się uwagi, a stare rany ożywają. Czas nie zaciera bólu utraty, a gorycz samotności doskwiera każdego dnia. Za kruchą fasadą codzienności skrywa się niepewność. Emocje pulsują, a skrywane prawdy ukazują prawdziwe oblicze. Przemilczenia nie staną się nigdy ciszą.

Życie to czesto gra pozorów. Ukrywamy dramaty i wmawiamy sobie, że będzie dobrze, a pod skorupą ułudy wszystko uwiera. Rzeczywistość zaskakuje budząc spokój.

Zło zagląda przez okno i wprowadza chaos. Zakapturzona postać w czerni osacza "jak duch, który przybył załatwić niezamknięte sprawy" zasiewa ziarno niepewności. Pośród leśnej głuszy wybrzmiewa demoniczny głos wołając "i tak cię dopadną", a przeszywający, zamglony wzrok ciągle obserwuje. Przeszłość rozpycha się z całej siły i powraca, by złapać ponownie w swoje sidła.

Ktoś prześladuje bohaterkę, a mała, zamknięta społeczność nabiera wody w usta. Każdy mija się z prawdą i spogląda nieufnie w jej stronę. Sielska atmosfera przyciąga. Las, krzyczące na łąkach żurawie, klekoczące bociany, sarny, lisy, a za rogiem czai się niebezpieczeństwo.

Polecam!

Każdy ma za sobą przeszłość i wiele z nią związanych rozczarowań. Pogodzenie się z nią to wyjątkowo trudne przeżycie. Skrywane sekrety, które mają nie przeszkadzać, ujawnione, potrafią zniszczyć. Prowadzą na drogę pełną niebezpieczeństw. Przez wszystko przebija się czas i przestrzeń. Minione zdarzenia mają ogromny wpływ na przyszłość. Nie łatwo zatrzeć ślady po tym co było....

Przejmuje kontrolę wędrując po zakamarkach umysłu. Odcina od doświadczania tego co ważne. Pod jego wpływem z pewnością nie jesteśmy sobą. Ma niesamowitą umiejętność wybijania z wewnętrznej równowagi. Najczęściej pojawia się, gdy jesteśmy na krawędzi, balansując pomiędzy znanym a nieznanym. Niszczy życie.
Strach...
Natrętne myśli wirują w przestrzeni, siejąc wątpliwości i zniekształcają obraz rzeczywistości. Łatwo ulec złudzeniom i zgubić drogę do prawdy, wpadając w szpony psychopaty.

Po Langerze czas na Paderborna. Człowieka pełnego zagadek, gdzie pod maską pozorów skrywa prawdziwą twarz. Prokurator podąża tropem seryjnego mordercy, "rzeźnika z Opola", który od lat osacza śledczych swoją przebiegłością. Sprawa ma niezwykle osobisty wymiar dla Paderborna. Poprzez kalejdoskop gwiazd i aspekt planet wyłaniają się powiązania. Musi podążać śladami astrologii, które ułatwiąją dotarcie do szaleńca, a ta staje się obsesją i prowadzi do zbrodni.

Doskonale naoliwiona, logiczna maszyna pojęciowa wyznacza drogę prawdy. Niezwykle cenna wiedza daje wskazówki, czyniąc dochodzenie zrozumiałym. Otwarta przestrzeń pomiędzy przeszłością a przyszłością. Przypływy i odpływy. Granica dwóch światów. Tym widzialnym i niewidzialnym. Iluzja percepcji, w której oddziaływanie staje się intuicyjnym drogowskazem. Otacza kruchy lód niepewności, gdzie łatwo przepaść w poczuciu odrealnienia.

Czy dzięki astrologii można popełnić zbrodnię doskonałą? Jak bardzo skrzywiona może być ludzka psychika?

Więcej Wam nie zdradzę, by nie popsuć przyjemności poznawania tej wybornej historii. Dodam, że na kartach powieści spotkacie bohaterów z serii o Chyłce, przed którymi wiele rozczarowań, wyborów, niepowodzeń, ale finalnie zaznają smaku zwycięstwa.

Poznajcie strach, który oplata życie! Polecam bardzo.

Przejmuje kontrolę wędrując po zakamarkach umysłu. Odcina od doświadczania tego co ważne. Pod jego wpływem z pewnością nie jesteśmy sobą. Ma niesamowitą umiejętność wybijania z wewnętrznej równowagi. Najczęściej pojawia się, gdy jesteśmy na krawędzi, balansując pomiędzy znanym a nieznanym. Niszczy życie.
Strach...
Natrętne myśli wirują w przestrzeni, siejąc wątpliwości i...