Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tej lekturze niezaprzeczalnie towarzyszy szeroki uśmiech. Poszukująca weny i z pewnością nieprzeciętna autorka erotyków oraz nieziemsko przystojny mechanik, który nawet pojedynczym ognistym spojrzeniem, potrafi wskrzesić obłęd w niespokojnie zadurzonych oczach. Amy Daws brawurowo wkrada się w otchłań dwóch skrzywdzonych niegdyś wrażliwości, aby poszukać dla ich potrzeb pociągających odpowiedzi. Na co czekasz, kochanie? to urocza komedia romantyczna, w której nie brakuje obscenicznych słów i mocno zaakcentowanych scen fizycznego pożądania.

Przekraczając próg tej szalonej opowieści, trzeba nabrać dystansu do rzucanych regularnie wulgaryzmów, trzeba też otworzyć się na fotograficznie i bezpruderyjnie opisaną bliskość bohaterów. Przekleństwa to niejako znak impulsywnego charakteru Kate, dla odbiorcy to natomiast zbędny atrybut, uszczuplający sympatię do tej hardej kobiety. A przecież to naprawdę wyrazista twarz – piękna, rudowłosa, charakterna, w swym pisarskim fachu, właśnie szukająca zmysłowych inspiracji. Poczekalnia warsztatu samochodowego staje się tu znamienną scenerią – to w niej dzień po dniu wraca potrzebne natchnienie, to w niej osadzona zostaje znajomość pobudzająca wyobraźnię. Miles Hudson uwodzi nawet nieświadomie – obłędne ciało, zabójcze spojrzenie, brak jakichkolwiek zahamowań. W kreacji tego bohatera zapisany zostaje jednak nie tylko chutliwy ciąg męskiego pożądania, ale też rozczarowanie życiem we wcześniejszym związku oraz refleksyjny aspekt związany z niedowartościowaniem pracy fizycznej. Ta dwójka filmowo i dość przewidywalnie wypełnia strony miłosnej historii, spontanicznie sycąc żądze i nie oszczędzając na wzajemnym pieprzu – w perspektywie czytelnika, okazują się nienasyceni, frywolni, zwariowani i nie zawsze szczerzy, choć ich naprzemienna narracja, okazuje się być przejmująca i mocno osobista. To lektura idealna na poprawę humoru, czysty relaks – bez większych czytelniczych zobowiązań.

Rozkoszna, charyzmatyczna, pikantna i nieokiełznana – tak można nakreślić namiętność dwóch wyraźnie niespełnionych serc. Amy Daws nie szczędzi swoim bohaterom gorszących wulgaryzmów, nie żałuje też brudnych i z pewnością wyuzdanych epizodów, wręcz nasyca ich znajomość ostrymi, nieokrzesanymi w słowach aktami intymności, prowokuje także fabularną nieszczerością. Dla czytelnika to historia wypełniona komediowym animuszem, pełna soczystego szaleństwa, w odczuciu przewidywalna, ale też przyjemna i rozbrajająca. Okraszona także motywem książek, gdyż zadurzona w mechaniku rudowłosa słodycz, to autorka szukająca zmysłowych inspiracji.

Tej lekturze niezaprzeczalnie towarzyszy szeroki uśmiech. Poszukująca weny i z pewnością nieprzeciętna autorka erotyków oraz nieziemsko przystojny mechanik, który nawet pojedynczym ognistym spojrzeniem, potrafi wskrzesić obłęd w niespokojnie zadurzonych oczach. Amy Daws brawurowo wkrada si...

Rozwiń

Zwiń

Ten rejs pozostawia po sobie niezapominane fotografie. Trzecia część Renegatów okazuje się tak samo niebezpieczna i ekscytująca, jak poprzednie dwa tomy, lecz zdaje się być jeszcze bardziej intensywna w przebiegu mocno ryzykownych scen – wszystko przez trudny do okiełznania i z pewnością fascynujący motyw zakazanej miłości, jaka nieoczekiwane dotyka głównych bohaterów. Rebecca Yarros zachęca do ponownego zachwycania się spektakularnymi pokazami, jednocześnie barwnie utrwalając piękno szalonej namiętności.

Nie trzeba wielu stron, aby odkryć buntowniczy charakter Penny Carstairs. Ta kobieta potrafi błyskawicznie sprowokować męską wyobraźnię, potrafi też odważnie balansować na granicy życia, choć przez jej skruszoną duszę, wyraźnie przenika żal związany z ukochaną siostrą. Mocno zaakcentowana tu adrenalina, to nie tyle atrybut sportowego pożądania, co raczej towarzyszka ekstremalnych i niezaprzeczalnie pasjonujących wyczynów sportowych – to ona czyni tę serię tak angażującą, swoistą i nieobliczalną, to ona pomaga konfrontować się ze słabościami, to ona zasila pragnienie przekroczenia fizykalnych granic. Dla odbiorcy to niewątpliwie imponujące widowisko, to także okuta morzem sceneria luksusowego statku, który tworzy wyjątkową przestrzeń dla rozwoju niedozwolonych uczuć. Romans wykładowcy z seksowną studentką wymusza czujność oraz fabularną konspirację – dla tych kreacji to nie tylko ryzyko utracenia znanej sobie codzienności, to znacznie więcej. Bo przecież były żołnierz ma swoją kubańską tajemnicę, ma też dokładnie przemyślany plan. Czytelnik wdziera się w ten naukowy rejs z rosnącym zainteresowaniem, śledząc nie tylko pięknie opisaną i bezapelacyjnie szczerą bliskość, ale podziwiając też błyskotliwy humor, doceniając ciekawostki polityczne i geograficzne, ceniąc także podjęte przez autorkę motywy poboczne, wśród których najbardziej wyeksponowane zostają miłość do rodzeństwa, siła przyjaźni oraz godne podziwu zaufanie. Ta lektura przynosi dużo rodzinnych wzruszeń, ale przede wszystkim dostarcza sportowej ekscytacji oraz miłości splecionej z najważniejszymi wartościami.

Brawurowa, pasjonująca i zmysłowa – właśnie takie słowa wypełniają myśli po najbardziej niebezpiecznym tomie porywającej serii Renegaci. Rebecca Yarros wkrada się do dwóch uwrażliwionych serc, dociera do głębi uzależniających doznań, przemierza otchłań zniewalających, choć przecież zakazanych uczuć. Rebel to romans zanurzony w pragnieniu przekraczania granic sportowych możliwości, przyciągający odwagą i adrenaliną, niejednokrotnie zapierający dech, z pewnością efektowny i fascynujący. Ta miłość domaga się starcia z własną ostrożnością, wymaga zaufania i przyjacielskiego wsparcia, przede wszystkim natomiast potrzebuje zrozumienia rodzinnych intencji.

Ten rejs pozostawia po sobie niezapominane fotografie. Trzecia część Renegatów okazuje się tak samo niebezpieczna i ekscytująca, jak poprzednie dwa tomy, lecz zdaje się być jeszcze bardziej intensywna w przebiegu mocno ryzykownych scen – wszystko przez trudny do okiełznania i z pewnością f...

Rozwiń

Zwiń

To zauważalnie lekka, przyjemna i raczej niezobowiązująca lektura, choć skrywa w sobie także wartościowe treści. Dni obciążone niepełnosprawnością, wymowne tęsknoty i wreszcie prawda o przywołanej szeptem namiętności – Edyta Świętek wdziera się do dwóch wyraźnie niespełnionych serc, aby krocząc fabularnie grząską drogą, pomóc im zapleść pokruszone życiorysy. Lato o smaku miłości to historia dostrzegalnie romantyczna i w swym uczuciowym kształcie raczej spodziewana, której fundamentem okazuje się nie tylko kobieca łatwowierność, ale też ogrom męskiego zrozumienia.

Tu nie ma wielkiego zaskoczenia, tym bardziej nie ma spektakularnych zwrotów akcji, dla czytelnika to przede wszystkim fabuła targana burzą miłosnej przewidywalności. Spontaniczna ucieczka sprzed ołtarza, raptowny powrót do rodzinnego miasteczka i dyskretne wznowienie dawnej znajomości – właśnie w tak szalonych okolicznościach odbiorca spotyka główną bohaterkę. Nie każdemu spodoba się postać Wiktorii – to dusza skąpana niepewnością doznań, temperamentna, targana łatwą w spostrzeżeniu naiwnością, jednocześnie spragniona dojrzałej relacji i fizykalnej bliskości. W jej kreacji naszkicowana zostaje także codzienność z niepełnosprawnością oraz wymowna potrzeba naprawienia relacji z rodziną. Te akcenty zdają się być podstawą do ewentualnych wzruszeń, ale autorka dopieszcza ich nieco refleksyjny smak, także bardziej donośnymi przyprawami. Perfidne kłamstwa, oburzające zdrady, intryga rozkosznie zadurzonych dziadków i nowe uczucie, które ewidentnie chce zostać usłyszane. To jedna z tych historii, w której można doszukać się krótkich filmowych epizodów, przy której kilkukrotnie można się uśmiechnąć, niewątpliwie można się też zrelaksować i odprężyć.

To nie tylko historia niespodziewanych doznań, to także konfrontacja z dawną namiętnością i wewnętrzna walka z poczuciem życiowej bezradności. Może niełatwo pokochać damską postać, której impulsywny temperament ściera się z widoczną naiwnością, ale z pewnością warto docenić szczerość jej uczuciowych pragnień oraz naszkicowany w jej kreacji motyw niepełnosprawności. Edyta Świętek zachęca do odrobiny życiowej refleksji, zaprasza też w podróż do malowniczego miasteczka – to właśnie tam tworzy gorzką przestrzeń dla kobiecych wątpliwości, dla brudnych kłamstw i karygodnych zdrad, tam też aranżuje sceny babcinej przebiegłości oraz delikatnie skadrowanej, choć przewidywalnej fuzji pokruszonych serc.

To zauważalnie lekka, przyjemna i raczej niezobowiązująca lektura, choć skrywa w sobie także wartościowe treści. Dni obciążone niepełnosprawnością, wymowne tęsknoty i wreszcie prawda o przywołanej szeptem namiętności – Edyta Świętek wdziera się do dwóch wyraźnie niespełnionych serc, aby kr...

Rozwiń

Zwiń

Z tego kojącego miejsca naprawdę płynie magia. Ale nie ta szkicowana rysem nierealnych zdarzeń, a ta niesiona mozaiką ludzkich gestów. Bo przecież Kuchnia książek to wyjątkowa księgarnia – przestrzeń stworzona do gojenia boleśnie wrzynających się ran, to odskocznia od nie zawsze idealnej codzienności, to niesamowicie budująca atmosfera i bezpieczna enklawa do przeczekania wewnętrznej niepewności. Kim Jee Hye daje zaproszenie, które okazuje się nietuzinkowym przeżyciem.

Wystarczy kilka pierwszych stron, aby poczuć aurę charakterystyczną dla literatury azjatyckiej. Nieśpieszne tempo, brak spektakularnych uniesień fabularnych, brak zwrotów akcji. Tu ewidentnie króluje wrażliwość człowieka – duszące wątpliwości, rozterki, delikatnie dawkowane niepokoje. Księgarnia stworzona przez oczarowaną wiejskim klimatem Yujin, staje się dla gości miejscem osobliwym i niezapomnianym, odczuwalnie ważnym – znamiennym zakrętem w nierzadko pogubionych życiorysach. Każdy z odwiedzających otrzymuje książkę, której treść pomaga w przetrawieniu słabszych dni, pomaga też odnaleźć motywację, pogodzić się z przeszłością, wyciszyć mocno zaniepokojone myśli, docenić ludzkie wsparcie, zrozumieć najcenniejsze wartości. Niczym wyśmienita restauracja, pozwala definiować piękne smaki życia oraz delektować się czułością ulotnego zazwyczaj szczęścia. To lektura wymowna i absolutnie refleksyjna, jednocześnie przystępnie napisana, z pewnością nie wymaga większego skupienia, zachęca natomiast do subtelnej obecności i odwzorowania siebie w wiarygodnie spisanych kreacjach.

Piękna, nastrojowa i pokrzepiająca niespokojne myśli, wypełniona miłością do literackich doznań oraz malowniczo spisaną sielskością, z pewnością nieprzeciętna w swej esencjonalnej prostocie. Kuchnia książek to miejsce przyciągające zagubione dusze – te, które właśnie stąpają po wyboistej drodze grząskich życiorysów, zauważanie szukając ukojenia. To przestrzeń delikatnie wdzierająca się do skruszonego serca, ujarzmiająca prozę nie zawsze przychylnego dnia, za pomocą słów uśmierzająca ból i wygłuszająca troski, przywołująca także potrzebne odpowiedzi. Kim Jee Hye pozwala spojrzeć na codzienność łagodniejszym okiem, otwiera też drzwi do uśmiechniętej przyszłości.

Z tego kojącego miejsca naprawdę płynie magia. Ale nie ta szkicowana rysem nierealnych zdarzeń, a ta niesiona mozaiką ludzkich gestów. Bo przecież Kuchnia książek to wyjątkowa księgarnia – przestrzeń stworzona do gojenia boleśnie wrzynających się ran, to odskocznia od nie zawsze idealnej c...

Rozwiń

Zwiń

Pozornie zwykła biblioteczna przestrzeń, a jednak niezwykła, może nawet odkrywcza w perspektywie wyraźnie przejętych bohaterów – skadrowana osobistą i raczej nieśpieszną narracją, okazuje się inspirująca i znamienna, z pewnością dodająca potrzebnej pewności siebie. Michiko Aoyama delikatnie zakrada się do pięciu prozaicznych życiorysów, aby rozwiać dokuczliwe wątpliwości i nakierować myśli w odpowiednią stronę. Tym samym, zachęca do lektury wyjątkowych i niezaprzeczalnie motywujących opowiadań.

Przygaszona bezbarwną codziennością Tomoka, rozpoczyna tę refleksyjną antologię z dostrzegalną nieporadnością, ewidentnie stoi na skrzyżowaniu różnorodnych myśli, próbując zdefiniować dla siebie właściwą przyszłość zawodową. W jej opowieści zaszyta zostaje bardzo ważna lekcja – każda praca ma w sobie coś niesamowitego, jeżeli wykonywana jest w odpowiedni sposób, to także pochwała wytrwałości w metodzie prób i błędów, dzięki której można osiągnąć zamierzony sukces. Niesiona stereotypami duma oraz wywyższanie się, to często zgubne atrybuty na drodze do prawdziwego szczęścia. Ryo to także wymowna postać – odbiorca widzi w nim niezwykle wrażliwego pasjonata, który przegląda stare przedmioty, w każdym dostrzegając unikalną historię. W jego przejmującej narracji, ukryty zostaje swoisty przekaz – nie trzeba robić w życiu rewolucji, aby spełniać własne marzenia, ważne jednak, aby nie odkładać ich na "kiedyś", które może nie nadejść. Zaakcentowany zostaje tu również motyw bezpodstawnego oskarżenia o mobbing.

Dla świeżo upieczonej mamy, spotkanie z osobliwą bibliotekarką, okazuje się pretekstem to znalezienia bardziej komfortowego miejsca pracy – takiego, które nieoczekiwanie zjednoczy tlące się marzenia z ważną rodzicielską codziennością. Hiroya także próbuje doszukać się własnego kawałka podłogi. W jego poruszającej opowieści, pod całunem depresyjnej myśli o nieprzydatności, schowane zostają istotne słowa. Nie każde osiągnięcie musi zahaczyć o światowy poziom, nie każdy musi zadowolić duże grono, czasami wystarczy zostać docenionym przez jedną osobę, aby poczuć satysfakcję. Wieńczące ten zbiór opowiadanie Masao to kwintesencja swoistej pustki po zakończeniu pracy zawodowej – pierwsze dni, w których jeszcze trudno uchwycić własne przeznaczenie. Ale to nie wiek stanowi przeszkodę, a wewnętrzne bariery – tu biblioteka pozwala wyartykułować zagubioną wenę, pozwala też nieprzerwanie cieszyć się miłością do wieloletniego zaangażowania w ukończoną pracę.

Każda z tych kreacji stoi na egzystencjalnym rozdrożu, każda szuka enklawy – miejsca zapewniającego potrzebne ukojenie, komfort przyszłości, satysfakcję, może nawet spełnienie dawnych snów. Dla każdej z nich biblioteka, a właściwie pozbawiona uśmiechu, tajemnicza pani Komachi, staje się przysłowiową pomocną dłonią oraz przyjacielskim wsparciem w dokonującej się na oczach czytelnika zmianie. Zastosowana narracja pierwszoosobowa przybiera bardzo intymną i przez to też wiarygodną formę, dzięki czemu można odkryć w niej całe spectrum personalnych znaczeń, wartości i sugestii

Pięć nieśpiesznych i jednocześnie niezapomnianych historii, dla których odpowiedzią staje się inspirująca biblioteczna przestrzeń. Michiko Aoyama ukradkiem przypomina marzenia i żarzące się w duszy aspiracje, za pomocą literackich doznań rozwiewa wątpliwości, przywołuje nadzieję oraz potrzebną każdemu motywację. To proza w odczuciu absolutnie refleksyjna, wartościowa, autentyczna i nietuzinkowa, krótkimi opowieściami natomiast, osadzona w prozie japońskiego dnia. Każda narracja to ważny i uniwersalny przekaz, każda to emocje zagnieżdżone w szczelinach codzienności, każda może okazać się odzwierciedleniem naszych potrzeb.

Pozornie zwykła biblioteczna przestrzeń, a jednak niezwykła, może nawet odkrywcza w perspektywie wyraźnie przejętych bohaterów – skadrowana osobistą i raczej nieśpieszną narracją, okazuje się inspirująca i znamienna, z pewnością dodająca potrzebnej pewności siebie. Michiko Aoyama delikatni...

Rozwiń

Zwiń

Ta powieść obezwładnia intensywnością przeżywanej tragedii. Zasnuty w rodzinnej żałobie romans, okazuje się plastrem na świeże rany, staje się też zalążkiem zupełnie niespodziewanych doznań. Każdym skrawkiem duszy to nowe wydanie debiutu niesamowitej Rebekki Yarros – to historia naznaczona tęsknotą i wojenną niesprawiedliwością, to przenikliwy smutek i pełne żałości epizody, to wreszcie miłość domagająca się bliskości oraz zrozumienia, to także uczucie w cieniu hokejowej popularności.

Tu nie mam przestrzeni na słodycz młodzieńczego życia, gdyż to zostaje brutalnie przerwane, skupiając codzienność wokół dojmującego poczucia straty. Rozpacz, tęsknota, depresyjne zachowania pogrążonej w ciemności mamy – rodzinna bezradność wymaga kogoś, kto poprowadzi bliskich przez mrok niechcianego pożegnania. Wojna zabiera męża, zabiera też ukochanego tatę, pozostawia jedynie beznadzieję. To właśnie w tak trudnym momencie, czytelnik wdziera się do życiorysu dwudziestoletniej Ember Howard – młodej i niesamowicie silnej kreacji kobiecej, która samodzielnie próbuje sprostać wybrakowanym dniom. Już w pierwszych stronach płyną łzy, nie pozostawiając złudzeń o mocno poruszającym charakterze tej powieści. Autorka niezwykle obrazowo opisuje żałobę, wypełniając wyobraźnię bezsilnością i przemożnym smutkiem. A przecież w założeniu to historia miłosna, jak się okazuje, piękna i niesamowicie uczuciowa. Josh zdaje się być wybawicielem, oczywiście nieziemsko przystojnym, męskim i waleczne troskliwym, ale ewidentnie skrywa ważną tajemnicę. Nowy sąsiad to obiekt dawnych szkolnych westchnień, to także sportowa gwiazda i trener hokejowej drużyny dziecięcej – w jego postaci wyczuwa się ogrom pożądania. Ta znajomość ściera się nie tylko z przejmującą traumą, ale też z jej obecnym chłopakiem, w swej barwnej fotografii, nabiera wielu wzruszeń, wymaga szczerych rozmów i świadomego uśmierzania żądz, z czasem staje się coraz bardziej soczysta i zmysłowa.

Romans przepełniony smutkiem, bólem i rozdzierającym serce poczuciem niesprawiedliwości. Tak trudno pożegnać się bez ostatniej rozmowy, bez przytulenia, bez słowa otuchy. Pustka po ukochanym tacie staje się pierwszym szkicem w żałobnej goryczy koszmarnie intensywnych doznań, okazuje się też wstępem do absolutnie pięknej, wręcz fascynującej namiętności. To uczucie domaga się czasu, wymaga też konfrontacji z grząską wizją przyszłości, ale z Każdym skrawkiem duszy po prostu szlachetnieje w roztrzęsionych oczach. Debiut Rebekki Yarros pozwala zajrzeć w obezwładniającą definicję straty, pozwala spojrzeć na wyjątkową miłość, wreszcie pozwala podać dłoń nie zawsze chcianemu przeznaczeniu.

Ta powieść obezwładnia intensywnością przeżywanej tragedii. Zasnuty w rodzinnej żałobie romans, okazuje się plastrem na świeże rany, staje się też zalążkiem zupełnie niespodziewanych doznań. Każdym skrawkiem duszy to nowe wydanie debiutu niesamowitej Rebekki Yarros – to historia naznaczona...

Rozwiń

Zwiń

Piękna, przejmująca i enigmatyczna zarazem. Gra o serce pachnie pasją do muzycznych doznań, pachnie porankami w szkolnej bibliotece, pachnie świeżością jeszcze niezdefiniowanych uczuć, pachnie też nutą zaszytej w niej tajemnicy. Gdzieś ukradkiem wyczuwa się w niej także rozdzierającą woń boleśnie wrzynających się wspomnień. Katarzyna Białkowska nie zdradza tu wszystkiego, świadomie natomiast pobudza zmysły i każe wyczekiwać na kolejny tom, to w nim czytelnik będzie szukał nadziei dla dwóch młodych i zauważalnie pokruszonych serc.

Skylar Gardiner dopiero wgryza się w małomiasteczkowy klimat nowej szkoły – jej kreacja okazuje się prawdziwą łamigłówką, ewidentnie domaga się ostrożnej bliskości. Nasączona wrogą nieśmiałością, wyciszona i zdystansowana, może nawet wystraszona, a jednak momentalnie wpada do szczelin jego codzienności. Zbieżność nazwisk staje się tu zalążkiem niespodziewanej znajomości – relacji zacieśniającej się z każdym emocjonującym spotkaniem. W jej portrecie zasnute zostaje przenikliwe, choć jeszcze mgliste poczucie straty, także silna potrzeba samoakceptacji oraz bardzo ważna rola terapii po przeżytych traumach. Skyler Gardener to postać zgoła inna, wyróżnia się nadmierną czułością na własne zmysły, na jej przyciągający zapach oraz aksamitny, wręcz melodyjny głos. Przystojny, popularny, promienny i zaskakująco ułożony, w kontakcie z nową uczennicą, momentalnie ugina się pod efektem pierwszego wejrzenia.

Zastosowana narracja pierwszoosobowa wypełnia nozdrza osobistym wydźwiękiem wypowiadanych bezgłośnie lub zapisywanych w formie pamiętnika słów, pozwala dokładnie poczuć każdy fragment wrażliwości dwojga zaangażowanych tu bohaterów, nie zdradza jednak wszystkiego, kierując uwagę w stronę obsesyjnego charakteru jego zadurzenia. Dla niego to niezaprzeczalnie wyzwanie dla naruszonego serca, dla niej to konfrontacja z niedopowiedzianą przeszłością. Autorka poświęca wrażeniom osobliwe porównania i niezapomniane słowa, pozostawiając odbiorcę z przepięknymi cytatami. Szeptem wkrada tu także regularne nawiązania do Ojca chrzestnego, utrwala miłość do koszykówki oraz do muzycznych barw, przeciera symboliczny charakter Halloween, przybliża także znaczenie sycylijskiego pioruna – to właśnie te elementy dodają powieści nadzwyczajnego kształtu. Alarmująca końcówka natomiast, pozwala dojrzeć w tej historii intencjonalną ciemność, która dopiero ujrzy światło dzienne.

Tajemnicza i niepokojąca, a przecież urocza i w zamiarze romantyczna – historia bliskości, która dzień po dniu wdziera się w codzienność bohaterów, ujawniając słodkie i fascynujące, wręcz obsesyjne nuty zapachowe. To uczucie uzależnia zmysły dosłownie od pierwszych niewinnych stron. Jego charyzma i promienność uderzają w jej wyraźną niechęć, próbują przebić się do zaszytej głęboko intymności, odkryć dokuczliwe blizny i ukoić nieprzerwanie świeży ból, warstwa po warstwie wedrzeć się do najczulszych strun jej uszkodzonej wrażliwości. Katarzyna Białkowska utrwala piękne słowa i uniwersalne treści, docenia motyw pierwszego wejrzenia, nie zapomina jednak o dojmującym smutku i przeszywającej definicji straty.

Piękna, przejmująca i enigmatyczna zarazem. Gra o serce pachnie pasją do muzycznych doznań, pachnie porankami w szkolnej bibliotece, pachnie świeżością jeszcze niezdefiniowanych uczuć, pachnie też nutą zaszytej w niej tajemnicy. Gdzieś ukradkiem wyczuwa się w niej także rozdzierającą woń b...

Rozwiń

Zwiń

To niezaprzeczalnie jedna z tych historii, które łagodzą najtrudniejsze chwile i za pomocą doświadczeń bohaterów, otwierają wachlarz najważniejszych wartości. Karolina Wilczyńska ponownie zakrada się do znajomej codzienności, aby wraz z promieniami wiosennego słońca, dostarczyć nadziei oraz pokrzepienia serc. Nie zapomina jednak o enigmatycznym charakterze zdarzeń! Wiosna przynosi ukojenie to czwarty już tom serii obyczajowej Wrzosowa Polana – serii poruszającej kobiece struny, niezwykle klimatycznej i angażującej.

Każda z bohaterek zdaje się być pochłonięta gorzkimi myślami, każda jednak zauważalnie potrzebuje uśmierzenia panoszących się w duszy trosk i wątpliwości. Diana dusi w sobie szczerość własnych uczuć i odczuwalnie boi się konfrontacji z przyjaciółką, która nieświadoma, sama stoi przed znakami zapytania. Maria uważnie spogląda na rodzącą się na jej oczach namiętność, Greta natomiast nadal szuka poprawnych relacji z córką. Każda kreacja nasączona zostaje wieloma trudnościami, każda zatem potrzebuje wsparcia i dobrego słowa, każda walecznie kroczy drogą stworzonych przez autorkę przeciwności losu. Gdzieś między sercowymi sprzecznościami, w zgliszczach niszczącego pożaru i w odruchach nikczemnej wrogości, zagnieżdżona zostaje zagadkowa intryga – tak bardzo złowroga i alarmująca. Ale ta historia to przede wszystkim splot fascynujących epizodów, to mocno inspirujące rozwijanie artystycznych pasji, to niesamowita dbałość o kameralny biznes, to niesienie pomocy i naturalnie panosząca się empatia, to także starcie z demonami nie zawsze idealnej przeszłości rodzinnej. Napisana z wyczuwalną subtelnością, napełniająca otuchą, tak bardzo przystępna i życiowa.

Historia otulona aurą niepokojącej tajemnicy. Wiosna przynosi ukojenie, ale otwiera też szerokie spectrum uczuciowych wątpliwości, szkicuje próbę skonfrontowania się ze szczerością własnych doznań, przywołuje niebezpieczeństwo, zachęca do refleksyjnego spoglądania w nieprzepracowaną przeszłość, fermentuje ludzką nieprzychylnością. Karolina Wilczyńska czwarty już raz podgląda mieszkańców Wrzosowej Polany, zakradając się do strapionych szczelin kobiecej wrażliwości – to właśnie w podmuchach ich inspirujących pasji oraz w naturalnej sąsiedzkiej serdeczności, szuka potrzebnego optymizmu oraz złagodzenia smutków, które dostrzegalnie przeszywają naruszone dusze.

To niezaprzeczalnie jedna z tych historii, które łagodzą najtrudniejsze chwile i za pomocą doświadczeń bohaterów, otwierają wachlarz najważniejszych wartości. Karolina Wilczyńska ponownie zakrada się do znajomej codzienności, aby wraz z promieniami wiosennego słońca, dostarczyć nadziei ora...

Rozwiń

Zwiń

Historia kobieca, a jednak pasją osadzona w bezdusznym męskim świecie. Sylwia Kubik emocjonalnie wdziera się w codzienność pogubionej miłośniczki MMA, utrwalając nie tylko pozbawione czułości kadry smutnego dzieciństwa, ale też niesamowitą siłę walki oraz upór w dążeniu do upragnionego celu. Bez przebaczenia to powieść utkana z absolutnie dramatycznych nici, mocno zatem poruszająca, jednocześnie szalenie inspirująca dla osób, którym życie nieprzerwanie kładzie przysłowiowe kłody pod nogi.

Tu nie ma i nie było przestrzeni na fabularną delikatność. Lilka bowiem to kreacja naznaczona pokłosiem wielu traumatycznych wspomnień. Nadużywająca alkoholu matka, brak miłości i rodzicielskiego wsparcia, a także rażący wizerunek Młodzieżowego Ośrodka Wychowawczego – autorka sukcesywnie przywołuje demony parszywej przeszłości, scena po scenie utrwalając najbardziej bolesne fotografie. Dla czytelnika to niezaprzeczalnie najtrudniejsze fragmenty powieści, to chwile wymownej refleksji i zrozumiałe gesty śmiałego oburzenia, to naturalnie tląca się potrzeba przytulenia, rozmowy, obdarowania dobrym słowem. Ale ta historia to przede wszystkim godna podziwu hardość dorosłej już bohaterki, to jej determinacja i sportowa gorliwość, to wyważona cięgami brutalnego życia chęć zawalczenia o niełatwe marzenia. To piękne i ważne emocje, które spisane zostają w sposób niezwykle przystępny. Sport, dokładnie MMA, okazuje się tu motywem wiodącym – to w nim zagnieżdżona zostaje konfrontacja z nadal wyśmiewanymi słabościami, to w nim czai się pragnienie zręcznościowej zemsty, to w nim zmyślnie ukryte zostają drzwi do lepszego jutra. I chociaż początkowo wszystko zdaje się przeczyć jej nieporadnym i nieco zbyt sztywnym ruchom, przy katorżniczych treningach oraz odrobinie niespodziewanego wsparcia, szansa na wewnętrzny spokój, staje się coraz bliższa i bardziej realna.

Szalenie wzruszająca konfrontacja z goryczą dramatycznej przeszłości. Dzieciństwo w cieniu matczynego nałogu, okrucieństwo drwin i upadlających słów, brak zrozumienia i niesprawiedliwe osądy, krzywdząca codzienność w ośrodku wychowawczym – fundamenty tej historii okazują się smutne i przerażające, z pewnością drastycznie naruszają zaabsorbowaną wyobraźnię. To na nich zbudowana zostaje potrzeba opatrzenia bolesnych ran oraz inspirująca chęć dostrzeżenia siebie w pasjonującym i jednocześnie mocno charakternym świecie MMA. To niesamowita próba kobiecości – tak bardzo konsekwentna, heroiczna i imponująca!

Historia kobieca, a jednak pasją osadzona w bezdusznym męskim świecie. Sylwia Kubik emocjonalnie wdziera się w codzienność pogubionej miłośniczki MMA, utrwalając nie tylko pozbawione czułości kadry smutnego dzieciństwa, ale też niesamowitą siłę walki oraz upór w dążeniu do upragnionego cel...

Rozwiń

Zwiń

Trwoga to zbyt subtelne słowo! Ta historia namacalnie mrozi krew w żyłach, zatrważa i przeszywa duszę, wielokrotnie też zaskakuje zmianą potencjalnego scenariusza. Camilla Way przekonująco wdziera się w narrację matki dziecka z socjopatycznymi skłonnościami, scena po scenie dokładając kolejne elementy przerażającej układanki. Złe dziecko to thriller absolutnie przenikliwy i alarmujący, z pewnością plastycznie, wręcz filmowo wypełniający przestrzeń pochłoniętej lekturą wyobraźni.

Tak długo wyczekiwana i tak bardzo kochana, a jednak z biegiem dziecięcych lat, szalenie niebezpieczna. Piękna dziewczynka, wymarzona córeczka – trudna do okiełznania postać, w której zaszyte zostaje realne zło. Nawet szczera miłość pozbawiona zostaje szans w starciu z nieobliczalnymi instynktami małej Hannah. Bo przecież ona zna szokujący sekret rodziców, doskonale widzi też karty, którymi może ich zastraszać. Ta kreacja od początku budzi autentyczny lęk i napawa odczuwalną trwogą, staje się dominująca – to ona manipuluje czytelnikiem. Autorka przedstawia przeszłość oczami roztrzęsionej matki, stawia tym samym fundamenty dla wieloletniej i jak się okazuje, makabrycznej intrygi, której kryminalne ogniwa rozgałęziają się na równie zagadkową teraźniejszość. Tajemnicze zaginięcie męża, fatalistycznie skradająca się sąsiadka, karygodne kłamstwa, zdrady i niedopowiedzenia, a do tego podejrzane zachowania przyjaciela – tu nie ma miejsca na oczywiste odpowiedzi, każda strona dostarcza zaskoczenie, każda prowadzi w nieoczekiwaną stronę, każda utrwala zuchwały, drastyczny i tym samym pokerowy charakter zdarzeń. Napięcie rośnie, akcja nabiera szalonego tempa, dynamicznie prowadząc do niespodziewanego zakończenia.

Thriller przesiąknięty strachem oraz przejmująco zaplecioną grozą! Ta historia złowieszczo i z pewnością dynamicznie osacza myśli czytelnika, wrze w czeluściach zaniepokojonej duszy, nie pozwala się odłożyć aż do ostatnich stron. Camilla Way nieprzerwanie manipuluje wyobraźnią, narusza motyw dziecka w sposób traumatyczny i bezwzględny zarazem, wiarygodnie podsuwając perfidne zachowania socjopatyczne – tu skadrowane w szeroką i niezaprzeczalnie angażującą intrygę fabularną, której mroczne ogniwa sięgają nie tylko rodzinnych tajemnic, ale też małżeńskich zdrad, parszywych kłamstw, dziwnych i niejednoznacznych gestów, także niespodziewanych, choć bardzo bolesnych tragedii.

Trwoga to zbyt subtelne słowo! Ta historia namacalnie mrozi krew w żyłach, zatrważa i przeszywa duszę, wielokrotnie też zaskakuje zmianą potencjalnego scenariusza. Camilla Way przekonująco wdziera się w narrację matki dziecka z socjopatycznymi skłonnościami, scena po scenie dokładając kole...

Rozwiń

Zwiń